Handschoentjes

Eigenlijk zijn deze al maanden af, maar ik was gewoon vergeten ze te posten.

handschoen1

handschoen2

Vingerloze handschoenen dus, met kabels in gebreid, met rondbreinaalden. En omdat mijn jongens hun handschoenen en dergelijke eigenlijk toch voortdurend kwijt raken, heb ik er maar meteen hun naam op gemaasd. Ze vinden ze prachtig!

Huismerk

Nee, dan heb ik het niet over de eigen merken van de grote warenhuisketens, maar wel van die merken die hier standaard in huis komen.

Er zijn producten die ik koop al naargelang in welke winkel ik ben. Het merk doet er niet toe, als het maar Weense worstjes, of appelmoes, of vochtige doekjes zijn.

Maar voor bepaalde dingen zweer ik bij vaste merken.

– parfum: al sinds jaar en dag is dat Trésor van Lancôme. Ik ben bijzonder gevoelig voor parfums, en word misselijk van de meeste geuren. Dit is dus mijn lijfgeurtje, en blijkbaar herkennen mijn leerlingen me er zelfs aan.

– shampoo: Elsève. Ik durf al eens wisselen tussen de verschillende soorten, maar zal mijn haar nooit met iets anders wassen.

– WC-papier: het stevige papier van low budgetmerk 365 van Delhaize, met die kleine paarse roosjes op. Stevig en goedkoop.

– boterhamsmeersel: Vitelma light.  Mét Omega 3 en 6 :-p

– Kwatta Choco. Ik heb al veel andere soorten geprobeerd, en alleen Côte d’Or komt nog in aanmerking, maar die is wel duur.

En u? Heeft u zo van die producten waar u bij zweert? Die ik dus ook eens zou moeten uitproberen?

Allemaal een kwestie van plannen

Er zijn zo van die goedgevulde dagen. Die zo een beetje buiten routine lopen, en dan is het een kwestie van er uw hoofd bij te houden. Iets waar ik niet zo goed in ben. Neem nu vandaag.

– 7.00-8.00u ochtendroutine. Plus een Bart die ’s avonds op weekend vertrekt en nu al zijn spullen bijeengrabbelt. Niet dat ik daar veel mee te maken heb, maar er zijn toch altijd dingen die hij niet direct vindt. En Kobe die na school meegaat met een andere mama voor een verjaardagsfeestje, en dus het cadeautje en zo moet meehebben.

– 8.30-14.30: lesgeven. En me behoorlijk kwaadmaken op de laatste klas, zodat ik een pesthumeur heb bij het thuiskomen.

– 15.15-15.45: eventjes rustig alleen thuis, stoom afblazen en zo.

– 15.45-17.45: Wolf die thuiskomt, zijn huiswerk maakt, en honderduit tegen mij tatert. En daarna een filmpje kijkt, wegens straks op weekend vertrekken en dus nu rustig zijn. En Bart die intussen nog vergeten spullen komt ophalen.

– 17.45-18.15: Wolfs spullen samenrapen en in een zak stoppen. Robin Hoodoutfit passen en aanpassen, en ferm lachen daarmee.

18.15: realiseren dat je nog geen brood in huis hebt, en dat Wolf misschien al moet gegeten hebben voor hij op scoutsweekend vertrekt. Dat staat namelijk nergens vermeld.

18.15-18.30: brood halen, Merel ophalen in de crèche, Wolf afsmijten aan de scouts, Kobe ophalen op het feestje, terug naar de scouts rijden, en met Merel in de buggy de scouts gaan uitzwaaien. Oh ja, en ook nog Wolfs gerief transfereren van auto.

18.30-19.30: avondroutine. Met een zoon minder.

Ik denk dat het stil zal zijn, dit weekend. Zonder Bart en zonder Wolf. En ik denk dat ik stiekem wel blij zal zijn als het zondagnamiddag is, en ik al mijn mannen weer rond mij heb.

