Een korte familiebrunch…
Elk jaar opnieuw is er de familiebrunch met de familie van mijn ma. Er werd dit jaar even getwijfeld of het wel zou doorgaan, zo kort na het overlijden van Klaartje, maar bon, we zien elkaar al zo weinig…
Tegen twaalven stond ik dus in Ursel: ik was alleen gereden, Bart was al ietsje eerder vertrokken met de kinderen in zijn nieuwe auto. We wilden met twee auto’s rijden omwille van Wolf, en ik maakte van de gelegenheid gebruik om nog snel een cache op te pikken in Zomergem.
Om eerlijk te zijn: ik heb het niet zo op familiebijeenkomsten. Ik heb het sowieso al niet op bijeenkomsten, ik vind dat verschrikkelijk uitputtend, en je familie kies je dan ook nog niet zelf…
Enfin, ik zat goed en wel aan het dessert, toen Wolf liet verstaan dat het niet meer ging. Eerst ging Bart met hem naar huis rijden, maar eigenlijk was die in een interessant gesprek verwikkeld en zat ik toch niks te doen, zodat ik met Wolf naar huis gereden ben. Mijn rug vond het niet erg…
Tegen vijven waren ook Bart en de kinderen thuis, en kon er nog vrolijk gerolschaatst worden. Ha ja, de dag was in de gietende regen begonnen, maar allengs was het opgeklaard en tegen de late namiddag was het zalig buiten. Ik had zelfs nog snel een was gedaan en opgehangen.
Lentegevoel
Gisteren was het nog fris daar aan zee, maar vandaag vond ik het echt zalig! Tijd om de tuinkussens buiten te halen en ijsjes te eten.
Maar ik heb nu eenmaal geen zittend gat, en vlakbij aan de Zandbergen en het Wondelgemse kerkhof ligt een multi die al heel lang aan ’t pieken is. ’t Is eentje met projecties en zo, en dat kunnen we nu al wel, maar we hebben er ooit gestaan in volle zomer toen de tengels anderhalve meter hoog stonden, en dat leek me niet echt ideaal. Nu was het warm, en staan de tengeltjes nog maar tien centimeter, dus trokken Kobe, Merel en ik stevige schoenen aan, en trokken we naar ginder. De ene waypoint werd al iets vlotter gevonden dan de andere, maar we kregen een prachtig wandeltochtje en een fijne cache.
Ik was echter nog totaal niet uitgewandeld, maar de kinderen hadden geen zin meer, en dus trok ik op mijn eentje nog naar Wippelgem, naar Goed Ten Broeke, voor een drietal kilometer langs prachtige paadjes. Ik heb wel een half uur staan zoeken naar de cache zelf, maar bon, uiteindelijk toch gevonden. Oef!
Uiteindelijk was ik net op tijd terug thuis om te eten en dan een DnD sessie te spelen. Intens genoten vandaag, echt waar.
Fantastisch dagje eten en cachen
Omdat ik destijds Veroniques rolluiken had gefikst, wilde ze ons eens uitnodigen om ’s avonds zelfgemaakte hamburgers met frietjes te eten. En omdat ik haar dochter al eens een geocache-initiatie had gegeven, en haar eigenlijk ook al, stelde ze voor om daarvoor te gaan cachen. Schitterend plan, vond ik.
Toen ik gisteren boodschappen deed en van ons middageten een lichte lunch maakte, een soortement brunch, heb ik Veronique en Leonore dan ook maar meteen uitgenodigd. Ik had spiegeleitjes, gerookte zalm, surimi, kaas, sla, radijsjes, rauwe champignons, worteltjes, … Enfin, een ganse hoop, en het werd best gezellig!
Na een koffietje reden we richting Daknam, voor een geocachetoer van negentien caches, en blijkbaar een aanrader. Awel, meer dan een aanrader. We maakten een prachtige wandeling waarbij we geen enkele auto tegenkwamen, door de velden liepen, langs water, en prachtige caches deden. Een boomklimcache – best dat Kobe het aapje mee was – eentje bijna in het water, een buizenpuzzel, een buis om los te peuteren, een vogelhuisje, een quasi onzichtbare, en zelfs een ongelofelijk wijze met een elektronisch memoryspel in. Schitterend! En de grijze dag veranderde allengs in een warme zonnige dag.
Véronique maakte foto’s, en ik mag er hier gelukkig enkele gebruiken.
