Dagje aan zee

Wolf moest tegen half elf in het Zeepreventorium zijn, en aangezien Kobe op kamp is, moest Merel uiteraard mee. We gingen er dan maar meteen een dagje aan zee van maken, ook al zijn we beiden niet zo zo van dat zand en al.
Maar we laadden handdoeken, zonnecrème, een emmertje met wat spulletjes en voor elk een boek in mijn bommashopper – de bolderkar is nog steeds niet gerepareerd – en reden fluks naar de kust. Voor een ijsje was het nog te vroeg, en dus gooiden we Wolf af met een dikke knuffel, en reden naar ons vaste plekje in De Haan, zijnde de straat van de ijsjes. Wonder boven wonder hadden we er zelfs nog een parkeerplekje!
En, ik mag dan een grote sloddervos zijn, maar eigenlijk ben ik ook wel best praktisch: we haalden de twee campingstoelen die vast in mijn koffer resideren, ook boven, samen met een grote grote paraplu. We waren van plan om ons kleine parasolletje mee te nemen, maar dat heeft onlangs eens de geest gegeven.

Een en ander zorgde ervoor dat we ons perfect konden installeren op het strand.

Na een dik uur hielden we het voor bekeken, laadden alles weer in in de bommashopper, en ploegden ons een weg door het hete zand naar de Mano, ons favoriete restaurantje aldaar. Het was er pokkedruk, maar het blijft me gigantisch verbazen: binnen de tien minuten staat je bestelling op tafel, en het is echt niet dat het opgewarmde of verslenste kost is, geloof me. Die hebben daar een ongelofelijk efficiënte keuken, heb ik zo de indruk.

En voor de prijs hoef je het niet te laten: ik geloof dat ik geen 10 euro betaal voor een kinderspaghetti, kinderpannenkoek en een drankje voor Merel. En mijn uitgebreide salade kost er iets van een 15.

We gooiden daarna de spullen in de koffer, reden naar Oostende, en gingen daar in de Vuurtorenwijk geocachen. Alleen, dat viel een beetje tegen. De eerste, op de dijk, vonden we niet. De tweede, aan een grote muur, helaas ook niet, ook al stonden we er samen met nog een familie te zoeken. Die familie kwamen we dan tegen bij nummer drie, en die wisten ons alsnog te melden waar we nummer twee konden vinden. Het zal echter voor een volgende keer zijn, want nummer drie lag in de duinen, de bloedhete, snikhete duinen, en Merel zag het totaal niet meer zitten. We waren ook niet de enige: die andere familie heeft hem ook niet gevonden. Bon, Merel en ik baanden ons opnieuw een weg door het gloeiende zand en het duingras tot we weer op de dijk uitkwamen, en toch nog eventjes zochten bij nummer 1. En jawel, deze keer hadden we hem vlotjes in handen, en snap ik nog niet hoe het kan dat we hem de eerste keer niet vonden.

We stapten in de auto, dronken elk een halve liter water, en ik lokte Merel in de val door iets verderop aan de haven te stoppen voor nog een cache (of twee), wat ze dan wel weer volledig zag zitten. Het is toch echt een stadsmeisje, die dochter van me.

En voor de curieuzeneuzen: er zat een geocache in het ronde Europese teken op de laatste foto. Je kan rechtstaan in de vis, en dan kan je dat ding eruitschuiven, en achteraan is er een blikje ingeschoven. De max!

En toen reden we naar huis, waarbij we in de auto al meteen afspraken dat Merel eerst mocht douchen om de zonnecrème en het zand van zich af te spoelen, en dat ik me dan daarna kon opfrissen en klaarmaken voor het concert vanavond.
Zij smeerde overigens ook mijn boterhammetjes, de lieverd, zodat ik om zes uur de fiets kon opspringen om naar de Brabantdam te fietsen.

Ik snap al bijna niet meer dat ik dat vroeger automatisch met de auto deed. Kieken dat ik was!

