Gent-Berchem-Antwerpen-Balen-Gent

Dat het gisteren -alweer- een drukke dag was. En eigenlijk was ik het niet van plan en heb ik nog getwijfeld tot op het moment dat ik vertrokken ben.

Het was namelijk Aetherdag. Ik ga voor het eerst meespelen, allez, figureren op Aether, een larp die gesitueerd is in een fictief jaren ’20, compleet met hoge hoeden, petten, enorme jurken, hoeden, parasols… Zo goed als geen fysiek vechten, wel heel veel roleplay en politiek. Het lijkt me echt wel iets voor mij, maar ik ken de wereld dus niet. Vandaag was er figurantenbriefing, kiezen van kostuums, dat soort dingen, van twee tot vijf. Ik ben om vijf uur stipt toegekomen – ik had het gevraagd en het kon nog – en heb een heel uitgebreide briefing gekregen en een stuk kostuum. Maar om enkel daarvoor even tot in Berchem te rijden, meh. Dus had ik gevraagd aan Koen en Lorre of die geen zin hadden om samen iets te eten. Die stonden dus om half zes ook in Berchem – “Hoe, Koen, zijt gij hier terug? Gij zijt hier toch al geweest?” “Euh ja, maar we komen Gudrun ophalen.” Verbaasde blik – en we reden dan samen naar de Wagamama. Ik had daar nog nooit gegeten, maar wel al veel goeds over gehoord. Het eten was dan ook dik in orde, het gezelschap ook.

Daarna waren we uitgenodigd in Balen voor Yannis zijn 21ste verjaardagsfeestje, een van de Korda Boys. Bizar, op mijn leeftijd, maar wel fun. Al was ik eigenlijk niet van plan te gaan. Maar Lorre en Koen vonden dat ik niet flauw moest doen, en eigenlijk was ik nog bijzonder wakker, dus alla, ik ben dan toch maar naar ginder gereden. Tsja.

Het was ook dik in orde: niet te veel volk, maar wel compleet waanzinnige ongein. Iets met Boratzwembroeken en zo :-p En nee, daar zijn geen fotografische bewijzen van. Enfin, het was na drieën tegen dat ik weer thuis was, na een drukke maar fijne dag.

Vortex: de bedenkingen, de foto’s

Awel, ik vond het persoonlijk echt wel een goeie, en als ik het zo hoor van de kinderen, zij ook. Eigenlijk zelfs beter dan de laatste Roanoke, terwijl die er prat op gaat dé jongerenlarp van het moment te zijn. En dat is ook de mening van beide jongens. Nochtans is de spelleiding piepjong en stelde ik me daar soms wel wat vragen bij. Maar bon, het evenement stond er en we hebben ons ferm geamuseerd.

Wolf zei dat hij blij was dat hij af en toe eens kon gaan zitten tussen alle drukte door, en ook Kobe heb ik amper gezien. En ja, ook hier geldt de regel: strikt om middernacht wordt er gestopt met spelen en gaan ze slapen. Zonder morren, zonder lawaai.

Ik heb helaas ook om die reden twee spelers uit de tent van Wim geschopt: het is niet omdat ze de figuranten beter kennen, dat zij plots wel mogen blijven zitten. Jammer genoeg. Een beetje boeman gespeeld, maar spelleiding ging het duidelijk zelf niet doen. Tsja. Iemand moet de volwassene zijn zeker?

De zondagmorgen werd er niet meer gespeeld, maar konden ze vanalles zelf maken, of een training larpvechten volgen. Kobe maakte een persoonlijk magisch teken, en Wolf kreeg vechtles, persoonlijk, van Wim. Dat was een van de redenen dat hij graag tot zondag wou blijven, en ik snap dat best.

Het licht was zondagochtend ook betoverend.

Fijn weekend gehad, en thuis tegen half twee. Ook mooi meegenomen!!

Vortex

Yup, ze zijn er helemaal klaar voor, mijn twee jongens: Vortex! Ze spelen er allebei een magiër en hebben kick-ass kostuums voorzien, vind ik. Allez, niet dat ze er veel werk aan hadden, ze hadden maar van het larprek te plukken, eigenlijk.

En ik, ik ben mee als figurant. Ik zie het eerlijk gezegd niet echt zitten, het zijn te veel weekends dat ik weg ben, maar bon. Ik had de jongens beloofd dat ik mee ging gaan naar hun larps, en toen waren er ook nog Haven en Omen en dat koorweekend, en die wilde ik dan zelf niet missen.

Het begint zwaar te worden voor Bart ook, heb ik de indruk. Tsja, ik kan me dat goed voorstellen. Maar ik heb zelf de data niet te kiezen, uiteraard.

