Claus

Toen een vriendin me vroeg of ik vanavond mee wilde naar de voorstelling ‘Claus’ in Tinnenpot, hoefde ik geen moment na te denken: uiteraard! Ik vind het Tinnenpot een bijzonder charmant theater, ik heb het wel voor de teksten van Hugo Claus, en ik zie Guido Vanderauwera best wel graag spelen.

Zij kwam met de dochter langs om pannenkoeken te eten, die installeerde zich daarna in de zetel bij mijn kinderen, en wij trokken ’t stad in. Tram was wegens de pijnlijke rug geen optie, maar we vonden, ondanks het lichtfestival, toch bijzonder vlot een plekje, oef.

IMG_1481

De enscenering – regie van Decaluwé, overigens – is eenvoudig maar bijzonder doeltreffend: een bank met boeken, een tapijt, een lezenaar, en centraal een beeldscherm met daarachter een projectiescherm. Vanderauwera brengt de monoloog heel sober: hijzelf speelt de figuur Claus die episodes uit zijn leven vertelt aan de hand van zijn verschillende vrouwen. Tussendoor leest hij zelf authentieke teksten van Hugo Claus voor – duidelijk te herkennen omdat hij dan aan de lezenaar staat. Regelmatig worden er ook gedichten die Hugo Claus zelf voorlas afgespeeld, terwijl de tekst geprojecteerd wordt. Of luister je naar de liederen van Kitty Courbois, Lisbeth List en anderen die de teksten van Claus zingen.

Ik kende  de teksten van Claus eigenlijk niet zo goed, maar echt, die man heeft pakkende, beklijvende dingen geschreven. Mooi, raak, to the point, soms scabreus. Ook dat maakt deel uit van de figuur Claus die jong was in de jaren ’60. Helaas maakte ook zijn rookverslaving deel uit van zijn persoonlijkheid, maar dat was nu niet echt een aspect waarmee ik graag wilde geconfronteerd worden. Een rokende acteur op scene had voor mij echt niet gehoeven, hoe kenmerkend dat ook was: ik had aan de teksten en het spel meer dan genoeg.

Laat me het zo samenvatten: deze voorstelling heeft me zin gegeven om in de bibliotheek een bundel van Claus te ontlenen en die langzaam te savoureren. Een aanrader voor wie van de teksten van Hugo Claus houdt of er graag kennis mee wil maken. Jawel.

De voorstelling speelt nog op 10 februari en 16/17 maart, in Tinnenpot.

 

Concert!

Ik had het niet verwacht, maar toen ik vanmorgen opstond, was mijn rug eigenlijk in prima staat. Des te beter, want om kwart over negen was ik al de deur uit, om om 11.00 uur ons concert te kunnen zingen. De opkomst was behoorlijk, het concert zelf ook, als we de reacties mogen geloven.

(klikken op bovenstaande foto om bij het filmpje uit te komen)

Daarna waren we bijna onmiddellijk weg, want Bart had een tafel gereserveerd in de Cassis op de Vrijdagmarkt. Niet goedkoop, maar wel heel lekker! En grote porties: ons pa had nog een ganse portie varkenswangetjes mee naar huis, en de desserts – en we hadden niet eens een voorgerecht genomen – kregen we niet eens volledig op. Stel u voor…

Alleen… naast ons viel plots een mijnheer flauw. Hij was gewoon ineengezakt op zijn stoel, en zijn vrouw begon bijna te panikeren. Met behulp van een paar mensen van een andere tafel heeft Bart hem neergelegd, en toen is de ambulance gekomen. Gewoon een vagale syncope, maar het was de allereerste keer dat hij dat tegenkwam, ze hebben hem voor het zekerste toch maar naar het ziekenhuis gebracht. Doet toch maar raar…

Al het mannenvolk is daarna naar huis gereden, terwijl Merel en ik nog een klein wandelingetje doorheen Gent maakten: via de Langemunt en de Donkersteeg naar de Mammelokker (om daar een virtuele geocache te loggen) en terug via het stadhuis en het grafittistraatje. Dat leverde eigenlijk nog wel best een paar fijne foto’s op.

 

Sociaal en al

Wat ik soms wel een beetje mis, nu ik zo lang thuis ben, is af en toe een deftig gesprek met een volwassene. Uiteraard zijn de kinderen thuis, en is Bart er ook, maar wat sociaal contact is ook wel aangenaam. Gelukkig ben ik van nature niet zo’n sociale, en heb ik dus niet zo veel behoefte om alle dagen mensen te zien, zoals sommige andere mensen. Ik ben graag alleen thuis, in stilte, met mijn boeken en mijn computer, maar toch…

Vanmiddag kwam mijn maatje Veronique langs, en hebben we al kletsend in de zetel gehangen. Awel, dat was inderdaad zeer fijn.