We waren net om drie uur gestart, en het was kwart voor zeven tegen dat we terugwaren. Ik pikte Wolf op, en we reden tot bij Véronique thuis voor de hamburgers. En óf die smaakten!
Fantastische dag gehad!
365 – 05 april 2018 – Daknamcache
Brussenkamp
Een paar maanden geleden hadden twee oudleerlingen van me me gecontacteerd: ze organiseren elk jaar een kamp voor broers en zussen van gehandicapte kinderen (ze hebben zelf een fantastisch broertje met het syndroom van Down) en dit jaar was het thema Griekse en Romeinse goden. Ze wilden een dagje een “expert” uitnodigen, en daarvoor hadden ze aan mij gedacht.
Vorige week hebben we samen gezeten om mijn uitleg ook echt vorm te geven, en vandaag stapte ik dus met de kinderen de auto in naar Lokeren. Daar zaten ze in een prachtig kasteel in een park, en hadden we ruimte met hopen en kilo’s. De eerste groep die ik mocht entertainen, samen met Kobe, waren acht jongens van 1ste, 2de en 3de middelbaar. Ik gaf hen eerst een uitleg rond gladiatoren, beantwoordde al hun vragen, en het laatste kwartier – ik had telkens een uur per groep – mochten ze ook effectief per twee vechten met larpwapens. Ik heb het gevoel dat ze het zalig vonden.
Daarna kwamen de zestien- tot achttienjarigen, en hebben we samen diverse Romeinse gerechtjes gemaakt. Ook dit viel precies wel in de smaak.
Na het eten kwam dan eerst een groepje van zes meisjes tussen zes en acht, en hebben we ons geamuseerd met de kledij van Romeinse dames, plaktattoos, haar opsteken, juwelen, schmink… Merel amuseerde zich precies wel!
Als laatste had ik dan acht jongens van het vierde, vijfde en zesde studiejaar, met een paar stevige karaktertjes ertussen. Die kregen eigenlijk gewoon les, en ik hield op voorhand mijn hart vast, maar ze waren allemaal bijzonder geïnteresseerd. Ik gaf hen eigenlijk mijn introductielesje Latijn, en ze deden echt allemaal goed mee.
Na afloop ging ik nog even snel een cache meepakken die vlakbij lag, en de ooievaars spotten.
Leen en Lies hadden me op voorhand gevraagd wat ik wilde als betaling, en ik had dat afgewimpeld, maar toch hebben ze me nog twee Bongobonnen als bedanking gegeven, eentje voor een zoete zonde, en eentje voor een familie-activiteit. Leuk!
Wolf had in de voormiddag meegedaan, maar ging in de namiddag gewoon liggen, want het ging niet meer. Merel vond het een fantastische dag, en ook Kobe had zich geamuseerd, vooral dan met het trampolinepark in de namiddag. En ikzelf vond het de max om eens te doen. Win op alle vlakken dus!
Tweede paasdag
Meestal gaan we op Pasen naar Ronse, maar dit jaar waren er enkele praktische bezwaren. Het was gisteren namelijk de Ronde, en dan is er in de buurt van Nelly geen doorkomen aan. De renners zijn zelfs langs haar deur gepasseerd, ge kunt het u dus wel voorstellen. De vorige keer dat dat gebeurde, zijn we dan maar op tweede pasen naar ginder gegaan, maar aangezien Koen en Else gaan skiën zijn, was ook dat geen optie.
Vandaag kwamen beide oudjes dan maar naar hier: Nelly had een excellente fles witte wijn mee, en Bart had dan maar voor foie gras gezorgd :-p Daarna kwam een rosbiefje, dan kaas voor de liefhebbers, een koffie met een pralinetje, en uiteindelijk een paasgebak. ’t Is dat we er mager van worden :-p
Tegen dan was het na drieën, gingen ons pa en ik nog wandelen/cachen, en ging Nelly dan maar naar huis. Ze mocht gerust blijven, daar niet van, maar dat werd misschien wel een beetje saai.
Ons pa en ik reden in Barts geruisloze auto naar Doornzele om daar een multicache te lopen, een wandelingetje van de ene kant van den Dries naar de andere kant, tot aan de molen, en dan nog wat verder. Ons pa voelde zich eigenlijk niet zo goed, maar we zijn er gelukkig wel geraakt. De geocache app ging nochtans plat, maar aangezien ik thuis al de vragen had genoteerd, kon ik via Google Maps toch nog de cache lokaliseren. Bij de Speybank werkte de app nog steeds niet, en stonden we daar te draaien. Volgende keer beter!
