I know a guy

Sinds Bart zijn bedrijf heeft verkocht en geen CEO meer is, is hij bezig met allerhande projecten. Zo gaat hij ook vanaf februari één dag in de week lesgeven aan de hogeschool. Het zal me benieuwen. Tegelijk zit hij in een reeks adviesraden en raden van bestuur.

Zijn grootste project, een nieuw bedrijf eigenlijk, is I know a guy, kortweg Ikag. In het kort uitgelegd: een bedrijf zoekt een agency om zijn marketing/website/communicatie te doen, maar ziet door de bomen – lees: honderden agencies – het bos niet meer. Welk agency past bij zijn bedrijf, komt overeen met zijn bedrijfscultuur, zal het beste zijn wensen aanvoelen? Awel… Bart kent agencies. Véél agencies. Hij kent ook de verlangens en noden van bedrijven. Hij gaat nu voor elk bedrijf het juiste agency uitzoeken en zorgen dat de klik er komt. Want… he knows a guy. En voordat er mensen op hun paard springen over die guy: dat is uiteraard een staande uitdrukking uit verschillende films en memes, en zegt niks over m/v/x. Laat dat duidelijk zijn.

Bart zegt zelf het volgende in zijn ‘perstekst’:

“Mijn nieuw bedrijf.”
Het voelt een beetje raar om dit zo te schrijven, maar ik ben een nieuw bedrijf gestart. Het heet: I Know A Guy (m/v/x), kortweg IKAG.
Nog steeds willen en moeten heel veel bedrijven digitaal gas geven, en zoeken daarvoor een partner. Maar dit is blijkbaar niet zo evident.
Door mijn ervaring ken ik het landschap van de digitale agencies als mijn broekzak, maar voor een buitenstaander lijken die bureaus allemaal op elkaar.
IKAG helpt hierbij, op verschillende manieren.

1. Definiëren welke expertises nodig zijn.
Heb je performance marketing, social media management, digital product, merkactivatie, website, demand generation, of een reclamecampagne nodig? Ik help duidelijkheid scheppen in wélke expertise het dringendste is.

2. De juiste mix samenstellen.
Sommige rollen hou je best intern, andere leg je beter bij een freelancer, of bij een agency. Samen bepalen we hoe we de rollen verdelen.

3. Een goeie briefing schrijven.
Zonder een scherpe briefing, geschreven in de taal van die agencies, trek je de verkeerde partijen aan of schep je de foute verwachtingen voor het project. Ik vertaal de noden van het bedrijf in een juiste briefing.

4. Selectie van het *juiste* agency.
Longlist samenstellen, shortlist selecteren, en uiteindelijk de keuze maken. Mijn database van agencies bevat de gevestigde waarden, de up-and-coming superstars, en de verborgen parels van België. Samen krijgen we de keuze scherp, en zorgen we voor een perfecte start van de relatie.

Dit is *mensenwerk*. Dé kritische succesfactor voor een geslaagde samenwerking tussen een bedrijf en een agency is de culturele fit. Geen algoritme of marktplaats kan dit blootleggen.
Om dit goed te doen en die kennis constant up-to-date te houden, plan ik de komende tijd telkens een dag in elk agency in België te co-worken, om de sfeer daar op te snuiven.

Meer info en contactgevens vind je op de website https://www.ikag.be/ .
(Dank trouwens aan het fantastische team van Hartstikke om mijn wensen zo vlot en goed te vertalen naar een site.)

PS: de naam is gebaseerd op een catchphrase die de voorbije decennia in tientallen films, boeken en series opgedoken is – en een staande uitdrukking geworden is voor iemand met een diepgaand insider netwerk. Die naam heeft niets te maken met gender; ik zoek geen personen, maar agencies.

“Wips”

Dat Bart nogal wat mensen kent, is een understatement. Af en toe komt hij dan ook thuis met boeken die iemand die hij kent geschreven heeft. Of in dit geval: getekend.

Intussen ken ik die mens ook een klein beetje: Henk Willems werkt namelijk voor de Artevelde Hogeschool en leidt er vanaf volgend jaar de School of Branding, die ook het logo en merk van onze school onder handen zal nemen.