Tegen vier uur vertrok ik dan naar school, voor de leesclub: ook dat deed echt deugd, iets te kunnen doen uit mijn “normale” leven. Mijn rug deed voor een keer zelfs niet lastig, stel je voor.

Het besproken boek was overigens “The Perks of being a Wallflower” van Stephen Chbosky, en de bespreking vindt u hier op de schoolwebsite, as per usual.

Zo af en toe eens sociaal zijn, het doet deugd, ja.

Eerste concert van Cantandum!

Dat ik een fervent koorzanger ben, dat kon u hier al vaker lezen. Dat we met de helft van het ter ziele gegane Cantabile een nieuw koor hebben opgericht, ook.

En nu is er dus het eerste concert van dat nieuwe koor, zijnde NIEUW. Het is een nieuwjaarsaperitiefconcert, zeer uiteenlopend qua stijlen, maar met als rode draad dat nieuwe dus.

Verwacht muziek van Leonard Bernstein, maar ook Rossini, Poulenc, Rutter, Mendelssohn… We zijn er nog op aan het zweten, maar we hebben een excellente dirigent, een van de vaste dirigenten van het conservatorium, Geert Soenen, en voor hem moet het uiteraard goed zijn, of hij zou het niet doen.

Enfin, volgende week zondag, u weet dus wat gedaan. Kaarten te krijg via mij, of via de website. Liefst via mij natuurlijk. Gans mijn gezin en ons pa zullen er ook zijn, en het glas achteraf is inbegrepen in de prijs.

Tot zondag!

Affiche jan 2018

Fillem

Toen ik hoorde dat onze tweede en derde graad, zoals elk jaar na de kerstexamens, naar de film gingen, had ik terloops tegen Peggy, onze personeelsverantwoordelijke, gezegd dat ze me gerust mocht inschakelen, mocht er een tekort aan begeleiders zijn. Ze waarschuwde me wel dat ik nog steeds officieel in ziekteverlof ben, en dat ik dus niet verzekerd ben, mocht ik iets tegenkomen. Maar dat zou ik, mocht ik gewoon naar de film gaan, ook niet zijn.

En jawel, een ingeschakelde collega had op hetzelfde moment ook klassenraad in een andere school, en dus nam ik zijn plaats in. Ik had wel aan de verantwoordelijke laten weten dat ik niet echt op voorhand ging aankomen omdat ik wilde vermijden dat ik lang ging moeten rechtstaan, maar dat ik gerust wilde patrouilleren tijdens de film zelf. Mijn reputatie gaat me vooraf, en in mijn bijzijn durven ze toch geen kik geven. Waar ik helaas niet aan gedacht had, was dat ze aan het werken zijn aan de Kapiteinstraat, en dat de omleiding voor nogal wat problemen zorgt. Als in: een kwartier aanschuiven. Ik was dus een kwartier te laat, maar was toch nog net op tijd voor de film zelf.

En daar moest ik tot mijn scha en schande vaststellen dat het me niet lukt om twee uur in een cinemazetel te zitten. Echt niet. Ik  heb rondgelopen, gepatrouilleerd, rechtgestaan, tegen de muur geleund, opnieuw gezeten… En alles nog eens opnieuw.

Zucht.

En de film? Battle of the sexes, over de tennisster Billie Jean King en haar wedstrijd tegen Bobby Riggs. Niet slecht, maar ook niet wow. Tsja…

Luxe schaakpartij

Ons pa kwam hier aanzetten met een onverwacht cadeau: het prachtige schaaktafeltje dat hij meer dan een halve eeuw geleden zelf maakte uit hout en badkamertegels. In combinatie met de grote Romeins-Keltische schaakstukken was het prachtig…

IMG_3480

Ik maakte het proper, Merel en Kobe stelden de stukken op, en samen speelden ze een partijtje, terwijl opa alles aan Merel uitlegde, en haar tips gaf. Ik weet niet wie er het meeste van genoot, maar ik vermoed opa ^^

En toen was er nog taart, en toen was Merel de kapster die al ons haar in een feestcoupe stak. Enkel Bart was dapper genoeg om de confrontatie met een fototoestel aan te gaan…

Ganda

Gisterenavond stond plots Dirk Willaert hier. Ik ken hem van de VZW Legia, een forum voor experimentele archeologie, vooral dan in het Gentse. Dirk is, naast enthousiast amateur-archeoloog, ook schrijver geworden, en meer bepaald van de Ganda-reeks. Hij weet zeer veel over Gent in de brons- en ijzertijd en ten tijde van de Romeinse overheersing, maar wou niet het zoveelste droge geschiedeniswerk schrijven.