Vakantie is…

  • dingen doen waar je anders geen tijd voor hebt of maakt
  • Merels beste vriendinnetje hier laten spelen, en die twee voortdurend zien giechelen
  • vijf potten gisteren gemaakte kriekjesconfituur – met dank aan de twee meisjes die hielpen krieken te ontpitten – van etiketten voorzien en wegzetten. Nog eens merci voor de krieken, Jarno!!
  • de van Lieven gekregen rode besjes tot confituur verwerken

  • verse icetea maken

  • het terras eens schuren, samen met Kobe. Er zitten nog altijd vlekken op die niet weggaan, maar bon, ’t is een pak properder nu
  • een klein beetje inhalen van de gigantische blogachterstand. Het zit allemaal klaar in mijn hoofd, maar dat uittikken he…
  • me installeren met mijn boek in mijn buitenzetel onder de kruin van een breedgetakte beuk, euh, krulwilg
  • ijsjes eten

Stappen

Ne mens zou denken: met een kapotte rug stap je niet veel. In tegenstelling tot bij een hernia moet ik ook echt veel liggen en rusten, want mijn spieren en vooral al de rest is nog steeds niet gewend aan de nieuwe situatie. Het is niet zozeer de pijn als wel de druk die het zo lastig maakt.

Maar ook al ben ik eigenlijk hele dagen thuis, en kom ik de meeste dagen de deur niet uit, ik heb echt geen zittend gat, laat staan een liggend. Ik ben er eigenlijk best wel trots op dat ik nog zo veel beweeg op een dag.

Afgelopen weekend was het natuurlijk wel extreem, en dat deed ook eens deugd.

In het ziekenhuis en de dagen erna had ik de fitbit niet aan, maar ik zal die eerste dagen misschien aan een paar honderd stappen geraakt zijn. Maar daarna ging het duidelijk beter en beter.

16 oktober, een week na de feiten, zat ik al aan 2541 stappen. En toen ging het gestaag omhoog, ook al “liep” ik met een stok.

17/10: 2592
18/10: 3053
19/10: 4807
20/10: 3681
21/10: 3307

Het bleef zo’n beetje rond deze cijfers draaien: meestal in de 3000, soms in de 4000.

05/11: 5465. Tsja, een zondag waarbij ik dan de was doe, en nu ook nog Wolf moest helpen met zijn spullen voor de GWP te verzamelen. Reken dan ook nog de scouts en zo, en dan komt dat er wel bij, ja.
06/11: 5568. Hmm. Wolf naar school brengen, en dan daar even wat papieren gaan regelen en dergelijke brengt de nodige stappen met zich mee.
08/11: 6711. Rondgecrosst als een halve zot. Kan niet missen.
10/11: 6855. Wolf gaan ophalen en dus veel rondgelopen.

Het gemiddelde werd geleidelijk aan opgetrokken naar 5000+, met vaak boven de 6000. En dan Omen: vrijdag zorgde voor 11.187 stappen, zaterdag was goed voor 11.350 stuks. Vandaag  was ik uitgeteld toen ik thuis kwam, en klokte ik af op 8960 stappen.

Ik ga nu toch proberen om het systematisch boven die 5000 stappen per dag te houden. Mijn lijf heeft dat nodig, ik verbruik zo al bijna niks. En ik loop toch al de muren op. Lang leve de halve wandelingetjes met de kinderen naar school, of richting bakker…

Huizeke spelen

Dat was toch wat Bart het noemde, vandaag. Er werd lang geslapen, wat tv gekeken of gecomputerd, en daarna een enthousiast kamp gemaakt.

Na de middag installeerden we ons allemaal in de zetel, en keken samen naar een jeugdfilm over spoken in een restaurant. Heerlijk rustig, en precies wat we allemaal nodig hadden.

IMG_3229

De dag kabbelde rustig verder, en Merel en ik besloten om toch het kleine pompoentje van Omaly, dat Bart zondag in het eten vergeten doen was, uit te hollen, soep te maken en een halloweenpompoentje te kerven. Dat lukte wonderwel, en de soep was heerlijk ^^

IMG_3234

’s Avonds keken we nog met de jongens naar een film, dus ja, een bijzonder relaxte dag. Of zoals mijn liefste het dus noemt: huizeke houden. Tsja, wat kan ik anders doen momenteel?

 

 

Another day in paradise

We waren er nog niet geraakt dit jaar, bij Marc en Annemie hun paradijs in Zomergem. Maar vandaag zagen we het helemaal zitten. We zochten nog een vriendje, en dat vond ik in de persoon van Véronique. Ik wist dat ze helemaal lyrisch ging zijn als ze het zag ^^ Het was nochtans simpel: “Zeg, iets te doen straks? Ga je dan mee?”

