Gitarofilie

Geen idee wat het correcte woord zou moeten zijn, maar dit dekt wel de lading.

Wolf heeft dus al een hele tijd een elektrische gitaar in bruikleen. Een van Barts werknemers handelt als bijberoep in schitterende gitaren, en toen Bart hem raad vroeg over welke beginnersgitaar een goed idee zou zijn, leende hij Wolf zomaar eventjes “een oefengitaar”. Yup. Een “oefengitaar”. Een Gibson Les Paul Goldtop waar elke gitaarliefhebber spontaan bij begint te kwijlen.

Laat ik nu een collega hebben die niet alleen leraar Engels is, maar daarnaast ook sessiemuzikant, en al verschillende CD’s van bekende figuren heeft ingespeeld. Als gitarist, welteverstaan. Toen ik hem sprak over die Goldtop, begonnen er lichtjes in zijn ogen te blinken. Hij mocht dan misschien wel een gitaarcollectie van een stuk of 20 hebben, daar had hij nog nooit op gespeeld.

Vandaag kwam hij dus langs om Wolf een beetje gitaarles te geven, wat tips over hoe hij het best de versterker afstemde, en hoe hij er de beste klank kon uithalen. Oh, en om hem eens met pedalen te laten oefenen, en het verschil te voelen met een Fender Stratocaster, want die had hij zelf meegebracht.

Er was ook stoverij met frietjes, en veel gebabbel over school en lesgeven in het algemeen, en eigenlijk werd het een heel aangename middag. Toen er ook nog versgemaakt vanille-ijs met fruitsla op tafel verscheen, was het plaatje compleet.

Bedankt, Nikolaas, voor een heel fijne namiddag met fantastische gitaarsound en extra lessen voor de zoon.

 

6 kilo and counting!

Dat ik te dik ben, is geen verwijt, maar een simpel vaststaand feit. Dat ik het moeilijk heb om dat gewicht onder controle te houden, ook. Na Merels geboorte woog ik nog 80, vond ik van mezelf dat ik er prima uitzag, en zwoer dat ik het zo ging houden.

Fast forward naar 7 jaar later, en helaas ook 17 kilo meer. Jawel. Half september zag ik zowaar de 97 op mijn weegschaal verschijnen, en dus een BMI van 34.3. Hmpf.

Het probleem was dat het me aan intrinsieke motivatie ontbrak. Ja, ik moest vermageren. Ja, ik moest daar iets aan doen. Zucht.

Nu is het probleem wel heel acuut geworden: elk gewicht op mijn rug doet pijn. Een handtas dragen doet pijn. Boodschappen dragen doet pijn. En dus ook elke kilo gewicht aan mijn lijf veroorzaakt pijn. Elke kilo minder is een kilo meer comfort voor mij. De keuze was dus snel gemaakt: die kilo’s moeten eraf.

In het ziekenhuis, door alle pijn en miserie, was er ook al 2.5 kilo af, maar ik vreesde dat die er snel weer gingen bij komen zodra ik weer normaal kon eten.

Weight Watchers dus. Het heeft zichzelf meer dan bewezen bij mij, het werkt, en ik word er niet ongelukkig door. Ik ken het systeem door en door, veel tijd kost het me niet, ik heb massa’s recepten en kookboeken, en nu dus wel degelijk een motivatie. En ja, het werkt ook effectief, ook al eet ik elke dag nog mijn stukjes chocolade en boterhammen.

Op maandag 23 oktober, twee weken na de verschuiving, ben ik dan ook officieel begonnen met echt opschrijven, wegen, en tellen. Daarvoor lag ik eigenlijk echt nog te veel in de zetel om goed te zijn.

17-10-08: 97
17-10-23: 94
17-10-30: 93.3
17-11-06: 92.4
17-11-13: 92.1

En toen was er het Omenweekend, waar ik vond dat ik me toch had ingehouden, geen desserts en zo, maar blijkbaar vond mijn lijf van niet. Ugh. Maar het euvel herstelde zich snel, gelukkig maar.

