Schoolmama

Kobe leert op dit moment op school over muziekinstrumenten. Op zijn kleuters, uiteraard, maar toch: ik vind dat wijs. Vorige week mochten ze muziekinstrumenten meenemen, en ik had hem een (slechte) blokfluit meegegeven, zijn mondharmonica, en een paar castagnetten.

Er kwam ook een oproep of er mama’s of papa’s waren die instrumenten bespeelden, en dat even wilden laten zien in de klas. Dus toog ik deze voormiddag (ik begin pas zelf om 11.15u met lesgeven) naar de kleuterklas met een viool en een mandoline, en had Kobe ’s morgens al een klaroen meegenomen, die ik geleend had van een collega.

De juf had geprobeerd om er een geluid uit te krijgen, maar dat was niet zo’n succes gebleken. Kobe had toen blijkbaar nogal hard met zijn ogen gerold, en gezegd: “Maar juf toch, ge moet daar zo’n protje in laten, ik zal het ne keer tonen”, en toen had hij een zeer enthousiaste klaroenstoot ten beste gegeven.

Ik heb ze de mandoline laten vasthouden, ze hebben van dichtbij mogen kijken naar de viool, mogen voelen aan de strijkstok, een stemvork tegen hun oor gehouden, en ik heb meegespeeld op viool en blokfluit met een liedje dat ze zongen.

Ik had wel het gevoel dat ze het wijs vonden.

En Kobe, die glunderde.

Opvoedingslijn

Voor wie het filmpje zou gemist hebben: de twee kleinste jongens vooraan zijn Wolf en Kobe. Ze komen niet veel in beeld omdat ze niet echt aan het zingen zijn natuurlijk, ze zijn opvulling voor den hoop. Maar toch 🙂

Kobe heeft nog dagen daarna van “Rossekop” lopen zingen…

Verjaardagsfeestje voor Kobe

Dat Kobe verjaard is op 25 juli, dat vergeten we eventjes. In de grote vakantie waren er teveel kinderen weg, in september was het te druk, in oktober was het gepland maar heb ik het moeten afzeggen wegens ziek, in de herfstvakantie waren we niet thuis, en toen bleek de kerstvakantie gewoon het handigst. Al moesten twee vriendinnetjes alsnog afzeggen, helaas.

Kobe keek er al weken – wat zeg ik, màànden naar uit. We moesten en zouden cupcakes maken, er moest taart zijn, en ook nog oliebollen. Check.

cupcakes

Dat ik alweer grondig ziek aan het worden was, mocht deze keer geen beletsel zijn. Ik liet de dokter komen, die stelde een zware ontsteking aan sinussen en amandelen vast, schreef me ‘rust’ voor – ze moest zelf lachen toen ze het zei – en zeer zware antibiotica, aangezien mijn sinussen de vorige stevige reeks vierkant hadden uitgelachen, en zei me dat vier Dafalgan Fortes me wel door de dag heen gingen helpen. Verspreid, wel te verstaan.

Ik gehoorzaamde, maakte cupcakes, middageten en taart, stak een muziekpak in elkaar, stak oliebollendeeg in de oven om te rijzen, en beet op mijn tanden. Gelukkig was Wolf er om de drie meisjes te entertainen en alles in goede banen te leiden: ik had eigenlijk geen omkijken naar de gasten. Die verkleedden zich,

feestje3

aten taart, sprongen woest in het rond,

feestje2

deden cadeautjes open,

feestje1

sprongen nog meer woest in het rond, zaten in het tafelhuis, deden muziekpak,

feestje4

werden aangevallen door boef Wolf en gilden daarbij zoals alleen vierjarige meisjes dat kunnen,

feestje5

en aten oliebollen.

Gelukkig was rond vier uur een maat van mij opgedaagd, Anthony, die meteen de pech had ingeschakeld te worden om oliebollen te snijden en dat soort onzin. En me gewoon mentale ondersteuning te geven.

