Van audioloog en dinges

’t Is een bezigheid als een ander: ons pa moest dringend in Eeklo zijn voor zijn hoorapparaten. De garantie verloopt woensdag en het apparaat aan de rechterkant werkt niet zo goed, zegt hij. Al eventjes.  Enfin, achteraf gaf hij aan mij toe dat het al meer dan een jaar eigenlijk niet doet wat het moet doen. Zucht.

Enfin, ik ben hem om half elf gaan ophalen, en tegen twaalf uur stonden we opnieuw in Zomergem, waarbij hij met aandrang vroeg om boodschappen te doen, want hij zat eigenlijk zonder eten. Mijn oudste broer had nochtans beloofd dat te doen, maar had er blijkbaar geen tijd voor. Tsja. En het ging maar een kwartiertje duren. Uiteraard wist ik dat dat een utopie was, maar ons pa was ervan overtuigd. Hmm. Drie kwartier later kon ik vertrekken naar huis, waarbij ik de kinderen al had laten weten dat ik later ging zijn, en zij de wortelen al hadden geschild en gesneden. Oef!

Tegen half twee zaten we aan tafel een aangezien de twee mensen die ’s namiddags koffie gingen komen drinken, afgezegd hadden, had ik al bij al nog een rustige middag ook. Het was nog behoorlijk warm, ideaal voor een zwemmeke.

En ’s avonds, toen het eindelijk wat frisser was, is Bart gaan lopen en ben ik tot aan het park in Mariakerke gefietst om een geocache te herstellen. Heerlijk zalig gefietst, precies wat mijn rug nodig had.

Volgende week mag ik nog eens terug naar Eeklo met ons pa: zijn herstelde apparaatje gaan ophalen. Ik denk dat ik dan maar meteen met hem wat nieuwe broeken ga halen, want hij is zodanig veel vermagerd dat al zijn broeken eigenlijk te groot zijn. En stilaan versleten ook.
En misschien meteen een paar nieuwe winterschoenen?

Goh, ’t is een bezigheid als een ander, geloof me :-p

Kousen

Ik heb het er al een paar keer over gehad, maar ons pa zijn hobby hier bij ons thuis zijn de kousen. Yep, als in: sokken.

Met vijf in huis die elke dag een vers paar sokken aan doen, dat geeft in de winter toch zo’n 35 paar per week. Dat kan tellen, dus. In de zomer dragen Merel en ik zo goed als altijd sandalen, dat scheelt, maar toch. En als er nu één hatelijk werkje is, dan is het wel kousen recht draaien – om een of andere reden doen de kinderen ze altijd binnenstebuiten uit – en sorteren. Ugh.

En blijkbaar is dat nu een hobby van ons pa geworden. Ooit had hij gevraagd of er iets was dat hij kon terugdoen voor die zondagen dat hij hier zit, maar ik wist het niet zo meteen. Maar elke zondag ben ik druk in de weer met de was, en hij zag ook altijd die kousenberg. Spontaan heeft hij toen aangeboden om die kousen te doen, en sindsdien is dat zijn vaste ritme hier: eten, sigaretje roken buiten, koffie met een klein koekje of snoepje erbij, en dan kousen. En dan daarna taart.

Hij beweert zelfs dat hij er al op voorhand naar uitkijkt, naar die kousen. Het is soms ook echt wel een uitdaging: die zwarte kousen van Bart trekken allemaal op elkaar en het is echt puzzelwerk. En iets waar ik echt wel dankbaar om ben.

Bedankt, pa!

Opname. Opnieuw.

Als we eerlijk zijn, moeten we toegeven dat ons pa al een paar weken manisch loopt. Hij had beterschap beloofd, ging zijn pillen extra stipt innemen en was zich vooral bewust van het probleem. Hij sliep amper nog: ging laat slapen, werd dan midden in de nacht wakker en ging rondspoken, en was vooral heel erg manisch bezig: plots moest zijn huis opgeruimd worden, kasten geleegd, kaders opgehangen, dat soort dingen, terwijl hij daar de vorige twee jaar gewoon niet naar omgekeken heeft.

Hij ratelde ook aan een stuk door, maar was de vorige twee zondagen eigenlijk best nog haalbaar, ondanks wat Jeroen beweerde. Vorige week maakte ik een afspraak met hem: hij ging deze week zijn slaappatroon regulariseren, want op deze manier stevent hij weer op een hartinfarct af, zijn lichaam kan zijn manische geest helemaal niet volgen. En als het niet in orde zou zijn, dan zou ik opnieuw met hem via spoed naar het ziekenhuis gaan om hem opnieuw te laten opnemen. Hij zag daar gelukkig het redelijk van in en ging akkoord.

