Dikke poep

Blijkbaar is Merel niet de enige die zo van die complimenteuze uitspraken doet.

Delphine, mijn broers vrouw, kwam onlangs ook niet meer bij van het lachen. Alexander, mijn allerliefste neefje van 12, zat op een bepaald moment naar zijn mama te kijken, toch wel de volle maat 34, en merkte op:

– ‘Zeg mama, eigenlijk heb jij wel een dikke poep he’.

Delphines wenkbrauwen gingen omhoog.

– ‘Ja? Goh, ik heb dan ook wel al twee kindjes gekregen he, da’s normaal’.

Stilte.

En toen, na wat nadenken:

– ‘Ah ja, daarom dat tante Gudrun een nog veel dikkere poep heeft…’

Juist ja :-p

Good parenting?

Vakantie is hier per definitie ook klusjestijd. Zoals het eindelijk repareren van klinken, het opnieuw stevig bevestigen van de krantenbak, het vervangen van een losgesprongen rolluikriem en het vervangen van een tegensputterende starter van een TL-buis.

Bij veel van die dingen roep ik de hulp in van de jongens. Nee, ik heb hen niet altijd nodig, al is een extra paar handen doorgaans wel handig. Maar het principe is eigenlijk dat wat mijn vader ook altijd toepast: veel van die dingen zijn niet moeilijk, maar je moet het ooit eens gezien hebben.

Toen de verbouwers hier in huis bezig waren, heb ik vaak op hun handen staan kijken, en verdomd veel geleerd: de perfect rechte scheiding tussen plafond- en muurschilderwerk, of hoe je een venster inzet.

Wolf en ik hebben samen zijn kapotte rolluikriem vervangen. Ja, we hebben stevig zitten sakkeren op de dichtgeverfde afdekplaat, maar het is ons gelukt. De riem vervangen zelf is een kwestie van logisch nadenken, en dat heb ik Wolf dan ook luidop doen doen, zodat ik hem kon verbeteren.

Idem voor het vervangen van de starter van de TL-buis in de garage. Da’s een bijzonder lang, onhandig ding, dus ja, ik had de extra handen nodig. Maar vooral Kobe vond het de max om zien hoe ik, balancerend op een ladder, eerst voorzichtig de buis losdraaide, dan de starter eruit haalde, de nieuwe er terug indraaide, en dan heel voorzichtig de lange lamp terughing.

Hebben ze het zelf moeten doen? Nee hoor, maar nu weten ze tenminste hoe het moet.

Ben ik handig? Nee, maar ik heb een goed stel hersens, en vooral bijzonder goeie ogen. En anders is er altijd Dobbit TV, waar ik ’s avonds laat al zappend graag eens blijf hangen, niet voor concrete projecten, maar gewoon om te kijken hoe ze het aanpakken.

 

Fotoboekjes

Ik ben er eindelijk weer eens geraakt, met die fotoboeken. De bedoeling is dat ik elk half jaar, in de grote vakantie en in de kerstvakantie, een fotoboekje maak, zowel voor ons, als een exemplaar voor Nelly en ons pa. Merel zit er ook regelmatig in te bladeren, en die vindt dat de max.

Alleen was het er deze keer zo precies niet van gekomen. Enfin, al hele tijd eigenlijk feitelijk, want ik had er nog geen van 2015 én 2016. Ik heb me daar in de vakantie nu eens aan gezet, en het lastige is niet zozeer het lay-outen van het boekje zelf, als wel het doorploegen van de tonnen en tonnen foto’s die ik blijk te nemen. Apart valt me dat zo niet op, maar als ik er dan zo eens doorga…

Enfin, de boekjes zijn er eindelijk! En het is vooral heel mooi om te zien hoe de kinderen jaar na jaar opgroeien en veranderen…

fotoboekjes

Nieuwe zetel!

Jawel, de nieuwe zetel staat er!

