Sofie loves tulips

Ook al ben ik afkomstig uit Zomergem, ik woon er al lang niet meer. Toch kom ik er elke zondag twee keer – wanneer ik mijn vader ga ophalen en weer terugbrengen. Vorig jaar reed ik dan ook in de Dekenijstraat toen ik plots tulpen buiten zag staan. Ik stopte, parkeerde even en ging kijken. Bleek het het huis te zijn van onze vroegere overbuurvrouw Sofie: zij doet een tulpenactie voor Kom op tegen Kanker, smijt zich meer dan 100% en kan op die manier hele mooie bedragen inzamelen. Ik kocht toen tulpen en was bijzonder blij dat die toch wel twee weken bleven staan.

Eerder deze week had ik zien staan op Facebook dat ze opnieuw aan haar tulpenactie ging beginnen: een eerste tulpendag waar ze 1310 euro ophaalde, en dan vanaf 4 februari tot 7 april elke zaterdag. Je kan gewoon bij haar binnenwaaien, tulpen kopen en meestal zelfs nog een enthousiaste babbel en een koffie krijgen.

Gisteren stopte ik dus ook even aan haar deur en wilde twee bosjes kopen van elk twintig tulpen voor telkens negen euro. Geen geld dus, en kraakverse prachtige bloemen. Ze bedankte me, en stond erop me nog een extra bosje mee te geven voor mijn vader, om naast de foto van ons ma te zetten. Ze wilde van geen betaling weten, en mijn gemoed schoot zowaar vol, want jawel, ook mijn ma is gestorven aan kanker.

Die van mijn pa staan te pronken op zijn salontafel maar ze moeten nog openkomen:

En de mijne? Die zijn na één dag in de warmte van het huis mooi aan het openkomen: twintig witte, twintig roze, voor in totaal 18 euro.

Dus: graag een bloemetje in huis, een goed doel steunen en niet veel geld kwijt zijn? Dekenijstraat 3 in Zomergem, elke zaterdag. Gewoon doen.

tToneel: “Ocharme de mens”

Net zoals vorig jaar deed Merel opnieuw mee aan tToneel: een stevig engagement, want dat betekende vanaf het begin van het schooljaar elke woensdag van één tot drie repetitie, in de kerstvakantie de tweede week van half tien tot half vijf, bijna elke namiddag na school in de eerste lesweek na de vakantie, en maar liefst zes voorstellingen: twee schoolvoorstellingen – voor de lagere scholen uit de buurt – drie avondvoorstellingen en één namiddagvoorstelling. En ja, wij waren aanwezig bij die laatste, zodat ook opa mee kon gaan.

Veel moest Merel niet zeggen: ze zat in veel scènes, maar moest enkel “Ja” zeggen – in een huwelijksaanzoek door Lieze – en “C” in een quiz. Moeilijke opdracht om haar tekst te onthouden dus :-p

En de bespreking? Die kan u hier op de schoolwebsite lezen. Waar anders?

 

Die laünische Forelle

Er zijn zo van die kleine dingen waar ik ongemeen vrolijk van word. Meestal zijn dat van die details die op zich niet nodig zijn, maar waar de maker/bedenker/fabrikant toch dat extra beetje aandacht heeft ingestoken, gewoon voor het plezier.

Zo’n zalig detail is het muziekje van mijn nieuwe wasmachine. Ze zegt vrolijk “Hallo” als ik ze opstart, compleet met een toontje of drie. Maar wanneer ze klaar is, speelt ze zowaar de hele “Die Laünische Forelle” van Schubert! En nee, niet gewoon de eerste acht maten, maar echt compleet met het tussenstukje en al.

En ja, ook al hoor ik het niet vaak wegens beneden zitten, ik word daar telkens weer goed gezind van. Van dat extra beetje inspanning vanwege de makers, die daar gewoon een saaie bieptoon hadden kunnen zetten. Merci!

Resonantie

Mijn orthopedist, Wouter, is sinds een jaar of twee verhuisd naar een nieuwe praktijk: een gloednieuw, comfortabel gebouw met alles erop en eraan, en dus ook een wachtkamer. Alleen… in die wachtkamer hangt een zeer onaangename soortement echo. De ruimte is niet echt groot, maar zeker als je met een paar mensen aan het spreken bent, is de akoestiek ronduit slecht. Als in: storend.

