Frollitchkay Forrel

Intussen ben ik helemaal fan van mijn wasmachine. Ja, het is nog even wennen en kijken welk programma het beste bij welk type was past en zo, maar verder? Ik word nog steeds vrolijk van dat muziekje wanneer ze klaar is, “Die läunische Forelle” van Schubert.

Maar intussen is er meer…

Bart heeft het ding op onze wifi aangesloten, en wanneer de was klaar is, krijg ik hier beneden op de Google Home een gesproken boodschap: “Ik ben een vrolijke forel”. Zo vergeet ik de was dus niet, al gebeurt dat eigenlijk sowieso niet vaak. Alleen… om één of andere vreemde reden blijft die dat halsstarrig in het Engels doen, en krijgen we dus te horen: “Ik ben an frollitchkay Forrel” wat elke keer opnieuw grappig is en de kinderen intussen doet oogrollen.

Daarenboven is er een heel nieuw vocabularium ontstaan in ons huis: “Ik doe de forel wel!” wil zeggen dat iemand het muziekje heeft gehoord en de was wel naar beneden gaat brengen. Of ik kan vragen aan Bart: “Ga jij even vissen?” om hetzelfde resultaat te krijgen. En ik verklaar zelf dat ik nog moet forellen als ik een was ga insteken. Of: “Aha, de forel is gebakken!” Enfin, woordspelingen alom, om ter flauwst, maar intussen wel gewoon ingeburgerd.

Yup, daarom alleen al ben ik blij met mijn nieuwe machine.

Lectuur: “The Olympian Affair (The Cinder Spires, #2)” van Jim Butcher

Na deel één en een novelle wilde ik ook graag deel twee lezen: dit is geen hoogstaande diepzinnige lectuur, maar wel zeer vlot geschreven, hoogst onderhoudende fantasy, dus waarom ook niet?

De wereld staat op de rand van oorlog: Spire Aurora heeft zijn vloot in gereedheid gebracht en valt zelfs verder gelegen spires aan. Alleen… is dat niet op conventionele manier, maar met een nog onbekend wapen dat een hele bevolking kan uitroeien.

De enige hoop voor Albion is om tijdens een conferentie op Olympia medestanders te vinden én dat wapen uit te schakelen. Uiteraard komen daarvoor de hoofdpersonages uit het eerste boek op de voorgrond: zij moeten de ambassadeurs begeleiden en beschermen, en wie weet ook dat geheime wapen ontmantelen. Dat vergt niet alleen moed en doorzettingsvermogen, maar ook een stevige dosis waanzin, overmoed en uiterlijk vertoon.

Yup, zeer onderhoudend, en eigenlijk niet zo licht als je wel zou vermoeden, want er zit ook een stevige ethische inslag in, zoals we intussen bij Butcher dat wel gewoon zijn.

Graag gelezen dus.

Call of Cthulhu: extra volk

Om de veertien dagen speel ik nog altijd Call of Cthulhu, nu iets meer dan een jaar, met ongelofelijk veel gusto. Het zijn ook wijze mannen, mijn medespelers: de DM is net geen 60 en een bijzonder doorgewinterde speler; Alex ken ik nog van op de Poortlarp jàààren geleden, en daar kom ik ook echt goed mee overeen, ook al is hij intussen al 66; Koen is 65, niet echt een larper, maar ook een fijne speler, en Stefaan kende ik niet, die is ergens in de 40, en speelt ook uitstekend. Een goed groepje dus, maar vier spelers, dat is niet echt veel: zodra er eentje afwezig is, speelt het niet zo makkelijk meer.

En dus zochten we een vijfde man: liefst een rustige speler die in de buurt van het Gentse woont, en zo kwam ik uit op Ruben. Een jonge gast want nog geeneens 30, maar hij past er precies echt wel bij, en hij lijkt zich ook prima te amuseren in mijn clubje van geriacultisten ^^

Vorige maandag hebben we echt quasi niks gespeeld: we hebben meer oeverloos zitten kletsen, bijzonder gezellig, maar niet meteen productief. En onze DM had nog wel zo’n mooie scènes zitten uitwerken…

Hij heeft stapels materiaal van andere games en kan dus zomaar meteen een vechtscène op tafel zetten. Zalig!

Enfin, volgende keer wat meer doorspelen, maar het gevoel zit in elk geval goed!

Vakantiekaartje

Op de valreep dacht ik er nog aan om een foto te gaan nemen voor een vakantiekaartje. Ik geef het toe: met kerstmis heb ik een oud kaartje gebruikt en in de herfstvakantie was er zelfs geen.

Maar nu – de zon was net achter een dikke laag wolken verdwenen, helaas – dacht ik er alsnog aan, ook al zat ik eigenlijk al in mijn auto. Ik wilde uiteraard krokusjes en eigenlijk ook een zicht op de nieuwbouw, en gelukkig had ik alletwee netjes klaar staan. Ik heb me in wat rare bochten moeten wringen, en dat is niet ideaal op een vrijdag, maar bon, het is wel gelukt.

Hieronder dus de foto, en daarna het kaartje. Best wel oké, denk ik dan.

Askew

Net een fijne Google Easter Egg tegengekomen, en ik dacht: ik deel die even.

Wanneer je op je GSM in google het woord “askew” intikt – het woord betekent “scheef, uit het lood geslagen, niet helemaal recht” – staat je scherm ook scheef. Gewoon eens proberen.