Het was al een paar jaar – geen overdrijving – dat ik het zei, dat we aan een nieuwe zetel toe waren. Het oude exemplaar was verschenen, er waren slijtplekken op de stof, de kussens hadden betere tijden gekend, en hier en daar was er een plek op die niet meer uit wilde gaan. Maar… het was precies een zetel zoals we die graag wilden: donkergrijs, groot, en vooral zeer breed, zodat je er met zijn allen kunt in gaan liggen. Een echte doorzakzetel, eigenlijk. We hebben die destijds gekocht toen ik in verwachting was van Wolf, kan je je voorstellen.

Vorig jaar, december 2015 dus, was ik al eens met de kinderen in de Weba gaan kijken, en had ik mijn goesting gevonden. Een jaar later, afgelopen januari, heb ik eindelijk Bart meegekregen om te gaan kiezen. Dezelfde zetel was er nog steeds te krijgen, en Bart duidde die eigenlijk ook meteen aan als favoriet. We gingen allebei resoluut voor hetzelfde kleur, alleen mocht de zetel ietsje groter zijn dan nu. En ik betaalde.

Vrijdag kreeg ik een smsje: dat de zetel binnengekomen was. Ah, dacht ik, ideaal voor de vakantie! Deze morgen belde ik dus met de vraag wanneer ze die konden komen leveren. Dat bleek ten vroegste volgende week maandag te zijn, of zelfs nog later. Hmm, ontgoocheling. Tenzij ik er zelf om kwam, suggereerde de dame aan de telefoon: vrachtwagentjes waren er nog genoeg beschikbaar, en dat ging me amper 10 euro kosten.

Hmm. Tempting.

Ik postte dan maar de vraag op Facebook of er een potige heer of dame was die het zag zitten om met ons de zetel af te halen. Prompt kreeg ik antwoord van Steve, mijn dirigent: die woont hier een paar straten verder, behoort tot de potige categorie, was toevallig thuis, en moest zelf ook al een paar maanden een kastje afhalen in de Weba. Deal, dus!

We aten, en Wolf en ik begonnen de bestaande zetel uit elkaar te halen. Alleen was het buiten nog maar eens aan het regenen, en is Wolf nog net niet sterk genoeg om zo’n zetel naar de garage te dragen.

Om kwart over twee pikte ik Steve op, om half drie betaalden we onze respectieve bestelling, en om twintig voor drie stonden we vrolijk in het Webabusje aan te schuiven. Een half uur zijn we kwijt geweest in de file van de Vliegtuiglaan tot aan de stock op de Port Arthurlaan, I kid you not. Enfin, blijkbaar was het Meulesteebrug die nogal lang had opengestaan, want tegen dat we de zetel hadden opgeladen, was de file verschwunden. Bon, thuis eerst de oude zetel in de garage gezet, de drie stukken van de nieuwe zetel binnengesleept, Steve mét kastje gaan afzetten bij hem thuis – tegen dan was het kwart voor vier – en terug naar de Weba getuft, onderwijl de kinders de opdracht gegeven de nieuwe zetel uit te pakken.

Ik wisselde het vrachtwagentje weer in, betaalde het minimumbedrag van tien euro – ne mens kan er niet voor sukkelen – en gniffelde nog eens om het contract. Dat vermeldt dus expliciet het Webabrugje, zijnde de bijnaam van het bijzonder lage brugje in de Spesbroekstraat. Ge wilt niet weten hoeveel camions zich daar al hebben vastgereden…

Kwart over vier wilde ik dus gezwind mijn auto starten, en die deed ‘Prrrt’. En daarna nog ‘uche uche’. En daarna nog ‘pffft’. En daarna helemaal niks meer. Dooie batterij dus, het moest er eens van komen na het débâcle ginder in Waimes. Ik belde de Ford Assistance, kreeg te horen dat ik een uurtje moest wachten, ging dan binnen maar eens neuzen naar een nieuwe salontafel, en zat na het telefoontje van de pechverhelper – “Ik ben ter hoogte van de Sidmar, ik ben over tien minuten bij u” – nog veertig minuten buiten te wachten op een dorpeltje. Tsja.

De auto werd gestart, en ik reed fluks naar huis. Garage was al dicht, dat was geen optie, en ze hadden me aangeraden om morgen gewoon opnieuw de pechdienst te bellen, als het ding niet zou willen starten wanneer ik een nieuwe batterij ging halen.