16266337_1136478969813962_4879858608379117267_n

Daarom is hij aan een ganse reeks historische romans begonnen, onder de naam Ganda. Het eerste boek luistert naar de naam “Iunagos”, en het tweede heet “Volk van de Adelaar”. Dat laatste verwijst uiteraard naar de Romeinen, maar dan vanuit het standpunt van de lokale bevolking. De Romeinen zijn wel degelijk de agressors, de overheersers, de onderdrukkers die ze ook echt waren, maar waarover Julius Caesar schitterende propaganda heeft geschreven in het voordeel van de Romeinen.

Dirk had hiervoor af en toe eens een frase nodig in het Latijn, en daarvoor kwam hij bij mij terecht. Ik hielp hem met veel plezier, zonder enige moeite. Het was er echter nog steeds niet van gekomen om de boeken te lezen, en toen ik er toevallig op uit kwam dat hij een wedstrijd houdt waarbij je de twee boeken kan winnen, dacht ik: “Ik doe eens mee”. Dirk zag dat passeren, en was verwonderd: hij had me het tweede boek opgestuurd, maar dat was hier blijkbaar nooit aangekomen. En toen dacht hij: “Ik kom ze gewoon binnensteken zeg!”

Pas toen hij weer weg was, zag ik dat hij in elk boek een fijne dedicatie had geschreven, en dat ik in het tweede boek zelfs in het dankwoord vermeld sta! Môh! Dat was echt niet nodig, maar wel een leuke verrassing.

Zijn ze goed? Geen idee, ik moet ze nog beginnen lezen, maar ga eerst de Malazanreeks waar ik al een behoorlijk tijdje in bezig ben (11.000 + bladzijden) uitlezen. Maar het gaat over Gent in de tijd van de Romeinen, en de boeken krijgen goede kritieken, dus ik ben er vrij gerust in.

Ze zijn ook geschikt voor een jeugdpubliek, want eigenlijk zijn het een soort van coming-of-age romans, en als ik ze goed vind, ga ik ze alvast aanraden voor onze schoolbibliotheek. Kan maar interessant zijn!

Enfin, wil u ze zelf ook als cadeautje geven – ideale periode – dan kan je in de boekhandel terecht of op Dirks site, en wel hier. Of doe mee met zijn wedstrijd, nog tot 30 december. En weet me dan vooral te zeggen wat je van de boek vond. Ik zal hier nog een bespreking zetten, van zodra ik ze gelezen heb.

Leesclub: “Woesten”

Vorig jaar in mei hadden we al de boeken voor de leesclub dit jaar vastgelegd, kwestie van in de vakantie al te kunnen beginnen lezen. Ik had gewacht tot het nieuwe lesrooster, en dan ook de data vastgelegd. Toen kreeg ik al meteen een antwoord van een van de leerlingen: “Maar mevrouw, u komt toch ook he??” Ik had beloofd dat ik het ging proberen, maar dat ik echt niks kon garanderen.

Maar vandaag viel de rug best wel mee, en ik heb zo onderhand ook echt wel behoefte aan sociaal contact. En toen dacht ik er plots aan dat die leesclub om 16.15 uur begint, en dat mijn zesdes daarvoor nog les hadden, en dat ik hun herhalingstoetsen nog had. Ik ben dan als een zot beginnen verbeteren, heb het net gehaald, ben in de auto gesprongen, naar de Action gereden om te kijken of ze nog wol voor kattenmutsjes hadden, en dan tegen vijf na vier in mijn klas binnengevallen. Ik had wel even medelijden met Sara, want ik heb zonder pardon haar les gekaapt, de toetsen uitgedeeld, verbeterd, vragen beantwoord over de onderzoekscompetenties, en daar allemaal intens van genoten. Ik had de indruk dat de leerlingen ook wel blij waren mij te zien.

En toen was er dus de leesclub. We waren met zijn zessen, Katia had verschillende soorten cupcakes gemaakt, en ik zorgde zoals altijd voor koffie en thee. De hele tijd op mijn stoel blijven zitten lukte niet, maar dat hoefde ook niet. Ik heb er vooral intens van genoten, van eindelijk weer even onder de mensen te zijn.

Na afloop ben ik echt wel in mijn zetel gaan liggen, maar dat had ik er keihard voor over.

De bespreking van het overigens zeer goede boek vindt u hier. Een aanrader, wat mij betreft.

Strange Comedy

Per semester gaat de Cultuurcel van onze school naar drie voorstellingen. Blijkbaar was er niet zo’n enthousiasme voor de voorstelling van vanavond in CC de Stroming in Sleidinge, en dus hadden de organisatoren gevraagd, aangezien ze nogal wat tickets over hadden, of we geen zin hadden om mee te gaan. Goh, de website beloofde een mix tussen circus, illusies en humor, dus waarom niet? Ik schreef Wolf, Kobe en mezelf in.

Tsja…

Laat ons zeggen: de afwezigen hadden gelijk. Hmpf.

Ik heb er daarstraks, na de voorstelling, nog een recensie van geschreven voor de schoolwebsite, hier te lezen.