Geplaatst op

Bomen

Gisteren om tien voor acht stond hij hier, de bomenman van Arbolia. Na veel gepleit en gezaag had Bart me dan toch zover gekregen dat de twee grote bomen aan onze garage eruit gingen. Hij had gelijk: ze waren veel te groot (>10 m.), verstopten steevast de goten van het garagedak, maakten in de lente met hun bloemetjes en in de herfst met de kleine blaadjes een enorme rommel, namen veel licht weg, en trokken met hun wortels zowel de stenen van de oprit als die van het voetpad omhoog. De stadsdienst was al een keertje langsgeweest om wortels te kappen en het voetpad opnieuw te effenen, en had toen opgemerkt dat die bomen eigenlijk weg zouden moeten. Philip van Arbolia zei het ook onmiddellijk toen hij langs was geweest om te kijken en een offerte op te stellen: valse christusdoorns zijn prachtige bomen voor in een park of een grote open tuin, maar compleet misplaatst op een halve vierkante meter in de stad aan de straat.

En dus: met spijt in het hart, weg ermee, met mijn mooie grote bomen. Helaas.

Ik ben compleet vergeten een foto te trekken op voorhand, maar deze van de bruidssluier die erin woekert, zegt ook al iets:

bruidssluier

Toen ik tegen één uur weer thuis kwam, was de ene boom al grotendeels ontmanteld, en was hij volop bezig aan de tweede. Met professionele ankering en boomklauwen aan zijn benen.

boom

Tegen ’s avonds waren de bomen tot aan de grond afgezaagd, waren de grotere takken en de stronk in brandbare stukken gezaagd (als er iemand wil komen klieven, ge roept maar!) en had hij alle kleinere takken en loof opgeladen om af te voeren. Mooi werk!

Vandaag was hij er terug, maar heb ik hem niet gezien omdat ik wel degelijk zelf ook nog moet werken. Hij heeft toen de stronken uitgefreesd en alle wortels uitgegraven. Hij heeft er zelfs een deel van de tegels voor uitgebroken en teruggelegd (die lagen toch niet gebetonneerd maar op stabilisé) en ik heb nu een mooi stukje omgeploegd bloembed :-p Het hondenhok is ook gedeeltelijk afgebroken, maar dat stoort helemaal niet, het is niet alsof het nog echt gebezigd werd.

boom2

boom3

En nu ziet het er vooral leeg uit. Heel erg klaar in de keuken, dat wel, maar vreselijk leeg buiten. Ik mis mijn bomen. Maar geen nood, er komen er nieuwe. Twee valse acacia’s, zoals er al eentje in de tuin staat. Makkelijk in onderhoud, niet te groot, en zeer bestand tegen het stadsleven, volgens Arbolia. Yup. Content van die mens zijn werk: snel en vooral zeer grondig.

En toch mis ik ze.

Geplaatst op

Keukenbehang

Ik zei het al eerder: mijn ma is de beste!

Vandaag is ze namelijk de rest van de keuken komen behangen. Deel één had ze gedaan halfweg augustus, maar toen was ik geen klop waard geweest. Vandaag voelde ik me een pak beter, maar toch is zij degene die zowat al het werk heeft gedaan. En dat is dan vijfenzestig he!

Ik ben vergeten foto’s te nemen van de oorspronkelijk gele keuken, maar heb wel foto’s van halverwege, toen de keukenmuren volledig gestript waren, en van het eindresultaat. Ik ben er in ieder geval zot van, ik vind dat groen heerlijk rustgevend 🙂 Maar oordeelt u vooral zelf.

