Acta Diurna de muliere ludenti
Wat doe je op de laatste mooie vakantiedag (weekend niet meegerekend), als je zonen al rugbytraining hebben van zes tot half acht, en je de tussentijd moet doorbrengen met je dochtertje?
Juist, je maakt een wandeling richting de speeltuin, en zorgt dat je de boterhammetjes bij hebt, zodat je die ergens rustig kan opeten, picknickgewijs.
Zo van die momenten, dan besef je wat een gelukzak je eigenlijk bent.
We sliepen alweer laat, aten laat, en kwamen dus maar tegen half twaalf aan in Monschau, een twintig minuten rijden van Waimes, maar wel volop Duitsland. We liepen door de hoofdstraat, aten buiten op dat ene terras waar je naast schnitzel ook nog cordon bleu kon krijgen, en zagen dat het goed was.
Enfin, charmante-toeristenval-goed dan toch. We liepen voorbij een winkel met stenen, mineralen en kwartzen, en aangezien de jongens daar allebei nogal gek van zijn, liet ik ze elk een hangertje kiezen: lapis lazuli voor Wolf, rode jaspis voor Kobe. Merel is er nog te klein voor, en vroeg er ook niet naar.
Daarna togen we naar boven, naar de burcht. Normaal kan je dat op vijf minuten doen middels een reeks trappen, maar met een buggy lukt dat niet natuurlijk. Gelukkig wilde de winkelierster ons het uitleggen, en duwden Wolf en ik ons een breuk aan de buggy bergop. Maar bon, boven was het mooi, al mochten we de burcht zelf niet in, omdat ze podia aan het opzetten waren. Blah.
Gelukkig was er een speeltuin boven, die uitgebreid getest werd, met de nodige stoerdoenerij, overigens.
Tegen half vier waren we weer thuis, werd er een vieruurtje naar binnen gewerkt, gevoetbald met het buurjongetje, en trokken we naar de Warche. Zalig, man! Ik hoefde maar heel eventjes uit te leggen hoe ze moesten dammen, en weg waren ze!
Bij Wolf duurde het niet lang of de laarzen waren gedegradeerd van waterbescherming naar bescherming tegen stenen: ze zaten volledig onder. Ook bij Merel kon ik ze na verloop van tijd uitgieten. Tot mijn grote verwondering hield Kobe het wonderwel droog, misschien ook wel uit eerbied voor zijn splinternieuwe laarzen.
Enfin, ik kreeg ze met moeite mee naar huis, en moest beloven dat ze ooit nog wel eens gingen mogen dammetjes maken in de Ardennen.
Zo ontbijten in je eigen tuin, ik zou dat gewoon kunnen worden. Lekker buiten op het terras, met croissants, een verse latte, de kinderen, en intussen staat het zwembadwater al op te warmen in de zon.
Zomer. Ik kan dat wel hebben, ja.
Gisteren waren er verjaardagsfeestjes en muziekschoolfeestjes, maar vandaag was het toch weer stralend weer, en bleek Briek (Marthes jongste broertje) te klagen dat hij nog nóóit bij ons had mogen komen spelen. En dus stonden rond half vijf de drie Clompjes bij ons in de tuin, alweer met watergerief. Er ontstond een heus gevecht tussen de twee kampen, terwijl Kobe en Merel van op een afstandje toekeken, en Merel vooral genoot van de pas geopende zandbak.
Puffend kom ik thuis, van een examen en een lange wachtbeurt in de motorgarage. Slecht werkende remmen, daar spotten we niet mee.
Ik heb nog net de tijd om – het is al drie uur – een pot rijstpap naar binnen te werken, voor ik met een lege buggy het cordon wandelouders vervoeg dat zich naar de school spoedt. Daar word ik omgeven door drie verhitte kinderen, aan wie ik prompt beloof dat we thuis het kleine zwembadje zullen opzetten. Kwetterend lopen we samen naar huis, terwijl ik hun schoolverhalen aanhoor, en afkeurend het hoofd schud – zoals van me verwacht wordt – wanneer het gedrag van een stout klasgenootje ter sprake komt.
Terwijl ik het plastieken gevaarte van het zwembadje uit de garage naar buiten zeul, kijken zij verwachtingsvol toe, onderwijl aan een ijsje likkend. Al een geluk dat ik een paar jaar geleden een elektrisch pompje kocht, want het is te warm om zelf te blazen.
Even later joelen drie uitgelaten bloterds door de tuin, roepend dat het water toch wel héél erg koud is. Waarop moeder, plichtsbewust en eigenlijk vooral medelevend, een paar emmers heet water in het badje kiepert. Een watergevecht ontstaat, en afweerschilden, ook wel gekend door de kleinste onder de naam ‘papelu’, doorstaan glansrijk de test. Dat er intussen ook ongewild een ganse waterstraal op een met pen geschreven examen terechtkomt, is bijzaak, een accident de parcours, collateral damage. Gelukkig kan mama nogal goed ontcijferen.
En zo buitelen we de zomer in. Met ijsjes, zwembadjes en examens. Deze keer gaan we er écht voor.
Dat het een drukke, maar fijne dag was, vandaag.
