Dat ik hem toch mis…
365 – 04 juni 2014 – juffrouwtje
Moederdag
Niet alleen mocht ik lang slapen, er stond ook een zalige ontbijttafel voor me klaar vandaag:
De traditionele koffiekoeken, vers gebakken, en het gekookte eitje, maar vooral: een gigantische kom versgesneden fruitsla!
Daarnaast natuurlijk alle cadeautjes van de kinderen, en een groot boeket rozen van Bart ^^
Van Merel was er een gedichtje, een kunstwerkje in de stijl van Mondriaan, een tekening met geverfde tortellini, en een hart gemaakt uit klei ^^
Kobe had maar één van de twee cadeautjes afgekregen – “Maar ja, mama, ze werken daar altijd aan als ik weg ben voor de communie, en dat is niet eerlijk!” – maar dat was dan ook wel een mooitje.
En Wolf? Die had een briefje voor me, maar vooral ook een zelfgemaakte broche uit vilt. Ik heb ze meteen gedragen, hij heeft zijn kleuren perfect gekozen, en ik vind ze echt mooi!
In de namiddag zijn we dan taart gaan eten bij ons ma. Haar cadeautje had ze al eerder gekregen, zijnde een mooie groene rok van Desigual, die ze meteen tot communie-outfit bombardeerde. En ze bleef in de sfeer van die communie, door mijn communiekleedje van toen uit te halen voor Merel. Veel te lang nog, en ook wel te breed, maar Merel was in zeven hemelen tegelijk: een prinsessenkleed, een echt!
Zie ze glunderen, mijn prinses!
Passie
Terwijl ik vandaag de gordijnen voor Wolfs kamer aan het maken ben – gisteren in Ledeberg prachtige blauwe gabardinestof gevonden – geniet ik nog na van gisterenavond.
Na heel veel geplan en gedoe is het namelijk eindelijk weer eens gelukt: het jaarlijkse Griekjes-etentje. Eentje woont momenteel in Noorwegen, en eentje had een optreden met zijn nieuwe Ska-punkband en was alles aan het klaarzetten, maar de rest tekende present.
En het valt me telkens weer op hoeveel zelfvertrouwen ze uitstralen. Mooie verhalen over “moodcourts” waarbij er gepleit (en gefeest) werd, of stages in Namibië die worden voorbereid; studeren in Zweden, surfvakanties zonder surfen, de ‘nerd’ van de hoop die nu stage geschiedenis doet bij ons op school en dat bijzonder goed doet, dat soort dingen.
Ik genoot.
Als leraar laat je je leerlingen los wanneer ze achttien zijn. Dankzij Facebook hou ik de laatste jaren meer contact met hen dan vroeger het geval was, en zie ik wat ze doen, wat ze bereiken, waar ze van dromen. Maar je bent geen leraar zonder passie, en die passie houdt ook in dat je meeleeft met je leerlingen, ook al zien zij dat niet altijd in.
Ze zijn weg van onder mijn vleugels, die kleine jonkies nog zonder pluimen die ze waren toen ze de school binnenrolden. En ik zie welke vlucht ze nemen, en hoe ze vol vertrouwen door de lucht scheren. Hiervoor ben je dus leraar: ze voorbereiden voor het leven dat ze zullen leiden. En geloof me, dat heeft totaal niks met leerstof te maken, en al zeker niet met Latijn.
Vlieg maar. Wij kijken toe.
Gelijkheid en gelijkwaardigheid
Bart is een speciaal geval. Zo richt hij niet alleen bedrijven op, hij schrijft ook graag – en goed. Zo stond er op vijf april een opiniestuk van hem in De Tijd. Ik geef het u hier even mee, omdat ik trots op hem ben, maar ook wel omdat ik vind dat hij gelijk heeft. Dat heeft hij meestal, die man van mij.
’s Morgens breng ik mijn kinderen met de auto naar school – en iedere keer komt weer die vraag: wie van de jongens mag vooraan naast mij zitten?
Wolf is groter dan 1m35, en hoeft niet meer in een stoeltje of verhoogje te zitten; Kobe is jonger en kleiner dus voor hem heb ik achteraan een verhoogstoel geïnstalleerd. Eigenlijk is er geen discussie: Kobe zit achteraan, Wolf zit vooraan. Nochtans zie ik mijn beide zonen even graag…
Ik zou voor volledige gelijkheid tussen de twee kunnen gaan. Ze kunnen beiden vooraan in die éne zetel zitten – waardoor ze alletwee ongemakkelijk en onveilig zitten. Of ik zou ze beiden achteraan kunnen plaatsen, waardoor geen van beide op de ‘coole’ plaats vooraan kan zitten en die ongebruikt blijft.
