Romeinse brandweer
Een echte brandweer hadden de Romeinen niet, wegens geen water onder druk en dus geen mogelijkheid om met water te blussen behalve met emmertjes.
Maar onderstaande tekening, die ik heb uitgelegd aan mijn tweedes, zou eigenlijk duidelijk moeten maken hoe ze het dan wel aanpakten…
Nog meer verkeersergernis
Al zou ik dit eigenlijk zelfs bij de stommiteiten kunnen schrijven, denk ik.
Al twee jaar zijn ze hier aan de Evergemsesteenweg – waar mijn straat een zijstraat van is – aan het werken, dé verbinding tussen Wondelgem (en bij uitbreiding Gent) en de R4/Evergem. Uiteraard zijn er omleidingen, met de nodige problemen.
Momenteel is het zo dat ik vanuit thuis slechts met moeite en rondrijden naar de R4 kan. Dat is voor mij enkele kilometers verder richting werk, maar wel de snelste route. Ik neem dus standaard de route via de Botestraat, al moet ik ook daarvoor een klein beetje afwijken van mijn gewone route wegens tijdelijke eenrichtingstraten en zo. En toen bleek er, oh wonder, ook een stukje van die Botestraat afgesloten voor werken. Een omleiding in de omleiding dus. En, jawel, in die omleiding van de omleiding waren ze aan het werken… waardoor ook het verkeer daar stropte omdat er slechts plaats was voor één auto en er zelfs bussen moeten passeren.
Met andere woorden: werken in de omleiding van de omleiding. Faut le faire, toch? Ik was een paar minuten te laat op mijn werk. Tsja.
Het Romeinse Rijk
Mijn echtgenoot is een kalf. Dat wist u ongetwijfeld al. Maar ik wist niet dat hij zó vaak aan dat Romeinse Rijk moest denken. Serieus.
Hoe zit dat eigenlijk bij u?
366 – 20 januari 2024 – Wetteren
Kuisvrouwgedoe
Midden december was Asse, onze kuisvrouw sinds anderhalf jaar, rustig aan het opruimen, toen Wolf en ik – we zaten toevallig allebei nog boven – gestommel hoorden en een bonk. Ik riep even of alles oké was, en Asse antwoordde “Jaja!”. Ook Wolf kreeg hetzelfde antwoord. Maar toen ik even later beneden kwam, zat Asse bijzonder sip te kijken op een stoel. Blijkbaar was ze van de laatste traptrede geschoten en had ze haar voet stevig omgeslagen. En jawel, toen ik even inspecteerde – als er iets is waarvan ik iets afweet, is het wel verstuikte enkels – begon de voet zelfs al te zwellen. Toch stond ze er nog op om zelf de emmers en zo weg te zetten: het ging allemaal wel gaan. Maar ze beloofde toch om naar de dokter te gaan, en doorgaans is ze koppig in dat soort dingen.
Ja hoor: toen ik later informeerde, moest ze nog richting medische beeldvorming, en de dag daarna kreeg ik bericht dat ze een zwaar verstuikte voet had én haar arm had gebroken, en nu dus in een gips zat. Serieus… Ik hoop maar dat alles zo snel mogelijk goed komt, want ze heeft zelf ook kleine kinderen en zo kan ze niet met de auto rijden…
Bon, Hélan stelde me gelukkig wel vervanging voor, en in de vakantie viel dat nog goed mee: Abigail en Esther kwamen schoonmaken en ik was in de buurt om eventuele uitleg te geven. En toen kwam maandag om half één ene Neli. Op zich bijzonder blij dat er iemand kan komen want ik kan absoluut zelf niet kuisen, mijn rug staat dat niet toe, maar… Ik moest lesgeven tot 12.05 uur en Wolf had examen om één uur. Ik ben dus naar huis gespurt om haar op te vangen, maar ze was al begonnen, want Wolf was er nog. Ze is namelijk de vaste kuisvrouw van kennissen van ons een halve straat verder en stond hier eigenlijk al vijf over twaalf. Ze had aangebeld, maar Wolf had haar niet gehoord, en toen hij tegen kwart over twaalf beneden kwam, zag hij haar zitten in de tuin. In de vrieskou.
Soit, hij had haar dus in gang gezet en het was een bijzonder fijne dame, maar het geeft me wel stress, ja. Elke keer is er dus een nieuw iemand, moet ik uitleggen en moet ik er vooral voor zorgen dat er iemand thuis is om ze binnen te laten. Ik heb Neli vandaag ook alleen moeten laten: Bart en ik moesten werken, Kobe en Merel zaten op school en Wolf had examen. Tsja.