Ik kreeg het kinderboek Wips dus in mijn handen gestopt, en man, wat een prachtig boek is dat!

Wips is een whippet, een kleine windhond die verschillende mensen tegenkomt, telkens mooi beschreven en dus voorzien van een prachtige, quasi monochrome tekening. Ideaal, zo lijkt me, voor een kort verhaaltje voor het slapengaan per dag.

Voor wie al graag eens een kinderboek cadeau doet: een aanrader!

Te koop: Ford S-Max van 10 jaar oud

Met pijn in het hart doe ik mijn tank weg. Jawel, mijn geliefde Ford die mijzelf, mijn gezin en talloze larpers overal naartoe heeft gebracht, waarmee ik een paar keer een platte band heb gehad, een platte batterij in de sneeuw, dat soort onzin.

Het ding is tien jaar oud, maar ware het niet dat hij de Gentse lage-emissiezone niet meer binnen mocht, ik was er nog een paar jaar mee blijven rijden, eerlijk waar.

Bon, hij is vervangen door een Skoda Eniaq full-electric, waar ik ongelofelijk enthousiast over ben, om eerlijk te zijn. En met net iets minder schadelijke uitstoot, maar ook een minder grote koffer.

Het ding is vandaag volledig in orde gezet – ik heb drie en een half uur in de garage gezeten, ben zeiknat geregend toen ik toch even de benen ging strekken – en wordt begin september gekeurd voor tweedehandse verkoop.

Met andere woorden: bent u niet van plan om in een LEZ te rijden, heeft u nood aan een goeie, ruime gezinswagen waarbij het niet zo erg is dat u eens een krasje oploopt, mag het een dieselwagen zijn, en wilt u niet te veel geld uitgeven? Stuur me een berichtje. Ik heb iets voor u.

(Ik heb geprobeerd foto’s te zoeken in mijn archief, het is donker wanneer ik dit schrijf en ik kan nu dus geen foto’s nemen. Ik voeg morgen wel eentje toe)

 

Fotografielesje

Ik heb toch wel behoorlijk wat opgestoken tijdens mijn fotografievakantie in Saleich, met Monica Monté (google maar als je interesse hebt).

Ik heb dat ook zondag even gedemonstreerd aan ons pa, gewoon met mijn iPhone, dus nog niet eens met een instelbaar toestel. Ik dacht dat ik wel kon kadreren, Monica heeft me laten zien dat ik er eigenlijk de ballen van kon.

Neem nu de grote vijver daar in park Halfweg. Dit is een doodgewone, platte foto van het water, zoals ik die wellicht vroeger zou genomen hebben.

Een gewone, platte, nietszeggende foto die ook totaal niet weergeeft wat er daar zo mooi was.

Voor de tweede foto ben ik achteruit gestapt: meer blauwe lucht, meer omkadering. Monica zei dat ik inderdaad vaak te dicht op mijn onderwerp wil fotograferen, dat ik beter achteruit stap.
Ik heb er ook diepte aan toegevoegd: het muurtje in de voorgrond is op zich misschien niet fotogeniek, maar het geeft wel veel meer diepte aan de foto. De foto is meteen al zo plat niet meer.

Toen dacht ik: ik ga verder kijken. Ik ben wat verderop gaan staan en heb nog steeds dezelfde vijver met hetzelfde muurtje getrokken maar van wat meer opzij, en ik heb er nog een laag aan toegevoegd, zijnde de bomen. Meteen is er nog een pak meer diepte: laag 1 is de bomen, laag 2 het water, laag 3 de bomen op de achtergrond. Een ideale foto heeft minstens drie lagen, wist Monica me te vertellen.

En dan heb ik die foto nog even bijgesneden voor instagram:

Ik vind dat een nog betere foto, doordat die stam er niet meer opstaat en die de foto niet meer afsnijdt. Jawel, hetzelfde plekje, dezelfde foto als de eerste, eigenlijk feitelijk. Ik zet ze nog even naast elkaar. Zelfde moment, zelfde toestel.

U moest al op weg zijn naar een fotografieles!

