tToneel: “Dag winkel”

Vorige zaterdag was er, eindelijk, toch weer tToneel van het KAM. Vorig jaar ging het niet door, dit jaar was het gepland, zoals altijd, voor na de kerstvakantie, maar ook dat kon nog helemaal niet. Ze hebben toen een serieuze gok genomen en het gepland de week na de paasvakantie, en jawel!

Iets minder leerlingen dan anders – ze moesten nu ook een hele week paasvakantie vrij zijn, wat niet voor iedereen lukte – maar nog steeds een puike prestatie. Het is echt niet zomaar een klungelig schooltoneel, het is echt elke keer opnieuw meer dan behoorlijk én met een inhoud.

Hier ga ik het niet opnieuw bespreken, het staat op de schoolwebsite

Ik ben vooral eigenlijk zeer blij dat Merel en Lieze vastbesloten zijn om volgend jaar ook mee te doen. Ik kijk ernaar uit!

Pita-pizza met spinazie en rode ui

Pita-pizza’s: het was al serieus lang geleden dat ik dat nog eens gemaakt had.  Het is nochtans vreselijk simpel en snel klaar: je zet je oven op 180°, legt vier pitabroodjes, waarin je met een scherp mes een kruis in hebt gesneden, op een bakplaat, je wrijft ze in met een klein beetje olijfolie, en belegt ze zoals een pizza. Vijf minuten later: voila!
Het recept van Weight Watchers is met rode ui en spinazie: twee rode uien in ringen, met twee fijngesnipperde teentjes knoflook bakken in een een beetje olijfolie, en dan een ganse zak spinazie erbij laten slinken. Daarmee de pita’s beleggen, afwerken met geraspte fontinakaas, en klaar. Simpel, snel en lekker. En zelfs nog vegetarisch. Maar eigenlijk kan je er alles op kwijt. De volgende keer ga ik er ananas bij leggen voor de kinderen, daar zijn ze allebei zot van.

6 kilo and counting!

Dat ik te dik ben, is geen verwijt, maar een simpel vaststaand feit. Dat ik het moeilijk heb om dat gewicht onder controle te houden, ook. Na Merels geboorte woog ik nog 80, vond ik van mezelf dat ik er prima uitzag, en zwoer dat ik het zo ging houden.

Fast forward naar 7 jaar later, en helaas ook 17 kilo meer. Jawel. Half september zag ik zowaar de 97 op mijn weegschaal verschijnen, en dus een BMI van 34.3. Hmpf.

Het probleem was dat het me aan intrinsieke motivatie ontbrak. Ja, ik moest vermageren. Ja, ik moest daar iets aan doen. Zucht.

Nu is het probleem wel heel acuut geworden: elk gewicht op mijn rug doet pijn. Een handtas dragen doet pijn. Boodschappen dragen doet pijn. En dus ook elke kilo gewicht aan mijn lijf veroorzaakt pijn. Elke kilo minder is een kilo meer comfort voor mij. De keuze was dus snel gemaakt: die kilo’s moeten eraf.

In het ziekenhuis, door alle pijn en miserie, was er ook al 2.5 kilo af, maar ik vreesde dat die er snel weer gingen bij komen zodra ik weer normaal kon eten.

Weight Watchers dus. Het heeft zichzelf meer dan bewezen bij mij, het werkt, en ik word er niet ongelukkig door. Ik ken het systeem door en door, veel tijd kost het me niet, ik heb massa’s recepten en kookboeken, en nu dus wel degelijk een motivatie. En ja, het werkt ook effectief, ook al eet ik elke dag nog mijn stukjes chocolade en boterhammen.

Op maandag 23 oktober, twee weken na de verschuiving, ben ik dan ook officieel begonnen met echt opschrijven, wegen, en tellen. Daarvoor lag ik eigenlijk echt nog te veel in de zetel om goed te zijn.

17-10-08: 97
17-10-23: 94
17-10-30: 93.3
17-11-06: 92.4
17-11-13: 92.1

En toen was er het Omenweekend, waar ik vond dat ik me toch had ingehouden, geen desserts en zo, maar blijkbaar vond mijn lijf van niet. Ugh. Maar het euvel herstelde zich snel, gelukkig maar.

17-11-20: 93.4
17-11-27: 91

Soms gaat het dus inderdaad stevig, soms gaat het wat minder. Maar zo lang er een duidelijke neerwaartse trend is, ben ik al blij. Met een gemiddelde van een halve kilo per week ben ik tevreden, da’s een pakje boter. 6 kilo op 8 weken: dik in orde. En mijn BMI is al gezakt naar 32.2. Nog steeds obesitas, maar al ietsje minder erg. Mijn jeansbroek spant in elk geval niet meer, en mijn broeksriem mag een gaatje verder.

Donderdag en vrijdag gaan lunchen. Benieuwd wat dat gaat geven :-p Maar we houden vol.