Maar Kobe weet dat hij nu nog niet oud (en groot) genoeg is om vooraan te zitten; hij weet ook dat als hij wat ouder zal zijn, hij dan wél vooraan kan zitten. Wolf weet dat hij nu door zijn leeftijd altijd vooraan zit, maar dat van zodra Kobe oud genoeg is, er regelmatig afgewisseld zal worden tussen beide.
In onze hang naar inclusie en politiek correct denken zijn we in onze maatschappij het verschil tussen gelijkheid en gelijkwaardigheid vergeten. Iedereen is gelijkwaardig, maar niet iedereen moet gelijk behandeld worden. Als je iedereen probeert exact gelijk te behandelen, belandt iedereen op de achterbank – dan nivelleren we, zelfs niet naar de laagste gemene deler, maar naar de laagst mogelijke optie. Als we het idee van gelijkheid voor iedereen tot het extreme doortrekken, belanden we in een dictatuur van afgunst: “ik mag niet vooraan zitten, dus moet iedereen achteraan zitten”.
Omgaan met diversiteit doe je niet door alle verschillen weg te halen en te verstoppen; wel door die verschillen te accepteren en er mee om te gaan. Nivelleren is juist diversiteit niét respecteren, dat is er eerder van weglopen. Gelijkwaardigheid betekent dat we accepteren en omarmen dat we in een winkel, aan een overheidsloket, soms bediend worden door iemand met een kruisje aan een ketting, soms door iemand met een hoofddoek, en soms door iemand met een regenboog-tshirt. Doorslaan in foute ‘gelijkheid’ is weghalen en verbieden van elk kruisje, elke hoofddoek, elk t-shirt.
Gelijkwaardigheid is accepteren dat op dit moment onze beste Belgische artiest de franstalige Stromae is – en dus ook accepteren dat ons Rode Duivels lied in het Frans is. Dan moet je niet proberen een politiek correcte meertalige song te maken; dat wordt onvermijdelijk een draak en is het equivalent van mijn twee zonen die beiden ongemakkelijk en onveilig op de voorbank zitten. Proberen zo’n franstalig liedje te verbieden is nivelleren naar het onderste niveau: iedereen op de achterbank.
Dat begrip voor gelijkwaardigheid moeten we m.i. al van jongsaf, zelf en in het onderwijs, aan onze kinderen meegeven. We moeten ze leren omgaan met diversiteit, en laten zien dat iedereen gelijkwaardig is maar dat verschillen mogelijk en goed zijn. Dat iedereen naar eigen vermogen en capaciteiten moet geholpen en gerespecteerd worden.
We kunnen nog jaren blijven doorbomen over ondernemerschap, en dat het nemen van risico’s niet in onze Belgische volksaard zit. Maar als we van jongsaf aanleren dat iedereen gelijk is, hoe kunnen we hen dan leren omgaan met risico’s? Waarom zou iemand risico’s nemen als het eindresultaat toch genivelleerd wordt?
Kobe weet dat hij groter moet zijn om vooraan te kunnen zitten – dat is voor hem vaak ook een motivatie om te sporten en zijn groentjes op te eten. Als hij sowieso vooraan zou zitten, dan neem ik die motivatie weg. Idem als ik ook Wolf achteraan zou zetten om beiden ‘gelijk’ te kunnen behandelen.
Ik wil dat mijn kinderen op een gezonde manier leren omgaan met diversiteit, ook als dat in hun nadeel is. Maar liefst zo dat het hen motiveert om zelf beter te worden en te streven naar excellentie, niet naar de middelmaat; met respect voor iedereen die anders is.
In het licht van de komende verkiezingen, wou ik dat ik een politieke partij vond die op zo’n manier over diversiteit durft nadenken. Ik vind ze voorlopig niet.
Het artikel vind je hier op zijn blog.
365 – 08 april 2014 – Spiderman meets Mega Mindy
Zeeklassen – einde
Om zes uur stond ik met Merel paraat aan het station: ze wilde per se mee, want ze had haar grote broer gigantisch hard gemist, zei ze. Nochtans vond ik dat het allemaal best wel meeviel, en dat zij ongelofelijk mooi kan samenspelen met Kobe. Het was in elk geval een pak stiller in huis zonder Wolf, en hij is nochtans de stilste van de drie.
Enfin, de trein kwam eraan, en toen Wolf zich door de massa kinderen en ouders kon wurmen, klampte Merel zich aan hem vast, een stralende glimlach op haar gezicht. En Wolf, die was mooi bruin in zijn gezicht, en precies toch ook wel een beetje blij ons terug te zien.
