Zuiddag

Wie er al van gehoord heeft en vooral al heeft meegedaan, is sowieso enthousiast. Maar als je het nog niet kent: Zuiddag is een aanrader.

Zesdejaars van gans Vlaanderen komen een dagje werken, en daarvoor stort de werkgever 40 euro (privépersoon) of 50 euro (bedrijf) naar Zuiddag, waar het integraal naar een goed doel gaat.

Vorig jaar is er hier een leerlinge aan de slag gegaan om de berging, een project waar ik me maar niet kon aanzetten, aan te pakken. Sindsdien heb ik dus een schitterende, praktische berging. Ook dit jaar ben ik van plan om een van mijn leerlingen aan het werk te zetten. Ik weet nog niet precies wat, maar er is altijd wel vanalles te doen, al was het maar tuinwerk.

Met andere woorden: heeft u nog ergens zo een van die klusjes die op uw zenuwen werken, waarvan u al lang zegt dat het dringend moet gebeuren en die u maar op de lange baan blijft schuiven: het zou wel eens het juiste moment kunnen zijn. Samen de zolder opruimen, bijvoorbeeld, waarbij de jonge benen al het overtollige gerief de trap afdragen richting garage, en u helpen bij het rijden naar het containerpark. Of dat tuinhuis en de ramen afschuren en een nieuw laagje beits geven. Of uitgebreid mee naar de Ikea gaan, u helpen dragen met pakketten en ze voor u in elkaar zetten. Of desnoods gans uw boekenkast uitlegen, grondig afstoffen en alles weer netjes gesorteerd op zijn plaats zetten, ik zeg maar wat. Zelfs babysitten is een optie, zolang het maar op donderdag 22 oktober is.

U opgeven is kinderspel, en desnoods wil ik het voor u doen. U kiest overigens zelf wie er bij u komt werken, ze solliciteren zelf. Stad, platteland, dat maakt niet uit. Gewoon doen.

(De blogpost van onze school over Zuiddag vindt u hier.)

Toch wel

Ik weet het, eerder schreef ik dat ik het dit jaar precies niet zag zitten om te herbeginnen. Ik had er geen zin in, ik was er precies niet klaar voor, de goesting was er niet. Maar vandaag heb ik meteen zeven uur les gegeven, en de goesting is helemaal terug! Ik heb fijne klassen, fijne leerlingen, ik heb mijn oudgedienden terug gezien en mijn nieuwtjes onder ogen gekregen, ik heb al meteen een inleiding gegeven op retoriek en zo, en ja: het leven is mooi, ik zie het weer helemaal voor mij.

Het vuurtje brandde blijkbaar gewoon op een laag pitje, en had enkel een stevige vonk nodig. Want Latijn, dat is het toch nog altijd voor mij. Semper ubique.

Eerste schooldag

De hele dag foto’s genomen: eerst van de eerstes in het algemeen, daarna de eerstes allemaal apart om op die manier supersnelle namenlijsten mét foto te hebben, en dan de foto’s verwerkt. En naamkaarten gemaakt, en andere onzin, zoals dingen online zetten, de hele dag lang.

Ik heb nog geen leerlingen gezien.

En ik heb er eigenlijk hoe langer hoe minder zin in, momenteel.

Blah.

Werkendag. Allez ja, een beetje toch.

Deze morgen stond het gros van mijn collega’s netjes om half negen op school, vermoed ik: er waren deliberaties voor de luttele herexamens, en alle nieuwe leerlingen met een speciale problematiek werden overlopen. Ik had echter geluk dat al mijn leerlingen geslaagd waren, en ik hoefde er dus niet te zijn. Yay!

Maar de personeelsvergadering in de namiddag, die kon ik uiteraard niet overslaan, en dus maakten de kinderen en ik in de voormiddag onze valiezen, bracht ik hen tegen één uur naar ons ma, en reed ikzelf tegen half twee naar Mariakerke. De kinderen zagen het volledig zitten, want het was mooi weer, en kozijn Alexander was er om mee te spelen!

Het liep allemaal een beetje uit, en dus was het vijf uur voordat ik terug met het kroost in Wondelgem stond, terwijl ik eigenlijk rond vijf uur had willen vertrekken richting De Panne voor een Waelekesweekend. De kinderen hun valiezen waren klaar, die van Bart ook, maar ik moest nog mijn eigen spullen wat samenrapen, en vooral ook instructies geven voor strandgerief, zwemgerief, schoenen en dat soort onzin.

