Dit is wat ik schreef op de pagina van het evenement. Buitenstaanders kunnen nooit die enorme rush ervaren, die complete andere wereld, dat intens gevoel van escapisme. Je speelt dat personage niet, je bént dat personage.
Bij onderstaande momenten wil ik eigenlijk ook de nachtelijke wandeling doorheen het bos toevoegen. Het is een kleine tien minuten wandelen van het hoofdgebouw naar mijn slaapplaats langs een bospaadje. Het had hard geregend, dus alles was vochtig en er steeg een soort klamme mist op. De maan scheen intussen, en het bos was sprookjesachtig verlicht. Ik ben een paar keer blijven stilstaan om te genieten, zo rond vijf uur ’s morgens. Achteraf hoorde ik dat ik lang niet de enige was.
Bon, ik ben al altijd fan van Omen, maar deze keer… Ik heb in totaal tien minuten in de herberg doorgebracht. Nuff said.
Eerst en vooral, bedankt aan het team om me toch altijd weer mijn ding te laten doen en de meest waanzinnige rollen voor me uit te schrijven. De voorpret begint altijd al met de briefing: meestal is mijn eerste reactie een welgemeende WTF, en daarna een grote grijns. Een hopeloos verliefde non met flagellatio. Seriously? En dat ik Olga graag speel, is natuurlijk een understatement, en ik vind het dan ook fantastisch dat ik ze telkens weer mag spelen met een minimum aan briefing, zodat ze als een speler aanvoelt. Bedankt, echt waar.
Een paar hoogtepuntjes:
– drie uur wachten op spelers in een ijskoude kapel valt daar niet onder, maar wel de fijne redding van de Moeder, en de gezichtsuitdrukking toen die haar zweep uithaalde en zichzelf begon te geselen.
– een gloednieuwe figurante zo ver mee in het spel krijgen, dat ze huilend voor je voeten valt. You rock beyond belief!
– met een bang hartje als Olga het middenplein oplopen – ik verwachtte op zijn minst boe-geroep en verwijten – en meteen knielende mensen zien, een uitnodiging aan een Mannheimer kampvuur krijgen, en zelfs een uitnodiging voor een Golyndisch trouwfeest, en dat in een door Korda geplaagd, geterroriseerd en zelfs al aangevallen dorp. Ik wist niet wat ik hoorde! Merci, gasten, echt.
– flagellatio, en telkens weer die verschrikte gezichten. Ik had 5 lagen kleren aan, ik voelde daar niks van, wees gerust!
– koffie. Eén bepaalde koffie.
– vanillepap. Mensen, nooit geweten dat vloeibare vanillepap ne mens zo kan opwarmen en vooral gelukkig maken. Veel te gelukkig om goed te zijn.
– een fantastisch neergezette jonker van Korda. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten en hoe Olga ging moeten reageren, maar Mathias speelde dat schitterend. Zowaar trots op een gebroed van Berger.
– de confrontatie met Bard rond vier uur ’s nachts. Man, uw ogen, zo bliksemen!
– een welbepaalde vraag om kwart over vier op zaterdagnacht. Serieus, Twee Teven. Kwart. Over. Vier. Een gigantisch intrigerend en intens gesprek later was het kwart over vijf, en was ik nog geen minuut outgame geweest. Serieus maat, dat moesten ze verbieden! Ongelofelijk bedankt, heren!
– de dood van de Windduivels. Goh mannen, diep respect voor jullie beslissing en volhardendheid, maar zo zonde, zo zonde zeg. Olga is gebleven voor jullie afscheid, en heeft daarmee de start van het eindgevecht gemist.
– Bruno gij smeerlap! Gij speelt dat verdomme veel te goed en veel te graag!
– en last but not least de eindbash met Berger, en hem willen overtuigen om het goede te doen. Ik heb gebruld, gebriest, gepleit en ei zo na gebleit. Ja, Ronald, ik had tranen in mijn ogen.
Lieverds, bedankt voor dit prachtige verjaardagscadeau. Veel intenser kan het niet worden. Bedankt, echt bedankt.
Groothertogin Olga Vedorsdotter, Huis Korda, out.
All will burn before us.