Geplaatst op

Nog meer geocaches, maar dan vooral herstellen

Dat het een bezigheid is, zelf geocaches plaatsen en in orde houden. Mijn rondje in het park van Mariakerke was nog maar eens aan onderhoud toe: de 1 die een nieuw plekje had gekregen, lag blijkbaar te dicht bij een andere cache en was afgekeurd, en de 2 was verdwenen. Een cache wat verderop aan een kapelletje was toe aan een nieuw logrolletje wegens compleet vol.

Bon, ik deed boodschappen voor Marleen en reed daarna door naar het park. Ik ging verplaatsen, vervangen en vernieuwen en genoot van de heerlijke zon.

Meteen passeerde ik ook even langs de school en kon het niet laten om daar een foto voor Instagram te nemen.

En toen had ik nog wat tijd voor het oudercontact van Merel en ik reed nog door naar de Blaarmeersen. Daar ligt namelijk al lang een cache naast de pier die al weken kleddernat is. Ik dacht voortdurend van hem te gaan vervangen tijdens een rugbytraining, maar ofwel was het aan het regenen, ofwel was er om een of andere reden geen training.

Er was veel volk, maar het is me toch gelukt om hem redelijk onopvallend te vervangen, denk ik.

Ik kwam thuis, plofte in de zetel, luisterde naar juf Liesbeth voor het oudercontact van Merel, en opende daarna mijn mail. Moh! Een nieuwe cache, uitgekomen om half drie in de namiddag, op drie kilometer van mijn deur! Langs de fietsostrade rond Gent, tussen Mariakerke en Wondelgem, een stukje dat ik wel kende. Ik twijfelde even tussen fiets en auto, maar sprong toch in de auto. Na een kort wandelingetje kwam ik aan een brugje en begon ik te zoeken met een pillamp. Eerst stond ik duidelijk aan de verkeerde kant te zoeken, maar toen ik het brugje overstak en naar de andere kant liep, had ik hem snel in handen. Een waar avontuur in het donker, maar wel een “first to find” voor ondergetekende. Yep!

Een geslaagd cachedagje, zou ik zo zeggen.

Geplaatst op

Geocachen in Munte

Vandaag had ik afgesproken met Véronique om in het mooie weer te gaan cachen. Plaats van afspraak was Munte, de rand van het Bruinbos, waar ik een rondje van zo’n 5 kilometer en 14 caches had uitgestippeld. Vijf kilometer, da’s normaal gezien ongeveer een uur, maar als je cacht moet je per cache daar toch vijf à tien minuten bij rekenen: sommige caches vind je in een oogopslag en moet je enkel nog loggen, bij andere ben je soms tot een half uur kwijt, afhankelijk van hoe koppig je bent.

Over ons rondje deden we iets meer dan drie uur, pauze op een hekkenbalkje met een carré confituurtje inbegrepen. Oh, en talloze foto’s, dat ook.

Ik hield het bij de gsm, kwestie van het gewicht wat te beperken, maar Véro had haar toestel mee en documenteerde grondig.

Tegen het einde was het echt wel donker, de laatste cache hebben we gezocht én gevonden met het lichtje van onze telefoons.

Om kwart over vijf reden we huiswaarts, en ik pikte in het passeren in het donker nog 4 extra caches langs de baan op.

Ik heb er immens van genoten: buitenlucht, beweging, volwassen gezelschap en een zalige babbel. Meer moet dat toch niet zijn?

Geplaatst op

Eindelijk weer buiten!

Vandaag was het ronduit rotweer, zodat ik in mijn kot gebleven ben. Maar gisteren, gisteren was in de namiddag eindelijk onze quarantaine afgelopen, zodat ik de auto heb genomen en naar Sleidinge ben gereden om er een rondje te geocachen. Het was dan wel grotendeels door woonwijken, ik heb intens genoten van het wandelen, het zoeken, en het op afstand kennismaken met een koppel geocachers.

Ik haalde tien mooie caches binnen, alleen de bonus heb ik niet meer gezocht want de rug begon pijn te doen, de gsm was zo goed als plat en ik was eigenlijk al te laat voor Merels verjaardagstaart. Ik ga nog wel eens terug ^^

Maar man, opgelucht dat ik eindelijk weer mag rondlopen!

