Avondje Gwen
Gwen en ik probeerden al de hele week af te spreken, maar eerst zaten zij een paar dagen in Normandië, dit weekend zit ik op Haven en volgende week zitten we in de Ardennen, en dus spraken we gewoon gisterenavond af, redelijk op den bots, en niet te ver van mij wegens de rug die het toch niet helemaal doet nog.
Het werd het Italiaanse restaurant Mauro di Puglie hier in Wondelgem: een goeie, atypische Italiaan waar je uiteraard wel pasta’s en pizza’s kan krijgen, maar toch altijd net dat beetje anders. Iets duurder ook, maar daar lagen we zo niet wakker van.
Zoals altijd hebben we het over de meest uiteenlopende onderwerpen gehad: uiteraard over de onderwijshervorming en de nieuwe leerplannen Latijn, maar ook over echtgenoten, kinderen, vakanties, de was, verbouwingen, rugby, algemeen gedoe… De avond was weer voorbij voor we het goed en wel beseften, en ze blijft toch echt mijn beste vriendin. Al 30 jaar…
Vossendagje
Samen op LARP gaan, dat vraagt wel enige voorbereiding, zeker zo’n ingewikkelde larp als Haven, waar alle personages echt wel op elkaar moeten afgestemd zijn. En dus lassen we telkens een voorbereidingsdagje in, al was het maar omdat het ook gewoon leuk is om elkaar nog eens te zien ook.
Oorspronkelijk ging dit zelfs een tweedaagse worden, maar toen puntje bij paaltje kwam, kon bijna niemand op zaterdag, en maakten we er dus gewoon een gezellige zondag van.
Mireille is onze secretaris die alles bijhoudt en doorstuurt, en ook deze keer kweet zij zich bijzonder goed van haar taak. Stefaan gaat voor de eerste keer ook mee op Haven, als haan in het kiekenkot van de Vossen, en stond rond een uur of negen bij mij, zodat we tegen tienen in Kapelle-Op-Den-Bos stonden. Nog iets later stonden ook Sabrina en Hanneke er, en nog wat later dook ook Caterina op. Voltallig, dus ^^ En met een stevig ontbijt.
We bespraken wat moest besproken worden, Mireille telde en rekende uit, en Sabrina had zoals vanouds alle mogelijke knutselgerief bij, waardoor we allemaal eindigden met een vree wijs lederen tasje. En een hoop nieuwe ideeën, dat ook.
Ik kijk uit naar Haven, ge hebt er geen gedacht van!
365 – 17 maart 2019 – Vosdag bij Mireille
Krokusgeocaching: het vervolg
Mja, ik denk dat Véro en ik gewoon allebei straatlopers zijn, toch als het gezelschap ons aanstaat en er geen ander volk is :-p
In ieder geval was het vandaag ook best te doen qua weer, en dus gingen we verder waar we maandag gestopt waren: die twee ontbrekende caches en dus ook de bonus oplossen, en dan een reeks HilJor doen, ook allemaal rond Lochristi. Deze keer was ook Kobe – verplicht – mee, want die was de hele vakantie letterlijk nog niet uit ons huis geweest.
We hebben het rondje met de auto gedaan, en dat was bij wijlen nogal riskant wegens boerenslag, maar bon, het is gelukt, en we hadden een bijzonder fijne middag, vond ik. Oh, en massa’s foto’s, dat ook. U krijgt er hier een paar. Courtesy Véronique.
Geocachetochtje onder meisjes
Yup, voor het gemak noem ik Véronique en mezelf ook een meisje :-p
We hadden het op voorhand al gepland: we wilden geocachen in de vakantie! En vandaag was het dan wel niet warm, het was tenminste droog, en dus reden we naar Lochristi voor een rondje Arendsoog en nog wat andere losse caches.