Oh, en wie nog van die Easter Eggs heeft: graag!

Terugweg

Aether sloot af met een heuse begrafenis – altijd leuk als je zo’n ontwijde kerk ter beschikking hebt – maar voor mij met weinig spel. Dat geeft ook niet, de sfeer alleen al is ook fijn, en het gezelschap is aangenaam.

Jarne bracht plichtsgetrouw alles naar de auto, en rond een uur of twee vertrokken we, met nog zo’n goeie 150 kilometer in de batterij. We hadden het idee om naar Keulen te rijden en daar te laden en de Dom te bezoeken en zo, maar toen bleek je zo’n milieusticker nodig te hebben wanneer je ook maar in de buurt van een grote stad wil komen. Die hadden we niet, en ik had ook geen zin om 15 euro te betalen voor een bezoek van een uur of zo. We zijn dan maar verder gereden tot in Düren, een kleiner stadje voorbij Keulen. Jarne leidde me feilloos naar een fast charger, met nog 15% batterij. Ook al miezerde het, we liepen wat rond, deden enkele labcaches, bekeken het kleine stadje – denk Eeklo of Ronse of zo – en dronken een fijne koffie met een excellente panna cotta bij.

Op een goed uur waren we terug aan de auto en stond die op 100%. Ik hou van zo’n snellader, alleen moet ik ook nog de rekening krijgen natuurlijk. Maar het is wel poepsimpel: je badget, steekt de stekker in, gaat koffie drinken, en dat is dat. Ofwel moet je daarna uitbadgen, ofwel gewoon de stekker uittrekken.

Bon, ik gooide Jarne af en tegen zeven uur was ik thuis, zonder ook maar enige pijn in de rug. ’t Is dat ik een goeie autozetel heb, maar ook dat larpen blijkbaar bijzonder goed is voor stressniveaus, vermoed ik.

Soit, een deugddoend weekend dus.

Aether 11: het experiment

De spelleiding – ofte regie, zo u wil – van Aether had weer een fijn rolletje voor me uitgedacht: een naïeve, wereldvreemde non die even hard in de wetenschap als in haar religie gelooft. De plot: mijn onderzoeken gaan over het weghalen van kunstmatige lichaamsdelen – de-igorisatie – en die vervangen door donordelen, zodat de persoon in kwestie weer een menswaardig leven krijgt. Er lagen verslagen van mislukte experimenten in mijn labo, maar blijkbaar “doe je dat niet, andermans papieren doorsnuffelen”. Die zijn dus niet naar de spelers geraakt.

Vrijdagavond kwam een man met een onbruikbare kunstarm vragen om die te vervangen, ondanks alle risico’s die daaraan verbonden zijn, en kreeg ik – o toeval! – net een vers lijk binnen. Daar werden eigenlijk geen vragen rond gesteld. Bon, deze voormiddag voerden ikzelf en een drietal spelersdokters de operatie uit, met een contract en formele toestemming, en werden er geen ethische vragen gesteld. Tegen de avond begon de arm af te sterven en volgde een levensreddende spoedoperatie. Opnieuw: no questions asked.

Intussen liep ik rond met een afgehakte hand in een open doosje, wat enige verbaasde blikken opleverde, maar meer ook niet. Hmm….

Soit, ik heb me bijzonder goed geamuseerd met gans dat stukje plot, ik heb bijzonder fijne interacties gehad met medespelers en de gezichten waren soms wel de moeite, ja. En daarnaast heb ik tal van schotwonden verzorgd, levens proberen redden, patiënten verloren en is de arme wereldvreemde zuster compleet beginnen flippen wegens te veel: te veel volk in haar anders zo rustige klooster, te veel geweld, te veel indrukken, te veel gedoe. Ik ging dan met een van de priesters/dokters, die samen met mij die patiënt verloren had, even rustig praten. En toen gingen we de kerk binnen en bleek daar een aartsengel te staan, in interactie met een aantal anderen.

Soit, het heeft een uur fijn spel opgeleverd: gezongen, gepraat, ‘gebeden’ en vooral helemaal tot rust gekomen.

Yup, en toen was het half vier. Alweer. Maar yes, een hele fijne Aether.

Quizje in Aalter

Een dikke week geleden stuurde Tom me een berichtje: of ik zin had in een quiz in Aalter vandaag, samen met Stijn en Franske.

Vandaag stuurde ik hem dat de rug niet optimaal was en dat hij gerust nog een vervanger mocht zoeken, maar dat lukte niet meteen, dus stond ik om acht uur in Aalter. Het werd een ernstige, moeilijke maar eigenlijk zeer amusante quiz, waarbij we – en zo slecht zijn we eigenlijk niet, dacht ik – derdelaatste werden. Er zaten verschillende sterrenploegen bij de deelnemers, dus dat viel eigenlijk wel te verwachten. Maar ik heb me echt goed geamuseerd, deels ook door het gezelschap natuurlijk, maar echt veel tijd om te kletsen heb je niet: het tempo ligt hoog bij dit soort quizzen.

Maar yup, laat maar komen: dit was echt amusant!

(En dat ik om half één ’s nachts in de halve mist en de vrieskou nog wat verderop naar een boomtop stond te turen om daar een cache te zien hangen, mijn hengel te pakken en pas dan te realiseren dat ik de hengelhaak niet mee had, daar gaan we over zwijgen).