Blijkbaar weet hij dat ook, want intussen is één wand bekleed met houten geluidsdempende latjes,  maar dat helpt blijkbaar niet echt. Half december ging ik met de kinderen bij hem langs en zaten we dus even met ons viertjes in die wachtzaal. En jawel, uiteraard was ook nu het geluid ambetant. En dan zie ik ook weer hoe onconventioneel vooral Kobe is: die gaat zitten, merkt de vreemde echo op, en begint meteen te brommen. Denk: het geluid van een didgeridoo, een lage bromtoon. En ja, meteen resoneert de hele kamer mee! Prompt begon ik mee te brommen, waardoor ook de resonantie sterker werd. Merel en Wolf keken even raar, maar begonnen dan ook mee te doen. Daar zaten we dus, met zijn vieren te brommen als een bende idioten. Maar meteen werd ook het probleem van de wachtzaal duidelijk: de resonantiefrequentie van de kamer lag blijkbaar op een toon die veel mannenstemmen automatisch gebruiken, maar waarmee je met een spreektoon sowieso in de buurt komt.

We probeerden eventjes een scala aan toonhoogtes uit, maar het was duidelijk: een lage toon, ergens in de buurt van een re, vermoed ik, deed de hele kamer resoneren.

Kobe en ik waren daar nog mee bezig toen Wouter ons kwam halen. En het zegt veel over hem dat hij eventjes zijn wenkbrauwen optrok toen ik zei dat zijn wachtzaal een resonantieprobleem had, maar daarna gewoon mee begon te doen. Hij ging zelfs op diverse punten in de ruimte staan om te luisteren en bromde heel eventjes mee. Hij had dus al geprobeerd het probleem aan te pakken maar dat was niet gelukt. Nu, ik weet ook niet hoe je een resonantie verandert: wellicht door de geluidsgolven op één of andere manier te breken, zeker? Een grote plant, een boekenplank hoog tegen een muur of zo? Enfin, dat is zijn probleem.

Maar ik vind het wel de max dat we zomaar, spontaan, het resonantiepunt van een ruimte hebben gevonden. We hebben dat ooit ergens in een wetenschappelijk entertainmentprogramma gezien en hebben dat toen geprobeerd in ons toilet, maar dat was toen niet gelukt.

Wijs, toch?

Design Museum

Ze zijn al een tijdje aan het werk aan het Design Museum hier in Gent. Als in: het halve gebouw is afgebroken, de gigantische toiletrol is weg, enkel de gevel staat er nog, en er is een bouwput. Ik passeer er af en toe als ik Merel naar haar muziekles breng en dan zelf van de Poel naar ’t stad ga.

Wat ik er fantastisch aan vind, is dat er hekkens rond de werf staan, en dat er op dat hekken ook altijd een affiche hangt waar ze nu mee bezig zijn. Netjes gedesignd, zo hoort dat natuurlijk. Ik weet niet of de designer in kwestie weet dat er ook naar gekeken wordt, maar bij deze wil ik hem/haar/die een hart onder de riem steken: ik kijk er altijd naar uit en ben behoorlijk nieuwsgierig.

Vandaag hing er dit:

Zalig, toch?

I know a guy

Sinds Bart zijn bedrijf heeft verkocht en geen CEO meer is, is hij bezig met allerhande projecten. Zo gaat hij ook vanaf februari één dag in de week lesgeven aan de hogeschool. Het zal me benieuwen. Tegelijk zit hij in een reeks adviesraden en raden van bestuur.

Zijn grootste project, een nieuw bedrijf eigenlijk, is I know a guy, kortweg Ikag. In het kort uitgelegd: een bedrijf zoekt een agency om zijn marketing/website/communicatie te doen, maar ziet door de bomen – lees: honderden agencies – het bos niet meer. Welk agency past bij zijn bedrijf, komt overeen met zijn bedrijfscultuur, zal het beste zijn wensen aanvoelen? Awel… Bart kent agencies. Véél agencies. Hij kent ook de verlangens en noden van bedrijven. Hij gaat nu voor elk bedrijf het juiste agency uitzoeken en zorgen dat de klik er komt. Want… he knows a guy. En voordat er mensen op hun paard springen over die guy: dat is uiteraard een staande uitdrukking uit verschillende films en memes, en zegt niks over m/v/x. Laat dat duidelijk zijn.