Heerlijk gezelschap

Sommige dagen zijn gewoon beter dan andere.

Deze morgen genoot ik intens van Merels gelukzalige glimlach bij het posten van de brief naar de Sint. Hoe zo’n geloof nog zo rotsvast kan zijn… En het leuke is: Kobe heeft evenveel moeite gedaan, met brief en tekening en alles, want alleen op die manier blijft de illusie bij Merel in stand, zei hij. Fantastisch, toch?

Daarna ben ik braafjes wat gaan liggen, want tegen half elf stond ik al te koken: rustig, in stagekes, en tussenin af en toe weer liggen. Mijn maatje van ’t school kwam namelijk langs, en we zijn beide aan het Weight Watchen: dik in orde dus. Ik maakte een fantastisch receptje klaar, en levendeverse pompoensoep met dille.

We zetten ons te tetteren, ik kreeg alle verhalen en roddels (nu ja) van school te horen, en ik genoot er immens van. Ja, zo drie maanden thuis zitten, da’s niet zo bevorderlijk voor het sociale leven. Al een chance dat ik van nature nog niet zo’n sociale ben…

Maar nog ne keer merci, Peggy’tje, ’t heeft me deugd gedaan!!

 

Woensdaggevoel

Het klinkt misschien raar, maar ik heb ook een woensdaggevoel, niet alleen een maandaggevoel, zoals de meeste mensen. Maar dat woensdaggevoel is gelukkig alles behalve negatief bedoeld. Op woensdag moet ik dit jaar namelijk niet werken. Correctie, ik moet niet naar school.

Dat betekent dat ik ’s morgens met de kinderen naar school wandel – als het niet regent, tenminste – en dat ik dan vroeg klaarwakker ben, en productief. Neem nu vandaag. Ik ben onmiddellijk begonnen aan mijn PC met een goeie kop koffie, en ben in de jaarplannen gevlogen. Veels te laat om goed te zijn, maar bon, ze staan in orde nu.
Daarna kwamen de boodschappen, en een dik half uur later stond er een fijne stoofpot met kalkoen en wintergroenten te pruttelen, en stond de boursinsoep klaar. Ik had zelfs nog tijd om een reeks powerpoints voor de lessen in het tweede te maken, en ik kon aan mijn examens beginnen. Go me!

En toen kwamen de kinderen thuis, werd er gegeten, verder gewerkt, bijzonder opgetogen gewezen over Wolfs mooie rapport,  en bracht ik Kobe naar de notenleer. Merel was meegereden, en kreeg zowaar de slappe lach toen er plots Bohemian Rhapsody op de radio kwam, en ik vond dat ik niet anders kon dan daar vrolijk mee mee doen, pathetiek en stemmetjes en headbangen, the whole shebang.

Er volgde nog een tripje naar de rugby, maar Bart was intussen gelukkig thuisgekomen – compleet uitgeput en op – en dus kon ik Merel met een gerust hart bij hem laten. Erik bracht de jongens terug naar huis, wat er voor zorgde dat ikzelf nog naar een lezing van het Nederlands Klassiek Verbond kon, eentje over het Forum Romanum. Normaal gezien duren die lezingen een uurtje, deze Antwerpenaar maakte er vlotjes twee uur van. Bijzonder interessant, dat wel, maar twee uur zonder pauze, da’s lang om geconcentreerd te blijven.

Enfin, een bijzonder knap gebouw, dat KANTL, ofte de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Oordeel zelf.

Weight Watchers na twee weken

Ik ben nu twee weken bezig met de WW, en ik ben eigenlijk wel content, ja.

De eerste week was toch wel de moeite: 1,2 kilo eraf! ’t Was ook nodig, ja. En toch heb ik nog taart gegeten, en een dikke éclair binnengespeeld en dat soort dingen.
De tweede week, die begon prima, maar tegen ’t weekend was ik eraan voor de moeite, want toen was er nieuwjaarsfeestje van Wijs, en knabbelde ik de zaterdag ook nog wel wat, en was er zondag dat feest bij ons ma. En ik moet toegeven dat ik me niet echt ingehouden heb. Maar die eerste vier dagen was ik eigenlijk toch wel serieus wat af, zodat de uiteindelijke balans een status-quo was. Works for me.

Enfin, we zien wel waar het eindigt, maar voorlopig heb ik er geen probleem mee. Ik heb geen moment honger, en ik eet ook nog wel wat chocolade en zo. Alleen weet ik dat er na verloop van tijd telmoeheid intreedt. Maar bon, voorlopig hou ik het nog wel even vol. Het moet.

En dat stuk oreotaart van vanmiddag? 8 punten voor gerekend. Dus ja, het kan!