Geplaatst op

Waaiwandeling

Buiten was het geen half haar koud vandaag, maar de wind was meer dan krachtig. Merel waaide bij momenten bijna weg, en dus gingen mijn dochter en ik op pad. Ik moest meteen aan ons ma denken: die zou bij dit weer ook niet in haar kot gebleven zijn, wel integendeel.

Merel en ik reden eerst naar de Gaardeniersbrug om er een cache te vervangen en reden toen door naar de Bourgoyen, want daar lag een nieuwe aan de ingang. Uiteraard gingen we toen ook even de Bourgoyen zelf binnen, want Merel kon zich niet herinneren dat ze er ooit geweest was. Uiteraard wel, maar ik vermoed dat de laatste keer nog in de buggy was ^^

In ieder geval hebben we het toertje van de dijken gedaan terwijl ze taterde, huppelde, blaadjes, takjes en ander herfstgerief verzamelde, en ik weet niet wie van ons er het meest van heeft genoten.

Thuis was er het schikken van de oogst en warme melk met honing.

En een klein beetje koppijn van de wind, dat ook, maar dat hoort er nu eenmaal bij.

En ik belde ook nog even naar ons ma. Ha ja, na zo’n heerlijke winderige wandeling kon ik toch niet anders?

Hey ma, ik ben net gaan uitwaaien met Merel in de Bourgoyen! Ge zoudt het zalig gevonden hebben, we hebben dan ook uitgebreid over u gekletst, mijn dochter en ik. We waren het erover eens dat ge waarschijnlijk uw auto zoudt gepakt hebben om mee te komen wandelen. Of eerder nog: ge zoudt ons gesommeerd hebben om naar Zomergem te rijden en daar ergens op Stoktevijver of aan ’t Sas met u te gaan wandelen en weg te waaien.
Weete, ma, ’t was een ma-dagje vandaag. Met heerlijk veel wind en nostalgie. Ik mis u.
Salu, en de groeten ginder hé!
Geplaatst op

Een poging tot geocachen

Gisteren had Kobe maar een half uurtje fagotles: er was geen orkestrepetitie door ziekte van de leraar. Op zich is dat dus eigenlijk niet de moeite om naar huis te rijden en terug: we zouden amper tien minuten thuis zijn. Maar vlakbij de muziekschool ligt een van mijn caches die moest vervangen worden, en dus reed Merel met me mee en maakten we er een wandelingetje van. Met overigens prachtige paddenstoeltjes in een boom.

Omdat ik nog in geen twee maanden een geocache had gezocht en er nog eentje zat in Sleidinge, reden we ook tot daar. De cache zelf vonden we snel, maar het kokertje in handen krijgen? Dat was een ander paar mouwen. De beschrijving sprak van een magneet aan een touw van anderhalve meter, maar ik dacht er met mijn magneetstok van een meter wel bij te kunnen. Niet dus, en magneetstok de koker in. Hmpf. We gaan nog eens terug mogen komen om hem op te vissen met, jawel, een magneet aan een touw.

Maar bon, we hebben genoten van het momentje buiten in het zalige weer.

En we hebben dat nog verlengd, want tegen zes uur ben ik met de mama van Julie en onze vier meisjes naar de dansles aan de Galveston gefietst. Ha ja, als het mooi weer is, waarom niet? Het is amper drie kilometer…

Geplaatst op

Geocachen in Lemberge

Véronique had het al eventjes gezegd: ze waren begin augustus terug uit Italië en moest vandaag met Léonore naar de tandarts hier in Gent. Ideaal dus om dan samen iets te doen, en wat beter dan geocachen?

Eerst gingen we met zijn allen – minus Bart, want die zat op kantoor – eten in Villa Ooievaar en de bedoeling was dat we van daaruit meteen doorreden naar Lemberge om daar te cachen – dat is al een beetje in Véroniques richting, aangezien ze nu in Ronse woont – maar er was nog zó veel over van de macaroni dat we toch maar eerst even langs huis gepasseerd zijn om het restorestje in de ijskast te gaan zetten. In Lemberge was het warm maar wel fijn om wandelen, en af en toen ook frustrerend omdat we sommige caches niet vonden.