Bart zegt zelf het volgende in zijn ‘perstekst’:

“Mijn nieuw bedrijf.”
Het voelt een beetje raar om dit zo te schrijven, maar ik ben een nieuw bedrijf gestart. Het heet: I Know A Guy (m/v/x), kortweg IKAG.
Nog steeds willen en moeten heel veel bedrijven digitaal gas geven, en zoeken daarvoor een partner. Maar dit is blijkbaar niet zo evident.
Door mijn ervaring ken ik het landschap van de digitale agencies als mijn broekzak, maar voor een buitenstaander lijken die bureaus allemaal op elkaar.
IKAG helpt hierbij, op verschillende manieren.

1. Definiëren welke expertises nodig zijn.
Heb je performance marketing, social media management, digital product, merkactivatie, website, demand generation, of een reclamecampagne nodig? Ik help duidelijkheid scheppen in wélke expertise het dringendste is.

2. De juiste mix samenstellen.
Sommige rollen hou je best intern, andere leg je beter bij een freelancer, of bij een agency. Samen bepalen we hoe we de rollen verdelen.

3. Een goeie briefing schrijven.
Zonder een scherpe briefing, geschreven in de taal van die agencies, trek je de verkeerde partijen aan of schep je de foute verwachtingen voor het project. Ik vertaal de noden van het bedrijf in een juiste briefing.

4. Selectie van het *juiste* agency.
Longlist samenstellen, shortlist selecteren, en uiteindelijk de keuze maken. Mijn database van agencies bevat de gevestigde waarden, de up-and-coming superstars, en de verborgen parels van België. Samen krijgen we de keuze scherp, en zorgen we voor een perfecte start van de relatie.

Dit is *mensenwerk*. Dé kritische succesfactor voor een geslaagde samenwerking tussen een bedrijf en een agency is de culturele fit. Geen algoritme of marktplaats kan dit blootleggen.
Om dit goed te doen en die kennis constant up-to-date te houden, plan ik de komende tijd telkens een dag in elk agency in België te co-worken, om de sfeer daar op te snuiven.

Meer info en contactgevens vind je op de website https://www.ikag.be/ .
(Dank trouwens aan het fantastische team van Hartstikke om mijn wensen zo vlot en goed te vertalen naar een site.)

PS: de naam is gebaseerd op een catchphrase die de voorbije decennia in tientallen films, boeken en series opgedoken is – en een staande uitdrukking geworden is voor iemand met een diepgaand insider netwerk. Die naam heeft niets te maken met gender; ik zoek geen personen, maar agencies.

Radio 1 sessie van Brihang

Radio 1 houdt regelmatig sessie-avonden, waarbij één artiest een resem andere artiesten mag uitnodigen om samen op een podium te staan. Soms is het resultaat nogal flauwtjes, soms is het er meer dan boenk op.

Op mijn verjaardag – een gelukkig toeval, maar dat maakte het helemaal af voor mij – trokken Bart en ik dus naar Antwerpen, richting Arenberg, voor de Radio 1 Sessie van Brihang. U kan die trouwens helemaal hier beluisteren en bekijken.

Voor wie Brihang niet kent: Boudy is een West-Vlaamse rapper, woordkunstenaar en poëet, die met zijn virtuoze teksten het West-Vlaams meer dan eer aandoet. Bart is grote fan, en hij bestelde dan ook tickets voor ons beiden voor deze Radio 1 sessie. Ik zei uiteraard geen nee: ik ken niet zoveel van Brihang als Bart, maar zijn muziek wordt volop gedraaid op Studio Brussel en ik kan hem ook echt wel appreciëren.

Maar Brihang stond er natuurlijk niet alleen: er was Zwangere Guy met Jazz Brak, er waren zowaar Flip Kowlier én Wannes Capelle, er was, zoals Bart dat noemt, menstruatiemuziek met Willem Ardui en gaste, er was het zeer bevreemdende stuk met Vieze Meisje, en dan waren er nog de heren van Kommil Foo. Die brachten ‘De Volgende’ en ‘Ruimtevaarder’, waarbij ook Brihang zijn duit in het zakje deed, al was hij even zijn tekst kwijt. Magistraal, overigens.

Brihang kreeg twee uur en ging daar losjes over, maar het was fantastisch! Bijzonder, bijzonder gesmaakt, een zeer fijne afsluiter van mijn verjaardag.