Een en ander resulteerde in het feit dat we stipt om zeven uur aan het hotel in De Panne stonden, en ons iets later mochten installeren in toch wel echt mooie kamers, zij het dat onze familiekamer een beetje klein was voor vijf personen (er was een stapelbed kapot, en dus moesten we er een extra bed in wurmen). Vooral Nelly’s kamer was prachtig: lange hoge ramen met uitzicht op de zee.

IMG_8256

Tegen half acht zaten we in het restaurantgedeelte, met uitzicht op dijk en zee. Neem dat gerust letterlijk: het schuifraam naast onze tafel gaf uit op de dijk, zodat de kinderen vrolijk naar buiten konden lopen en zich tussen de gangen door even konden uitleven op het strand. Zelf ben ik ook even gaan piepen naar de prachtige zonsondergang, en was ik jaloers op de paardenwandelaars.

En na het eten heb ik nog een avondwandeling gemaakt met Wolf, langs het strand. In het passeren hebben we nog snel een geocache meegepikt, ook al hadden we niks bij om te schrijven.

Enfin, een goeie start van een fijn weekend, daar ben ik zeker van!

 

“Brusseleir” van Brik

Omdat we toch naar Brussel moesten om Merel op te halen, dachten we om er een dagje Brussel van te maken. Alleen… op maandag is er quasi niks te beleven. Ja, Autoworld is open, maar da’s noch voor de jongens, noch voor mezelf een optie. En het Stripmuseum, daar zijn ze nog net wat te jong voor.

Maar tussen massa’s suggesties kwam er ook het volgende: er bestaat een gratis spel voor scholen, meer bepaald vijfde en zesde middelbaar, dat ze in groepjes tegen elkaar kunnen spelen, met een fijn competitief element, te spelen via iPhones: Brusseleir. Dat klonk meteen goed, en ik belde of ik het kon uitproberen met de kinderen, en dat kon.

Wij dus naar Brussel, waar we eerst genoten van het quasi autovrije de Brouckèreplein om er de gekochte broodjes op te eten. Dat lukte wonderwel tussen de regenbuien door.

IMG_6867

Daarna gingen we op zoek naar Brik, de organisatie achter het spel. Daar kregen we een iPhone met de juiste app, een kaart, en een boel uitleg. Eigenlijk is het absoluut niet moeilijk: je moet zoveel mogelijk punten zien te scoren door zoveel mogelijk plekjes aan te doen binnen twee en een half uur. Alles rond de Grote Markt (normaal gezien het startpunt) geeft je maar tien punten; ga je naar verder verwijderde locaties, krijg je 30 of zelfs 60 punten voor een check-in. De stripmuren geven je bonuspunten, als je er eentje vindt.
De locaties staan enkel als puntje vermeld op de kaart: het is de iPhone die laat zien hoe ver je nog van iets verwijderd bent. Op de achterkant van de kaart staat dan wat meer uitleg over elke locatie, met telkens een hint over het exacte check-inpunt. Maar wacht, (een deel van) de kaart zal het wellicht wel duidelijker maken:

Brusseleir

Wij vertrokken aan de dertig die net in het noorden van de gele ring staat, zijnde het Br(ik-kantoor, en scoorden dus meteen. We meanderden naar het kerkje in de Nieuwstraat, alweer voor 30 punten, en zakten toen af naar het Stripmuseum in de Zandstraat.

Alleen jammer, natuurlijk, dat we geen tegenstanders hadden. Elk spel bestaat normaal gezien uit vier groepjes van ongeveer vier personen, en zij kunnen ook de gescoorde punten van hun tegenstanders zien. Br(ik beschikt over twaalf iPhones, en kan dus simultaan drie spellen laten lopen. Ik heb het even nagevraagd, en als je zelf over voldoende iPhones beschikt, kan je de app downloaden en met een van hun codes nog een extra spel opstarten.

Wij gingen op zoek naar de Nationale Bank, piepten even binnen in de hal, en besloten toen om toch nog wat verder van het centrum te gaan, en het Parlement aan de Wetstraat mee te pikken, langs het Warandepark. De jongens zagen het allebei nog volop zitten, terwijl we er toch een stevig tempo op nahielden. En nu we toch aan het park waren, wilden de jongens wel eens het koninklijk paleis zien, waar ze net aan het oefenen waren voor de parade morgen. Er liepen trouwens overal soldaten rond.