Hadewig

Bij het begin van de coronacrisis vroeg Bart me een gunst: of ik het zag zitten om een vriendin van vroeger te begeleiden bij haar nieuwe blog? Concreet ging het om Hadewig, iemand die ook economie heeft gestudeerd en ik dus nog ken van in onze studententijd. Hey, ik ben zelfs nog een paar keer in haar studio geweest en zo.

Intussen is ze CEO van het Sint-Janziekenhuis, het grootste ziekenhuis in Brussel, en maakt ze dus van héél dicht bij de crisis mee. Je moet het haar nageven: ze heeft haar drie kinderen ondergebracht bij familie en vrienden omdat het risico en de werkdruk te groot zijn, en houdt contact online. Heel bewust dus, ook al mist ze hen keihard. En nee, onderstaand is een still, geen filmpje. Daarvoor moet je verder lezen.

Intussen heeft ze dus een blog opgezet over deze vreemde tijden. Ze neemt elke dag zelf een kort filmpje op, telefoneert elke dag met een ghost writer die haar gedachten in tekst omzet, en haar zus Katelijne maakt er zo goed als elke dag een “beeld” bij: een tekening, een gedachte, een foto.

Ik zet het filmpje en de dagtekening online en begeleid alles zo’n beetje, en verwonder me elke dag weer. En bewonder. Ze wil uitleg geven, een steun zijn in bange dagen, laten zien dat er ook hoop is.

Ik zou zeggen: ga eens kijken, ga eens lezen. Hadewig.be. De moeite.

De nieuwe schoolbrochure

Awel, daar ben ik nu eens mega trots op se!

Een jaar of vijf geleden ben ik plots, zomaar, begonnen met een nieuwe infobrochure voor onze school. De vorige was een zeer tekstueel, grijsblauw boekje quasi zonder foto’s. Ik heb dat toen omgegooid naar een heus krantje, met nog heel veel tekst – dat is zo in een krantje – maar met ook veel foto’s. Een compleet andere visie dus. U kan hier nog eens bekijken hoe dat er toen uitzag.

Ik was daar toen ook behoorlijk trots op, want ik ben per slot van rekening geen grafica, ik ben classica. Tsja.

Daarna heb ik die elk jaar geüpdatet, met nieuwe foto’s, nieuwe schema’s, dat soort dingen. Ook telkens wel wat werk, maar bon, dat viel wel mee.

Vorig jaar kwam onze directie af dat ze een nieuw concept wilden, en of ik dat dan maar wilde doen. Toegegeven, dat was vorig jaar ergens in april al, denk ik. Ik word inderdaad vier uur per week betaald als mediacoach – omgerekend zes standaard werkuren – maar dat gaat eigenlijk op aan de website en alles errond, zoals foto’s trekken, FB updaten, evenementen aanmaken, instagrammen, dat soort dingen.

Soit, ik ben toen daar maar aan begonnen, beetje bij beetje. Alleen moest er een hoop nieuwe informatie in met die onderwijshervorming en wisten we zelf eigenlijk nog niet goed wat er allemaal moest staan. Maar ik kon wel al beginnen grasduinen in de 55.000 + foto’s van de school, zelf extra foto’s trekken, en de basisteksten schrijven. Na de kerstvakantie schreef ik toen dat ik een deftig begin had. Toen was het wachten op de directie en de vergaderingen van de werkgroep innovatie. Jammer genoeg was de brochure daardoor niet klaar voor de zesdestudiejaartjes die naar het toneel kwamen kijken. Niks aan te doen, ik kan niet schrijven wat nog niet beslist is.

Helaas werd de deadline daardoor wel erg krap: dinsdag viel de definitieve beslissing, woensdag kreeg ik alles door van de directie, woensdagnamiddag kon ik dus de laatste drie pagina’s toevoegen, donderdag werd alles nog eens heel grondig nagekeken zodat ik ’s avonds nog een uur of drie de puntjes op de i kon zetten – en nog maar eens mijn koorrepetitie overslaan – en gisteren kon alles naar de drukker. Normaal gezien moet alles er dan volgende week vrijdag zijn: te laat voor de proeflesjes van de zesdestudiejaartjes, maar wel netjes op tijd voor de infoavond op dinsdag. Ugh.