We pikten in het gaan nog een geocache mee die eigenlijk net iets verder lag dan ik me herinnerde, en installeerden ons dan met bolderkar onder de boom naast de vijver. Ons pa, die ook afgekomen was, zette zich te kletsen met de gastvrouwe, de kinderen sprongen meteen in het water, en ik, ik leidde Véronique rond. Ze heeft me uiteindelijk maar liefst 70 foto’s doorgestuurd, waarvan ik u een kleine selectie geef, en da’s eigenlijk gewoon jammer.

Marc heeft achteraan een ganse moestuin, en daar staan sinds dit jaar ook enorme braambessen, van die grote, gecultiveerde zonder doornen. Alleen… Annemie vindt ze niet lekker, en ze smaken inderdaad niet zoals gewone bramen. Maar Véronique en ik sloegen aan het trekken, en mochten elk nog een krop sla en een courgette meenemen ook.

En de kinderen? Die amuseerden zich te pletter!

DSC_1967

Ik hield er zowaar vijf potten prachtige gelei aan over, en alweer een herinnering aan alweer een prachtige namiddag!

 

Namiddagje Blaarmeersen

Gisteren kreeg ik plots de vraag van Fien: of Wolf en Kobe zin hadden om met Rhune en Ralph mee te gaan naar de Blaarmeersen? Ik repliceerde meteen: waarom niet gewoon allemaal samen?

De bedoeling was dat we om één uur aan de parking gingen staan, maar dat ging eigenlijk nogal haastwerk worden, en vooral: ik had mijn zinnen gezet op een bolderkar! Nu we dinsdag die van Sandra hadden gebruikt voor het Middelheimpark, had ik pas goed door ho handig zo’n ding eigenlijk wel is. En aangezien we ook nu niet goed wisten of het wel warm genoeg ging zijn om te zwemmen, wilden we zwemgerief mee, maar ook water en iets te knabbelen, een bal, het Kubbspel, enfin, alweer een halve koffer vol. Wolf kan nog steeds niets dragen, dus ik ging zelf de pakezel van dienst zijn.

Hmm.

Om half twaalf keek ik dus op tweedehands.be, en zag ik dat er deze morgen hier in Gent een bolderkar was aangeboden voor 25 euro. Ik deed een bod, en stuurde meteen een smsje dat ik ze eventueel zelfs meteen kon komen ophalen. De mensen in kwestie zagen dat helemaal zitten: ik mocht ze om half twee voor dat bedrag komen ophalen aan de Tolhuislaan. Nog onze kant van Gent ook, dubbele chance!

Een en ander zorgde er dus voor dat we pas tegen twee uur op de Blaarmeersen waren, maar wel mét bolderkar, waar ik eigenlijk onredelijk content mee ben :-p

We installeerden ons, en de kinderen gingen meteen zwemmen, rondlopen, onnozel doen, kortom, zich amuseren.

Wij kletsten wat, ik liep met Merel tot in het water, maar ik had echt geen zin om te zwemmen. Rond een uur of vijf, na een ijsje, was het welletjes: Fien moest nog een barbecue voorbereiden, en Wolfs rug had het wel weer gehad. Maar ik ben wel blij dat ik hem daar heb zien tikkertje spelen, zwemmen, lachen, enfin, plezier maken. Hopelijk helpt de kine straks…

Enne, weete? Ik heb een bolderkar :-p

Een picknick zoals die moet zijn

Ik kreeg het dus in mijn hoofd dat we dringend eens naar het Middelheimpark moesten, om er de beelden te bekijken. Meteen dacht ik aan een picknick: ideaal voor Wolf om wat rond te lopen, wat te rusten, opnieuw rond te lopen… Want lang stappen of stilstaan – nog erger – lukt nog steeds niet.

En toen dacht ik: waarom gooi ik het niet op Facebook, en maak ik er een vriendenuitje van? Nogal wat volk reageerde: Annelies met hond Layka woont om de hoek. Raf met zoon Kaz en dochter Lena woont ook niet ver, Babeth en Mario met ma Edith kwamen speciaal uit Vilvoorde afzakken, Koen met dochters Mira-Lou en Lena-Lisa was iets later dan gepland, en ook Birgit met zoonlief Dries kwam langs. Op het moment zelf reageerde ook Kitty of ze mocht langskomen. Duh. Alleen Edward moest afhaken met een zieke dochter; nochtans waren de sandwichkes al gekocht. En last but not least was er ook Bard, die in het Middelheimmuseum werkt, en dus niet bepaald ver moest lopen. Hij had meteen wat plannetjes meegebracht, zowel van het ganse park als van de tijdelijke tentoonstelling van Richard Deacon.