Gisteren was hij… ongenietbaar. Ratelen, herhalen, blijven hameren op bepaalde dingen, ruzie zoeken… Zo manisch als de pest, hij heeft er anderhalf uur over gedaan om zijn bord leeg te eten, tot ik me ronduit kwaad heb gemaakt en hem het zwijgen heb opgelegd tot zijn eten ten minste op was.

Eerst pruttelde hij nog wat tegen, maar ik denk dat hij zelf genoeg aanvoelde dat hij helemaal fout bezig was, en dus stond hij hier deze morgen om twintig over negen. Helaas, we hadden afgesproken tussen acht en half negen omdat ik eigenlijk om tien over tien moet beginnen lesgeven op maandag. Maar hij was echt niet in orde: hij had vrijwel niet geslapen, had bijna geen evenwicht en beefde enorm. Hij voelde zich ook gewoon slecht, en ik mag er niet aan denken hoe hij nog met zijn auto tot hier is geraakt.

Soit, we gingen binnen via Spoed, de nodige onderzoeken werden uitgevoerd en zijn dokter werd ingelicht – ze was helaas op een congres, hoorde ik achteraf, en kon daarom niet onmiddellijk komen kijken – er werd een kamer op Neurologie geregeld, maar het bleef maar duren. Ik belde naar school om mijn zesdes een taak te geven, maar tegen elf uur liet ik ons pa toch in veilige handen achter op Spoed en reed alsnog naar school.

Om half één – ik moest lesgeven tot 12.05 uur, heb dan een uur permanentie waarvoor ik verontschuldigd werd, en moet dan om 13.45 uur voor de klas staan – stond ik terug in het ziekenhuis alwaar ons pa intussen op een kamer lag. Ik ging dan maar een broodje halen in het ziekenhuisrestaurant en at dat op bij een slapende pa, want die was intussen niet alleen doodop, er was ook een soort last van zijn schouders gevallen, zei hij. Ik vermoed dat hij zelf maar al te goed wist dat hij externe hulp nodig had, maar dat in zijn manie niet wilde aanvaarden. Al een chance dat hij naar mij wil luisteren en maar al te goed beseft dat ik het beste met hem voor heb, ook al kan ik daarvoor beenhard zijn.

En geloof me, er is bij mij ook een enorm gevoel van opluchting: ik maak me al drie weken serieus zorgen om hem, en nu weet ik dat hij tenminste veilig is. Oef.

Hopelijk slaap ik nu zelf ook wat beter.

EDIT: geslapen als een roosje vannacht. Echt.

Tussendagje

Het werd een tussendagje vandaag, eentje waarop totaal niks moest. Oorspronkelijk was het plan om vandaag naar de Ikea te gaan, maar we hadden eigenlijk allemaal geen goesting. Na de drukte van gisteren deed een dagje niksen in huis wel deugd, ja.
Eten hoefde ik ook al niet te maken, want dat hadden we gisteren meegekregen. Er was namelijk nogal wat over van de vol au vent, de sla en de puree, en anders gingen ze het weg moeten gooien. Ik kreeg dus de vraag of ik er mee wilde, en ik zei geen nee natuurlijk.

En verder? Hebben we allemaal wat gelezen, gespeeld, gecomputerd, dinges in orde gebracht… Ik had nog kine vanmorgen, en ben even in Wippelgem nog een cache gaan zoeken. ’t Was wel koud vandaag, maar bon.

Vakantie, dus, in de ware zin van het woord.

De benen strekken…

Een voormiddag ongeziene teksten afnemen, en dan de hele namiddag examens opstellen: ne mens is al ne keer blij als hij dan te voet met de dochter om brood kan. Zeker als er dan nog een mooie zonsondergang bij gegooid wordt.

img_2286

Tradities

Op 1 november gaan we naar Ronse, dat hoort zo. Nelly had uitgebreid gekookt, al was het maar om ons te bewijzen dat ze het nog steeds kan, in haar eigen huis. En jawel, er was champagne met hapjes, er was haar typische overheerlijke pompoensoep mét balletjes, en er was Ardeens gebraad met kroketjes. En daarna was er uiteraard ook nog bijzonder veel taart, zoals altijd.