Dik

Ik geef het toe, ik heb in vijf jaar niet zo dik gestaan als nu. Nooit spectaculair slopen de kilo’s er weer aan, 100 gram per 100 gram, beetje bij beetje, u kent het wellicht wel. Jammer, want er zijn veel van mijn mooie kleren waar ik momenteel weer niet meer in kan. 13 kilo, het is niet weinig, dat geef ik toe.

Maar bon, we gaan er weer iets aan proberen doen. Weight Watchers werkt voor mij, alleen moet ik het ook echt gewoon dóen. En er moeten inderdaad minstens vijf kilo af, wil ik deftig in het mooie kleedje kunnen dat ik gekocht heb voor Wolfs communie.

Dus: en avant, die goeie voornemens, en avant die kilo’s! Hup hup hup!

(En nu nog volhouden, zei ze met een klein stemmetje…)

Clafoutis van primeurgroenten met geitenkaas

Toen ik woensdag langs Doornzele passeerde, ben ik er bij de Weight Watchers binnengewipt. Er lagen opnieuw kookboekjes in promotie, 2,99 euro per stuk, en ik heb er dus twee meegebracht. Een daarvan was “Reizen in eigen keuken“, en op pagina 38 vond ik het recept voor de clafoutis, voor 7 propunten per persoon.  Een clafoutis, da’s een soortement taart op basis van ei, zonder korst, meestal als dessert met kersen of zo.

IMG_7593

Helaas, de kinderen houden blijkbaar niet van feta of van raapjes… Ze hebben nochtans heel ijverig meegewerkt: Wolf sneed zes jonge worteltjes met de mandoline, Kobe snipperde vier lente-uitjes, Merel roerde twee eieren, twee eierdooiers, 250 ml melk en 200 ml magere room door elkaar met een eetlepel maïzena, en ik sneed 4 raapjes en 100 gr feta, en nog wat dragon, (citroen)tijm en kervel.

Maar de smaak van de raapjes was nogal dominant: volgende keer minder raapjes, meer wortels, zoveel is duidelijk. En misschien kijken voor mozzarella in plaats van feta. Geen idee of het dan ook 45 minuten in de oven moet op 180°, of dat het wat minder zal zijn.

Maar lekker vonden Bart en ik het wel!

Kokosvis

Het is eigenlijk lang geleden dat ik hier nog een recept heb gezet, stel ik vast. Tijd om daar verandering in te brengen! In de vakantie moet ik namelijk alle dagen koken, en dan is er nood aan wat afwisseling, natuurlijk.

IMG_6692

In het boekje “Uit de pan en de wok” van Weight Watchers vond ik op pagina 69 een recept voor kokosvis: heel simpel, zeer lekker, en amper 9 propoints.

Benodigdheden voor vier personen:

* 140 g ongekookte basmatirijst
* 500 g pangasiusfilet (I know, begint er niet over :-p )
* 1 eetlepel citroen- of limoensap
* 400 g sugar snaps (zoete bonen) of peultjes
* 1 rode paprika
* 1 gele paprika* 1 mango
* 1 eetlepel olie
* 250 ml groentebouillon
* 100 ml kokosmelk
* 2 eetlepels geraspte kokos
* 1/2 koffielepel paprikapoeder

Werkwijze:

* Kook de rijst.
* Spoel de pangasiusfilet af en dep deze droog. Besprenkel met limoensap, kruid met peper en zout en snij in blokjes.
* Was de sugar snaps en de paprika’s. Verwijder de zaadlijsten en snij in blokjes.
* Schil de mango en snij het vruchtvlees in blokjes.

* Verhit de olie in de wok, bak de pangasiusfilet ongeveer 5 min. en leg opzij. Bak de sugar snaps en de paprika’s in het braadvocht ongeveer 2 min, blus met de groentebouillon en kokosmelk, en laat zo’n 7 minuten sudderen.

* Schep de vis en de mango met de geraspte kokos erdoor en verwarm kort mee. Breng op smaak met zout en paprikapoeder. Serveer met rijst.

Goedgekeurd door de kinderen, en echt lekker. Smakelijk!

Tomaten gevuld met geitenkaas en kruiden

De vorige keer zagen ze er niet echt appetijtelijk uit, mijn tomaten, maar deze keer wel, en daarom heb ik ze nog eens op foto gezet. De uitleg blijft dezelfde, maar ik zet er hem voor uw gemak ook nog eens bij. Een aanrader, toch wel.

IMG_4862

De vulling bestaat dus uit zachte geitenkaas, tijm, paneermeel, eieren, ui en verse basilicum. Bijzonder snel gemaakt, maar het moet wel nog twintig minuutjes de oven in. Of, zoals iemand opmerkte: de uitgeholde tomaten eerst een paar minuten in de microgolfoven zetten, dan vullen, en dan nog eventjes in de oven.

Te vinden op pagina 92 van ‘Gezond koken in een handomdraai’ van Weight Watchers, en 7 propunten per tomaat.