Fietswinkel

Terwijl ik vandaag naar huis reed van school, kreeg ik een telefoontje van Merel: ze was gevallen met de fiets – net naast het fietspad geraakt en daarna tegen het boordje blijven hangen – en haar fiets wilde niet meer mee, haar rem achteraan zat vast.

Bon, ik passeerde letterlijk een minuut later, stopte en bekeek de fiets. Hmm. Zelf kon ik die niet de auto krijgen, dus fiets op slot gezet aan een paal, Merel ingeladen, thuis Merel uitgeladen – ze had wat blauwe plekken maar gelukkig niet meer dan dat – een tegenpruttelende Kobe ingeladen, naar fiets gereden, fiets met heel veel moeite in de auto proberen krijgen, naar de fietsenmaker gereden met de koffer open want dat stuur was te groot, fiets uitgeladen, vastgesteld dat het volledige achterwiel verbogen was, en dan maar de reparatie besteld. Tsja. Maar die fietswinkel, dat is wel wat. Cyclart heeft uiteraard een gamma aan nieuwe fietsen, maar doet vooral herstellingen. En speciallekes: riksja’s, gigantische bakfietsen ter grootte van een kleine remorque, verhuur van de raarste dingen (allemaal op elkaar gestapeld) en daarnaast ook nog in de winkel zelf enkele antiquiteiten. Prachtig, gewoon.

Merel en ik zaten ons wel af te vragen hoe je daarmee voor het licht kan staan. Want achteraan zijn er treetjes om erop te klimmen, maar hoe sta je gewoon stil? Elke keer eraf klimmen? Misschien wel, ja.

Enfin, fiets toch weer eens binnen en weer eens kosten. Zo blijven we bezig.

Ikea

Eigenlijk waren Merel en ik al van plan om in de kerstvakantie naar de Ikea te gaan, maar het was er niet van gekomen. Maandag stond het netjes ingepland in de agenda, om elf uur vertrekken en al.

Het bleek er druk te zijn. Niet onverwachts, natuurlijk, maar toch. Op de eerste verdieping, tussen de ingerichte kamers, viel dat best nog mee. Merel had een field day: ze amuseerde zich rot met in zetels te gaan zitten, kasten open te trekken, om hoekjes te gaan kijken. Ik moet zeggen: sommige ontwerpers van die kamers gaan heel ver in hun details. Ik heb met één slaapkamer ook echt gelachen:

Ge moet maar eens kijken naar dat achteloze paar schoenen, of de BH gedrapeerd over de lamp…

De drukte bij het eten, dat was wat anders. Maar er zijn jonge en oude ruggen, en dus ging ik al een plaatsje zoeken, terwijl Merel netjes aanschoof. Een klein half uur later stuurde ze me dat ik mocht afkomen, en ik schoof netjes in bij haar in de rij, tot haar grote opluchting, want soms heeft ze toch nog een klein hartje.

Enfin, er werd gegeten, en toen namen we een kar en doorkruisten we de benedenverdieping. We hadden Bart plechtig beloofd niet te veel rommel mee te nemen, en dat deden we ook niet echt, vond ik. Een nieuw hoofdkussen voor mij en een dekbedovertrek met hartjes voor haar, zoals afgesproken, net zoals een nieuwe waterkan. En nog wat flesjes voor vlierbloesemsiroop en twee nepplantjes, eentje voor haar kamer en eentje voor school. Enfin, en een plantenstandaard, dat ook, ja. Tsja… Het is en blijft Ikea.

Soit, tegen drie uur waren we opnieuw thuis met nog een heerlijk lange luie middag voor de boeg.

Een overdaad aan wafels

Elk jaar organiseert Scouts Wondelgem, waar Kobe een bijzonder actief lid van is, een wafelbak. De leden gaan rond op zaterdag om bestelling op te nemen, op zondag worden de wafels ook effectief gebakken, verpakt en rondgedragen.

Alledrie de kinderen hebben beide nog gedaan, maar Kobe zit nu in zijn laatste jaar als lid en dan worden ze verondersteld ook effectief te bakken. Met van die grote puppy-ogen kwam hij een paar weken geleden vragen of ook onze garage mocht gebruikt worden als bakpost, maar dan eentje zonder leden die wafels kwamen ophalen, enkel puur een bakpost. Ik twijfelde, maar ging uiteindelijk akkoord, op voorwaarde dat hij dan de garage deftig ging opruimen.

