Geplaatst op

Thuisdagje

De kinderen hadden duidelijk nog geen behoefte aan echte activiteiten, en ik eigenlijk ook nog niet. Oma en opa gingen vandaag naar zee, maar ze hadden geen zin om mee te gaan. In de plaats zijn we lekker thuis gebleven.

In de voormiddag hebben de jongens (en ik ook een beetje) met de nieuwe klei gespeeld.

IMG_7588

Na het eten – op algemene vraag spaghetti, dus geen kookwerk voor mij – hebben ze naar een stuk film gekeken, en heb ik ze daarna de zandbak in gejaagd.

En intussen was het hier heerlijk stil. Maar echt heerlijk. We hadden gepland om nog te fietsen, maar het was al tegen half zes tegen dat ze weer binnen waren, en toen wilden ze liever wat tv kijken, wat mag vanaf vijf uur. Enfin, ik nog op ’t gemakje boodschappen gedaan, daarna gegeten, Merel in bed gestoken, gewacht tot ook Kobe in zijn bed lag, en toen nog een klein fietstochtje gemaakt met Wolf. Ik heb hem een stukje laten zien dat hij nog niet kende: de R4 oversteken, maar dan langs de ringvaart tot aan de haven, en dan terug langs het water tot aan Meulesteebrug. Het bleek nog 6,6 kilometer, tot mijn verbazing. En daarna heeft Wolf heerlijk geslapen, vertelde hij.

IMG_7591

Geplaatst op

Heen en weer, heen en weer, nog een keer…

Kobe was al om half acht wakker, maar Merel en Wolf heb ik wakker gemaakt om kwart voor twaalf, zodat ze nog even op hun positieven konden komen voor we aan tafel gingen. Er hing intussen al een was te wapperen, en ik had al genoten van ons eigen huisje. Bart had er plezier in gevonden om voor het eerst in zeven weken nog eens zelf de boodschappen te kunnen doen en te koken, en ik kan niet zeggen dat ik daar rouwig om was :-p

Na het eten haalde Kobe de plasticine boven: hij wilde echt al eens proberen of hij die figuurtjes uit het museum in Heraklion kon namaken, maar plasticine is nu niet echt stevig… Maar een kommetje lukte gelukkig wel.

Tegen half vijf stak ik de kinderen in de auto, en reden we naar het veer van Langerbrugge:

om tien minuten later het veer van Terdonk terug te nemen, echt wel volop in havengebied.

Ik moest namelijk twee rugzakjes van Stad Gent en een paar rubberlaarzen maat 37 afhalen aan het Veer van Terdonk, en dan vond ik dat we meteen maar de veren konden nemen, da’s de helft van de leute.

We reden terug via Doornzele Dries naar de R4, en mijn euro viel dat het net Weight Watcherscursus was, die waar ik vroeger zo lang naartoe ben gegaan, tot de rugby een stokje in de wielen kwam steken. Ik parkeerde, liet de kinderen op de speeltuin spelen, en deed een klapke met mijn coach. Het deed toch wel deugd haar nog eens terug te zien, en ik heb eigenlijk echt de cursussen nodig.

We passeerden nog even langs de speelgoedwinkel om Pronto (van die luchtdrogende klei) op te halen, en Kobe zat te glunderen. Maar dat zal toch voor morgen zijn!

Na het eten zijn Wolf en ik nog naar de Blaarmeersen gereden om beide jongens in te schrijven voor een nieuw jaartje rugby. Ze kijken er allebei heel erg naar uit! Van Merel weet ik echt nog niet of het zal lukken: ze zegt van wel, maar we gaan het nog even afwachten. Voor mij zou het mooi zijn, want dan kan ikzelf intussen wandelen of skeeleren. Maar bon, we zien dat dan wel weer in september.

