Poging tot schilderen

Ik ben dus al een behoorlijk tijdje bezig met het “renoveren” van het lokaaltje Grieks en Latijn. Eind januari was er een eerste kleine laagje vooraan.

In de paasvakantie had ik zowaar een sleutel van de school om verder te komen doen, maar de rug wilde niet echt mee, en dan loop ik het risico liever niet.

Geen nood, de examenperiode is ideaal, want dat lokaaltje is te klein om examens in af te nemen – behalve mondeling – en ik had wel wat tijd. Helaas, toen was er die hittegolf, en 27° is niet bepaald ideaal om te staan schilderen. Vandaag heb ik alsnog een poging gedaan tussen de klassenraden door, maar effectief gemerkt dat de verf te snel droogde om goed te zijn. Soit, ik had een oproep gedaan aan de collega’s om tussendoor een uurtje vrij te maken om de achterste muur met een rol aan te pakken, maar er bleek niemand echt mee te willen werken. Tsja, dan ga ik het allemaal met zo’n rolletje van tien centimeter moeten doen, want een grote rol weegt te zwaar voor mijn rug.

Ik ben wel content met het resultaat: de voorkant is klaar, en aan de achterkant ben ik begonnen met de randjes. Mijn collega beweert dat ze geen verschil ziet…
Het valt des te meer op hoe smerig het er ligt, ook al beweert de kuisvrouw dat ze er elke week veegt en regelmatig ook dweilt. Like hell…

Meender

Bart is van de meendersclub met zijn tuin momenteel. Niet alleen zijn er de twee kruidenbakken, de fruitboompjes en talloze bloemen en struiken in de tuin, er zijn intussen ook twee grote verhoogde groentenbakken bij gekomen.

Allemaal goed en wel, maar tomaten kan je zo niet kweken, en daar had Bart nu eens echt zijn zinnen op gezet. Ergo: een klein serretje. Als in: een echt kleintje want meer plaats hebben we niet, maar wel voldoende om tomaten te kweken in de zomer en in de winter onze terrasplanten beschut te zetten. Dik in orde.

Twee mannen zijn dat komen opzetten op een voormiddag, en toen stond het te pronken waar vroeger onze tweede – illegale – oprit was. Bart is meteen om snelbeton gereden om de verankering vast te zetten, en heeft de grond geëgaliseerd. Laat die tomaten maar komen!

Elektriciteitsperikelen

We sukkelen al meer dan een jaar met onze elektriciteit. En dan bedoel ik Sukkelen. Met een grote S.

Het probleem is dat de elektriciteit zomaar random uitvalt. Er valt geen peil op te trekken: het is niet wanneer we een van onze apparaten inschakelen, of een bepaald licht aansteken of zo. Nee, soms midden in de nacht, soms gewoon overdag wanneer we in de zetel zitten, enzoverder.  Onze vaste elektrieker weet ervan, maar geeft niet thuis. Als in: beantwoordt al meer dan een jaar onze berichtjes en mailtjes niet. Hij heeft destijds de kast uitgemeten, maar vond het niet. En ik kan me voorstellen dat hij, aangezien hij zo al veel te veel werk heeft, geen zin heeft om rommel op te kuisen. Het is ook niet de hoofdschakelaar die uitslaat, het is een van de differentialen, en wanneer we dan alles uitleggen en één voor één weer inschakelen, is het altijd wel een andere plomb die tegenstribbelt. Bijzonder vreemd.

Uiteindelijk hebben we een iet of wat werkbare oplossing gevonden: als we koken en de inductieplaat aanleggen, slaat de elektriek sowieso na een paar minuten uit. Nee, niet meteen. Maar als we dan kast twee – de elektriciteit boven in het nieuwgebouwde stuk, zijnde de kleine badkamer, Kobes kamer en mijn waskot – uitleggen, blijft de elektriciteit aan. Het betekent wel dat ik niet kan wassen terwijl Bart kookt, en dat ook Kobes PC niet kan draaien.

Elektrieker één – een jonge gast, een oud-collega – heeft alles ook eens uitgemeten en vond niet meteen iets. Hij heeft toen wel een kapotte transfo vervangen en een van de differentiaalmeters nagekeken, maar daar was geen probleem.