Sinds gisterenavond heb ik mijn moto terug, en dus kriebelde het gigantisch om ermee te gaan rijden. Omdat mijn polshorloge platgevallen was en er eigenlijk toch een barst in het glas zat, vond ik het tijd voor een nieuw. Ik ben altijd al zot geweest van Danish Design, en dus keek ik waar in Gent je dat merk tegenwoordig kan vinden. Onder andere in de Mageleinstraat, zo blijkt. Dubbele win, want ik had hier nog steeds een bon van Cora Kemperman liggen, die ik van mijn metekindje heb gekregen. Laat die winkel nu toch wel schuin tegenover Nachtergaele, de uurwerkwinkel, liggen, zeker? En ook ideaal was dat ik intussen ook even langs Decor Design kon passeren, een winkel met handtassen en hebbedingetjes die momenteel aan het uitverkopen is, omdat de eigenaresse met pensioen gaat.
Ik dus rond half elf (eerst de kuisvrouw nog wat geholpen met opruimen) de moto op, naar ’t stad. De motorparkeerplaatsen aan het Braunplein zijn uiteraard verdwenen, maar er is niet echt ergens iets in de plaats voor gekomen. Mijn helm kan ik aan mijn motor zelf vasthangen met een stevig slot, maar die dikke motorvest moet ik dus wel meezeulen. Een tip voor de stadsdiensten: zet eens ergens in het centrum (onder de stadshal, of bij de fietsenstalling onder de Sint-Michielsbrug of zo) een blok kluisjes? Ideaal voor het dikke gerief van de motorrijders, maar ook voor mensen die komen winkelen met de tram, en op die manier niet de hele dag met tassen moeten lopen zeulen, of voor toeristen die toch nog een weekendtas bij hebben. Wedden dat ze succes hebben?
Soit, ik dus de Mageleinstraat in. Bij Decor Design heb ik voor vijf euro een prachtig rood leren mapje voor foto’s gekocht, ideaal voor het vaderdagcadeau voor mijn schoonvader. Daarnaast ook nog een ‘handje’ voor ringen (2 euro), een briefopener voor een euro omdat ik hem zo schattig vond, en een onderhoudssetje voor mijn rode leren boekentas.
Daarna ben ik naar Nachtergaele gestapt, waar de verkoper met een schattig Frans accent me liet zien wat hij liggen had van Danish Design. Dat bleken eerder de klassiekere modellen te zijn, en niet echt mijn ding. Maar toen viel mijn oog op de collectie van Xen, en meer bepaald een vierkant, pikzwart uurwerk met geniaal wijze wijzers. Verkocht! Iets meer dan ik in gedachten had, (119 euro) maar bon.
En dan uiteindelijk naar de Cora Kemperman. Ik had me voorgenomen om enkel mijn bon op te gebruiken, omdat ik vind dat ik eigenlijk al genoeg kleren heb, en dus principieel niks meer bijkoop, tenzij pakweg een jeans omdat de vorige versleten is. Maar toen vond ik een zwart gedrapeerd Tshirt (‘met een kotsbakje’, zoals een van mijn leerlingen het noemde) dat me ongelofelijk goed stond, voor 39,99 €, in een heel fijn stofje. Tsja. En viel mijn oog ook op een mouwloos topje met speciale halsuitsnijding, voor amper 15 euro. Ik heb het uiteindelijk ook gekocht in het fel petroleumblauw en het zwart, omdat dat precies het soort dingen is dat ik draag om les te geven, en de kwaliteit altijd onberispelijk is. Hey, ik heb Tshirts van Kemperman die intussen acht jaar oud zijn, heel vaak gedragen worden, en waar nog totaal niks aan te zien is. Intussen kan ik quasi zelf een winkel beginnen, zoveel gerief heb ik van haar. Dinsdag heb ik in de kringwinkel trouwens een enkellang paars kleedje met lange mouwen in stretchtricot van haar gevonden, voor vijf euro. Joink! Ik ga overigens proberen om de eerste dag van de solden daar meteen te staan, want ik heb mijn oog laten vallen op een prachtige lange donkergrijze wollen vest die ik kan gebruiken deze winter (de vorige is helemaal gepluisd), maar honderd euro is me te duur.
Enfin, ik met een bijzonder blij gemoed terug naar huis, afgeklokt net onder de twee uur, rijden inbegrepen. Nee, ik winkel dus niet graag, bij mij moet dat functioneel zijn.
Ik was net op tijd om champignons te snijden (twee soorten), een ajuin te snipperen en alles in een pan te kieperen, intussen met rauwe ham gevulde pasta te koken en een kaassaus te maken, en dat alles in een ovenschotel onder de grill te schuiven om te laten gratineren. Xavier kwam namelijk tegen één uur eten en daarna koffie drinken. Lang geleden dat we nog eens rustig konden kletsen, eigenlijk.
