Lieve lieve Merel van me
wat ben je op een jaar tijd toch veel veranderd! Vorig jaar schreef ik je nog dat je zo onzeker was, en dat ik dat niet snapte…
Intussen ben je lang zo onzeker niet meer, al heb je nog je momenten. Maar meestal ben je ongelofelijk rad van tong en gevat, met een stevige dosis sarcasme zelfs. Geen idee waar je dat nu toch vandaan zou kunnen halen, lieverd. Je beseft intussen gelukkig zelf dat je stevig wat in je mars hebt, en dat je nu eenmaal een compleet ander iemand bent dan je broers. Al moet je qua punten echt niet voor hen onderdoen: ik denk dat je rapport zelfs beter is dan dat van hen, liefje.
Je weet vooral heel erg goed wat je wil en wat je niet wil. Als je geen honger hebt, eet je gewoon geen vieruurtje, bijvoorbeeld, en als je een T-shirt met korte mouwen aan wil in de winter, dan doe je gewoon een extra gilet aan. Je hebt ook een heel logisch verstand, heb ik zo de indruk: even verstandig als je broers, maar veel en veel praktischer. “Ha ja”, zei je ooit, toen ik daar eens een opmerking over maakte, “ik ben dan ook een vrouw”. Ik kon je wel platknuffelen, muizie!
Verder ben je nog steeds een echt meisje-meisje, met je strikjes in je haar, je poppen, je toneeltjes, je jufspelen of bibliotheek of kantoor of winkel of… Je bent al zowat alles geweest, en dat is prachtig om zien. Aan de andere kant doe je dapper stoer mee met je broers, en ook dat is fijn om zien: je laat je door die twee echt niet koeioneren, gelukkig maar.
Deze morgen gingen je oogjes open en kroop je meteen, zoals elke ochtend, bij mij in bed. Ik knuffelde je bijna plat, en daarna gingen we samen naar beneden. Ik weet niet hoeveel gilletjes je hebt geslaakt bij het zien van alle versiering en van je cadeau en je kaarsjes en zo, maar ik weet wel dat je een keer of tien bij mij komen knuffelen bent met een dikke “Dankjewel mama, oh dankjewel!”
Ik lakte nog snel je nageltjes, blijkbaar had ik precies de kleur gekozen die ook in je kleedje zat, en je was helemaal in de wolken. Met een groot hart vertrok je naar school, waar blijkbaar al je vriendinnetjes je ook zowat omver geknuffeld hebben, wist je me te vertellen. En de cake viel enorm in de smaak, dat ook.
’s Avonds ging ik pannenkoeken bakken, maar je papa wist je te overhalen om voor frietjes te kiezen, wel wetende dat die pannenkoeken dat alleen maar uitgesteld waren. Daarna moest ik helaas naar school, en kroop jij lekker dicht bij je papa onder een dekentje en keken jullie samen naar een film.
En dan wist je me te vertellen dat je een hele fijne verjaardag had gehad, en je bedankte me oprecht. Weet je, liefje, ik zie jou nog het liefst van al om jouw zonnige, dankbare humeur. Je bent altijd vrolijk, altijd aan het zingen of dansen, en je bent vooral ook dankbaar voor de meest onnozele, kleine dingen. Ik breng een paar nieuwe kousjes mee, en je geeft me een welgemeende dankje, of ik bezorg je een envelopje voor iets, en je schenkt me je stralendste glimlach.
Weet je, muizie… Ik hoop dat je die ingesteldheid de rest van je leven mag behouden: dankbaar zijn om de kleine dingen des levens. Het zal je zó gelukkig maken, liefje…
Gelukkige verjaardag!