De kilo’s zand die uit zijn bagage kwamen, wil ik u onthouden. Bij nader inzien had ik ze beter in de zandbak uitgekieperd. Maar bon, hij is terug, en hij heeft er duidelijk van genoten.
Hieronder een paar van de foto’s die door de leraars zijn gemaakt.
Cent deux
Mijn vaders moeder, mijn oma dus, is intussen 102. Ze zit sinds een paar jaar in een tehuis, niet omdat ze het niet echt meer aankon om alleen te zijn, maar omdat ze gevallen was, en we het sindsdien niet meer vertrouwden.
Ze heeft twee hoorapparaten, dat wel, maar heeft nog altijd geen bril nodig om te lezen.
Zo zat ze vorig week in een dik boek te lezen toen mijn ouders binnen kwamen. Het bleek dan ook nog een Franse turf te zijn, waarbij ze al aan pagina 350 of zo zat. Uiteraard kwam de vraag waarom ze in het Frans zat te lezen. Het antwoord kwam snel:
“Ha ja, toen ik jong was, moesten we veel Frans spreken. En het zou toch jammer zijn dat ik dat zou kwijtspelen. Want ja, als ik een woord niet meer weet, dan zoek ik het op in mijnen dictionnaire! Ik heb dat, zulle!” en trots hield ze het woordenboek omhoog.
Stel u voor zeg, dat ze haar Frans zou verwaarlozen! Zie dat ze het nog nodig heeft in haar volgende job!
Juist ja.
Ik heb het, geloof ik, van niet verre.
Rapporten
Omdat er morgen een pedagogische studiedag voorzien is voor de juffen van de kinderen, hebben ze eigenlijk vandaag al vakantie! Het gevolg is dat ze ook vandaag dus al hun rapporten mee hebben, en die zijn ronduit schitterend.
Wolf heeft één acht, en al de rest is negen en meer. Plus hij is blijkbaar ook een aangename jongen, en dat moet dus echt niet meer zijn. We zijn echt trots.
Maar ook Kobes rapport is super: hij boekt merkelijk vooruitgang, heeft nog amper één zeven, en al de rest is acht en meer. Ook op hem zijn we dus meer dan trots.
Eigenlijk, eigenlijk he, eigenlijk heb ik toch wel slimme kinders…
Kobes kamer
Omdat ze woensdag met de nieuwe kasten en bed van Wolf komen, moest er dringend plaats gemaakt worden, en werd er dus dit weekend verhuisd. Kobes kamer was vrijdag eindelijk af, en dus kon het.
Leeg zag ze er wel impressionant uit, vond ik. Hij heeft twee lichtpunten, en ik heb aan het ene gewoon een peertje gehangen. We zien wel wanneer we ergens knappe lusters vinden.
Kast een, de tweedeurs, kregen Bart en ik nog vrij makkelijk door het schuifraam, ondanks mijn kapotte rug. Die zei trouwens ‘krak’ op een bepaald moment, en aangezien ik niet meteen op mijn knieën zat van de pijn, was dat een goeie krak: het is intussen een pak beter.
Kast twee, een driedeursgeval, was een ander paar mouwen: te zwaar, te groot om deftig vast te nemen, en ze moest er op haar zijkant door of het ging niet. Ik plaatste een oproep op mijn Facebook voor een potig jongmens en vijf minuten van diens tijd, en kreeg prompt twee potige potten, die met de grote glimlach en een prachtig boeken tulpen een half uur later voor de deur stonden.
Met behulp van de twee Soph(f)ietjes stond de kast eigenlijk ook vrij vlug op zijn plaats, en was er tijd voor koffie, terwijl de jongens verder opruimden boven. Het was overigens een kwestie van centimeters, want veel plaats is er niet over.
Het bed werd verzet, zijn bureau werd versleept, er kwam een bureaustoel aan te pas, en er werd zelfs een prachtige klastekening uit het derde kleuterklasje opgehangen. Kobe had die vorig jaar op het eind van het jaar gewonnen, en geef toe, ze hangt er prachtig! En elke avond klimt hij op een stoeltje, om even over het bontvelletje van een van de konijntjes te wrijven…
Voorlopig slaapt Wolf nog in het tweede bed in zijn eigen kamer, tot ze zijn meubels komen brengen. Dan ga ik kijken in hoeverre ik dat bed in Kobes kamer kan zetten als leeshoekje/logeerbed. Ik denk dat het nét zal kunnen.
In elk geval heeft hij ongelofelijk goed geslapen in zijn nieuwe kamer, en is hij er superblij mee ^^