Om half drie heb ik hem mee de moto op gezeuld, om hem Barts kantoor even te laten zien. Ik ben daar toch nog altijd apetrots op, op dat gebouw van hem. Op die manier was ik nog net op tijd om de kinderen van school af te halen, en ze zelfs een ijsje van de ijskar te geven. Ha ja, dat zijn de voordelen van te voet te zijn ^^
Thuis viel het me op dat het ganse leven zich bij deze zalige temperaturen automatisch naar buiten verplaatst: huiswerk, knutselen, spelen,
verbeteren, dutten… Alleen was Merel zodanig hard aan het slapen dat ze ook nog geplast heeft, op het twee dagen oude buitenligmatrasding, waarop staat dat je het niet kan wassen. Zucht. Enfin, het heeft een wasbeurt op ‘dons’ perfect overleefd, gelukkig maar.
Het was een al bij al vrij zonnige dag, we konden buiten zitten, en er was taart. Bart had een klein appeltaartje en éclairs meegebracht, en ik had een aardbeienkaastaart (Weight Watchers, weetuwel) gemaakt. En we hadden niet echt iets te doen. Toen ik het voorstel opperde om mijn ouders uit te nodigen voor de koffie, sprong Kobe zowaar een gat in de lucht. En dus zaten mijn ouders hier rond half vier rustig taart te eten, en legde ik mijn ma de verbouwingsplannen voor.
Iets later kwam Wolf thuis van zijn laatste scoutsvergadering van het jaar. Ik denk wel dat hij zich geamuseerd heeft in de modderpoel die het scoutsdomein altijd is.
Het was een beetje een rare dag vandaag. Bart moest in de late namiddag naar Düsseldorf om er morgen een lezing te geven, maar had zich misrekend wanneer zijn trein ging – en had dus zijn valiesje nog niet gepakt. Ik heb dat tussenin gedaan, en het naar kantoor gebracht, samen met zijn portefeuille. Achteraf gezien was dat valiesje nog niet nodig geweest, want omdat ik de jongens naar de rugby moest brengen om 18.00u, kon ik evengoed dat kleine beetje verder rijden en Bart afzetten aan het station, waar hij dan om kwart over zijn trein moest nemen. Ik dacht dat Merel die trein wel eens leuk ging vinden om te zien, vandaar.
Bij aankomst in het station bleek zijn trein maar om 18.24u te zijn, zodat er nog ruim tijd was om een koffietje te drinken. Ik had oorspronkelijk gedacht om met Merel gewoon terug naar huis te rijden en daar boterhammetjes te eten, maar op deze manier ging het wat krap worden, en het was bovendien zalig weer. En dus kreeg Merel in de Starbucks een stapeltje ‘pancakes’ die ze smakelijk naar binnen speelde, en kreeg ze er bovendien een gratis bekertje melk bij. Bart en ik hielden het bij een koffie.
We gingen nog mee tot op het perron, en Merel keek haar ogen uit, en zwaaide naar de wegrijdende trein. Daarna keerden we terug naar de Blaarmeersen en deden we een grote wandeling (waarvan zij het grootste deel in haar buggy zat, weliswaar). We liepen op de kleine pier, keken naar de eendjes, en zongen van ‘Alle eendjes zwemme watel’.
We speelden in het zand, en keken naar de volleybalspelers.
Uiteindelijk waren we net op tijd terug om de jongens op te pikken. Merel had een stevig blosje op de wangen, en ging dan ook meteen in bed. Nog een geluk dat ze een stevige tuk had gedaan in de namiddag.
Snel van het beetje zonneschijn gebruik gemaakt om een foto te trekken van aan de vroegere voordeur. De gele azalea japonica heb ik destijds van mijn grootmoeder gekregen voor onze burgertrouw in 1996, en is mee verhuisd van ons appartement, en de oranjerode is er een die ik vorige november heb uitgegraven uit haar tuin, voor het huis verkocht werd. Struiken met herinneringen, ge moet het maar doen ^^
Tsja, met intussen drie kinderen die al steeds iets meer kunnen, komen er ook leukere en mooiere cadeau’s bij.
Om te beginnen mocht ik uitslapen, en kreeg ik een feestelijk ontbijt, met versgebakken koffiekoeken, verschillende soorten fruitsap, verse fruitsla, yoghurt, enfin, the works.
Er waren uiteraard ook cadeautjes:
– van Wolf een zelfgeschilderde en verniste ajuinpot, compleet mét ajuinen. En een tekstje, uiteraard.
– van Kobe een hele mooie brief, en een met onuitwisbare stift beschreven bordje met zelfgebakken koekjes.
– van Merel een beschilderde tegel, met complimenten van de crèche, en een beschilderd potje met een plantje in. Geen idee wat het zal worden, het staat op de vensterbank en krijgt water.
In de namiddag gingen we naar Ronse, voor taart. Nelly had uiteraard weer een gans legioen verwacht en daar ook taart voor voorzien, wat resulteerde in het feit dat ik de rest van de week nog taart zal eten, vermoed ik (op de foto staat de grote perentaart nog niet, en de snoeperderijen achteraf). Zo heel erg vind ik dat niet, tenzij dan voor de lijn…
En uiteraard waren er ook onze beide meisjes die samen speelden, en bleef Bo het middelpunt van de belangstelling.
En het is me nu eigenlijk pas opgevallen waar Merel die stralend blauwe ogen vandaan heeft…