Donderdag trok ik met hem nog naar het containerpark, vrijdag kwam Ralph al de hele garage onder een dikke plastiek leggen, had Kobe de werktafel uit het tuinhuis gesleept en werd ook die onder stevige plastiek gestoken. Ik vond dat een beetje overkill, tot ik ook effectief de immense hoeveelheid zag die ze gingen bakken. Kobe is deze morgen om kwart voor vier opgestaan, stond kwart na vier aan de scouts, en om vijf uur waren ze hier al met vier aan het bakken. Het deeg werd in grote emmers aangevoerd vanuit de scoutsterreinen, de gebakken wafels werden uitgespreid op draad om uit te dampen en werden dan opgehaald door de centrale in grote, propere wasmanden. Geen idee hoeveel wafels ze hier gebakken hebben, maar het waren er veel: ze hebben gebakken tot half acht ’s avonds met enkel een half uur pauze om te eten. En in totaal waren het er blijkbaar 12500. Yup.

Ons hele huis ruikt uiteraard naar wafels, en ik vermoed dat dat nog wel enige dagen zo zal blijven.

Kobe had dus ook een beamer geïnstalleerd die projecteerde op de binnenkant van de garagepoort, zodat ze zich niet hoefden te vervelen.

Respect voor die gasten, echt. Ik zou al lang zot geworden zijn, denk ik.

Romeinse brandweer

Een echte brandweer hadden de Romeinen niet, wegens geen water onder druk en dus geen mogelijkheid om met water te blussen behalve met emmertjes.

Maar onderstaande tekening, die ik heb uitgelegd aan mijn tweedes, zou eigenlijk duidelijk moeten maken hoe ze het dan wel aanpakten…

Nog meer verkeersergernis

Al zou ik dit eigenlijk zelfs bij de stommiteiten kunnen schrijven, denk ik.

Al twee jaar zijn ze hier aan de Evergemsesteenweg – waar mijn straat een zijstraat van is – aan het werken, dé verbinding tussen Wondelgem (en bij uitbreiding Gent) en de R4/Evergem. Uiteraard zijn er omleidingen, met de nodige problemen.

Momenteel is het zo dat ik vanuit thuis slechts met moeite en rondrijden naar de R4 kan. Dat is voor mij enkele kilometers verder richting werk, maar wel de snelste route. Ik neem dus standaard de route via de Botestraat, al moet ik ook daarvoor een klein beetje afwijken van mijn gewone route wegens tijdelijke eenrichtingstraten en zo. En toen bleek er, oh wonder, ook een stukje van die Botestraat afgesloten voor werken. Een omleiding in de omleiding dus. En, jawel, in die omleiding van de omleiding waren ze aan het werken… waardoor ook het verkeer daar stropte omdat er slechts plaats was voor één auto en er zelfs bussen moeten passeren.

Met andere woorden: werken in de omleiding van de omleiding. Faut le faire, toch? Ik was een paar minuten te laat op mijn werk. Tsja.

Het Romeinse Rijk

Mijn echtgenoot is een kalf. Dat wist u ongetwijfeld al. Maar ik wist niet dat hij zó vaak aan dat Romeinse Rijk moest denken. Serieus.

Hoe zit dat eigenlijk bij u?

Kuisvrouwgedoe

Midden december was Asse, onze kuisvrouw sinds anderhalf jaar, rustig aan het opruimen, toen Wolf en ik – we zaten toevallig allebei nog boven – gestommel hoorden en een bonk. Ik riep even of alles oké was, en Asse antwoordde “Jaja!”.  Ook Wolf kreeg hetzelfde antwoord. Maar toen ik even later beneden kwam, zat Asse bijzonder sip te kijken op een stoel. Blijkbaar was ze van de laatste traptrede geschoten en had ze haar voet stevig omgeslagen. En jawel, toen ik even inspecteerde – als er iets is waarvan ik iets afweet, is het wel verstuikte enkels – begon de voet zelfs al te zwellen. Toch stond ze er nog op om zelf de emmers en zo weg te zetten: het ging allemaal wel gaan. Maar ze beloofde toch om naar de dokter te gaan, en doorgaans is ze koppig in dat soort dingen.

