In de kleine dingen is hij dan wél weer een romanticus…
Alternatieve Valentijn
Bart weet dat ik eigenlijk niet echt een romantische ziel ben, maar dat ik zo mijn kantjes heb. Valentijn hoeft niet echt, maar ergens vind ik het wel fijn als hij het niet vergeet. Een simpel madeliefje of een versje volstaan, eigenlijk. Zelf had ik voor hem een nieuw dekbed gekocht, en kwam dat mooi uit voor Valentijn. Niks speciaals, dus.
Hij had een gelijkaardige toevalstreffer: via de Vrienden van het S.M.A.K. kon hij inschrijven voor een wandeling en diner met de exposerende kunstenaar, en laat dat nu toevallig nog Berlinde De Bruycker zijn. We hadden eind januari haar tentoonstelling al gezien – een heerlijke date met mijn liefste, met exquise lunch in de Mub’Art en aansluitend dus het S.M.A.K., my man knows how to woo his woman – maar dat deerde niet: haar werk is zwaar genoeg om meerdere keren te bekijken. Groot is de tentoonstelling niet, maar ze valt wel zwaar op de maag. Het was fijn om te luisteren naar de kunstenares, om vragen te kunnen stellen, haar motieven en emoties te beluisteren, haar methodes uit te pluizen.
Het diner daarna was iets minder, maar ook wel best te pruimen.
In ieder geval was het een fijne dag, eentje met veel geknuffel.
365 – 14 februari 2015 – Berlinde De Bruycker
De kunstenares staat in het midden een uitleg te geven.
Gevecht
Het is lang geleden dat ik nog eens de adrenaline op zo’n manier in mijn lijf voelde.
Daarstraks, toen de laatste bel ging om half vier en mijn leerlingen al buiten waren, hoorde ik geroep en gescheld in de gang. Ik stak mijn hoofd buiten, zag dat de leerlingen nog maar eens de nooddeur gebruikten, en liep naar die deur, net op tijd om te zien hoe twee jongens een derde letterlijk tegen de muur plakten, en een van hen uithaalde om er stevig op te slaan. Ik ben er tussen gesprongen, en heb de partijen (die allemaal groter waren dan ik, en eentje dubbel zo breed als ik) uit elkaar gehaald. Daarna heb ik op hen proberen inpraten, en de ene nog twee keer fysiek moeten tegenhouden om de derde geen mep te verkopen. Uiteindelijk heb ik het “slachtoffer” weggestuurd en de anderen nog tien minuten bij mij gehouden, al pratend, om zeker te zijn dat het achteraf op straat niet opnieuw tot een confrontatie zou komen.
Beide heren waren tegen mij zeer beleefd en vooral ook zelfverzekerd: ja, ze zouden er nog op slaan, en ja, het was hen waard om desnoods van school gestuurd te worden. Zucht. En nee, op mij zouden ze nooit geslagen hebben, ze hadden er respect voor dat ik ertussen gekomen was.
Maar ik was er wel niet goed van, en had zelf zin om ergens op te slaan om de adrenaline kwijt te geraken. Want nee, je springt niet zomaar tussen drie hormonaal opgefokte, door het lint gaande tieners die groter zijn dan jij. Poeh.
365 – 13 februari 2015 – fietsplaatjes
11 jaar
Lieve Wolf,
eigenlijk is er niet zoveel veranderd sinds vorig jaar, moet ik toegeven. Ja, je bent alweer wat groter en wijzer, maar verder ben je nog steeds de ongelofelijk fijne jongen die je vorig jaar al was.
Je speelt nog steeds prima en met veel goesting gitaar, je doet het nog steeds schitterend op school, en je bent nog steeds de verstandige, zorgzame broer die je voordien al was. Maar toch zijn er kleine verschilletjes merkbaar.
Papa en ik keken bijvoorbeeld met een grote smile naar elkaar zaterdagmiddag: je had half en half afgesproken met Wout dat jullie gingen samenkomen zaterdagnamiddag, en blijkbaar had hij jou in de voormiddag tijdens de muziekles een paar keer proberen bellen. Je had toevallig je telefoon meegenomen, want het was een lange muziekvoormiddag met examen gitaar en dan nog je notenleerles. Na het eten ruimde je af, en liep je plots al smsend door het huis: je was concreet aan het afspreken met Wout om te gaan spelen. Niet meer via mij en Cindy, gewoon rechtstreeks. En toen papa vroeg wat je aan het doen was, antwoordde je afwezig: “Oh, niks hoor papa.” We herkenden er onmiddellijk een puber in, en moesten glimlachen om jou.
Je ging dit jaar ook voor het eerst op meerdaagse schoolreis. Kampen had je al gedaan, maar zo’n schoolreis nog niet, en je vond het blijkbaar zalig. Je hebt intussen ook twee trouwe vrienden: Lander en Wout, en vooral met die laatste spreek je dus regelmatig af. Het waren ook die twee die op je verjaardagsfeestje bleven, je eerste echte slaapfeestje, op je nieuwe kamer. Ook daar geniet je van: niet langer meer samenslapen met je broertje, maar je eigen kamer met groot bed, ingericht zoals een puberkamer, al zeg ik het zelf.