En thuis, thuis had Bart de tafel al gezet – het was intussen half zeven geworden – en was vooral de nieuwe zetel al helemaal uitgepakt en geïnstalleerd. En goed bevonden. Bijzonder gelijkend op onze oude zetel, maar wel iets langer, een pak zachter, en met een extra stukje.

IMG_8885

Helemaal happy!!

Nintendo Switch

Toen de vraag kwam of ik de Nintendo Switch persvoorstelling wilde bijwonen, twijfelde ik even: wilde ik daarvoor wel speciaal naar Brussel rijden? Aan de andere kant: dan kon ik deze nieuwe spelcomputer wel zelf eens uittesten.

Eerst en vooral: ik vind het een ongelofelijk wijs ding. Dat switch element, dat doet het wel voor mij. Het basiselement is zowat de grootte van de grootste iPhone, met aan de zijkant twee afneembare controllers, de Joy-Cons. Je kan dus gewoon spelen met het ding in je handen, en een controller links en rechts. Je kan de twee controllers er ook afnemen, het scherm op je tafel zetten, de twee controllertjes aan elkaar zetten, en zo spelen. Of met zijn tweeën spelen, dan hou je de controllertjes horizontaal, of zoals de nunchuck van de Wii. Of… Je kan het basiselement in een docking station zetten dat met HDMI op je scherm is aangesloten, en zo spelen, als een volwaardige spelcomputer. Een extra, losse controller die echt ergonomisch is, is apart te verkrijgen voor zo’n 70 euro.

IMG_2483

Het leuke is, dat je halverwege een spelletje kan switchen. Ik heb het uitgeprobeerd: ik was Zelda aan het spelen op groot scherm, en middenin een aanval haalt de pipo van dienst het toestel uit de docking station. En jawel, mijn gevecht ging naadloos verder op het kleine schermpje. Ideaal dus om, als pakweg Kobe aan het spelen is en Merel tv wil (of mag) kijken, te switchen. Voor de beeldkwaliteit hoef je het alvast niet te laten: die blijft schitterend!

Persoonlijk vind ik het ding nogal zwaar, een beetje het gewicht van een iPad: als je lang handheld speelt, weegt het door, daar ben ik zeker van, zeker in kinderhanden. Maar Kobe zie ik dan ook vaak spelen, terwijl hij in de zetel zit, met een iPad of 3DS op de rugleuning. Ik denk dat die tabletop mode wel vaak zal gebruikt worden.

Terwijl ik trouwens Mario Kart aan het spelen was, kreeg ik nog een hoop extra informatie: je kan het ding nauwgezet monitoren met een app op je smartphone. Als in: je kan het vanop een afstand uitzetten, meekijken, op voorhand bepalen hoe lang iemand mag spelen – die krijgt dan drie minuten voor uitschakeling een waarschuwing – of nakijken hoe lang er die bepaalde dag al gespeeld is. Parental control dus, en gene zever van “Maar ik was nog maar vijf minuutjes bezig hoor mama, echt waar!” Nogal Big Brother, dat wel, maar ook als volwassene zou je soms schrikken van hoe lang je al aan het spelen bent.

En de spelletjes? Daar zijn er nog maar een paar van, maar Nintendo zal het aantal wellicht wel gevoelig uitbreiden. Eerst en vooral is er de nieuwe Legend of Zelda: Breath of the Wild: meer van het uitstekende zelfde, maar dan wel in een open world, dus niet een vooraf vastgelegd traject, maar een open spelwereld waar je zelf allerhande uitdagingen kan aangaan en problemen kan oplossen. En de graphics zijn echt mooi, al vind ik het persoonlijk een beetje traag: je moet vaak zitten kijken hoe een stukje animatie wordt afgespeeld, en daar ben ik een beetje te ongeduldig voor.