De heren en schoonzus wasten af, terwijl ik knopen verzette en de kinderen buiten speelden.

En daarna gingen we samen naar het kerkhof in Ronse, hallo zeggen tegen Jeroom.

Ik mis hem…

Een stevig gevulde dag

Deze morgen was ik al paraat op school iets over half negen: klassenraden van zes en vijf. Tussendoor probeerde ik nog wat examens van de vierdes te verbeteren, die deadline ligt pas op zondagmiddag.

Enfin, stevig gedelibereerd, alle prijzen vastgelegd voor de proclamatie (en er stevig in gesnoeid), een broodje gegeten, verder gedelibereerd, en tegen vijf uur klaar om even naar de voetbal van de leraars tegen de zesdes te gaan kijken. Ik wilde echter nog wel even langs huis, want de kinderen waren intussen thuis, en vanavond ben ik er ook al niet… Tot mijn grote verbazing was het intussen buiten schitterend weer geworden, en ik ben heel even blijven hangen, en heb mijn fototoestel in de handen van een leerlinge gestoken. De match van de mannen heb ik daarentegen wel nog volledig gezien.

Het verslag, met de foto’s, vindt u zoals altijd op de website van de school, ik ga het geen twee keer schrijven :-p

Na de voetbal reed ik netjes terug naar school met een auto vol leerlingen, want -alweer een traditie- het was tijd voor de zowat enige barbecue op een jaar voor mij: die van de zesdes. Het was andermaal een zeer fijne, gezellige bedoening, vooral ook dankzij het weer waardoor we in de binnentuin zaten.

Verslag staat hier.

En toen… Toen heb ik me laten overhalen voor de start van een tweede traditie, na vorig jaar: de ‘I love Summer’ in jeugdhuis ’t Choseken. Toen was het na de proclamatie, nu dus na de barbecue. Omdat alle toenmalige vijfdes me toen gezien hebben, vonden ze dat ik nu ook moest komen. Ik heb dan maar Dawn opgebeld, omdat ik vreesde dat ik daar alleen ging staan, en die lag tam te wezen in haar zetel, maar zag het wel zitten als ik haar ophaalde. Enfin, ik dus op de fuif, en ik heb me andermaal echt goed geamuseerd, vooral dan met de leerlingen van vorig jaar die me toen hadden meegesleept. Het was nota bene drie uur tegen dat ik in mijn bed lag. Dansen zat er deze keer niet in wegens een nog steeds behoorlijk pijnlijke voet, maar dat mocht de pret niet drukken.

Soms slaagt ne mens er nog onverwacht in zich jong te voelen op zijn 44ste…

Terug thuis

Zo’n zalige rustig nietsdoendag, heerlijk! Niet dat we ginder veel poot hebben uitgestoken, en ook: nietsdoen is relatief. De valiezen zijn zo goed als leeg, sommige zitten alweer op hun plaats, was één, twee en drie zijn al gewassen, lijngedroogd en opgevouwen, was vier is nog aan het wapperen, was vijf zit klaar.

Er zijn boodschappen gedaan en er is gekookt, er zijn Skylanderkaarten gelamineerd en uitgesneden, de mailbox is gelezen, Twitter en Facebook zijn weer geüpdated, de poes is uitgebreid vertroeteld, er is aan de telefoon gehangen met mijn ma, en er is geslapen. In de zetel. Als middagdut.

Eigenlijk doet het toch wel deugd, zo weer thuis zijn.

Nog maar eens gynaecoloog

En eigenlijk valt er niks te melden. De monitor was perfect, en de baby zit nog hoog en droog, zonder enige ontsluiting. Het zal dus wellicht nog niet voor direct zijn. Al mag ze van mij wel gaan komen hoor!

Het is dus niet (meer) zoals bij de jongens, dat ik er zelf compleet onderdoor ging, en dat ze daarom allebei geboren zijn op 37 weken. Ik voel me goed, ik ben min of meer uitgeslapen, en heb (behalve het oedeem en de jeuk) eigenlijk nergens last van. Mijn rug doet het prima, ik kan zelfs op hoge (8 cm) hakken lopen zonder last, en ik slaap als een roosje. En dus laat de dokter haar gerust nog even zitten.

En ik? Ik verveel me niet, mijn dagen zitten goed vol, maar toch. Ze mag toch komen hoor!