Ik hoop dat Asse snel terug is: ze heeft ook haar eigen ideeën, maar vooral: ze kent ons huis door en door, ziet wat er moet gedaan worden, kent mijn prioriteiten en doet gewoon prima haar werk. En ik hoop ook dat ze mij niet de schuld geeft van dat stomme ongeval. Meh.
De wasmachine is dood, lang leve de wasmachine
Woensdag stak ik een was in, hoorde de machine netjes haar werk doen, en ging een kwartiertje of zo na het einde van de cyclus de boel in de droogkast steken.
Zoals altijd ben ik al bezig met het sorteren van vuile was, terwijl ik op de “open deur”-knop duw. Euhm? Geen reactie. Tiens. Nu, als de machine al een tijdje gestopt is, schakelt ze zichzelf uit. Ik moet ze dan eerst weer inschakelen voordat ik de deur kan openen. Ik duw dus, nog steeds vrij achteloos, op de “aan”-knop.
Niks.
Bon, ondertussen laat ik de vuile was voor wat hij is, en concentreer me op de recalcitrante machine. En merk ik dat er een vrij penetrante geur hangt van verbrand plastiek. Ik roep daar, voor de zekerheid, Wolf even bij, en jawel, ik heb me de geur niet ingebeeld.
Exit mijn wasmachine dus, een Miele van 12 jaar oud met serieus wat kilometertjes op de teller: een gezin van vijf personen met scouts en rugby en alles erop en eraan. Want de geur zegt dat er op zijn minst een kabel is doorgebrand, als het al de motor zelf niet is. Een hersteller laat een tijd op zich wachten en rekent 100 euro om langs te komen alleen al, nog zonder de kosten van reparatie, en hoe lang zou ze dan nog meegaan, als ze überhaupt nog te herstellen valt.
Bon, we keken wat rond links en rechts en kozen toen een Samsung die hele goeie reviews krijgt. Vandaag werd die al geleverd, geïnstalleerd boven en de oude werd meegenomen.
Alleen was ze niet gebruiksklaar: de afvoerslang paste niet in onze afvoerbuis. Ik ben eerst gaan kijken in de Brico voor een geschikt tussenstuk en heb toen besloten gewoon een stukje van die afvoerbuis af te snijden. Er zat namelijk een ietsje dikker stukje rubber op, zonder ogenschijnlijk nut, en na verwijdering kon het allemaal wel.
Intussen heb ik de eerste was al gedraaid, tot voldoening. Geen idee of ze ook twaalf jaar zal meegaan, maar bon. We zijn toch alweer zo ver.
Noodgedwongen shoppen met Kobe
Als er iets is dat Kobe en ik allebei niet graag doen, dan is het wel shoppen. Maar soms moet dat nu eenmaal: hij moest namelijk een kostuum hebben voor de eindejaarsbals en dergelijke, en dat kan je niet online kopen, dat moet je echt passen.
Soit, wij nog even getwijfeld of we met de auto of met de fiets gingen gaan, maar tegen vijf uur zou het beginnen regenen, en dankzij de website van Stad Gent kan je altijd de ad hoc bezetting van de parkeergarages zien. Wij dus naar de Sint-Michiels met de auto.
Van daaruit ging het vlotjes doorheen de mensenmassa naar de WE, waar we een fijne verkoopster aanklampten bij de kostuums. De eerste broek en het eerste hemd waren meteen de juiste, bij de vest moest hij een tweede exemplaar passen, en dat was dat. Op nog geen kwartier had hij een kostuum, voilà. 210 euro samen, dat valt al bij al nog mee.
Bon, nu nog een zwarte baggy broek voor hem. Binnen en buiten in een veel te drukke Zara, idem in de Brooklyn, maar in de H&M viel het mee van drukte én vond hij een prima broek, meteen ook de juiste lengte. Niet in solden, uiteraard, maar ik ben al lang blij dat hij überhaupt een broek hééft.
Langs de Australian Icecream passeren is altijd riskant, en dus had ik een ijsje en hij een warme wafel mee, en daarmee wandelden we tot aan de Izy voor respectievelijk een Maple Chestnut koffie – veel te zoet – en een warme chocolademelk. We waaiden nog even de C&A binnen en vonden daar de perfecte “Rory Gilmore” trui voor Merel, alleen niet in de juiste maat. Die hebben we dan daarna thuis online besteld, ze stond te springen van blijdschap.