Intussen hadden we Vinçotte laten komen, een elektriciteitsauditeur, en die zei dat het aan kast twee lag, want dat die hopeloos in elkaar was gestoken, dat daar een hoop losse draden zaten en dat daar verlies op zat.

Elektrieker twee – ook een relatieve beginner – prutste een half uurtje aan een en ander en was ervan overtuigd dat hij het opgelost had. 50 euro en een klein uur later viel de elektriciteit opnieuw uit. Duh. De mens kwam terug, zocht nog wat verder, koppelde de droogkast los omdat daar een klein verlies op zat, en verklaarde dat hij het verder ook niet wist, maar dat hij een collega ging contacteren.

Elektrieker drie – de bewuste collega met een pak meer ervaring – ging ook vanaf nul aan het meten, maar kwam tot een verrassende conclusie: het lag aan de aparte kast van het vroegere kantoor boven, onze huidige slaapkamer en tv-kamer. Alleen was de differentiaal daarvan kapot, zodat die niet uitsloeg maar de andere deed uitslaan. Ah?? Dat had dus geen van de vorige opgemerkt. Hij legde de plombs daarvan uit, zodat we even geen stroom meer hadden in onze slaapkamerstopcontacten, en beloofde asap terug te komen.

Bij poging twee bleken het effectief de stopcontacten te zijn, plugde hij alles uit, en bleek het verlies verdwenen. Bon, hij beneden aan de kast, ik boven in  de slaapkamer, en communicatie via de telefoon: bleek het niet Barts stokoude wekkerradio te zijn of zo, maar wel onze vroegere grote plasmatelevisie die we boven hadden gezet. Zucht…

En jawel, het verlies is zo goed als onbestaande nu. We hebben die televisie afgekoppeld en al de rest weer aangelegd, en het werkt. Oef.

Suleyman gaat na het bouwverlof nog eens terugkomen om de rest van de kleinere reparaties uit te voeren – zoals de tuinverlichting – maar we zijn vooral bijzonder opgelucht nu.

Simultaan koken en wassen: wat een luxe!

Verbouwing op school

Ik heb het stilaan gehad met de verbouwing op school. Allez, nee, niet de verbouwing op zich, wel dat twee van de vijf trappen afgesloten zijn, waaronder de belangrijkste, breedste trap, die nota bene van de leraarszaal (ligt er vlak naast) naar mijn lokaal (recht tegenover) leidt. Ik moet alle dagen kilometers doen langs veel te druk bevolkte trappen: snel even iets halen in de leraarszaal duurt tegenwoordig vijf volle minuten in plaats van een halve. Serieus!

Maar bon, die verbouwing dus: die is een jaar of tien geleden aangevraagd, toen we de leerlingenaangroei zagen aankomen door de demografische groei. Intussen zijn we de piek voorbij, maar nu pas zijn de nieuwe lokalen er. Ze zijn er een jaar geleden mee begonnen, begin juni, en de bedoeling was dat het klaar was tegen de paasvakantie. Hey, op een bepaald moment zaten ze zo hard voor op schema dat het zelfs de krokusvakantie kon worden.

En toen viel alles stil, omdat een bepaald materiaal voor de binnenafwerking maar niet kon geleverd worden. Resultaat: we zullen blij mogen zijn als het klaar is voor het einde van het schooljaar. Maar ik moet het wel toegeven: het ziet er de moeite uit! Ruime, lichte lokalen, in houtskeletbouw en afgewerkt met veel hout. Geen idee wie er zal lesgeven of waarvoor de lokalen zullen gebruikt worden, dat zien we nog wel, maar ik kijk er wel naar uit.

En vooral naar het heropenen van ‘mijn’ trap. Serieus!

Rioleringsprobleem

Toen we eind januari onze septische put lieten ruimen omwille van dat stankprobleem aan onze toiletten, hadden we gehoopt dat het probleem daarmee opgelost zou zijn. Quod non.

