Acta Diurna de muliere ludenti
Eigenlijk blijven de Blaarmeersen gigantisch dankbaar om er te spelen, te picknicken en foto’s te nemen. Dat laatste begint ook Merel te intrigeren, en ze neemt steeds vaker zelf foto’s. Ik moet haar dus een beetje leren zoomen, kadreren en dat soort dingen. En dus moest ik ook voor model spelen voor haar. En eigenlijk feitelijk heeft ze dat nog zo slecht niet gedaan, vind ik.
Ze hadden haalbaar weer voorspeld voor vandaag, en dus zagen we het wel zitten om erop uit te trekken, samen met ons ma. Die wou dolgraag de email (lees eemaj, niet elektronische post) tentoonstelling in het M.I.A.T. zien, ofte het Museum voor Industrie, Arbeid en Technologie. Ons ma wilde wachten tot na haar middagdut, en dat was geen probleem voor ons. Ik sloeg aan het wieden in de tuin, samen met Kobe en zijn vriendjes.
Wolf knutselde intussen een nieuwe geocache in elkaar, in een oud pillenpotje, en met een magneet. Ik had namelijk wel een fijn ideetje…
Enfin, na het eten trokken we op ’t gemakje richting centrum, en we waren netjes samen met ons ma om kwart over drie aan de ingang.
We dronken iets in het cafetaria, en liepen daarna ook nog door de permanente tentoonstelling. En toen liet ik de kinderen los met het fototoestel…
Daarna gaven we oma een dikke zoen, en terwijl zij huiswaarts keerde, liepen wij een honderd meter verder naar de sluis op de Leie, om er een geocache weg te steken, onze tweede. Wolfs magneet werkte perfect, en ook de coördinaten zijn er blijkbaar klop op.
En het zotste van al? Thuisgekomen diende ik de geocache in, zo rond acht uur. Een dik uur later ongeveer was hij al goedgekeurd en stond hij online. Tien over tien kreeg ik een bericht: of de geocache al wel op zijn plaats lag, want de eerste was al komen zoeken met een lampje, en vond hem niet zo direct. Ik antwoordde bevestigend, en de cacher zocht verder tot hij hem vond, en een ‘First To Find’ op zijn naam mocht schrijven.
{FTF}
Toch twee keer goed moeten kijken alvorens ik de snoodaard in het vizier kreeg.
Bedankt voor deze nachtelijke expeditie naar de sluis op de Leie. Meteen mocht ik aan den lijve ondervinden hoe oorverdovend zo’n stuw kan zijn. Hoewel dit eerder aan een uitzonderlijk stille Gentse binnenstad kan gelegen hebben …
Ik wil alvast de CO feliciteren met een zeer geslaagde eerste hide. De coördinaten zijn spot on en de cache zit goed verstopt. Zo heb ik ze graag!
Proficiat met je eerste en nog veel cache plezier!
Een goed half uur later kreeg ik bevestiging dat hij opnieuw gevonden was, rond half twaalf ’s nachts:
Lampke mee, onderbroek aan, fietssleutel tussen de tanden, tijd voor een bezoekje aan deze kersverse cache!
En ja hoor, voor het eerst in mijn cacherscarriere, SECOND TO FIND! 😀
Een geslaagde cache, op een vree wijs plekske, merci!
Ik kijk al uit naar de volgende! 😉
TFTC!
Blijkbaar was deze samen met een vriendin:
Kom ik thuis van de cinema, check ik mijn mails, zie ik dat er een nieuwe cache in de buurt is. Charmical uit haar Pocahontasbui getrokken en samen naar de buiging van de stroom getrokken.
Zelden zo snel gefietst 🙂 En kleine adrenaline-rush als resultaat. De eerste podiumplaats in mijn cacherscarrière. Yupla! (ik begin ze te verstaan die FTF-hunters. Haha).
Prachtige locatie inderdaad!
Bedankt voor de cache!
Er zijn nog zotten in de wereld, zoveel is zeker.
