Geplaatst op

Geocachen in Destelbergen en zo

Mooi weer, zij het nog wat koud, en dus sleepte ik ons pa de auto in – hij moet echt, echt meer wandelen om zijn evenwicht te behouden, maar blijft excuses vinden – om een aantal caches te zoeken in Destelbergen.

In het passeren sloegen we eerst af naar de Ham, want daar zit een nieuwe, in een buurtparkje dat ik niet kende. We hebben er even staan drentelen, maar niks gevonden.

Daarna reden we door richting Destelbergen om een aantal caches te zoeken en sommige gelukkig ook te vinden. De locaties waren in ieder geval prachtig: we bewonderden onder andere het Admiraalpark en kasteel Crabbenburg.

Er liggen er daar nog wel een paar, maar ik vond het welletjes: ik had nog schoolwerk te doen. Maar we hebben wel genoten van de frisse lucht, de stralend blauwe hemel en de wandeling.

En die cache in de Ham? Na een tip van de eigenaar konden we hem op de terugweg alsnog loggen.

Geplaatst op

Cachen rond ’t Sas

Een prachtige woensdagnamiddag, een overwerkte Gudrun en werk dat ik ’s avonds ook nog kon afwerken = ideaal recept om een namiddag te gaan cachen niet ver van huis. Ik had eind december dit rondje zien uitkomen, maar durfde het toen niet aan, om de simpele reden dat ik een groot deel van deze wandeling vaak met ons ma deed. Dat het Sas haar favoriete plekje was, en dat een foto van datzelfde Sas zelfs op haar doodsbrief stond. Tsja.

Maar vandaag voelde ik me er klaar voor en reed dus fluks naar de Peperhoek om daar te parkeren en de eerste cache te zoeken. Daar kwam net een koppel toe met een hond die zich op het aanwezige bankje installeerden. Toen ik wat ronddrentelde, bleken het ook cachers te zijn, meer bepaald team Maximuis. Ik bleef een dik half uur kletsen en ging toen, eindelijk aan de wandel.

De caches werden eigenlijk allemaal al bij al vlot gevonden, ik wandelde langs het water, moest eventjes grondig slikken aan het Sas zelf, en nam de nodige foto’s.

Ik wandelde verder, sloeg het Meersstraatje in, pinkte een stevige traan weg op Rohoekske, ging Durmenbrug over, liep terug langs het water, vond alle codes en pikte langs een boerenslag de bonus op. Het begon al te schemeren toen ik terug aan de auto was en mijn fysieke batterijen waren plat, maar de mentale weer helemaal opgeladen.

Ergens blijft het toch ook mijn Zomergem…

Geplaatst op

De Relieken part 1

In december 2018 was er rond Vinkt-Meigem-Zeveren-Nevele een prachtige geo-art uitgekomen. Geo-art, dat is een mooie tekening aan de hand van allemaal mysteriecaches. Naarmate je ze oplost, krijg je de correcte coördinaten en kan je ze gaan loggen.

Dit was wel een heel ambitieus project: de Relieken, een serie van 10 keer 9 caches met telkens een bonuscache, en dan nog een superbonus, 101 stuks dus. Alle raadsels hebben te maken met Harry Potter, want ja, de Relieken, dat heeft dus de vorm van een driehoek met een cirkel en een streep, zoals je in de boeken (en films) te weten komt.

Ik had er een hele tijd geleden al een reeks van opgelost, maar was hier en daar vastgelopen. Vandaag trok ik me dat niet aan, stak de fiets in de koffer en reed naar Vinkt voor een eerste serietje van 30. Sommige caches die ik niet opgelost had, vond ik alsnog ter plekke door ervaring en een beetje logisch nadenken over de mogelijke verstopplaatsen.

Ik heb een zalige, maar echt zalige namiddag gehad. Qua kilometers viel het wel mee, zo’n 18, maar wel telkens op en af die fiets, gaan zoeken, noteren… En het landschap (en het weer) was prachtig: open velden, weidse akkers, heerlijk om te fietsen.

Na een goeie drie uur was het welletjes: het begon stilaan donker te worden en de rug werd moe. Toen ik aan de kerk van Zeveren mijn fiets in de koffer wilde steken en daarmee wat sukkelde, sprong meteen de mannelijke helft van een koppel dat ook gaan fietsen was, me bij, zonder dat ik dat hoefde te vragen. Mijn vertrouwen in de mensheid kreeg meteen weer een boost.

Nu nog de rest van de raadsels oplossen zodat ik kan terugkomen. De volgende dertig heb ik wel al, maar daarna moet ik nog beginnen oplossen.

Ik weet dus nog wat gedaan…

Geplaatst op

Dagje geocaches herstellen

Mooi weer, wel nog wat fris, en dus ideaal om nog eens mijn caches in centrum Gent op orde te gaan stellen. Eentje was verdwenen, twee waren beschadigd en twee waren aan een vers logrolletje toe wegens vol.

Ik zag het niet zitten met de fiets, maar nam fluks de auto en tufte rond. Het leverde een paar mooie beelden uit het Gentse op.

Meteen loste ik nog een multicache in Gentbrugge op, eentje die ik eigenlijk al lang wist, en toen moest ik voorbij de deur van een maat passeren, polste ik even of hij thuis was, en stonden we gewoon gezellig een uur buiten te kletsen. Man, dat mis ik zo hard: gewoon samen een koffie kunnen gaan drinken ergens. Het deed me deugd, maar het was toch nog niet hetzelfde.

Geplaatst op

Boomklautercaches

Ik zat rustig in mijn zetel toen ik een reeks boomklautercaches zag uitkomen op een viertal kilometer, in Rieme. Er bestaan boomklimcaches waarvoor je echt klimgerief nodig hebt, maar dus ook klautercaches in bomen waar je met enige behendigheid en durf gewoon kan inklimmen.

Meteen dacht ik: “Dat is niks voor mij, ook al is dat maar een paar kilometer van ons vandaan.” Met een gebroken rug is boomklauteren namelijk niet echt een optie, en eigenlijk heb ik dat nooit echt graag meer gedaan sinds ik een jaar of achttien ben. Maar… toen dacht ik dat mijn team aapjes dat wellicht wel leuk ging vinden. Toch voor zover pubers zoiets leuk vinden als je hen in de vakantie van hun computerschermen wegrukt.

Met een lichte druk kreeg ik hen toch mee de auto en de boom in. Mijn moederhart was er bij momenten niet helemaal gerust in, maar hey, op hun leeftijd deed ik net hetzelfde. Wolf en Kobe maakten er een race van, Merel stond erbij, keek ernaar, en klom soms toch ook al tot op behoorlijke hoogte.

Het was misschien frisjes, maar eigenlijk deed het ook gewoon deugd.

De laatste cache was dan weer eentje waar we laarzen voor nodig hadden: een duiker onder de weg. Kobe trok de laarzen aan en ging de buis in, maar keerde vrij snel terug: hij was er niet gerust in, een beetje claustrofobie en gewoon, jah, griezelig. De laarzen werden doorgegeven aan Wolf en die kroop op zijn beurt de pijp in. Kobe moet zo goed als aan de cache gestaan hebben, wellicht. Wolf vond hem vlotjes, was erover verwonderd dat die pijp eigenlijk zo proper was, en logde de cache.

Op een uurtje waren we terug, lekker uitgewaaid, verfrist, en vijf avontuurlijke caches rijker. Dik in orde.