Een tweede spelletje dat tegelijk met de lancering op 03 maart te krijgen is, is Snipperclips. Met zijn tweeën speel je dit spelletje waarbij je zonder de ander niet verder kan. Je moet een bepaald doel halen, waarvoor je stevig moet nadenken hoe je het gaat aanpakken, wie waar gaat staan, hoe je je figuurtje bijknipt, en meer van dat soort dingen.

IMG_2484

Het derde is 1-2-Switch, een eerder vrij onnozel iets, vond ik persoonlijk, maar dat eigenlijk vooral de mogelijkheden van de console demonstreert. Bij het ene spelletje moet je je tegenstander met een zwaard op het hoofd proberen slaan, waarbij die dan het zwaard probeert te pakken tussen beide handen. Of je moet een koe melken, I kid you not. Leuk is wel het spelletje waarbij je de Joy-Con horizontaal houdt, alsof het een bakje was, en dan moet raden hoeveel balletjes er in dat bakje zouden zitten. De prikkels zijn echt onvoorstelbaar realistisch, je voelt als het ware de balletjes rollen.

IMG_2487

Verder zit er een nieuwe Mario Kart aan te komen – meer van hetzelfde, met vier extra personages en een uitgebreider aanbod aan wagens, wielen en vliegdinges.

IMG_2486

Waar ik helemaal zenuwachtig van werd, is de nieuwe Splatoon2: een soort capture the flag, waarbij je in twee teams zo veel mogelijk terrein in je eigen kleur verft, rolt of spuit. Best leuk op een feestje, maar mij kon het niet bekoren.

Arms heb ik dan weer niet uitgeprobeerd: een boksspelletje dat wel wat uitgebreider, tactischer en verfijnder is dan het boksen op de Wii, maar waar je wel twee sets Joy-Cons voor nodig hebt. Het lijkt ook wel een pak accurater te zijn dan de Wii.

Waar mijn mond dan wel weer van openviel, was de trailer van de nieuwe Mario Odyssey: Mario springt als vanouds, hangt aan richels, kan een aantal nieuwe kunstjes, maar doet dat in een verbluffend mooi weergegeven New York. Enfin, ik heb in elk geval de Chrysler Building herkend. Dat zou voor het najaar zijn, zo wordt het althans aangekondigd.

En dan de hamvraag: zou ik hem kopen? Goh, ik weet het nog zo niet. Gewoon omdat ik op dit moment niet echt een nieuwe game console nodig heb, en de spelletjes zeer beperkt zijn. Ook de (richt)prijs van 300 euro is niet min, zeker als je er nog extra controllers of zo wil bij kopen, en nog eens zo’n 60 euro per spel moet neertellen. Maar die Zelda zag er echt wel fantastisch uit, en een nieuwe Super Mario…

En per slot van rekening heb je zowel een handheld, een tabletop, een gewone game console als een Wii in handen, voor de prijs van één.

Hmmm.

Ik zal nog zien…

Compliment, of toch niet?

Merel kwam daarstraks tegen mij aangekropen.

– ‘Mmm, mama, jij bent zo lekker zacht!’

– ‘Ja hé. Ik vind dat alle mama’s zo lekker zacht zouden moeten zijn. Dan ligt dat zo lekker voor alle kindjes!’

– ‘Dat niet alleen, he mama, ze moeten ook dik zijn, zoals jij!’

– ‘Euh?’

– ‘Ja, want jij bent ook zo’n leuke trampoline! Daar kunnen mijn popjes dan zo lekker op springen!’

Wolf rolde uit de zetel van het lachen, die kwam niet meer bij.

Zucht…

Draken in het STAM

We lummelden wat rond, haastten ons dan nog om appelmoes te maken, voor bij de cordons bleu en de puree, want Bart kwam eten om half één, en zorgden dat we tegen twee uur in het STAM waren. Elke dag van de vakantie is daar tussen 14.00 uur en 17.00 uur een workshop “Maak zelf je draakje”, in het kader van de lopende tentoonstelling rond draken. Alleen… het workshopgedeelte beperkte zich tot een jongedame die probeerde een beetje overzicht te houden over een gigantische knutseltafel. Er hingen hier en daar voorbeelden van zelf geknutselde draakjes, er hing een mobiel van origamidraakjes, en er was stapels knutselmateriaal. En dat was dat. Oh ja, er lagen ook wat afgeprinte instructies voor andere origamidraakjes, maar duidelijk gewoon de eerste googleresultaten, want ze waren allebei in het Engels, en de eerste begon al meteen bij een vogelbasis, wat je als leek absoluut niet kan kennen, en ook de andere was behoorlijk moeilijk. Zelf kende ze niks van origami, dat was dus ook al geen hulp. De tafel lag vol met half gevouwen papiertjes, vrees ik.