 

Geplaatst op

Kreta, dag acht (en slot)

Mooie liedjes duurden in dit geval lang genoeg: het was heerlijk in Kreta, maar ons eigen bedje klonk verrukkelijk, al ging daar nog een fijn dagje aan vooraf. We stonden zoals altijd op rond negen uur, gingen ontbijten, en ik begon de valiezen in te pakken. De kinderen gingen dan maar Big Pirate spelen op het terras (als je goed kijkt, in het midden. Getrokken vanuit ons kamer).

IMG_7523

Na een tijdje ging Bart bij hen zitten, en toen alles netjes ingepakt was, ging ook ik met hen Uno spelen, tot we tegen 12.00u onze koffers aan de receptie gingen zetten. Na het middageten mocht er nog een beetje gelummeld worden in de lounge, en daarna gingen we een laatste keer zwemmen.

Er werd nog even lekker onnozel gedaan op de waterglijbanen, en Wolf gebruikte zijn ‘souvenirtje’, zijnde van die onderwaterspeeltjes waar je naar moet duiken, volop.

We bleven nog een tijdje in het grote zwembad, aten een ijsje, en tegen half zeven kregen we een ‘douchekamer’, een kamer waar blijkbaar alle gasten die al tegen de middag hun kamer hadden moeten leegmaken, nog even konden douchen. Aan de gigantische berg handdoeken te zien, waren we ongeveer laatste in de rij.

Er volgde nog een avondmaal, en kwart over acht werden we opgehaald, om vijf kilometer maar pas drie kwartier en zeven hotelstops later in de luchthaven aan te komen. Man, was me dat daar druk zeg! Door Barts krukken mochten we via de VIPlijn inchecken, en staken we ook vlotjes voor aan paspoortcontrole en douane. ’t Had voor een keertje nog voordelen :-p

En toen moest er drie kwartier gewacht worden. Ook aan het boarden mochten we voor, en dat was eigenlijk maar goed ook, want Bart begon toch wel last te krijgen van zijn heup en dij. Intussen was het bijna elf uur, en Merel was doodop. Ze is dan ook bij het taxiën in slaap gevallen, en heeft van gans het opstijgen niks gemerkt. Ze heeft zelfs niks geweten van het eten dat werd geserveerd, en werd een kwartier voor landen nogal verontwaardigd wakker dat ze nog niks te eten had gekregen!

Het landen hebben we allemaal redelijk goed overleefd, ik was misselijk maar niet meer dan dat. Buiten was het gelukkig heerlijk fris, toen we als laatste uit het vliegtuig stapten en Bart assistentie kreeg in de vorm van een rolstoel en later zo’n karretje. Merel was intussen volledig wakker, en genoot ervan om op Barts schoot te kunnen zitten. Maar best ook, want het was echt een gigantisch eind stappen…

IMG_1257

Doordat we als laatste waren uitgestapt, hoefden we ook niet te wachten op onze knalgele koffers, en stond ook het luchthavenvervoer netjes op ons te wachten. Oef. Een vlotte, zachte rit later stonden we thuis, lagen de kinderen binnen de drie minuten in bed, en lag ik zelf ook om drie uur in bed. En dat was dat.

 

 

Geplaatst op

Kreta, dag zeven

Verveling is misschien een groot woord, maar de kinderen wilden wel eens wat anders dan het zwemmen, hoe leuk dat ook is. En dus gingen we een kijkje nemen in de Kids’ Club, tussen half elf en half één. Ze gingen een strandactiviteit doen, zeiden ze. Het was wel allemaal eentalig Engels, en zij waren ook de enige niet-Britten, maar dat vonden ze niet erg, ze zagen het helemaal zitten.

Tot ik hen om half één ging ophalen, en ik drie beteuterde gezichtjes zag. De taal was geen probleem geweest, maar in die twee uur hadden ze een tekening ingekleurd, een papier vierkant gesneden, er een tekening op gezet en een touwtje aan gehangen, en dan tot aan het strand gewandeld en gehoopt dat die papiertjes gingen vliegen. Wolf dacht dat ze daar dan tenminste nog een spelletje gingen doen, maar nee hoor, ze zijn gewoon weer teruggewandeld. Tot zover dus de Kids Club…

IMG_7507

Na het eten hebben we dan weer eerst wat op de kamer in alle rust en koelte gezeten, en dan opnieuw gaan zwemmen. Het hoofdzwembad blijft duidelijk de voorkeur wegdragen.

