Mooi weer, en dus wordt het dringend tijd om Merel ook écht te leren fietsen. Ze is verdikke al acht! Op zich kan ze dus wel fietsen, maar het is nog iets anders om in het verkeer te fietsen: ze is vooral heel erg bang.
Vandaag kreeg ik haar nu wel zo ver dat we samen naar de Delhaize zijn gefietst: we hadden brood en nog een paar dingetjes nodig, en ze zag het, tot mijn verbazing, nog zitten ook.
Ze deed het ook zeer goed, eigenlijk, en luisterde vooral ook zeer goed naar mijn aanwijzingen. Maar tegen dat we aan de Delhaize waren, was ze aan ’t huilen: haar benen deden pijn! Wellicht was het meer de stress dan wat anders, maar bon.
We deden boodschappen, en tegen dat we terug moesten, was ze al lang weer aan het lachen. Terugfietsen was dan ook geen enkel probleem. Ik heb thuis wel haar banden eens stevig opgepompt en haar zadel wat hoger gezet, en ook dat scheelde een pak, zei ze. Mja, misschien had ik dat eerst moeten doen?
Enfin, we gaan nu wat vaker proberen korte fietstochtjes te maken, zodat ze went aan het verkeer. Ik kijk er al naar uit om samen met haar naar ’t stad of naar de muziekschool te fietsen.