Enfin, de kinderen lieten het aan hun hart niet komen, en terwijl Kobe en ik de origami probeerden, bouwden Wolf en Merel samen een eigen draakje. Goed gelachen! Ik heb wel even hulp moeten vragen bij een bepaalde drakeninstructie aan een vader die er blijkbaar ook wel behoorlijk wat van kende. Enfin, we hebben ons goed geamuseerd, maar een echte workshop was het nu niet bepaald.

Daarna liepen we even door de korte tentoonstelling, en bleven even hangen in het speelgedeelte.

En toen was er ook nog een tentoonstelling van een aantal kunstenaars en hun visie op de stad in de toekomst. Een kijk- en luisterkabinet, noemt de site het, en daarin hebben ze wel gelijk. We waren alle vier behoorlijk gefascineerd.

Ik was van plan geweest om daarna iets te drinken in het STAMcafé, maar dat was blijkbaar een beetje overspoeld. Of, zoals de baliemedewerkster me wist te zeggen: er zijn maar dertig plaatsen, en er zat 750 man in het museum op dat moment. Tsja.

We zijn dan maar naar de Delhaize gereden waar de kinderen elk een soort koek – donut, crèmekoek of zelfs taartje – mochten kiezen, en die we dan hier thuis rustig opaten bij een warme choco.

De middag werd afgesloten al knuffelend in de zetel voor de televisie. En als u zich afvraagt of onze kinderen elkaar graag zien:

img_7975

Dode koffiemachine is dood

Was ik op mijn verjaardag nog zo blij dat ik ze alsnog aan de praat had gekregen, intussen is onze koffiemachine dood. Als in: de verwarmingselementen en alles werken nog prima, maar een mechanisch deel binnenin zit geblokkeerd. Ik heb het ding opengevezen, helaas, to no avail. Maar ik moet toegeven, het ding heeft acht jaar lang trouwe dienst bewezen, het kon erger. En blijkbaar raakt me dat telkens weer, zo’n dood koffiemachien. Hier heb ik over het vorige lijk geblogd, en hier was ik dan weer bijzonder opgetogen over de aankoop van de huidige afgestorvene.

Zucht.

Het lastigste was, dat ik nu geen koffie had. Als in: geen. Ik heb wel nog Barts oude koffiezet staan van op zijn kot, maar ik heb geen gemalen koffie in huis, en da’s niet zo praktisch met zo’n standaard ding. En het Italiaanse dingetje dat ik nog staan heb, eentje zoals dit, werkt blijkbaar niet op een inductievuur. Ik moet eens zo’n warmteplaat aanschaffen, me dunkt.

Maar dat bracht me nog niet uit mijn penibele situatie. Ja, ik kon natuurlijk ook gewoon naar de winkel gaan en gemalen koffie halen, maar weet ge hoe lastig dat dat is, uit uw kot komen en al?

En toen viel mijn euro: ik heb nog een erfstuk in de kast! Effectief een erfstuk van mijn eigen overgrootmoeder, namelijk een manuele koffiemolen. Ik viste het ding uit de kast, legde aan de kinderen uit wat het was, want die zetten grote ogen op, en liet Merel zelfs even malen. Wat overigens niet zo vlot ging, zoals je ziet.

img_7561

Maar even later stond er wel degelijk, dank zij dit erfstuk en het reliek uit onze kotstudententijd, koffie voor mijn neus. Enfin, toch iets wat ervoor moest doorgaan. Want als ge espressokoffie gewoon zijt, dan is dit het toch niet.

Toch eens nadenken over een nieuw machien. Ba-hart?