Aan de andere kant is mijn rol wel weer best grappig: de leider van een klein clangroepje, op zoek naar verdwenen clanleden en haar man, en vooral hoogzwanger. Dat belooft, maar het geeft vooral een leuke uitleg voor mijn gehandicapte rug. Ik denk niet dat ik vaak met de jongens ga spelen, maar dat hoeft ook niet.

Ik zit wel nog altijd wat in met Wolfs voet: hij loopt nog steeds op die speciale laars. Intussen heeft hij wel een brace, maar de dokter stelde toch voor op het weekend die laars aan te houden.

Maar bon, we zien wel. We gaan ervoor!

Larpnostalgie

Volgend weekend is er Vortex, een van de twee bestaande jongerenlives. Beide jongens gaan er een magiër spelen: Kobe uit overtuiging, Wolf eerder omdat een full fighter moeilijk ligt met die voet van hem. Tsja.

Je kan op Vortex wel basis kleren krijgen, maar het is uiteraard veel leuker als je zelf een complete outfit meebrengt, en dus togen de jongens en ik naar onze larpkamer om er eens te snuisteren in Barts oude magiërkleren. Twintig jaar ongedragen, maar vandaag werd ik terug in de tijd gekatapulteerd. Wolf trekt sowieso al op Bart, maar in Lago’s oude kleren werd het helemaal te gek.

Wolf heeft dus Barts complete kostuum aan, het eerste dat ik ooit voor hem maakte: een echte soutane met zilveren randen op  gestikt en een lederen kraag. Aan zijn riem hangt een fotoboekje waar hij zijn spreuken kan inschuiven, hij draagt mijn grote cape, en nog wel wat kleine details.

Kobe heeft Barts winterversie van het lange zwarte gewaad en moet het wel serieus optrekken over zijn riem, dat wel. Hij draagt er de grijze vilten kap bij die Bart ooit gekregen heeft van Lesley voor zijn dertigste verjaardag, zijn rode cape en mijn staf, en dan ook nog wel wat kleine dingen.

Ik vind het prachtig… Mijn twee zonen volledig mee in mijn grootste hobby: wie had dat durven dromen? Ik kijk al uit naar volgend weekend.

Haven: de bedenkingen

Ja, ik heb mij keigoed geamuseerd. Het was een heftige, deze larp, maar niet op de manier waarop ik gedacht had dat het zou zijn.

Ik dacht: een universiteit, daar ga ik eindelijk meer info vinden over de Eshki Ganu. Wel, niet dus. Geen boeken in de bib, geen faculteitshoofd geschiedenis te bespeuren, de hoofdbibliothecaris die nauwelijks in het spel was. Frustratie, frustratie. Maar dan was er wel tonnen ander spel dat ons parten speelde en waar onze aandacht naartoe ging.

  • Twee van de onze werden beschuldigd van een misdaad en moesten daar een zware prijs voor betalen. Waar we allemaal aan gewerkt hebben, natuurlijk.
  • Het ontdekken van een nieuw geschrift dat we, dankzij gelukkig toeval én het scherpe inzicht van een van de onze, konden ontcijferen. En waarmee we dan ook de halve nacht zijn bezig geweest. Eindelijk wat extra info.
  • Ingesloten worden door een soort blob, en daarin dan uw minnaar verliezen. Er u met het nodige drama bij neerleggen dat hij gesneuveld is, en dan blijkt dat ze hem nog kunnen rechtzetten. Waarbij hij begint te flippen en te hallucineren (Koen, ge hebt dat prachtig gespeeld) en uiteindelijk in uw armen in slaap valt. Juist ja.
  • Ons Vespertje, mijn toyboy, verliezen aan een ritueel. Want zijn bloed was het enige dat ons kon redden, uiteraard. En ik die hem gezegd had mee te gaan, want het kwam wel goed. Wist ik veel. En dus tranen van woede en frustratie. Maar wel een NPC die nu in onze groep komt spelen ^^ Pluimkes FTW!
  • De zorgvuldig opgebouwde verstandhouding met de Strigoi kwijtspelen door een stom misverstand, en dan nog bijna iemand op zijn bek slaan. Raaah!
  • Ingame blijven aan uw kampvuur tot vier uur ’s nachts. Twee verloren zielen die er voor de gezelligheid willen bij komen zitten en zich verbazen over het gesprek. Dat was er namelijk eentje met twee Breaghan over hun fascisme en algemene ingesteldheid. Nooit gedacht dat die aan mijn kampvuur gingen mogen zitten, maar bon, blijkbaar waren ze zelfs sympathiek! Komt dat tegen!

Een hoop losse eindjes en stukjes, veel tranen gezien, er een paar vergoten, en vooral gezien dat het best wel goed was.