Vandaag heb ik de hele dag gespendeerd aan het opstellen van een vervangprogramma voor morgen. Oorspronkelijk waren alle uitstappen geannuleerd, maar intussen is het wat minder streng geworden, en gaat de andere helft van de vijfdes naar Den Haag. Wij hadden gepland om naar Brussel te gaan, maar dat is nog een brug te ver, begrijpelijk. Deze morgen om negen uur hebben we gebrainstormd met de collega’s, en is uiteindelijk Rijsel uit de bus gekomen. Dat was vandaag gepland maar uiteraard ook geschrapt. Alleen moesten we wel een bus vinden voor morgen, en iets om te doen, want de gidsen die voor vandaag besteld waren, kunnen natuurlijk morgen niet zomaar. Enfin, een collega had nog een Franstalige zoektocht liggen, die heb ik dan aangepast, ben langs school gereden om te kopiëren (terwijl Kobe naar de notenleer was en Merel en Wolf aan het steppen waren in de gangen) en tegen half zes lag alles netjes kant en klaar. Oef!
Maar ik wilde u nog een paar foto’s en een verhaal meegeven van de voorbije weken. Toen waren ze blijkbaar vers zand aan het verdelen over de Blaarmeerse stranden, en Merel vond het prachtig! Ze mag dan een roze meisje-meisje zijn, er zit toch veel van de Rombautse kwajongen in haar ook, gelukkig. En na verloop van tijd veel zand in haar laarzen, dat ook. Maar ze amuseerde zich te pletter. Ze vindt het trouwens fantastisch om zelf foto’s te nemen.
Vorige week was het zand intussen al allemaal geëffend, maar waren er wel enthousiaste eenden, die met wat aanmoediging de kleine stukjes brood gewoon uit mijn handen kwamen pakken.
Al jaren organiseer ik samen met een aantal collega’s een projectweek voor school. Al voor de vijfde keer is dat een fotoproject voor de vijfdes, maar met een wijziging op maandag. In de voormiddag is er nog steeds de workshop met professionele fotografen, zodat ze leren omgaan met een fototoestel, en vooral leren kijken.
In de namiddag kregen ze tot hiertoe een plein toegewezen, waarop ze dan een aantal opdrachten moesten uitvoeren, zoals portretten. Maar uit de feedback bleek dat ze dat te lang vonden, anderhalf uur op hetzelfde plein. En eerlijk gezegd, ik begreep ze wel.
Dit jaar had ik dus het plan opgevat om eindelijk eens iets te doen met de GPS-toestelletjes van school, en werkte op papier een tocht uit van net geen vijf kilometer langs Gentse wateren, met zes controleposten/foto-opdrachten. Alleen moest ik wel nog de coördinaten van de verschillende controleposten gaan bepalen. Deze voormiddag was het prachtig weer, ideaal dus voor een fietstochtje langs de route.
Alleen… mijn fiets was nog binnen voor reparatie, maar ging deze voormiddag klaar zijn. Ik bracht eerst de kinderen naar school, en reed daarna met Barts auto naar de garage voor een reparatie. Daar kreeg ik net dezelfde wagen ter vervanging, en reed meteen naar de fietsenmaker, om 9.15 uur. Alleen ging die pas open om 9.30 uur. Terug naar huis dus, en nog wat papierwerk. Tegen tien over tien reed ik opnieuw richting fietsenmaker, met het idee om dan direct richting stad te rijden, zodat ik nog wel wat speling had qua tijd. Hmpf. De fietsenmaker hing net mijn fiets in de haken, hij moest er nog aan beginnen. Ik heb op die mens zijn vingers staan kijken – en wel wat bijgeleerd ook, over het uitlijnen van spaken bijvoorbeeld – en kon pas om tien over elf vertrekken. Oef! Want ik moest wel degelijk in de namiddag lesgeven.
Ik heb me dus gerept van punt naar punt, heb overal de coördinaten berekend en genoteerd, en snel wat foto’s genomen, snapshots eigenlijk, om de fotografen een idee van de locaties te geven. Sommige foto’s zijn echt goed gelukt, andere zijn inderdaad schots en scheef. Maar bon, u krijgt er hier toch wel een paar, want het was eigenlijk echt een mooie dag.
En die les? Ik was net op tijd, en had ook nog snelsnel kunnen eten.
Missie geslaagd! En nu die 12 tochten langs het parcours uitwerken…
Eigenlijk was het er dit jaar nog niet van gekomen om te picknicken met Merel terwijl de jongens trainen. Ha ja, Kobe is lange tijd meegereden met Sebastiaan en Tije omdat Wolf toch niet mocht trainen. Verschillende keren was het ook gewoonweg rotweer, en dan zien we dat uiteraard ook niet zitten.