17-11-20: 93.4
17-11-27: 91

Soms gaat het dus inderdaad stevig, soms gaat het wat minder. Maar zo lang er een duidelijke neerwaartse trend is, ben ik al blij. Met een gemiddelde van een halve kilo per week ben ik tevreden, da’s een pakje boter. 6 kilo op 8 weken: dik in orde. En mijn BMI is al gezakt naar 32.2. Nog steeds obesitas, maar al ietsje minder erg. Mijn jeansbroek spant in elk geval niet meer, en mijn broeksriem mag een gaatje verder.

Donderdag en vrijdag gaan lunchen. Benieuwd wat dat gaat geven :-p Maar we houden vol.

Weight Watchers na twee weken

Ik ben nu twee weken bezig met de WW, en ik ben eigenlijk wel content, ja.

De eerste week was toch wel de moeite: 1,2 kilo eraf! ’t Was ook nodig, ja. En toch heb ik nog taart gegeten, en een dikke éclair binnengespeeld en dat soort dingen.
De tweede week, die begon prima, maar tegen ’t weekend was ik eraan voor de moeite, want toen was er nieuwjaarsfeestje van Wijs, en knabbelde ik de zaterdag ook nog wel wat, en was er zondag dat feest bij ons ma. En ik moet toegeven dat ik me niet echt ingehouden heb. Maar die eerste vier dagen was ik eigenlijk toch wel serieus wat af, zodat de uiteindelijke balans een status-quo was. Works for me.

Enfin, we zien wel waar het eindigt, maar voorlopig heb ik er geen probleem mee. Ik heb geen moment honger, en ik eet ook nog wel wat chocolade en zo. Alleen weet ik dat er na verloop van tijd telmoeheid intreedt. Maar bon, voorlopig hou ik het nog wel even vol. Het moet.

En dat stuk oreotaart van vanmiddag? 8 punten voor gerekend. Dus ja, het kan!

Dik

Ik geef het toe, ik heb in vijf jaar niet zo dik gestaan als nu. Nooit spectaculair slopen de kilo’s er weer aan, 100 gram per 100 gram, beetje bij beetje, u kent het wellicht wel. Jammer, want er zijn veel van mijn mooie kleren waar ik momenteel weer niet meer in kan. 13 kilo, het is niet weinig, dat geef ik toe.

Maar bon, we gaan er weer iets aan proberen doen. Weight Watchers werkt voor mij, alleen moet ik het ook echt gewoon dóen. En er moeten inderdaad minstens vijf kilo af, wil ik deftig in het mooie kleedje kunnen dat ik gekocht heb voor Wolfs communie.

Dus: en avant, die goeie voornemens, en avant die kilo’s! Hup hup hup!

(En nu nog volhouden, zei ze met een klein stemmetje…)

Kokosvis

Het is eigenlijk lang geleden dat ik hier nog een recept heb gezet, stel ik vast. Tijd om daar verandering in te brengen! In de vakantie moet ik namelijk alle dagen koken, en dan is er nood aan wat afwisseling, natuurlijk.

IMG_6692

In het boekje “Uit de pan en de wok” van Weight Watchers vond ik op pagina 69 een recept voor kokosvis: heel simpel, zeer lekker, en amper 9 propoints.

Benodigdheden voor vier personen:

* 140 g ongekookte basmatirijst
* 500 g pangasiusfilet (I know, begint er niet over :-p )
* 1 eetlepel citroen- of limoensap
* 400 g sugar snaps (zoete bonen) of peultjes
* 1 rode paprika
* 1 gele paprika* 1 mango
* 1 eetlepel olie
* 250 ml groentebouillon
* 100 ml kokosmelk
* 2 eetlepels geraspte kokos
* 1/2 koffielepel paprikapoeder

Werkwijze:

* Kook de rijst.
* Spoel de pangasiusfilet af en dep deze droog. Besprenkel met limoensap, kruid met peper en zout en snij in blokjes.
* Was de sugar snaps en de paprika’s. Verwijder de zaadlijsten en snij in blokjes.
* Schil de mango en snij het vruchtvlees in blokjes.