In totaal hadden we maar liefst 13 caches, maar het rondje Arendsoog konden we niet afwerken omdat we het juiste paadje naar twee exemplaren niet vonden. Goh, ik vraag dat wel eens aan de legger, en dan is het voor een volgende keer. En ja, het was koud, en ja, het was een beetje lang, maar we hebben er onnoemelijk van genoten.
365 – 04 maart 2019 – geocachegirls
Van sneeuw en goeie vriendinnen.
De dag begon zeer wit, eigenlijk: een vers pak sneeuw, en er kwam er alleen nog maar bij, tot er hier toch zeker 6 centimeter lag. Prachtig om te zien, maar ik was blij dat ik er niet door hoefde, om eerlijk te zijn. Op woensdag moet ik niet naar school, maar om half negen zat ik al netjes aan mijn computer, met een goed muziekske op, een stevige kop koffie, en de schoolbrochure die volledig moest bijgewerkt worden: nieuwe foto’s, nieuwe tekst, en vooral dat laatste is een kwestie van prutsen, want het staat al zó vol dat je niet zomaar iets kan toevoegen zonder de layout naar de zak te helpen. Enfin, het is me gelukt, maar ze was pas tegen half vijf in de namiddag klaar. U kan mijn onprofessioneel layoutwerk trouwens hier bekijken.
En tegen half zes kwam Annick eindelijk nog eens langs. We planden dat al maanden – het was blijkbaar van voor de grote vakantie geleden dat we elkaar nog gezien hadden – maar telkens weer kwam er wel iets roet in het eten gooien. Bon, vandaag lukte het dus wél, zij het wat later dan gepland. Geen nood, Merel had speciaal luiewijvenvlaai gemaakt, en Annick bleef dan meteen ook gewoon brood eten. Waarbij ze – geheel volgens de huistraditie – een tekeningetje in de verse pot speculoospasta maakte. Zo hoort dat nu eenmaal.
Nieuwjaren, deel 3
Ha ja, als je niet alleen familie als meters en peters hebt, maar ook nog een goede vriend van de familie, tsja, dan moet je ook daarmee nieuwjaren natuurlijk.
Dirk en Ilse hadden ons uitgenodigd om samen met hen vandaag een glas te drinken onder de Stadshal – de Gentse nieuwjaarsdrink – en daarna te eten in Café Théâtre. Ik moest echter eerst ons pa gaan halen in het ziekenhuis, en zag dat staan ook niet meteen zitten om zolang recht te staan. Bart is dus al om elf uur doorgereden, ik ben achtergekomen met de kinderen.
Het was, zoals verwacht, aangenaam, gezellig en lekker, en zoals de vorige keren ook weer met een matige bediening. Ne mens zou denken dat ze daar toch wel eens iets aan zouden doen, maar blijkbaar niet… Maar we houden van de ambiance en blijven dus terugkomen.
En Kobe, die zag het alweer helemaal zitten met zijn peter!
Max is de max!
Een dikke week voor Kerstmis kreeg ik een berichtje van Max: dat hij een tekening had gemaakt. Met afbeelding van de tekening erbij, uiteraard.
Ik viel bijna van mijn stoel. Huh? Hoe wat waarom? Max moest daarmee lachen, en schreef het toe aan bewondering. “O ja, de “hoe” is misschien met potlood 
”
Soit, ik geef u hier dus de tekening mee:
De originele foto:
Toen ik Max vroeg wat die tekening moest kosten, antwoordde hij: “Niks, ik zal ze komen binnensteken.” Ik protesteerde. Duh. Maar nee, Max wou geen betaling, maar ik mag zijn tentoonstelling in november wel sponsoren.
Ik heb ze in een kader gestoken, en hem gegeven als cadeautje voor zijn nieuwjaar. Hij was er niet goed van, zoals je misschien kan zien:
En Max, die publiceert momenteel op zijn blog elke dag een tekening, en liet die van ons pa ook al de revue passeren. Mét uitleg.
Bedankt, Max. Echt waar.