Je bent ook voor het eerst naar een concert gemogen, tijdens de Gentse Feesten. Het was zowaar na middernacht voor je in je bed lag, maar je hebt ervan genoten, zo met je mamaatje door de stad dwalen. Ik weet in elk geval dat ik ervan genoten heb, lieverd, en dat we dat vaker gaan doen. Oh ja.
Het was helaas ook het jaar van je eerste vechtpartij, maar dat kwam vooral omdat ze je vrienden ambeteerden, en daar kan jij absoluut niet tegen. Dat rechtvaardigheidsgevoel van jou, Wolf, dat gaat jou nog in de problemen brengen, geloof me.
Soms kan je wel al wat kribbiger reageren dan vroeger: je bent sneller op je tenen getrapt, gaat ook iets sneller tegenstribbelen, maar eigenlijk ben je nog steeds mijn grote knuffelbeer. En je hebt nog steeds niks liever dan dat ik ’s avonds jou in bed steek, bij jou kruip, en dat we dan nog tien minuten of langer liggen kletsen, onnozel doen en kriebelen. Geen idee hoe lang dat nog zal duren, Wolf, maar ik geniet er intens van. Jij ook, zo blijkt.
Ik zie je graag, grote kleine man. Gelukkige verjaardag!
365 – 12 februari 2015 – er is er een jarig!
Van cupcakes en andere exploten
Het was weer woensdag, en dus weer een afwisseling van hectische met zenmomenten. Al waren de hectische vandaag duidelijk in de meerderheid.
Dat kwam voornamelijk omdat er cupcakes moesten gebakken worden. 19 stuks, voor 18 kinderen en één juf. Ha ja, morgen wordt Wolf elf, en dat moet gevierd worden op school. Waar hij de vorige jaren eerder een cake meenam, wilde hij nu weer individuele cakejes, en dus togen Merel en ik aan het werk, terwijl de jongens naar de muziekles waren.
Alleen bleek, toen we wilden beginnen versieren, dat de marsepein keihard en dus onwerkbaar was geworden. Mja. Wij dus naar de Aveve om rolfondant te kopen, en hoewel dat minder lekker is, is het wel zalig om mee te werken. Tegen kwart over vijf waren die voor school versierd, en werd er snel in rugbykleren gesprongen, terwijl ik sandwichen smeerde.
Merel leefde zich uit op de speeltuin tijdens de training, we picknickten andermaal, maar bij het naar huis rijden bleek ze doodop te zijn. Dat ziek zijn van gisteren zal er toch nog wat ingezeten hebben, zeker? Enfin, snelsnel Merel in bed gestopt, en richting kwis gereden. ’t Is dat ik dat graag doe, want anders was ik echt gewoon in de zetel geploft. Serieus.
365 – 11 februari 2015 – grote werken op de lagere school
Grootouderfeest… of toch niet.
Merel had er al lang naar uitgekeken: de afspraken lagen vast, de juiste kleertjes waren gisteren al meegenomen naar school, en ze had me al uitgebreid verteld over het toneeltje dat ze gingen spelen voor de oma’s en de opa’s vandaag. Want ja, het was grootouderfeest!
Helaas…
Deze morgen riep ze me kwart voor zeven op: ze had plots kaka moeten doen, had niet genoeg tijd gehad om op te staan, en het was dus in haar pamper. Gelukkig dat ze nog een pamper draagt, want het was maar een slappe bedoening.
Enfin, toen ze iets later bij me in de badkamer stond, trok ze plots helemaal wit weg: “Mama, ik moet overgeven!” Veel kwam er niet uit, maar toch… Maar ze wilde toch heel graag naar school, had intussen weer een blosje op haar wangen, en ze slaagde er zelfs in wat te eten. Ik stuurde ze dus maar, op hoop van zegen, richting school. Al had ik er niet echt veel vertrouwen in: ik liep zelfs al even voor schooltijd langs bij Peggy, de personeelssecretaresse, om te zeggen dat de kans er dik in zat dat ze me ging moeten vervangen.
Ze heeft het nog lang uitgehouden, eigenlijk: pas om tien over negen kwam het telefoontje dat ze nog een keertje overgegeven had, en of ik haar kon komen ophalen. Bon, wat telefoontjes links en rechts, een afgewerkte herhalingstoets en wat geregel later kon ik mijn kleine meisje ophalen. Die er eigenlijk helemaal niet ziek uitzag, en vrolijk aan het tekenen was met de rest van de klas. Maar de juf wou begrijpelijkerwijs liever geen risico nemen: het zou al hectisch genoeg worden met al die grootouders, dat ze er liever geen kotsend kind bij had.
Ik heb haar dus maar meegenomen naar huis, waar ze de hele dag vrolijk en rustig heeft zitten spelen. Van enige ziekte geen spoor: ze heeft normaal gegeten en al. Maar de oma’s en opa kregen dus een onverwacht rustige dag. Tsja.
’t Moet er toch altijd om doen, nee?