* Verhit de olie in de wok, bak de pangasiusfilet ongeveer 5 min. en leg opzij. Bak de sugar snaps en de paprika’s in het braadvocht ongeveer 2 min, blus met de groentebouillon en kokosmelk, en laat zo’n 7 minuten sudderen.

* Schep de vis en de mango met de geraspte kokos erdoor en verwarm kort mee. Breng op smaak met zout en paprikapoeder. Serveer met rijst.

Goedgekeurd door de kinderen, en echt lekker. Smakelijk!

Pasta met spinazie en kippenworst

Als je kijkt in het boekje ‘Gezond koken in een handomdraai’, dan vind je eigenlijk op pagina 40 de “penne met ham en spinazie”, maar: 1. mijn penne was op en ik had dat niet gezien 2. je mag de ham ook vervangen door kippenworst, en dat stond ongelofelijk smakelijk te wezen op de foto, dus heb ik dat maar gedaan.

IMG_2024

Eigenlijk is het een eenvoudig recept: paprika, champignons en ham (of dus kippenworst) bakken in een beetje olijfolie, spinazie erbij laten slinken, een blik tomaten erbij, wat water, Provençaalse kruiden, chilipoeder en peper. Mengen met de pasta, kaas erover, en klaar!

En ongelofelijk, maar echt bijzonder lekker! Van de kinderen mocht ik het in het weekend al opnieuw klaarmaken, zo lekker dus. En terwijl ik dit typ, loopt het water me alweer in de mond. Gene zever! Of net wel, natuurlijk ^^

De juiste hoeveelheden voor 11 punten per persoon vind je dus in het boekje van de Weight Watchers.

IMG_2025

Pasta met geroosterde groenten

Soms moet het hier rap gaan qua koken, en dus raadpleeg ik mijn “Gezond Koken in een Handomdraai” van de Weight Watchers. Al bladerend viel mijn oog dit keer op de pasta met geroosterde groenten, en dat leek me dus wel iets: ik kan dat op voorhand klaar zetten, en op het moment zelf in de oven schuiven.

IMG_1845

Eigenlijk is het simpel: je snijdt rode ajuin, paprika, courgettes en knoflook in stukken, doet er wat zongedroogde tomaatjes bij, besprenkelt alles met de olie van de tomaatjes, en roostert dat twintig minuten in de oven, nadat je er nog salie hebt op gestrooid.

Intussen kook je pasta naar smaak.

Je roert beide flink door elkaar, doet er wat groentenbouillon en light roomkaas bij, en that’s it.

Goedgekeurd door de kinderen, snel klaar, en bijzonder lekker. Voor hen had ik er nog gehaktballen bij gebakken, maar eigenlijk is dat dus aan geen kanten nodig. Een aanrader, en met de juiste hoeveelheden te vinden op pagina 98, voor 8 propunten per persoon.

Pita-pizza met spinazie

Omdat ik op woensdag moet werken tot 12.05u, en we al om 13.15u richting de notenleer moeten, is er bijzonder weinig tijd over om te koken. ’s Avonds koken is geen optie, want dan is er rugbytraining.

Gelukkig is er het kookboekje ‘Gezond koken in een handomdraai’ van de Weight Watchers (ha ja, we volharden in het dieet, die kilo’s moeten eraf): snelle en lekkere recepten, meestal heel simpel, maar waar je dus zelf niet zou opkomen. Ik doe dan de boodschappen op dinsdag, en snij eventueel zelfs al een aantal dingen op voorhand

Neem nu vandaag: pita-pizza’s dus, te vinden op pagina 66. Eigenlijk is het recept met fontina-kaas, maar die had ik niet gevonden, ik heb dan maar light gratinkaas genomen.