We gingen de Kunstberg af, richting centrum, en zigzagden om links en rechts de punten mee te pikken. Alleen bij Cinema Nova weigerde het toestel: we bleven er telkens nog één rood streepje af, en konden niet dichter bij het checkpoint geraken. Jammer! We zagen Manneken en Jeanneke Pis, de Grote Markt, de Sint-Hubertusgalerij, pikten wat stripmuren mee, en zetten op het einde – en intussen in de gietende regen –  nog een eindsprintje in om de Sint-Gorikshallen te halen. Ook de checkin aan de AB (Bonnefooi) wilde helaas niet meewerken.

En toen liep onherroepelijk de timer van het spel af, en zakten we alle drie op een stoel neer, om iets te drinken. Het gamificatie-aspect is zalig, we zijn echt op den duur beginnen lopen! Wat moet dat dan niet geven als je tegen elkaar kan spelen, en elkaars punten ziet?

Met een grote grijns zijn we het spel gaan terugbrengen in de Bloemenstraat, en zagen toen dat we maar liefst twaalf kilometer hadden afgelegd op drie uur tijd! Netjes!

Ik ga in elk geval proberen om het spel op een of andere manier op school te gebruiken: de leerlingen gaan het echt wel fijn vinden. En bent u zelf leerkracht in het hoger middelbaar? Dan is Brusseleir echt een aanrader. Serieus.

En nog een dagje zonder de kinderen te zien, of toch nauwelijks

Het is de laatste werkdag, en het is maar best ook, want mijn pijp is uit. Enfin, morgen of overmorgen kom ik nog wel eens terug, wellicht, maar officieel is het vandaag.

Deze morgen zat ik al om half negen met de leerlingen van de vierdes op school, om rapporten uit te delen en stand by te zijn om de boeken te laten ophalen. Om half elf mochten de leerlingen dan hun examen komen inkijken en bespreken. Omdat er sowieso weinig animo was – de laatste dag + de warmte – kon ik ondertussen toetsen en dergelijke sorteren. Ambetant werk, maar het moet wel gebeuren.

Om half één mochten we de leerlingen de laan uit sturen, en werden we verwacht voor een algemene personeelsvergadering waarop algemeen directeur Brynaert ons zou toespreken. Ik zat al eventjes op hete kolen: wie ging onze nieuwe directie zijn? Want ik heb dit jaar heel fijn samengewerkt met Anja, maar vooral met onze nieuwe adjunct Marino. Helaas… Anja wordt effectief de nieuwe directeur – yay! – maar we zijn Marino wel kwijt: hij wordt directeur van de middenschool van het Lyceum. Op zich een mooie promotie, maar toch sterk gemengde gevoelens. En toen viel ik van verbazing bijna van mijn stoel. Want uiteraard werd ook de nieuwe adjunct aangekondigd, en dat werd, totaal onverwacht voor mij, de vrouw van mijn neef, zijnde Sofie Vercoutere! Een vriendin en familie dus! Ik stuurde haar onmiddellijk een smsje, en ze zei dat ze inderdaad niks had mogen zeggen. Kan ik wel begrijpen, maar man, wat een verrassing! Enfin, ik weet nu al dat ze dat heel goed zal doen, ik heb er het volste vertrouwen in.

Daarna zijn we met een aantal blijven picknicken in de binnentuin, waar het in de schaduw heerlijk toeven was. De broodjes kwamen misschien wel wat laat, maar smaakten des te beter.

Ik ben nog heel even langs huis gegaan om een brood te gaan brengen. Ha ja, ik kon er de jongens niet om sturen, want die waren na school opgehaald door Barbara, een ander nichtje, die Barts kinesiste is en wier zoontje vandaag een verjaardagsfeestje gaf. En niet zo maar een verjaardagsfeestje: een heus bosspel met alles erop en eraan! Dat kan, als je in de Lembeekse bossen woont natuurlijk!

Ik repte me terug naar school voor het oudercontact, waar ik toch de volle vier personen heb gezien op drie uur tijd. Maar tegen het einde kreeg ik knallende koppijn. Een Panadol van een gram haalde blijkbaar zelfs niks uit, maar toch nog bedankt aan de gulle collega die me probeerde te helpen. Ik reed naar Lembeke, en zag intussen ronduit scheel van de koppijn. Ginder heb ik een boterhammetje gegeten in de hoop dat dat iets zou uithalen, maar helaas.