Pudding

Gans ons middelbaar zaten mijn broer en ik op internaat. Hij op Sint-Lievens, ik op Sint-Bavo. Ik heb dat eigenlijk bijzonder graag gedaan, zo op internaat. Geen gezaag aan mijn oren, lekker mijn eigen ding doen (min of meer binnen de regels, dat wel), geen vervoersproblemen, en niet vroeg opstaan.

Ik had natuurlijk elke morgen de bus kunnen nemen, maar als kind was ik nog veel wagenzieker dan nu. Ik zou elke morgen doodziek op school zijn aangekomen, en elke avond me doodziek in de zetel hebben moeten ploffen. Nu hoefde ik enkel de trap af, kon ik mijn voeten onder tafel steken voor ontbijt, en kon ik binnendoor naar de klas. Op sommige dagen had ik niet eens mijn jas mee.

Maar dat thuiskomen op vrijdag, dat was ook telkens weer fijn (als ik niet eerst een half uur lijkbleek lag te zuchten in de zetel tot de misselijkheid wegebde). Je ouders terugzien na vijf dagen, je eigen huis en kamer (al had je ook wel je eigen kamer op school, maar da’s toch nog iets anders) en pudding. Of rijstpap, dat kon ook.

Want ons ma, die maakte op vrijdag telkens pudding klaar, met speculoosjes of rozijntjes, tegen dat wij rond een uur of vijf thuiskwamen. Nog altijd heeft huisgemaakte pudding met koekjes voor mij iets ongelofelijk huiselijks, warms en geborgens. Nog net geen ‘madeleine trempée dans une cuillère de thé’.

En dus probeer ik nu, aangezien ik op vrijdag geen les moet geven, ook voor de jongens pudding te maken. Of rijstpap, flan of zoiets. Je had hun ogen moeten zien blinken toen ze thuiskwamen. Zalig, toch?

Buiten

Aangezien ze slecht weer voorspellen, of toch in elk geval een pak minder warm, wilde ik ervan profiteren om nog een laatste keer buiten te eten.

Er stonden croques monsieurs op het menu, en da’s snel geregeld met een verlengkabel. De stapel boterhammen had ik al op voorhand belegd, zodat ik op het moment zelf ze gewoon in het ijzer moest leggen, en er eventueel wat ananas tussen foefelen.

Ze vonden het lekker. Echt wel.

croques

Wasmachine

En toen ging mijn wasmachine dood. Acuut kan ik het niet noemen, er waren al een tijdje wat stuiptrekkingen. De timer klopte aan geen kanten, en soms was het wasgoed kletsnat, terwijl het eigenlijk had moeten uitgezwierd zijn. Opnieuw op zwieren zetten, na een goeie mep op het bedieningspaneel, bracht soms soelaas.

Vorige week had hij plots een machine gedraaid zonder water. Bizar gevoel, als ge uw was wilt pakken en alles nog droog is. En daarstraks was het definitief gedaan: een wolwas die niet uitgezwierd was, maar daar was geen lievemoederen meer aan deze keer. Foutmelding, storing in de elektronische sturing. Ja, zo ver was ik ook al, ja.

Nu, een Whirlpool van acht jaar oud, in een gezin met drie kinderen, die heeft haar dienst gedaan. De reparatie zou meer kosten dan de machine nog waard is: 108 euro verplaatsingskosten alleen al.

Tsja, dan maar een nieuwe.

Ik ben gezwind de motor op gesprongen en richting station gereden, naar mijn all time favourite elektrowinkel AST. Hun service is zonder vergelijk, en de prijzen zijn concurrentieel. Na wat wikken en wegen, en vooral na de nodige raad op twitter en Facebook, ben ik gegaan voor een Miele. Duur, maar door zijn langere levensduur komt het op hetzelfde neer als een vergelijkbare machine van pakweg Siemens.

En het mooie? Morgen rond vier uur wordt ze hier al geleverd, geïnstalleerd, krijg ik wat uitleg, en wordt de oude meegenomen. Service dus, en dat is wat telt voor mij.