Het regenwater in onze waterput leek toen ook nog geurloos en helder, maar toen we die een week of twee geleden nog eens openmaakten, zagen we wel wat anders. Het moet dus al een tijdje aan de gang geweest zijn, maar de vlotter van de pomp is losgekomen en de toiletten kregen dus water van op de bodem van de put, waar nog veel meer afval en vuilresten liggen. Want blijkbaar zat de afvoer dichtgeslibd met zeepresten en kwam al ons afvalwater in onze regenput terecht, vanwaar het dan kon weglopen richting de riolering.

De stank was navenant, geloof me.

Vandaag is iemand langsgekomen om alles te ontstoppen en het water liep gelukkig fluks weg. Bon, we weten nu tenminste de oorzaak en zouden ook de oplossing moeten hebben.

Volgende stap: onze regenput laten leegpompen en volledig kuisen, zodat we hem terug vol kunnen laten lopen en eindelijk onze toiletten opnieuw doorspoelen met regenwater.

Al een chance dat we dat konden omzetten naar leidingwater!

Als ne pui op ne wegelink

Ergens in de vorige vakantie is Kobe met heel zijn hebben en houden uit de game room terug naar zijn eigen kamer verhuisd: het was hem wellicht te koud boven, zijn broer zit toch niet meer bij hem boven om samen te gamen, en in zijn eigen kamer heeft hij iets meer privacy als wij vroeger willen gaan slapen in de vakantie.

Het gevolg: de game room stond gewoon leeg. Nu, Merel had al een aantal keren verteld over de tv-kamer bij Lieze en Kaat, en “dat is daar de max en ze kunnen daar alleen naar tv kijken en ze storen daar niemand en dat is zo wijs, mama…”

Ik heb vandaag plots de koe bij de horens gevat, ben samen met Merel alles beginnen opruimen, Bart is komen helpen om onze oude 50 inch tv op een tafeltje te zetten, we hebben het oude tapijt weggehaald en een ander, vrolijker ogend tapijt in de plaats gelegd, en dan de zetels herschikt. Resultaat: een heuse tv-kamer! Bart heeft er meteen een oude Apple TV aan gekoppeld en nu kan ze gewoon kijken naar wat ze wil. Enne, als de jongens dat willen, kan er nog steeds gegamed worden ook.

En nu de rolluiken eindelijk geïnstalleerd zijn, kan je het er ook volledig verduisteren. Ze heeft dan ook een paar lichtslingers gehangen om het er toch gezellig te maken, we hebben er ook nog een oud donsdeken gelegd, en nu zit ze daar helemaal als ne pui op ne wegelink.

Ik moet er nog eens een nieuwe foto van maken, maar op de foto van de dag kan je al zien hoe opgetogen ze is!

Septische put

We wonen hier al sinds 1997, al eventjes dus. In al die tijd hebben we, voor zover ik me kan herinneren, onze beerput nog nooit geleegd. Het kan zijn dat die leeg is getrokken tijdens de verbouwing in 2014, want de opening zat op ons toenmalig terras en bevindt zich nu in onze keukenberging. Verplaatsen ging handenvol geld kosten, en in die berging heeft er niemand last van.

Maar sinds een dik half jaar stinken onze toiletten. Allebei, ja, dus het ligt niet aan een verstorven afdichtring of zo. Het vreemde is dat dat vooral bij het doorspoelen is. Ik dacht eerst dat er een dood beest in onze regenwaterput zat – het spoelwater is regenwater – maar dat water is perfect helder en geurloos, dat kan het dus niet zijn.

Enfin, we proberen aan te pakken wat we kunnen, en dus stond er hier maandag iets na zeven een beerkar om onze put vakkundig leeg te zuigen.

De geurhinder bleef bijzonder beperkt, het was alleen een beetje frisjes want de slang moest door onze tuinvenster. Tsja. Maar blijkbaar, zo zei Bart, was het eerste wat die man zei toen hij de put openmaakte: “Hebben jullie geen last van stank bij de toiletten?” Het zou iets te maken hebben met de afdichting van de put zelf. In de berging hebben we nooit geuroverlast gehad, alleen bij de toiletten, maar dat zou ermee te maken kunnen hebben.

Allez, op hoop van zegen dat we nu van de stank vanaf zijn. De put is in elk geval netjes geleegd en gespoeld.