Bosklas
Dat hij groot wordt, onze Wolf. Gisteren is hij op bosklas vertrokken, met een grote grijns op zijn gezicht. Hij zag het helemaal zitten, die vijf dagen in Sart-lez-Spa.
Alleen… Ongeveer de helft van het programma heeft hij al gezien: rondlopen in Spa, van het water drinken, het kasteel van Reinhardtstein, de dam van Robertville, het kasteel van de Franchimontezen, Botrange… Dat komt er natuurlijk van als je al een paar keer naar die kant van de Ardennen op vakantie bent geweest. Maar het zal natuurlijk een gans andere insteek zijn, zo met zijn klasgenoten en vriendjes.
En eigenlijk, stiekem mis ik hem wel een beetje. Het is hier toch net dat beetje stiller in huis, en op zich vind ik dat dan weer niet erg, maar ik mis zijn gevatte opmerkingen en zijn scherpe blik.
Het is het begin van leren loslaten, zeker? Tsja…
365 – 29 september 2015 – esthetisch verantwoord
Arduino
Ik had er al veel van gehoord, van een Arduino bord, en had eigenlijk al de kinderen willen inschrijven voor een cursus Coder Dojo, maar dat was eigenlijk nog nooit gelukt wegens teveel andere activiteiten. Maar nu richtte ArdLab – de vader van een van onze leerlingen – cursussen in voor onze leerlingen, en mocht er per groepje ook een leerkracht meedoen, gratis en voor niks. Ik was er als de kippen bij om me in te schrijven, want prutsen met techniek en hardware, ik vind dat eigenlijk de max.
Maar wat is nu in hemelsnaam een Arduino? Wel, eigenlijk is dat een microcontroller, een klein programmeerbaar stukje computer dat je vanalles kan laten doen. Als je het – met nog tussenstukjes, dat wel – aansluit op pakweg je kerstboomlichtjes, kan je die Stille Nacht in morse laten knipperen. Of je kan, met een lichtsensor en een motortje, het ding je gordijnen automatisch laten sluiten als het donker wordt, dat soort onzin. Je sluit het via USB aan op je computer, en kan het programmeren om dingen te laten doen.
En dat is wat ik nu aan het leren ben, acht maandagavonden van zes tot negen. Vandaag was het eigenlijk behoorlijk theoretisch: je moet uiteraard eerst de grondbeginselen van de programmatie in C++ aanleren, om pas daarna te leren spelen. Ik ben een absolute leek, maar was wel bijzonder gefascineerd door het bord dat voor mijn neus stond. Hans, de lesgever, had voor ons allemaal ideale beginnersbordjes gemaakt: een Arduino, met een schakelingenbordje ernaast (ik hoop dat ik de juiste term gebruik), een potentiometer en nog wel wat dingen.
Voor we het goed en wel beseften, deden we een lichtje knipperen. En daarna dimden we dat lichtje, snel en traag, en met onderbrekingen en al.
Wijs hoor, maar wel vermoeiend, en ingewikkeld. Ik hoop maar dat ik het volhoud, maar voorlopig vind ik het absoluut de max.
365 – 28 september 2015 – bosklassenvertrek
Plat
De bedoeling was om deze voormiddag netjes te helpen opruimen daar in Meeuwen-Gruitrode, dan naar huis te rijden, te douchen, en naar F.A.C.T.S. te vertrekken, om daar te helpen op de stand van Elanor, de Tolkienvereniging. Andere jaren heb ik er altijd mee staan haarvlechten, en dat was meestal geen overbodige luxe.
Maar ik was pas thuis tegen dik twee uur, moest toen nog eten en douchen, en dus was het na drieën tegen dat ik klaar was. Ik heb nog gebeld naar de mensen van Elanor of het wel de moeite was dat ik afkwam, want de beurs sluit om vijf uur. Het ging ervan afhangen hoe druk het er was, en hoeveel mankracht ze hadden om te helpen opruimen en afbreken. Dat bleek nog heel erg mee te vallen, en ze vonden het voor dat dik uur eigenlijk ook niet meer de moeite. Dus ben ik, opgelucht, gecrasht in de zetel en heb liggen slapen. Een larp in het begin van het schooljaar is blijkbaar niet ideaal, en de voorbije weken zijn eigenlijk behoorlijk druk geweest.