Maar, absoluut geen grafica zijnde, vind ik het resultaat wel meer dan geslaagd. Toegegeven, ik had een voorbeeld dat ik vrij trouw heb gevolgd, maar mijn ethische bezwaren daaromtrent waren snel weg toen ik zag dat zij op hun beurt mijn teksten hier en daar gewoon letterlijk hadden overgenomen. Mja… Het is vooral veel rustiger geworden, minder tekst, minder vol, meer gestileerd. En er is ongelofelijk veel tijd in gekropen, iets wat een professional wellicht veel sneller had gekund. Het voorbeeld heeft dan ook 600 euro aan ontwerpkosten gekost, heb ik me laten vertellen.

Enfin, oordeelt u vooral zelf. Het contrast met de vorige krant is groot.

 

Sodastream

Ik had er al een tijdje over zitten twijfelen, over zo’n Sodastream. Ik bedoel maar: mijn kasten staan vol met apparaten die eigenlijk wel nuttig zijn, maar die niet vaak gebruikt worden. Denk maar aan keukenrobot, ijshoornkoekjesmaker, … Alhoewel, als ik zo eens nadenk, gebruik ik het meeste wel regelmatig, zoals de blender, het croque monsieurmachine, de mellkschuimer…

Enfin ja, ge snapt wat ik bedoel. Ik wilde liever niet zo’n ding kopen om dan vast te stellen dat we het niet gebruiken. Maar na enthousiaste reacties uit de vriendenkring + een mooie promotie schaften we toch eentje aan in de paasvakantie, onderweg naar het huisje van Ellen in de Ardennen.

Yup, daar werd hij gretig gebruikt en stelden we vast dat zij er ook eentje staan hadden.
En hier thuis? Wel, er worden in elk geval geen flessen (glas of plastic) spuitwater meer gekocht, dat is al een hele verbetering. Ik heb intussen zelfs een ganse batterij extra flessen en flesjes gekocht, net omdat het soms nogal rap gaat.

Sommige smaakjes zijn niet zo lekker, maar ik hou echt wel van de Sprite Light, en volgens Kobe valt de cola ook echt goed mee. En verder is er ice tea en zo, maar jammer genoeg geen light versie. We halen tegenwoordig bijna geen flesjes meer in huis, dat scheelt een pak, zowel in het gezeul als in het afval. Ja, de gaspatronen zijn niet goedkoop, maar in elk geval goedkoper dan gekochte frisdrank.

Dus ja, mocht je zelf twijfelen: doen. Bij ons werkt het goed, en zelfs na al die maanden staat het ding echt nog niet in de kast, wel integendeel.

’t Kolleke

Door omstandigheden zocht ik gisterenmiddag een plek om te lunchen: ik had niet echt meer zelf iets staan, en op school was het platgekookte bloemkool met hamburger, totaal niet mijn ding.

Ik besloot om dan maar eens ’t Kolleke uit te proberen, het restaurantje dat al een jaar of twee, vermoed ik, in ’t Kollekasteel in Mariakerke zit. Ik passeer er dagelijks, maar was er nog nooit binnen geweest. Momenteel is door de werken de ingang niet zo makkelijk te vinden, maar gelukkig ken ik de achterkant van de buurt en raakte ik vlot op de ruime parking.

Binnenin is het niet bijzonder groot, maar wel gezellig zitten met veel donker hout. Er is een beperkte kaart, maar de dagschotel leek me zeer aanlokkelijk: witloofsoep en dan vol-au-vent met frietjes of steak béarnaise. Ik ging resoluut voor het laatste, en al vrij snel kwam de soep op tafel, vergezeld van kraakvers gesneden stokbrood met boter. Een royale portie, overigens. Ook het hoofdgerecht was meer dan royaal met een duidelijk vers bereide béarnaise en vooral zowat de beste frieten die ik in tijden gegeten heb, echt.