Ja hoor: toen ik later informeerde, moest ze nog richting medische beeldvorming, en de dag daarna kreeg ik bericht dat ze een zwaar verstuikte voet had én haar arm had gebroken, en nu dus in een gips zat. Serieus… Ik hoop maar dat alles zo snel mogelijk goed komt, want ze heeft zelf ook kleine kinderen en zo kan ze niet met de auto rijden…

Bon, Hélan stelde me gelukkig wel vervanging voor, en in de vakantie viel dat nog goed mee: Abigail en Esther kwamen schoonmaken en ik was in de buurt om eventuele uitleg te geven. En toen kwam maandag om half één ene Neli. Op zich bijzonder blij dat er iemand kan komen want ik kan absoluut zelf niet kuisen, mijn rug staat dat niet toe, maar… Ik moest lesgeven tot 12.05 uur en Wolf had examen om één uur. Ik ben dus naar huis gespurt om haar op te vangen, maar ze was al begonnen, want Wolf was er nog. Ze is namelijk de vaste kuisvrouw van kennissen van ons een halve straat verder en stond hier eigenlijk al vijf over twaalf. Ze had aangebeld, maar Wolf had haar niet gehoord, en toen hij tegen kwart over twaalf beneden kwam, zag hij haar zitten in de tuin. In de vrieskou.

Soit, hij had haar dus in gang gezet en het was een bijzonder fijne dame, maar het geeft me wel stress, ja. Elke keer is er dus een nieuw iemand, moet ik uitleggen en moet ik er vooral voor zorgen dat er iemand thuis is om ze binnen te laten. Ik heb Neli vandaag ook alleen moeten laten: Bart en ik moesten werken, Kobe en Merel zaten op school en Wolf had examen. Tsja.

Ik hoop dat Asse snel terug is: ze heeft ook haar eigen ideeën, maar vooral: ze kent ons huis door en door, ziet wat er moet gedaan worden, kent mijn prioriteiten en doet gewoon prima haar werk. En ik hoop ook dat ze mij niet de schuld geeft van dat stomme ongeval. Meh.

De wasmachine is dood, lang leve de wasmachine

Woensdag stak ik een was in, hoorde de machine netjes haar werk doen, en ging een kwartiertje of zo na het einde van de cyclus de boel in de droogkast steken.

Zoals altijd ben ik al bezig met het sorteren van vuile was, terwijl ik op de “open deur”-knop duw. Euhm? Geen reactie. Tiens. Nu, als de machine al een tijdje gestopt is, schakelt ze zichzelf uit. Ik moet ze dan eerst weer inschakelen voordat ik de deur kan openen. Ik duw dus, nog steeds vrij achteloos, op de “aan”-knop.

Niks.

Bon, ondertussen laat ik de vuile was voor wat hij is, en concentreer me op de recalcitrante machine. En merk ik dat er een vrij penetrante geur hangt van verbrand plastiek. Ik roep daar, voor de zekerheid, Wolf even bij, en jawel, ik heb me de geur niet ingebeeld.

Exit mijn wasmachine dus, een Miele van 12 jaar oud met serieus wat kilometertjes op de teller: een gezin van vijf personen met scouts en rugby en alles erop en eraan. Want de geur zegt dat er op zijn minst een kabel is doorgebrand, als het al de motor zelf niet is. Een hersteller laat een tijd op zich wachten en rekent 100 euro om langs te komen alleen al, nog zonder de kosten van reparatie, en hoe lang zou ze dan nog meegaan, als ze überhaupt nog te herstellen valt.

Bon, we keken wat rond links en rechts en kozen toen een Samsung die hele goeie reviews krijgt. Vandaag werd die al geleverd, geïnstalleerd boven en de oude werd meegenomen.

Alleen was ze niet gebruiksklaar: de afvoerslang paste niet in onze afvoerbuis. Ik ben eerst gaan kijken in de Brico voor een geschikt tussenstuk en heb toen besloten gewoon een stukje van die afvoerbuis af te snijden. Er zat namelijk een ietsje dikker stukje rubber op, zonder ogenschijnlijk nut, en na verwijdering kon het allemaal wel.

Intussen heb ik de eerste was al gedraaid, tot voldoening. Geen idee of ze ook twaalf jaar zal meegaan, maar bon. We zijn toch alweer zo ver.