Het werd, zoals Koen stelde, “een dagje museumpicknick, speeltuin met 5 extra kinderen, cultuur, geweldig gezelschap, dogsitting met de zalige Laïka, heerlijke babbels en vooral sfeer… ongedwongen en hartelijk!” Ik genoot intens, en had heel erg een vakantiegevoel.

Na het eten moest Bard terug aan het werk, trokken Raf en Koen met 7 kinderen richting speeltuin, en gingen Birgit, Kitty, Babeth, Annelies, Edith en ik beelden kijken, en een geoache-fotozoektocht oplossen. Wolf, tot mijn grote verbazing, vergezelde ons: hij doet echt zijn best om te bewegen, en zag de wandeling wel zitten. Het hielp ook wel dat het park Pokémonheaven is: zo goed als élk beeld is een pokéstop, en het stikt er van de beesten! Enfin, we liepen rond, ik keek mijn ogen uit, en kon mezelf wel slaan dat ik hier nooit eerder ben geweest.

Een aantal van de foto’s zie je in de meer algemene post van vandaag. Ik voeg er nog een paar toe, met kinderen en zo erbij :-p

We namen even pauze in de fantastische ligstoelen die het park zelf voorziet, dronken wat want het was plots warm geworden, en gingen verder met deel twee. Babeth en Edith haakten af omdat ze naar huis moesten, en ook Birgit en Kitty hadden andere verplichtingen. Maar Wolf ging wel degelijk mee voor deel twee, terwijl ook Merel en Mira-Lou ons vervoegden, en de rest van de kinderen ging kubben of voetballen met Raf en Koen. We vonden ook nog met enige moeite een toch wel lastige aparte geocache.

En toen was het plots al half vijf… Ook Annelies moest weg, Wolfs rug deed gemeen zeer, en we hielden het voor bekeken. De fotozoektocht is nog net niet afgelopen, we missen nog twee beelden, maar Annelies ging ze een dezer dagen eens verder zoeken, zei ze. Maar ik had een fantastische middag: vrienden en fijne babbels, prachtige beelden, excellent weer, een stevige portie cultuur, en vooral een ongelofelijk ontspannend gevoel.

En dan kreeg ik nog een verrassing van Bard: de museumgids, een heel knap vormgegeven boekje. Ik heb er al in zitten bladeren en zelfs zitten lezen. Bedankt, Bard, maar dat was echt niet nodig hoor! Ik ben sowieso laaiend enthousiast!

Kom ik dus terug? ’t Zal wel zijn da! Misschien nog eens een picknick op het einde van de vakantie, of op een mooie zondag in september. Ofwel wacht ik op een prachtige herfstige zondag, wanneer de bladeren al verkleurd zijn, en we dan in de buurt iets eten. Zeker weten dat ik Bart meepak, voor zowel beelden als pokemon.

Dat ik hier niet eerder ben gekomen, ik snap het nog steeds niet.

Oh, enne… het terugrijden?

Rotverwend

Soms word ik echt rotverwend door mijn kinderen!

Maandag hadden we het zwembadje opgezet, maar het regenwater was door het intense spelen al echt serieus vuil, en er was een aanslag op het grondzeil. En van de Cthulhusessie gisterenavond – in september buiten zitten tot half één in een T-shirt, serieus zeg! – was het terras ronduit smerig. Ik ben deze morgen, toen het nog min of meer fris was, dan maar het terras beginnen schuren en het zwembadje volledig proper maken. Als in: manueel geschuurd en gewreven, met kuismiddel.

De jongens waren zeer enthousiast, en vulden het meteen een stukje met kraantjeswater. Onze regenput is vrijwel leeg, vrees ik. En het water is een pak properder op die manier. Enfin, Chan speelde vrolijk mee tot drie uur, en toen moest Kobe zich klaarmaken voor de muziekles.