Thuis dronk ons pa nog een koffietje, terwijl Merel intussen een compleet restaurantje uit de grond had gestampt.
Een heel aangename tweede Pasen ^^
Paastoernooi, toch heel even
’t Was ne zodanig koude Pasen, dat we echt geen zin hadden om voor de middag nog iets te doen. Zo’n uitslaap- en nietsdoenzondag, weetjewel.
Na de middag hebben we ons nochtans opgepakt, en zijn de kinderen en ik even tot aan het rugbypaastoernooi gegaan. Ik had Wolf wel op voorhand beloofd dat we zo lang gingen blijven als hij zag zitten, en als dat maar een half uurtje was, so be it.
We hebben even naar een 7s dames België-Nederland gekeken, en zijn dan nog even gaan kijken hoe onze eigen U16 het deed tegen een andere ploeg. Hun eerste overwinning van het toernooi, zo blijkt. Daarna wandelden we terug naar de hoofdterreinen, stond ik nog even te praten met mannen van de oude garde, en toen liet Wolf weten dat het echt wel genoeg was.
Een half uurtje. Dat is wat mijn dappere veertienjarige aankan, helaas. En geloof me, hij heeft zich daarvoor echt geforceerd.
Mijn hart bloedt voor mijn zoon, echt waar.
Plannen
Mijn rug doet het nog steeds niet, maar ik kan er wel intens van genieten, van die gecompartimenteerde momenten. Ik moet alles dus wel veel beter plannen, maar als ik voldoende rustmomenten inplan, lukt het allemaal wel.
Gisteren, bijvoorbeeld, was het zo’n plandag. Wolf was ook gewoon thuis en dus aten we overschotjes, keken in de namiddag een film, en ik hield me gewoon rustig. Tegen half vier waren de kinderen thuis, en iets later reden Kobe, Merel en ik naar ’t stad. Net zoals vorige week had hij fagotles in de poel, maar we waren deze keer niet haastig, want er was sowieso geen rugbytraining door het paastoernooi.
Merel en ik gooiden Kobe af aan de poel, gingen parkeren, en trokken ’t stad in: ik wilde pralines kopen van bij Chocolou in de Donkersteeg, want die zijn zalig! Merel moest ermee lachen: “Ken jij die mevrouw, mama? Want die is zo sympathiek!” Enfin, na de pralines waaiden we nog de Hema binnen voor fudge en dergelijke, en toen kregen we al een berichtje van Kobe dat zijn les geen drie kwartier had geduurd, maar afgelopen was na een half uurtje. Merel en ik spoedden ons dus terug naar de Labath, waar Kobe al netjes zat te wachten, en we dus gezellig samen nog iets dronken, voor we weer naar huis reden.
Een zalige manier om de vakantie in te zetten!
Als paddenstoelen uit de grond
Ik vind het eigenlijk wel grappig hoe onze tuin een soort verzamelplaats is geworden. Kobe heeft nogal wat vriendjes in de buurt, en die komen steevast naar hier. Soms spelen ze binnen, maar zodra het goed weer is, zitten ze wel degelijk buiten. Ze weten ook dat ze het eigenlijk niet eens hoeven te vragen als ze op onze schommel willen, dat mag.
Vandaag dus was het plots zonnig, en toen het vier uur was, zat het hier ook plots vol. De twee kleinzonen van de overburen zaten hier, zoals wel vaker, maar hadden deze keer ook hun zusje bij. Die zat te schateren van plezier met haar grote broer op de schommel. Baran van een paar huizen verderop zat hier ook – dat gebeurt een paar keer per week – en die kwam mee steppen en rollerbladen. Soms zijn er nog meer ook, maar da’s dan meestal afgesproken, heb ik de indruk.
Het leuke is dat die ook weer even ongemerkt verdwijnen als dat ze gekomen zijn. De afspraak met de ouders is ook dat ik hen gewoon buitengooi als het niet past, of ik er geen zin in heb.
Ondertussen was Wolf Merel aan het leren fietsen op haar nieuwe grote fiets. Eigenlijk kan ze het, het is allemaal een kwestie van zelfvertrouwen.
Maar vandaag gaf het me een lentegevoel, al dat gejoel in de tuin.