Kookplaatperikelen, deel 2

Zoals eerder al gemeld, zijn we in de knoop geslagen met onze inductiekookplaat. Door dat idiote oude tv-scherm hebben we maanden gesukkeld om te kunnen koken: we moesten telkens weer het halve huis afschakelen om de kookplaat te kunnen gebruiken.

Intussen was dat probleem opgelost, en had dus de kookplaat zelf het begeven. Een nieuwe werd geïnstalleerd, een nieuwer model, en prompt hadden we weer hetzelfde probleem: opnieuw het halve huis afschakelen om te kunnen koken. De installateur had toen verklaard dat alles in orde was met de plaat, hij had er zelfs een nieuwe kabel aan gezet. De man van Siemens die een goeie week later langs kwam, had hetzelfde verklaard: de zekering was gewoon niet zwaar genoeg. Meh.

De elektricien die langs kwam – degene die ons de vorige keer ook al uit de problemen had gehaald – verklaarde dat het wel degelijk een verlies was aan de kookplaat en dat die dus defect was. Jammer genoeg stond ik toen nog in de file en was hij net alweer vertrokken toen ik thuis kwam. Blah. Ik belde hem op en legde hem uit wat de Siemensman had verteld. Bon, op mijn aandringen ging Mehmet nog eens opnieuw langskomen, met een zwaardere maar nog steeds veilige zekering, maar hij was ervan overtuigd dat het niet ging helpen, dat het wel degelijk aan de kookplaat lag, 99% zeker.

Het is dus dat ene procentje geworden: hij verving de zekering en vroeg me toen triomfantelijk om de kookplaat aan te leggen, zeker dat het hele boeltje opnieuw ging uitslaan. Quod non.

Het betekent dat we nu eindelijk opnieuw deftig kunnen koken, en dat ik tegelijk ook een wasmachine of droogkast kan aanleggen, of de afwasmachine, of zelfs maar enkele computers.

Stielman, het is een job maar ook echt wel een métier. Blij dat we een goeie gevonden hebben!

Witte schoenen…

Wolf kwam bij mij met de vraag of ik zijn Nikes kon wassen, want die waren toch wel behoorlijk vuil geworden, en dan vooral het daim was zeer donker geworden, terwijl het eigenlijk lichtbruin moet zijn.

Ik gooide ze in de wasmachine en zag dat het witte wel behoorlijk wit was, maar dat dat daim nog steeds donkerbruin was. Hmmm…

Toen viel mijn euro dat ik nog witte schoensmeer liggen had en dat dat wel een ideetje kon zijn. Een tiental minuten later had ik het volgende resultaat:

Opgetogen stuurde ik een berichtje naar Wolf met die foto, maar ik kreeg een teleurgesteld antwoord terug: dat het daim nu toch wel te wit was, en dat het vooral zo jammer was dat het kleine Nike-tekentje zo onzichtbaar was geworden. Ja zeg…

Maar gedane zaken nemen geen keer, dus hij moest de tweede schoen ook zo doen. Maar ik verzekerde hem dat, na een paar dagen dragen, het kleur van dat beige wel ging terugkeren.

Ik vind het in elk geval beter dan het hele donkere. Tsja, de gustibus…

Project kast en bureau

Behalve het herschilderen van Merels bureau had ik nog niet bepaald veel uitgespookt hier in huis. Geen idee vanwaar de plotse lust tot opruimen me bekroop, maar die was er plots wel, en ik ging er zeker niet tegenin gaan.

Mijn grote – echt wel grote – bureaukast was me al langer een doorn in het oog. Enfin, dat gecombineerd met mijn bureau dat maar niet opgeruimd raakte omdat de helft ervan in de overvolle rommelkast moest. En die kast kon ik maar beginnen opruimen als ik voldoende tijd had en de rug dus meewilde. Een geval van yak shaving dus.

Soit, de beginsituatie van de kast was als volgt:

Oude cursussen, oude facturen, oude documenten, doosjes allerhande en dingen die er dus zonder meer zijn ingepoeft wegens geen zin en tijd om op te ruimen.

Ik ben rechtsboven begonnen, heb systematisch boord per boord leeggemaakt en van elk item bepaald waar het naartoe moest én dat ook uitgevoerd. En ja, dat was niet op één dag, dat heb ik in stagekes gedaan, ook al omdat de rug dat niet fijn vindt. Ik heb er twee grote dozen papier uitgehaald, een grote vuilzak afval, een hele zak PMD.

En toen was de hele kast in orde. Tot mijn eigen grote verbazing.

Op dat moment was mijn bureau nog een slagveld met enkele grote stapels papier en rommel. Ik heb er geen foto van genomen, maar denk dit:

Verder dan het onderstaande ben ik qua opruimen in de voorbije twintig jaar ook nooit geraakt:

En toen was er nu plots dit:

Jawel.

Ik kan er zelf ook nog niet passeren zonder de nodige verwondering en trots.

En mijn kuisvrouw is luidop in de lach geschoten toen ze het zag, puur uit ongeloof. Ze geeft het een week…