Als afsluiter kreeg ik ook nog een kop koffie met chocolaatje, en dit alles voor de prijs van 16 euro. Met het watertje erbij kwam ik aan 18.20 euro voor een zeer smakelijke maaltijd waarbij ik eigenlijk gewoon veel te veel gegeten had.

Ik denk dat ik een nieuw lunchadresje erbij heb. Dik in orde. Het menu kan je trouwens volgen via hun facebookpagina.

’t Kolleke
Groenestaakstraat 66-68
9030 Mariakerke
Keuken open van 12.00 uur tot 20.00 uur
Gesloten op dinsdag

Pleidooi voor de Kindle

Sinds ik weer gigantisch aan het lezen ben, is mijn Kindle voor mij onmisbaar.

Indertijd was ik niet helemaal overtuigd: ik hou wel van het gevoel van een papieren boek, en ik hoor ook dat als voornaamste argument bij veel mensen: ik wil een boek kunnen voelen.

Vergeet dat dus maar. Ik dacht dat ook. Maar laat mij even de voordelen opsommen van een e-reader:

– het weegt minder dan het gemiddelde boek.
– op één toestel kan je makkelijk 1000 boeken meenemen. Geen gezeul meer in de valies voor op vakantie, en je hebt altijd keus te over.
– op een minuut of drie heb je vers leesvoer. Geen gedoe meer met bibliotheken of boekhandels: ofwel leen je het boek van iemand anders en sleep je de file gewoon naar je ebook, ofwel koop je het en verzendt Amazon het automatisch naar je Kindle. Meestal ook voor minder geld dan de papieren versie.
– het is milieuvriendelijker, en je hebt geen plaats in je boekenkast nodig.
– de lichtfunctie: je scherm licht op in een intensiteit die je zelf kiest. Ik kan probleemloos lezen in de volle zon zonder dat het stoort, maar ik kan ook in bed liggen lezen op de zwakste lichtsterkte zonder dat het Bart stoort. En als je in de zomer op je terras zit en het begint te schemeren, hoef je ook geen licht te halen of aan te steken.
– de woordenboekfunctie. Serieus. Ik lees vrijwel uitsluitend in het Engels, en elk woord dat ik niet ken, klik ik gewoon aan: onmiddellijk krijg ik de Engelstalige definitie. Dat werkt trouwens nog beter in het Frans, aangezien mijn Frans stukken slechter is en ik “La Peste” van Camus, of “La Carte et le Territoire” van Houellebecq toch in de originele taal wilde lezen. Zodra je een boek in een bepaalde taal op je Kindle zet, installeert hij ook automatisch het juiste woordenboek. De kinderen hebben me daar trouwens al gigantisch mee uitgelachen: ik was een papieren boek aan het lezen, en tikte volautomatisch op de pagina voor een mij onbekend woord. Juist ja.
– het is waterdicht, dus ook geschikt om buiten tijdens een pasjescontrole te staan lezen als het regent. Of buiten in de zomer in een zwembadje.
– het is praktischer in bed: niet alleen hoef je geen nachtlampje aan te steken, maar als je, zoals ik, vaak van die dikke turven leest, dan zijn die bijzonder onpraktisch om op je zij in bed te liggen lezen. Zo’n Kindle dus niet.

Nadelen:
– het is vrij duur in aanschaf (140 euro momenteel).
– je moet het om de twee weken (afhankelijk van hoeveel je leest natuurlijk) opladen, en dat vergeet ik soms wel. Maar gelukkig laadt het ding bijzonder snel op.
– het is kwetsbaarder dan een gewoon boek.

Dat laatste heb ik nu dus mogen ondervinden: ik had de mijne al van begin 2013, heb hem al overal meegezeuld en intensief gebruikt, en nu zat hij plotseling gebarsten in mijn tas. Toegegeven, zonder hoesje – ik heb er twee en vergeet ze meestal – en dat was dus blijkbaar geen goed idee.

Ik heb me meteen een nieuwe besteld bij Amazon.de, en die zou over een paar dagen moeten toekomen. Gelukkig heb ik nog papieren boeken genoeg liggen zodat ik niet zonder lectuur val, maar toch: ik mis mijn Kindle.

Nooit gedacht, destijds, dat ik dit nog zou zeggen.