De hele weg terug heb ik keihard op mijn tanden zitten bijten om me toch maar op de weg te concentreren, maar zodra ik thuis kwam, ben ik richting toilet gespurt en beginnen overgeven. Tsja. Daarna heb ik me op de zetel gelegd, met een kussen op mijn kop, en heb me twee uur niet verroerd, kotsmisselijk. En toen was het plots voorbij. Compleet. Zomaar. Ik heb zelfs nog met Bart naar tv gekeken en een ijsje gegeten. Bizar. Ik vermoed dat het migraine was, als ik het zo hoor. Bleh.

Maar nu is er dus vakantie. Of, zoals Wolf blijkbaar had verkondigd tegen Barbara: “50% kans dat mama morgen of overmorgen ziek wordt. Het is elk jaar van dat.” Juist ja.

Vakantie, zegt u?

Alweer een hectische, maar mooie dag.

Hij begon gelukkig niet al te vroeg. ’t Is te zeggen: om zeven uur stonden we op, zoals altijd, maar ik had rustig de tijd om de kinderen naar school te brengen, want de klassenraden startten maar om 10.00u vandaag. Ik kon na mijn klassen nog net snel naar huis om te eten, en trok na een kwartier alweer richting school, om de hele muzikale omlijsting van de proclamatie eens door te nemen op het podium zelf, en dus ook de techniek af te stellen. De geleende piano liet nogal wat te wensen over, maar bon, het moest maar. Toch zijn we ook nog weer even bij die ene leerling thuis gaan oefenen, en het klinkt intussen echt wel zoals het moet. Best, want de proclamatie was ’s avonds al.

Ik had – ik geef het toe – iets te veel hooi op mijn vork genomen: ik doe zoals elk jaar de muzikale omlijsting, en dat betekent dat ik zorg dat alle attributen op het juiste moment op het podium staan, en dat de leerlingen precies weten wat ze moeten doen. Tegelijk had ik dit jaar alle foto’s te nemen. Vorig jaar deed ik dat ook wel, maar geheel vrijblijvend. Dit jaar moest ik klasfoto’s nemen, en daarnaast ook nog een foto van elke leerling die een speciale prijs kreeg, plus uiteraard sfeerfoto’s van de ganse proclamatie en alle sprekers. En dat terwijl ik aan geen kanten een fotograaf ben, ik heb alleen een haalbaar toestel en ik doe het wel graag. Het is eigenlijk langzamerhand tijd dat ik ergens een cursus volg… Daarbij had ik net voor de proclamatie een houten bankje op mijn voet laten vallen, en dat deed eigenlijk gemeen pijn. Enfin, de bewuste foto’s zijn hier te vinden.

Na afloop help ik doorgaans de leerlingen met al hun spullen, maar deze keer kreeg ik de vraag of ik professor Vermeersch, die de promotor was van deze promovendi en dus de laudatio had uitgesproken, even wilde begeleiden naar de eetzaal. Ik raakte in gesprek met hem, en man, die mens heeft mijn mond doen openvallen. Naast moraalfilosoof is hij ook classicus, en dus begon ik een gesprek met hem daarover. Hij vroeg welke auteurs wij geven in Latijn en Grieks, e, begon prompt ganse stukken Latijn te citeren, meer dan ik zelf kan. Maar daarnaast begon hij ook in het Grieks, en declameerde even de intro van de Antigone. En schakelde daarna vlot over op het Dorisch, een dialect waarvan ik me nog met moeite het bestaan herinnerde. Hij legde uit dat hij namelijk lang het vak Griekse Wetenschap van de Oudheid (of zoiets) had gedoceerd, maar dat dat daarna niet meer werd gegeven, omdat je nu eenmaal zowel Grieks als wetenschappen op je palmares moest staan hebben. Hij vertelde dat hij vooral Archimedes en Euclides in het Grieks gegeven had, en begon prompt ganse stukken op te dreunen. Ik herkende het als zijnde Grieks, maar daar hield het echt mee op. En die mens is tachtig. Tachtig! Wow… Ik moest helaas gaan opruimen en heb hem ‘doorgeschoven’ naar mijn directie, maar serieus, ik wou dat ik maar een fractie van ’s mans brein had…

Aansluitend was er een lange receptie waar met zodanig veel hapjes werd rondgegaan, dat ik eigenlijk gewoon te veel gegeten heb. Ik eindigde buiten op een bankje tussen een aantal van mijn zesdes, en die overtuigden me om mee te gaan naar I love Summer, een grote fuif in het lokale jeugdhuis ’t Choseken. Ik ben snel naar huis gereden om een jeans aan te trekken in plaats van mijn diep uitgesneden kleedje, en ben nog mee op de lappen geweest.