Geen F.A.C.T.S. voor mij dit jaar dus. Jammer, eigenlijk, maar niks aan te doen. Volgend jaar beter!
365 – 27 september 2015 – wel de klepel, maar de klok niet gevonden!
Vestigo
Een nieuwe larp, een nieuw concept.
Poort is er na een dikke twintig jaar mee gestopt, en dat betekende ook het einde van ons groepje amazones, de Vossen. Alleen hadden wij eigenlijk helemaal nog geen zin om te stoppen met ons groepje, en zochten we een nieuwe live. Toevallig werd er net een nieuw concept opgestart, low fantasy in een post-apocalyptische setting. We stelden ons kandidaat, maar trokken de groep ook open naar mannen, zijnde de echtgenoot van een van de Vossen, en haar neefje. Gaandeweg kregen we ook de vraag van een complete onbekende of hij kon aansluiten. Zijn premisse lag ons wel, en nu blijkt ook de persoon in kwestie: de klik kwam er onmiddellijk, hij past wel in de groep.
En dus zijn we nu met een groep van zes vrouwen – gemiddelde leeftijd 45, denk ik -, twee mannen van rond de veertig, en twee jonkskes van nog geen twintig een grote familie aan het spelen. De larp op zich had nog wel te lijden onder een hoop beginnersproblemen en scenariofouten, maar bon, we geven het in elk geval een tweede kans, ook al waren er behoorlijk wat momenten waarop alles nogal doods was.
Maar ik heb een fijne dag gehad, en dat telt.
(Foto Mandy Daems)
365 – 26 september 2015 – Vestigo
Sommige dagen…
Sommige dagen zijn het gewoon niet. Echt niet. Zoals vandaag. Stressen, lopen, vliegen, dingen laten vallen, niet echt geïnspireerd lesgeven, dat soort onzin.
Ik moet vanavond nog vertrekken naar een larp in Limburg, twee uur rijden. Bart had me al laten weten dat hij in de namiddag in Amsterdam moest spreken, en dus vrij laat ging terug zijn. Alleen had ik blijkbaar gedacht dat dat rond zeven uur ging zijn, terwijl zijn trein pas om half negen toekwam in het Dampoortstation. Tsja.
Mijn larpspullen had ik deze voormiddag al klaar gezet, ik moest na het lesgeven enkel nog mijn gewone kleren en slaapspullen verzamelen. De jongens konden terug meekomen met Elke van de rugby, ik had dus nog ruim tijd om de jongens te brengen naar de Blaarmeersen, brood te halen met Merel, en mijn gerief samen te rapen. Merel was zó teleurgesteld dat we niet eerst nog een wandelingetje gingen maken in het prachtige weer, dat ik toestemde: tijd genoeg. Maar we waren amper op weg langs het strand, toen er een smsje binnenkwam: dat ze zich misrekend had in het aantal kinderen dat al meereed, en dat de jongens dus níet mee konden. Hmpf. Streep door mijn rekening. Intussen was het half zeven, en was het eigenlijk niet de moeite meer om nog een kwartier naar huis te rijden, en dan na twintig minuten alweer aan te zetten. Ah, idee! Niet ver van de Blaarmeersen is er ook een Delhaize. Ik zou met Merel boodschappen gaan doen, sandwichen en kaas en salami kopen, en dan alsnog picknicken. Zo gebeurde… tot ik aan de kassa vaststelde dat ik Wolf thuis naar de apotheker had gestuurd, en mijn portefeuille niet opnieuw in mijn handtas had gestoken. Geen geld bij. Zucht, diepe zucht.
Met het schaamrood op mijn wangen legde ik de spulletjes terug, en reed alsnog naar huis, om daar bijzonder haastig snelsnel een brood te halen bij de bakker, en in sneltempo te eten met Merel. We gingen de jongens ophalen, en daar moesten we dan nog staan wachten, want Kobes training liep net vandaag een kwartier uit. Al bij al was het na acht uur tegen dat we weer thuis waren, stak ik Merel in bed, en moest ik nog mijn gerief beginnen samenzoeken.
Enfin, zodra Bart thuis komt, zet ik aan richting Antwerpen om daar een vriendin op te pikken, en dan door te rijden naar Meeuwen-Gruitrode.
En dan maar hopen dat de dag morgen gewoon beter is. Het zal in elk geval al een nieuwe zijn.