keuken1

keuken2

keuken3

keuken4

keuken5

Geplaatst op

Keuken

Mijn ma is de beste! Maar dat heb ik u vast al eerder verteld.
Sinds de verbouwingen, en de nieuwe deur tussen woonkamer en keuken, was de keuken niet meer om aan te zien. Het gele behangpapier was al langer verschenen, maar nu waren er rond de deur ook witte stroken, en bovenaan was het gewoon weggetrokken. Tijd voor nieuw behang dus. In het begin van de vakantie had ik met de kinderen al een groot deel van het papier afgedaan, maar toen werd het meer dan dertig graden, en was het te warm voor dat soort werkjes. Daarna waren er Gentse Feesten en hadden we andere dingen te doen, en sindsdien voelde ik me gewoon niet goed genoeg. Intussen weet ik ook wel waarom, maar het feit blijft dat de keuken nu helemaal een verschrikking was, met half afgetrokken papier en wascotekeningen op de witte muur.
En toen kwam mijn ma to the rescue! Ze had al eerder toegestemd om te helpen behangen, ze is daar namelijk heel goed in. Het kernwoord was toen wel ‘helpen’. Maar gisteren is ze dus gewoon al tegen elf uur afgekomen, en hebben we samen het resterende papier afgehaald. Na een smakelijke dagschotel is ze dan effectief beginnen rekenen, papier afsnijden, pappen en behangen. Ik stond erbij en keek ernaar, hielp hier en daar waar ik kon, en ging af en toe gewoon liggen, doodop. Rond zes uur is ze gestopt, en toen was er een muur volledig klaar, deurgat en al, en een strook aan een andere muur.
Ik zit erop te kijken van aan de keukentafel, en geniet: ik vind het nu al prachtig! Hopelijk voel ik me voor deel twee een pak beter, en kan ik meer doen. Maar ma: je bent een schatje!

Geplaatst op

Kast

Vandaag was het weer eens van dat. Ik heb een paar weken geleden een grote nieuwe kleerkast gekocht, in twee delen, bij Ikea. Ik heb meteen ook betaald voor levering en plaatsing, kwestie dat ik het momenteel echt niet meer zelf kan, ook al heb ik de kinderkamers wel nog zelf in elkaar gezet. Vooral ook het transport naar de tweede verdieping zag ik niet zitten.
Vrijdag had een firma me laten weten dat ze vandaag gingen komen tussen acht en elf, en of ik dan maar 15 meter parkeerplaats wilde vrijhouden. 15 meter??? A la bonheur dan maar, de twee opritten en de rest van de parkeerplaatsen ervoor, met wat moeite. Om acht uur ging ik de kinderen snel naar kamp brengen, Bart ging dan nog thuisblijven tot half negen voor het geval ze dan kwamen. Om kwart over acht ging mijn telefoon, net toen ik parkeerde. Bart, met de boodschap dat die mannen er al waren, dat ze Frans spraken, en vooral, dat ze bij hoog en bij laag beweerden dat de hoogste van de twee kasten (2,36m) niet langs de trap gingen kunnen. Hij ging ze overtuigen om te wachten tot ik er was, maar of ik me misschien een beetje wilde haasten? Ik vloekte binnensmonds, slikte nog een rennie, gooide de kinderen af, en haastte me terug. En jawel, er stond een klein camionette voor de opritten, met twee iets oudere Walen. “Ah, madame, ca va pas aller, hein! Pas du tout! Le premier escalier, d’accord, mais le deuxieme? Ah non!” Ik zuchtte diep. Ik ken mijn huis, ik ken mijn trap, ik heb er al vanalles naar boven gesleurd (of laten sleuren) en dat kon wel. Punt.
Dat heb ik hen ook proberen duidelijk maken, in het Frans uiteraard. Ze keken naar elkaar: “Ja maar madam, wij kennen onze job he, wij doen dit hele dagen.” “Akkoord meneer, maar ik ken mijn trap, en ik zeg u dat het wel kan.” Enfin, ze gingen beginnen met de kast van 2,01 meter, en ik moest dan maar horen bij Ikea of ik die grotere kon omwisselen. Hmmm. Dat gingen we nog wel zien. Ik heb geen ruzie gemaakt, ik heb mijn stem niet verheft, maar ik denk dat ik een nogal besliste uitdrukking op mijn gezicht had. Soit, de eerste lange planken van 2.01m gingen probleemloos naar boven. Commentaar: “Ah oui, mais c’est bien le maximum, tu vois?” IK zag justekes niks, ik zag alleen dat ze dik overdreven. Waarop ik hen uitlegde dat ze bovenaan de treden niet hoefden te volgen, maar alles over de balustrade konden steken. Waarop die ene: “Maar madam, ge weet gij niet hoeveel dat weegt zeker?” Ik heb op mijn tong gebeten om toch maar niet te antwoorden dat dat net de reden was waarom ik hen ervoor betaalde. Mijn gezicht sprak evenwel boekdelen, vermoed ik. In elk geval ging de ene plots met het grootste pak naar binnen, en besteeg de trap. Ik keek toe, en zag dat ook dat grote pak van 2.36m eigenlijk probleemloos boven ging, nog zonder balustrades of zo. Ze keken naar elkaar, keken naar mij, en ik zweeg. Eigenlijk vooral omdat ik begot niet zou weten hoe je in het Frans: “Ik heb het u gezegd he!” moet zeggen op een triomfantelijk toontje :-p Maar voor mijn grijnsje sta ik niet in. Ik ben naar beneden gegaan, heb ze elk een stevige kop koffie gegeven, en heb ze verder laten doen.
Later heb ik op het werkorder gezien dat er vier uren waren uitgetrokken om die kasten in elkaar te zetten, maar ze hebben er net ietsje harder op gevloekt, en er zeven uur over gedaan. Het gegrommel en gevloek was niet van de lucht. En ik? Ik heb twee heel mooie kasten staan, precies waar ik ze hebben wil.