Maar vandaag waren Merel en ik opnieuw buiten te vinden, genietend van een boterhammetje, elkaars gezelschap en de zonsondergang. En wat doet ne mens dan? Gekke selfies trekken natuurlijk!
Uiteraard liepen we rond en trokken we ook andere foto’s. En kreeg Merel de slappe lach toen ze van de glijbaan ging en haar poep helemaal nat was. Ik moest er per se een foto van trekken…
Woensdag had ik ook al een toertje rond het water van de Blaarmeersen gedaan, zonder Merel, gewoon omdat ik het zo hard nodig had om eens in alle stilte uit te waaien. Ik zag het langzaam donker worden, en genoot.
Wolf mocht uiteraard kiezen vandaag wat hij wilde doen.
Dus sliepen we lang en maakten we er een ontzettend rustige en relaxte ochtend van.
Tegen half één stonden we in ’t stad, en was er pizza! Wolf had ervoor gekozen om te gaan eten bij de Pizzahut, en dat is dus wat we deden. En toen ik zei dat het zijn verjaardag was, kreeg hij prompt een verjaardagskaartje en een upgrade van zijn dessert. Het smaakte!
En toen, toen was oorspronkelijk het plan om naar het Designmuseum te gaan, voor de nieuwe opstelling. Maar geef toe, op de eerste zonnige dag van de vakantie, nu eindelijk de zon wilde schijnen, konden we toch niet binnen gaan lopen?
We opteerden in de plaats voor een lange multicache, “Ghent, the arts quarter” met een tiental verschillende gps-coördinaten en dus een lange zoektocht van het een naar het ander. Het was eigenlijk wel leuk: aan elke locatie moesten we een foto en dus ook een letter linken, waardoor we uiteindelijk een eindcoördinaat kregen. We begonnen aan de Sint-Niklaaskerk, en zowel Kobe als Merel namen er een paar foto’s.
Over de Sint-Michielsbrug ging het verder, langs het Pand, voorbij het Justitiepaleis, over de Kouter, en zo langs de Minard naar de Krook.
Via het trapje aan de Paddenhoek kwamen we in de Lammerstraat, en trokken verder naar het Sint-Pietersplein. Van daaruit ging het over het brugje aan de abdij naar het Muinkpark, intussen vrolijk kletsend met ne maat die we onderweg waren tegengekomen. Tegen dan begonnen de kinderen wat moe te worden, maar de belofte van een ijsje in de Zuid maakte veel goed natuurlijk.
En toen begon de GPS lastig te doen. We liepen naar het Sint-Annaplein, en kregen zo de laatste oplossing om de juiste coördinaten in te voeren. Hmpf. Dat wilde maar niet lukken, ook al probeerde ik zelfs de telefoon herop te starten en dergelijke. Enfin, via de Reep en het Bisdomplein liepen we terug naar de Korenmarkt en de parking van de Ramen. En jawel, op dat moment kreeg de GPS er weer zin in, en bleek de cache verstopt te zijn aan de Reep, waar we daarnet nog liepen. Omdat we het intussen allemaal niet meer zagen zitten om nog te voet terug te keren, reden we met de auto tot aan de Reep, waar Wolf en ik netjes de cache vonden.
Missie geslaagd, hele mooie wandeling gemaakt van net geen 7 kilometer zonder zagende kinderen, en volop genoten van de zon.
En Wolf, Wolf zag dat het goed was. Zeker toen we thuis Merel in bed staken, en de jongens nog naar The Mummy mochten kijken, vergezeld van Wolfs favoriete drank en chips.
Toen ik hem daarna in bed stak, zei hij dat hij een hele fijne verjaardag had gehad. Meer moet dat niet zijn, zeker?
Ja, het was koud, en ja, het was donker, maar het was vooral superleuk! Tegen de kou hadden we ons ingepakt, en het donker, daar lagen we niet echt wakker van, er is genoeg verlichting op de Blaarmeersen.
Kobe was vrolijk aan het trainen, en Wolf mag dat nog steeds niet, maar ging mee op zijn step, omdat hij vreesde dat de wandeling ook niet zo excellent ging zijn voor zijn voet. Merel vond het zalig: niet alleen mama, maar ook nog Wolf om mee te spelen, onnozel te doen en boterhammetjes te eten.