Tegen half zes waren ze alledrie weg, en kon ik me in de zetel laten vallen. Waarop onmiddellijk een Merel bovenop me kroop. Gelukkig is Anthony gebleven tot Bart thuis kwam, en ben ik dan om zeven uur in mijn bed gekropen. Oef.

En Kobe? Die had een heerlijke dag, zei hij zelf.

Origineel

Waar die kleuterjuffen altijd hun inspiratie blijven halen, het is me een raadsel.

Vorige week vroeg juf San, Kobes juf, om een paar oude afgedankte kinderschoenen. Ik had die van Wolf al lang in de vuilbak moeten kieperen, maar was daar te lui voor geweest. Bij deze nog een chance. Donderdag moest hij dan ook nog wat groen, een kaars en wat rode lintjes of kerstballetjes of zo meenemen.

Vorige vrijdag kregen we dan het volgende terug: een prachtig beschilderde, glinsterende schoen, waarin een kerststukje was gemaakt. Ik weet niet wie het meest glom: de schoen of Kobe.

kerststukje

Olifantje

De knutselwerkjes waar de kinderen soms mee thuis komen, ik sta daar versteld van! Die kleuterjuffen hebben niet alleen een grenzeloze inspiratie, ze moeten er zelf toch ook verdomd veel tijd insteken!

olifant

Neem nu dit olifantje van Kobe. Het enige wat ik had moeten meegeven, was kleurrijk papier. Combineer dat met een ballon, behangerslijm, wat rood tekenpapier, twee oogjes en vier plastieken potjes, en voila!

Ik, ik vind dat knap.

Kippen, eenden, struisvogels en nog een ganse vogelhoop.

Ik heb mezelf weer wat aangedaan vandaag!

Ik ben dit jaar op woensdagvoormiddag vrij, en ik had dat ook tegen Kobes juf gezegd. Toen zij nu het plan opvatte om in Kluizen naar een watervogelkwekerij te gaan, was ik bereid om een aantal kleuters te voeren. Ha ja, want met die maximumfactuur is er geen geld meer voor busvervoer.

Mijn logeetje, Bo, mocht ook mee, want ik kon die moeilijk aan een haakje hangen. En dus stond ik om half negen met een glunderende Bo en Kobe aan school, laadde ik nog twee extra kleuters in, en reed naar die kwekerij. Man, ik heb nog nooit zoveel, en nog nooit zo rare vogels gezien. Kippen in alle maten, kleuren en pluimage, en dat mag je letterlijk nemen. Bizarre beesten zeg! Maar ook de meest gekke eenden en andere gevederde soorten, en ook wollige geiten, rare schapen, kangoeroes…

De kinderen vonden het wel leuk en interessant… voor eventjes. En werden daarna eigenlijk alleen maar vervelend. Respect voor kleuterjuffen en hun oeverloze geduld! Ze zeggen wel hetzelfde over mij, maar geef me toch maar een klas van 25 puberende zestienjarige any time, ik steek die in mijn binnenzak!

Rond elf uur was ik thuis, en heb ik me een stevige koffie gemaakt. Die had ik wel verdiend, vond ik. Ugh!

Dominosteentje

Toen ik Kobe daarstraks ging ophalen, was hij in twee kleuren geschminkt: netjes twee helften. Ik zag al meteen taferelen uit Batman voor me, maar hij zei vol trots: “Kijk mama, ik ben een dominosteentje!”

Of hoe de kleuterjuffen tegenwoordig al spelend de kleuren uitleggen. Maar hij is wel de hele dag wat geelzuchtig gebleven, want die kleur ging er nauwelijks af.

domino

Mijn kinderen

Omdat ik eigenlijk bijna alleen maar foto’s post van mijn meisje, heb ik ook even fotootjes getrokken van de anderen. Bij deze dus 🙂

Kobetekenen

WolfPC

Wolfcloseup

chocosnoet