Alleen, toch ongeveer

Heh. Voor het eerst in ettelijke weken helemaal alleen thuis, en ik geniet ervan. Kobe en Wolf zijn op (dag)kamp, en Merel is terug naar de crèche. En stil dat het hier is!

Voor mij is dit de ideale tijd om te klussen en administratie te doen: ik word niet gestoord.

Ik heb dan ook een paar klusjes uitgevoerd in de badkamer: een grote lange spiegel opgehangen, en een kleine vergrotende spiegel naast de wastafels, want ik word er niet jonger op en mijn zicht niet beter. Gedoe dus met waterpassen, vijzen en pluggen, latten, meters, boormachines en schroevendraaiers. En een tip: op kurk kan je perfect aftekenen met kohlpotlood: je veegt dat daarna gewoon af, en er zijn geen krassen in je kurk :-p

Rond de middag warmde ik nog wat overschot van zaterdag op, en haalde intussen de post. Tot mijn grote verbazing zat er een briefje bij van de meteropnemer van Eandis: dat hij langs was geweest om 8.48u, maar er niemand thuis was, en dat ik moest bellen voor een nieuwe afspraak. Ha bon? Ik had een afspraak tussen 12.30u en 16.00u, en had dan ook geregeld dat ik dan zeker thuis was. Ik dus aan de telefoon, en van het kastje naar de muur gestuurd, omdat blijkbaar de meesten in middagpauze waren.

Bij een latere poging werd me verzekerd dat de opnemer zeker nog diezelfde dag zou langskomen, maar dat hij wellicht al in de buurt was geweest en het dus al eens geprobeerd had. En ja hoor, de arme man had blijkbaar de wind van voren gekregen van zijn oversten, want hij stond er rond half drie met uitgebreide verontschuldigingen.

Ik had zowaar medelijden…

Terug thuis

Zo’n zalige rustig nietsdoendag, heerlijk! Niet dat we ginder veel poot hebben uitgestoken, en ook: nietsdoen is relatief. De valiezen zijn zo goed als leeg, sommige zitten alweer op hun plaats, was één, twee en drie zijn al gewassen, lijngedroogd en opgevouwen, was vier is nog aan het wapperen, was vijf zit klaar.

Er zijn boodschappen gedaan en er is gekookt, er zijn Skylanderkaarten gelamineerd en uitgesneden, de mailbox is gelezen, Twitter en Facebook zijn weer geüpdated, de poes is uitgebreid vertroeteld, er is aan de telefoon gehangen met mijn ma, en er is geslapen. In de zetel. Als middagdut.

Eigenlijk doet het toch wel deugd, zo weer thuis zijn.

Tupperware

Tupperware, daar zit een levenslange garantie op (toch bij gewoon gebruik, niet als je ze in de oven steekt of zo natuurlijk). Als er dekseltjes scheuren, kan je dat inwisselen, zo zeker zijn ze van hun stuk.

Ik heb net een hoop Tupperware geërfd van mijn grootmoeder. Zij zit inmiddels in een rusthuis, en kan er dus niet veel meer mee aanvangen. En ik ben er blij mee, want Tupperware is duur, en dit zijn nog zo van die lekker ouderwetse stukken. Maar waar ik het meest content mee ben, is de brooddoos. Mijn ma heeft er al altijd zo ene, en ik was daar jaloers op. Want ze maken ze helaas niet meer, toch niet in dat grote formaat. Ik heb zo’n ding van Brabantia, maar dat sluit niet luchtdicht af, en is dus niet hetzelfde. En met een gezin van vijf was de kleine doos soms gewoon te klein.

Nu heb ik ze dus, zo’n grote ronde witte brooddoos van Tupperware. Oud, gekrast, maar nog niet versleten. En sowieso onvervangbaar.

brooddoos

(ter vergelijking heb ik er een lepeltje op gelegd, dat je ziet hoe groot ze is)