Die kast ging niet langs de trap gaan… Zeveraars!

Geplaatst op

Ikea

Vandaag met mijn ma en de kinderen naar de Ikea getrokken. De jongens vinden dat zalig, want dan mogen ze een uur spelen in de speelopvang, en blijkbaar is die heel erg leuk, beweren ze.

Intussen heb ik met mijn ma een Pax kast samengesteld: onze grote kleerkast staat in de logeerkamer, maar die kamer wordt de nieuwe kinderkamer. Ik zie het echt niet zitten om die grote kast nog eens af te breken en een verdieping hoger te sleuren, en dus ga ik gewoon een nieuwe grote kast laten leveren en monteren op de tweede verdieping, op onze grote slaapkamer. Onze kleren gaan dan naar daar, en de grote helft van de oude kast wordt dan voor ons meisje.

Daarna zijn we met zijn allen blijven eten in het Ikearestaurant: 23 euro voor twee kindermaaltijden, twee volwassenen, met drank en koffie, en een ijsje voor de jongens inbegrepen. Eigenlijk vinden de kinderen ook dat gewoon leuk, want het is er heel erg ongedwongen en op kindermaat.

En ik? Ik ben een kast rijker, heb niet moeten koken, heb weer een dag van de vakantie gevuld voor de kinderen (hou ze maar eens twee maanden bezig) en heb gezellig kunnen kletsen met mijn ma. Dik in orde, zou ik zo zeggen.

Geplaatst op

Kamerwoede

Ik zat het al een hele tijd te denken: de kamer van de jongens kon praktischer ingericht worden. Het is een grote kamer, met meer dan genoeg plaats voor twee bedden, een bureau, twee grote kasten, en een hoop speelgoed. Alleen had ik beide bedden nogal in het midden gezet, zodat er niet veel plaats meer was om te spelen. Een echte speelkamer hebben de jongens niet, en eigenlijk is daar wel plaats genoeg.

Vandaag heb ik dus samen met Shura de kamer onder handen genomen, alles van plaats veranderd, schoongemaakt, en vooral geëconomiseerd. Er is veel meer ruimte nu, en ik heb ook eindelijk de ongelofelijk toffe dinostickers opgehangen. De kinderen zijn alvast enthousiast 🙂

kamer1

kamer2

kamer3

Geplaatst op

Veranda

Jawel, netjes zoals afgesproken parkeerde hier iets voor negen een grote camionette. Drie knappe jonge gasten (het tegendeel van de clichébouwvakker met bierbuik, petje en bilspleet, maar eerder de categorie Cola Light-leverancier) kwamen een hoop spullen installeren, dekten netjes het parket af, en togen aan het werk.

Buiten was het zeven graden. Ugh. Niet meteen wat je je voorstelt, als je plant om op 11 mei je verandaruiten te laten vervangen. Ergens was ik zelfs blij dat ik tussen 10.00 en 13.00 moest gaan werken, want ik zat zowat te vernikkelen aan mijn bureau. Toen ik tegen twee uur thuiskwam, zaten zo goed als alle vensters er alweer in, en kon ik de verwarming aanzetten.