Ik heb me echt wel goed geamuseerd, en vooral: ik werd bekeken als een tropische vis in een aquarium bliekjes. Niet dat ik er de oudste was, maar ongeveer driekwart van het publiek was leerling of oudleerling, en een leerkracht op zo’n fuif, da’s blijkbaar iets bijzonders. Een van de vijfdes die blijkbaar al wel wat op had, zag me en gaf me spontaan een knuffel. Waarop een andere vijfdejaars wat later naar me toe kwam: “Ey, mevrouw, ’t schijnt dat wij u mogen knuffelen?” Ik schoot in de lach en knikte bevestigend, waarop ik alweer stevig geknuffeld werd. Ik ben benieuwd naar hun reacties dinsdag op school :-p Maar ook van de oudleerlingen zijn er een pak naar me toegekomen: “Oh, zo wijs dat gij hier zijt, mevrouw! Hoe is ’t?” Ik voelde me in elk geval niet onwelkom, alleen een beetje onwennig bij momenten. En ik heb ook wel stevig staan dansen. Ik ging amper een uurtje blijven, maar het was toch wel drie uur voor ik thuis was. Enfin, na achttien jaar afwezigheid nog eens op een jeugdhuisfuif, het moet wel eens kunnen :-p

 

 

Post-examina-catatonia

Eigenlijk heb ik er niet eens tijd voor, om plat te vallen. Want ik mag dan vandaag wel een vrije dag gehad hebben, ik zat op school van tien tot na vijven. Morgen is er namelijk de proclamatie, en het programmaatje ervan moest nog gelayout worden, en ook alle speciale prijzen gelayout, ingevuld, nagelezen, afgedrukt en gelamineerd worden.

Aangezien ik het eerder al op mij had genomen om de infobrochure en de affiche van KAM op zijn Kop aan te pakken en aan te passen naar de nieuwe huisstijl, moest ook dit nog gedaan worden. Er is meer tijd in gekropen dan ik verwacht had, ik geef het toe. En ik werk momenteel ook niet zo efficiënt meer als in het begin van het schooljaar, ook dat zal wel een rol spelen. Maar bon, het is af, en volgend jaar moet iemand anders het maar aanpakken en aanpassen. Serieus.

Van deliberaties, voetbal en barbecue

Het ene was al plezanter dan het andere vandaag, maar alle drie hadden ze wel met het werk te maken.

Na examens – oef! – komen dus deliberaties, en dat betekent wachten, sloten slappe koffie zuipen en bijbehorende koekjes fretten, kletsen met de collega’s, nog meer wachten, en als het dan eindelijk aan jouw klassen is, discussiëren, wikken, wegen, argumenteren, tegenargumenteren, notuleren, en uiteindelijk beslissen. Tsja.

Tijd om te eten was er niet, want ik wilde om 12.00u met twee leerlingen die iets spelen op de proclamatie, nog oefenen. De schoolpiano is eigenlijk steendood en had al lang begraven moeten zijn, en dus trok ik met de leerlingen in kwestie naar de pianist thuis, zodat we tenminste deftig konden oefenen. Het klinkt goed, echt wel. Ik repte me uiteindelijk terug naar school, net op tijd voor deel twee van de deliberaties vandaag.

In de late namiddag was er dan de leraren-leerlingenminivoetbal, waarbij de leraren, zowel dames als heren, nog steeds ongeslagen zijn tegen een team van achttienjarigen. En nee, ik heb niet meegespeeld – zijdezot! – maar wel foto’s genomen. Het verslag staat, mét foto’s dus, op de schoolwebsite.

Daarna ben ik even langs huis gegaan, en prompt naast Merel in de zetel in slaap gevallen. Iets te laat, maar wel met volle goesting ben ik dan naar de barbecue van de zesdes getrokken, en ik heb me echt goed geamuseerd. Ik heb eigenlijk niet eens met mijn collega’s gepraat, ik ben meteen tussen mijn zesdes gaan zitten, en heb ongelofelijk goed gelachen! Bende idioten! Maar ik ga ze wel missen, mijn zesdekes.