Een terrasje zat er wegens tijdsgebrek niet in, maar het was alweer een zeer fijne, rustgevende en aangename middag. Vakantiegevoel, iemand?

Geplaatst op

Saleich dag 6: de laatste

Morgen moet ik alweer naar huis, en dus was dit vandaag mijn laatste échte dag hier.

Ik ben deze voormiddag eigenlijk vooral veel geld kwijt geraakt. Véél geld, en ze hadden me nochtans zo gewaarschuwd voor die verleidelijk grote markt in Saint Giron…

Monica en ik reden samen door, Muriel en Eve kwamen achter, en Carmen stond met haar zelfgemaakte quiches, briks en desserten ergens op een andere markt. Eerst kwamen we bij een handelaar in muziekinstrumenten, waar ik ongelofelijk twijfelde over een prachtige, handgemaakte maar ook met kennis van zaken in elkaar gestoken handtrommel. Maar 120 euro vond ik nogal veel, ja. Voor tien euro kocht ik echter zo’n heerlijk schud-ei, een of andere houtsoort gevuld met korreltjes die een prachtig geluid maken. Wat verderop stak ik voor 16 euro een echte Opinel op zak, kocht ik twee zomerhoeden voor tien euro, en nog wat verder kwam ik prachtige rokken van Indische zijde tegen. Ik heb voor mezelf een donkerpaarse gekocht en voor Merel een zwarte, samen 60 euro. Tsja. En toen bleek er ook een standje met van die handgemaakte boekjes in embossed leer ingebonden, een ideaal cadeautje voor Kobe. Ik nam er voor mezelf ook eentje mee, en dan nog 6 van die kleintjes voor de Vossen. 34 euro eraan voor de moeite. Twee armbandjes voor Wolf maakten me ocharme 6 euro armer, en toen ging ik alsnog de handtrommel halen omdat het zo’n zalig ding is. De verkoper was al gezakt naar 100, en ik had nog welgeteld 110 euro op zak. En toen wilde ik er eigenlijk nog een speciaal gewatteerd tasje erbij dat eigenlijk 20 euro kostte, maar voor die tien euro was het oké. En toen bleek er geen bâton bij te zitten. Waarop de verkoper bedenkelijk keek, ik mijn portefeuille liet zien, en hij er met een grijns de speciale klopper gewoon bij stak. Ik moest wel beloven dat ik contact ging opnemen als er een probleem was, en hij toonde ook hoe ik het vel moest opspannen en ontspannen. Enfin, veel geld kwijt, maar een zalig ding.

Intussen hadden we ook Muriel en Eve opnieuw ontmoet en kochten we een gigantisch lekkere, maar sowieso gigantische burger van pulled porc noir, zoals ze het hier zo mooi zeggen.

En toen was het echt welletjes geweest en was de markt eigenlijk – gelukkig – ook afgelopen. We reden huiswaarts, ik deed een siësta, en Eve knutselde een geocache in elkaar. Zelf willen ze niet echt geocachen omdat ze liefst zo min mogelijk online willen te vinden zijn, maar ze vond het wel een fantastisch idee om er eentje in de buurt te leggen en te onderhouden. Het werd een heel mooi queer-feminist doosje, en dan moesten we uiteraard ook nog de wandeling maken die Monica en ik op de eerste dag hadden gemaakt.

Sommige foto’s kon ik opnieuw nemen, en ik moet toch wel toegeven dat mijn techniek intussen behoorlijk wat is verbeterd. Allez, hoop ik dan toch.

En de cache locatie? Een ronduit prachtige oude kastanjeboom die helemaal gedraaid is en achteraan een soort holte heeft, ideaal voor een cache natuurlijk. Knap gezien!

Eindigen deden we die avond met een koud buffetje en een karaoke, buiten onder de grote schuur. Elk hebben we een nummer gezongen, maar wel met de blonde Olgapruik op en een drinkhoorn als micro. Trànen  gelachen! En nee, daar zijn geen foto’s van. En waarom had ik die dingen mee, zult u zich misschien afvragen? Wel, het was een ideetje van Monica om eventueel rond magisch-realisme te werken, maar eigenlijk zijn we daar niet eens aan toe gekomen.