Enfin, dat dacht ik dan toch weer. Storing. Humpf. Even naar de chauffagist gebeld, en die vroeg me of ik wel zeker was dat ik nog brandstof had. Ik antwoordde met klem dat dat het probleem niet kon zijn, want dat we nog maar in oktober 2000 liter hadden ingeslagen. Iets later ging ik toch maar eens kijken, en jawel, nog een miezerige twee cm in de tank. En binnen was het vreselijk koud intussen, door de langdurige afwezigheid van ramen net die dag.

Ik ben als een gek beginnen opzoeken en rondbellen, en heb een bijzonder scherpe prijs gekregen via een website, levering de volgende dag. Ik heb dan maar de kachel aangestoken, en dat was bijzonder haalbaar, gelukkig maar.

Murphy, iemand?

Soit, ik heb opnieuw deftige ramen in mijn veranda, en hoef geen schrik meer te hebben als het begint te regenen buiten.

veranda1

veranda2

Geplaatst op

Veranda

Moh! Daarnet een telefoontje gehad van de verandaspecialist: of volgende week dinsdag ok is?

Even uitleggen: mijn bureau situeert zich in een aangebouwde kleine veranda bij de woonkamer. Vroeger zat daar een groot schuifraam tussen, maar in de verbouwing hebben we dat raam laten weghalen, en zowel parket als muren laten doorlopen. Daardoor is het nu echt een geïntegreerd stuk van de woonkamer geworden, met heel veel licht. Het zit aan de noordkant, de zon zit er dus eigenlijk nooit binnen, tenzij in de zomer ’s avonds laat. Het is mijn kleine domein en ik geniet ervan.

Alleen… Deze winter was het een paar dagen na elkaar hevig aan het regenen, en plots voelde ik nattigheid. Letterlijk. Het gootje was beginnen lekken, en ook blijkbaar een van de naden van het dak. Umpf. En dat op een nieuwe parketvloer. Ik ben aan de slag gegaan met tubes silicone (thank ye gods dat ik dat standaard in huis heb), dweilen en emmers, en heb het na een paar uur onder controle gekregen. Oef.

En ik heb onmiddellijk de verandamannen gebeld: een bedrijf uit Ertvelde dat gespecialiseerd is in het opzoeken en dichten van waterlekken in veranda’s. De baas kwam, zag, en oordeelde dat de rubbers verstorven waren en dat hij maar garantie kon geven als al het glas eruit werd gehaald, en hij alles kon vervangen en kuisen. Tsja, dat moest dan maar zeker? En als hij dan toch bezig was, kon het glas maar beter vervangen worden door superisolerend hoogrendementsglas, want dat was nu niet meteen de meerkost.

Hij is een paar weken geleden concreet komen opmeten. En blijkbaar komen ze dus volgende week. Heh.

Geplaatst op

Luster

Ik moest jullie nog een fotootje van de nieuwe luster in onze woonkamer. Mijn ma vindt het een onding, ik vind het een heerlijk ding om in onze verder vrij strakke woonkamer te hangen, zo tegen de witte muur op de achtergrond.

luster

Geplaatst op

Gordijnen

Nu de bouwwerken ( de meeste toch) achter de rug zijn, rest nog de vraag van de aankleding.

Eén groot schilderij, van een vriendin, hebben we al opgehangen. De ingekaderde ‘Korenveld met Kraaien’ van Van Gogh vinden we nog steeds mooi, maar past hier helemaal niet meer. Ik vind wel een nieuw plekje.

Een kunstwerk voor boven de zetel is besteld. Later daarover meer, ik weet zelf eigenlijk nog vrijwel niks.

En dan zijn er nog gordijnen. Voor Bart hoeven die niet, zegt hij. Ik zit ’s avonds echter niet zo graag tentoon in mijn living. Niet dat er veel te zien valt, maar toch. En daarbij, ik vind gordijnen gezellig.

Na veel zoeken heb ik uiteindelijk iets gevonden wat me aanstaat: effen gordijnen in taftzijde, in het bleekbeige/grijs/taupe van de muren in mijn bureau en zo. Niet te donker, niet te druk, en zeker niet te truttig.

Helaas: de stof was niet meer voorradig. Ugh. Just my luck. Intussen heb ik al wel bericht gekregen dat ze ze wellicht binnenkrijgen in de tweede week van januari. Ik veronderstel dat ik dus gordijnen zal hebben ergens eind februari. Tsja, dan voorlopig maar deftig blijven in de woonkamer, zeker?