Tegen half acht moesten we dan in het restaurant zijn, niet het buffet, maar de à la carte Grill. Eén bezoekje per week zit in de all inclusive formule inbegrepen, maar je moet het wel boeken. Ons leek het wel leuk voor de laatste avond. De plek is niet spectaculair: waar overdag de snackbar zit. Maar het was wel eens een leuke afwisseling. Als voorgerecht is er voor iedereen hetzelfde, namelijk een variante op de meze. Crème van kikkererwten, auberginemousse, sla met tomaten en fèta, dolmadakia, worstjes, kleine gehaktballetjes, gegrilde groenten, een schotel met stukjes vlees, en ik vergeet wellicht nog wel iets. Als hoofdgerecht hadden de kinderen en ik een kipfilet gegrild in Kretenzische kruiden, en ik moet echt zeggen: het was de allerbeste kipfilet die ik ooit gegeten heb, gene zever. Bart had iets met een stoofpot, Merel had een kindermenu met hamburgertjes en frietjes.

Als dessert namen we allemaal hetzelfde: een kadaifi met een bolletje ijs, en vooral Wolf zou er bijna bijgekropen zijn. Dat weten we dan ook alweer, lang leve de Turkse bakkers hier.

Aansluitend heb ik een doodmoeë Merel in bed gestopt, en hebben we nog een paar spelletjes Uno gespeeld met de jongens. Die vinden dat gewoon zalig!

Geplaatst op

Kreta, dag zes

Eigenlijk is vandaag vrij simpel te beschrijven: Knossos. We stonden op om half acht, en zaten tegen negenen met lunchpakketten en veel water in een taxi naar Knossos. Zodra de taxichauffeur door had dat ik wat Grieks kon, hield hij niet meer op met praten, in die mate zelfs dat hij extra traag reed, bij momenten, tot grote frustratie van de vier andere gezinsleden op de achterbank.

Aan de opgravingen zelf stond nog geen rij, en aangezien we al tickets hadden, konden we heel makkelijk binnen. Er waren hier en daar wolken te zien, en het waaide vrij stevig, zodat het ook niet te warm was. We meanderden doorheen de site, liepen zowat overal en nergens, lazen de pancartes, en ik genoot. Merel vond het duidelijk maar niks, maar na een sapje en een boterham bleek het al iets meer mee te vallen. Bart hopte de hele ruïne door, en hield het verbazingwekkend gemakkelijk vol.

 

Zoals de taxichauffeur had voorspeld, waren we op twee uur rond. We stonden dus tegen half twaalf terug in het hotel, waar iedereen meteen een douche nam – de hitte was nog meegevallen, het stof niet – en we dan maar gingen eten. Na de middag was duidelijk dat iedereen moe was. Ik leende de kinderen mijn computer, zodat ze wat tv konden kijken, en Bart en ik lazen. Ik ben op bepaald moment in slaap gevallen, en moet stevig geslapen hebben. De kinderen hadden geen zin meer om te zwemmen, en dus zijn we allemaal de rest van de dag op ons kamer gebleven. Want ja, ook dat is vakantie: ongegeneerd en ongestoord kunnen lezen. Thuis hou ik dat niet langer dan een half uur vol, ik ben veel te ongedurig en er zijn altijd nog massa’s dingen die moeten gedaan worden.

We gingen avondeten, Merel vloog in bed, en Bart en ik speelden nog wat Uno met de jongens, tot het ook voor hen bedtijd was, en ik eindelijk kon verder lezen in mijn Engelstalige klepper van meer dan 1000 bladzijden.

Heerlijk!