IMG_1658

Bon. Zoals ik het al zei, is het bijzonder eenvoudig. Je neemt pitabroodjes, en belegt die met vanalles. In dit geval was dat een basis van verse spinazie met knoflook en ui, en daarop dan wat kaas. Ik had nog hespeblokjes staan, en heb die erbij gelegd, en dan voor de kinderen nog een schijfje ananas. Een vijftal minuutjes in de oven, en klaar! Een aanrader!

Ik vind zo eentje eerlijk gezegd wel niet genoeg als middagmaal, en heb er anderhalf opgegeten. Het zal ook wel verschil maken dat ik gewone witte pita’s heb genomen, en geen volkorenpita’s, zoals in het recept staat, maar ik vond die dus niet.

In elk geval, ze zijn maar 6 propunten per persoon, en anderhalf of zelfs twee is dus geen probleem. Ik mag ze nog maken van de kinderen.

IMG_1659

 

Vrije dag

In mijn lesrooster voor september heb ik de donderdag vrij. Da’s een van de duidelijke voordelen van 4/5 te werken, echt. Maar concreet betekende dat voor mij voor ’t eerst in twee maanden een dagje voor mezelf, helemaal alleen. Enfin ja, om half vier moest ik wel weer de kinderen ophalen, maar bon, lang genoeg om intens te genieten dus.

Ik hielp de kuisvrouw eerst met opruimen, deed wat administratie en dergelijke, at vroeg, en nam toen warempel de fiets richting Gent.

“Hoezo, warempel? Het is toch maar vijf kilometer?” (Ik hoor het u al denken.)

Ja, maar de weg van hier naar Gent is nu niet bepaald de gezelligste en veiligste om met de fiets te doen: ofwel moet ik langs de drukke Wiedauwkaai, ofwel via de Ferrerlaan, en da’s ook niet bepaald een cadeau. Tot eigenlijk een dik jaar geleden: toen kwam de Gaardeniersbrug erbij, en meteen ook het Gaardenierspad.

“Huh?” (U denkt wel luid, vandaag.)

De Gaardeniersbrug, da’s die nieuwe fiets- en voetgangersbrug aan de Tondelier, die parallel loopt met de Wondelgembrug. U weet wel, met die nieuwe trambrug erbij die nog niet in gebruik is, daar aan de Gasmeterlaan. Het resultaat is dat ik vanuit Wondelgem eerst een eindje langs de Morekstraat over de fietssuggestiestrook moet, maar dat ik dan kan afslaan naar dat Gaardenierspad (enkel voor voetgangers en fietsers), dat door de Wondelgemse Meersen loopt, uitkomt op die brug, en dat ik dan enkel nog de Blaisantvest moet oversteken, de Molenaarsstraat moet doorpeddelen, en uitkom op de Lievekaai. Vandaar is het eenvoudig langs het Gewad (amai mijn gat, die kasseien!) de Jan Breydelstraat in, brugje en Hooiaard over, en ik sta op de Korenmarkt.

Geen twintig minuten toe, ik zeg het u, met de auto haal ik dat niet!

Ik was oprecht verbaasd over dat nieuwe pad en de brug, genoot intens van de heerlijke zon, en reed naar de Cora Kemperman. Ha ja, want ik ben toe aan een nieuwe winterjas, en daar waren nieuwe modellen binnengekomen die me wel wat leken. Helaas, het viel toch nog niet zo mee als gedacht. Geen nood, ik fietste langs de stadshal en genoot even van de pianomuziek.

IMG_0725

Mijn dieet indachtig ging ik niet voor een ijsje van de Australian, maar stopte bij de Moochie voor een Frozen Yoghurt met verse aardbeien en mango. Man, dat smaakte dubbel zo lekker omdat het in verhouding zo mager is 🙂

IMG_0726

Ik ging nog even langs bij de Hema, kocht daar wat kleine spullen, stopte alles in mijn fietstassen, en fietste fluitend naar huis terug. Enfin, naar de kinderen.

Maar man, dit dagje heeft me deugd gedaan!