Toen ik terugkwam, zat Wolf heerlijk in zijn eentje in het zalige zwembad, en het zag er zó fijn uit, dat ik een bikini heb aangetrokken en erbij ben gekropen. Fantastisch fris, zalig gewoon! Zeker toen Wolf en ik er nog een ijsje bij namen…

img_1944

Wolf ging er dan uit, en liet mij heerlijk op mijn eentje in stilte genieten van de zon en het water, een koffie en mijn boek in de hand. En iets later kwamen hij en Merel aanzetten met een superdeluxe bananenmilkshake, compleet met rietje en versiering.

Als ik niet verwend word, zeg! Alleen jammer dat ik uit het water moest om Kobe terug op te halen van de muziekles, terwijl Wolf alle rugbygerief verzamelde, en Merel boterhammetjes smeerde voor het hele gezin. Goed gekweekt, zeg ik u!

Rugbykamp en kattenbeet (maar niet gerelateerd)

De jongens hebben deze week de hele week rugbykamp, onafhankelijk van elkaar. Kobe kon naar een trainingskamp van de GRFC zelf, de club dus, met een schitterende Nieuw-Zeelandse trainer, gecombineerd met omnisport. Wolf gaat op hetzelfde moment naar een rugby-omnisportkamp van de Stad Gent uit. Hij kon niet meer deelnemen aan dat van de GRFC omdat hij daar net te oud voor is, maar geen nood dus. Ik heb vanmorgen de rugbytrainer van het kamp gezien, en da’s een ex-speler van ons die nu in Antwerpen woont en daar ook speelt. Toevallig zitten ook Ralph en Rhune, twee vrienden van de jongens, op datzelfde kamp. Ik heb dus een auto vol naar de Blaarmeersen gebracht deze morgen, terwijl Merel rustig tv keek thuis. Enfin, rustig… Zij wel, wij iets minder: Wolf had zijn wekker gezet om kwart over zeven maar was daar rats doorheen geslapen. Juist ja. Merel maakte me wakker om vijf over acht, en we moesten zeker om half negen in de auto zitten. Er is hier dus gecrosst, gelopen en gevlogen. Bart had gezegd dat hij wel sandwichen ging halen, en was dat ook vergeten. Wolf heeft hem gebeld terwijl ik in de douche stond, en hij is nog speciaal teruggekomen van ’t werk om broodjes te brengen. Enfin, we waren zo nog vreselijk nipt op tijd, oef.

Ik ben benieuwd voor de rest van de week, eigenlijk: ze geven voortdurend boven de 30°, en als je dan de hele dag moet sporten in openlucht, ja santé.

Maar bon, ik had intussen hier het rijk alleen, heel erg rustig, want Merel speelt doorgaans op haar eentje boven. Tot ik plots een onaards gemiauw/gegrol hoorde buiten, en toch even ging kijken. Ik zag Gandalf midden op ’t straat op een twintigtal centimeter van een andere kant staan grollen, klaar om aan te vallen. Hmm. Ik vond dat niet zo’n goed idee, en liep ernaartoe, in het gedacht dat de katten dan wel zouden weglopen. Niet dus, ze negeerden me compleet. En toen had ik zelf een niet zo goed idee, namelijk om Gandalf met mijn voet weg te duwen. Duidelijk vond mijn dominante ex-kater dat ik me niet te moeien had, en prompt viel hij mij aan, waarbij hij zich vastklauwde rond mijn been en zo hard beet als hij kon door mijn jeansbroek. Euh… Ik schudde hem met enige moeite los, en liep naar binnen, waarna ik de schade opmat. En jawel vier diepe sporen van zijn hoektanden, daartussen een stevige bloeduitstorting en achteraan de krabben van zijn klauwen.

Ik waste alles voorzichtig uit, en hoopte dat het bloeden snel ging stoppen, maar het ene gaatje is wel vier uur blijven bloeden, met doorweekte lakkertjes tot gevolg. Ik ga zien wat het tegen morgen geeft, en desnoods naar de dokter gaan. Vandaag nog even afwachten.

Intussen ging ik even langs school langs, wat uitliep tot meer dan twee uur, en Merel was de liefheid zelve: braaf, rustig, aan het lezen, zonder een woord te zeggen of te klagen. Toen we na school langs de Aldi gingen voor boodschappen, kreeg ze dan ook een pluchen lammetje van me, en was ze helemaal door het dolle heen.

Fien (de mama van Ralph en Rhune) is dan de jongens gaan ophalen, en ik vond dat nog wel zo gemakkelijk. En verder? Heb ik vandaag eigenlijk vooral nog gelezen. Heerlijk, zo vakantie.