Sommige dagen zijn gewoon een hel om te plannen, en het komt dan natuurlijk ook allemaal samen…
Bart is woensdagmorgen in alle vroegte vertrokken naar New York en komt zondagmorgen terug. Op zich is dat geen probleem natuurlijk, ware het niet dat net nu mijn agenda ook overvol zit. Woensdagnamiddag zat ik in Brussel voor de Certamina, en Véronique heeft gewoon de kinderen bij zich genomen en hen cupcakes laten bakken. Zalig, zo’n vriendinnen!
Vandaag was een groter probleem: Merel had namelijk een extra vrije dag op school, maar ik had wel les van half negen tot half vier. Ook Kobe had gewoon les, en Merel is nu toch nog net iets te jong om een ganse dag alleen te zitten, nu niet voor ’t een of ’t ander. Ik heb wat rondgemaild en rondgevraagd, en ik mocht haar dan om acht uur afzetten bij Sandra, de mama van Feja met wie ze sinds dit jaar zeer goed overeenkomt. Ze hadden sowieso al gevraagd of ze eens samen mochten spelen… Alleen moest Sandra in de namiddag ook zelf les geven, en bracht ze haar kinderen naar haar schoonouders. Probleem dus. Merel mocht gelukkig dan naar Pascale, de mama van Jonathan, een dame met wie ik echt wel goed overeenkom en soms koffie drink. Die heeft haar gewoon verwend: balletjes in tomatensaus met frietjes, tekenen, en dan samen naar het Citadelpark om er met een asielhondje te wandelen. Merel had een hele fijne dag, zei ze zelf.
Alleen was de dag nog lang niet voorbij. Ik pikte Wolf op aan het Augustijnenklooster – hij had op een congres voor dokters moeten spreken als pijnpatiënt en was met zijn dokter mee naar Gent gekomen – en begon thuis samen met beide jongens hun gerief samen te rapen: ze gingen voor het eerst op een gans weekend larp, en dan nog wel zonder mij ^^
Ik heb nog op ’t laatste stekske een ganse alchemiekit samengesteld voor Wolf, en hij vond die zalig.
Rond half zes zaten we in de auto, en na stevig wat file stonden we rond acht uur in De Kievit in Geel. Oef. Er was gelukkig ook meer dan genoeg spaghetti, zodat Merel en ik ook een bordje mochten mee-eten.
Enfin, tegen half negen zijn Merel en ik weer aangezet richting huis, en rond tien uur kon ik haar in bed stoppen, doodop, maar klaar voor een meisjesweekendje.