En toen deed Kobe me nog een immens plezier door samen met mij nog tot aan de achterkant van het Gravensteen te wandelen en daar een cache te loggen.
Al bij al een fijne, productieve middag gehad met mijn middelste zoon, en we hebben zelfs geen enkele keer ruzie gemaakt! Missie volledig geslaagd!
Laatste dag voor de vakantie
Al bij al was het vandaag wel een fijne dag, maar op zich zou hij al een beetje veel geweest zijn. Het feit dat hij na die zware dag van gisteren kwam, maakte het er niet bepaald beter op. De rug was het dan ook niet eens met de gang van zaken.
Eerst was er tussen negen en tien een uitgebreid ontbijt met de collega’s.
Daarna, tussen tien en dertien uur, mochten de leerlingen hun examen komen inkijken. Ik heb belachelijk weinig leerlingen in de derde graad, waardoor het ook een bijzonder rustige drie uren werden. Ik had het geluk een lokaal te hebben waarin ik zelfs even kon gaan liggen. Ik heb dan ook liggen lezen en zo mijn rug wat rust kunnen gunnen.
Om één uur ging namelijk de Wintermarkt van start: een evenementje voor de leerlingen waarbij ze allemaal een bakje frietjes kregen – niet goed over nagedacht: 700 leerlingen en één friteuse = een wachtrij van anderhalf uur – en waarbij er allemaal standjes en activiteiten waren: volksdans, volksspelen, kerstkaartjes knutselen, een fotobooth, winkeltjes met juwelen, kleine cadeautjes, kaartjes, dat soort dingen. Ook de twee mini-ondernemingen waren er, net zoals het Oxfamwinkeltje. Ik had toezicht van een tot half twee en dan nog eens van half drie tot drie, zodat ik tussendoor ook wel wat rond kon lopen, maar niet echt rusten.
Om drie uur was het dan ook op. Maar echt op. Ik ben naar huis gereden en ben volledig plat gegaan, en eigenlijk ook vrijwel meteen in slaap gevallen, zodra de pijn wat weggeëbd was.
Op zich een fijne dag dus, maar gewoon te veel. Tsja.
Ietsje te zware dag, vond de rug
Man, het was me het dagje wel vandaag!
Het zat vooral bijzonder, bijzonder vol. Tussen half negen en kwart voor negen was er tijd voorzien om onze rapporten te maken, van kwart voor negen tot iets over negen was er een eerste deeltje van een algemene personeelsvergadering (APV) met een overzicht van een welbevindenenquête van het personeel. Nog niet de helft had die ingevuld, zodat die niet helemaal representatief was, maar het gaf toch wel al een beeld.
Tot tien uur kregen we dan tijd om in de vakgroep een bepaald sjabloon te bespreken en in te vullen, iets waar we eigenlijk nog niet mee klaar waren toen we om tien uur opnieuw in de grote zaal boven werden verwacht voor het vervolg van de APV. Iets voor elven werd die haastig afgebroken, want vanaf elf uur waren er leerlingen voorzien voor het leerlingencontactmoment. We hadden deze keer de volgorde zelf mogen bepalen, zodat ik in de voormiddag vooral iets “gemakkelijkere” leerlingen gezet had, met wie de gesprekken ook effectief vlot verliepen.
Om kwart over twaalf was er dan ook tijd voor lunch, en de broodjes waren voorzien door de school. Gezellig, maar uiteraard ook geen rustpunt voor mijn rug. En dan tegen kwart over een waren de eerste leerlingen er alweer, deze keer met soms wat langere gesprekken. Dat zorgde ervoor dat ik, met input van de administratie en de verslagen en zo, klaar was tegen kwart voor vier, net op tijd om snel even een plasje te doen en een koffie te halen, want om vier uur stond de eerste ouder daar voor het oudercontact.
Om half acht konden ze me dan ook samenvegen, maar alle verslagen waren uitgeschreven en ingevoerd.
Ik ben thuisgekomen en heb eerst een uur plat in de zetel gelegen, voordat ik het eten dat mijn echtgenoot liefdevol voorzien had, heb opgewarmd. En de repetitie van het koor? Die had ik op voorhand afgezegd omdat ik wist dat het niet meer zou lukken.
Enfin, bijna vakantie.