Nerdlab

Kobe had inderdaad een tijdje geleden een foldertje meegekregen naar huis, maar zoals zovelen lijden ook wij aan foldermoeheid. We hadden het dus niet eens bekeken.
En toen kwam hij woensdag enthousiast thuis van school: dat ze in de bibliotheek meegedaan hadden aan Nerdlab Het mobiele Makerslab, en dat hij dat de max had gevonden.

Ha ja? Bleek dat Nerdlab met hun mobiele makerslab van Bibliotheek De Krook in 2017 naar verschillende wijkfilialen reist. “Daar kunnen tieners (10-14 jaar) hun eigen stad bouwen, met behulp van lasercutting, elektronica, videomapping en streetart. Een creatieve en leerrijke dagen, met een spectaculair resultaat!”

Het was vorige zaterdag al geweest, en vandaag wilde hij dus ook wel gaan. Alleen… Kobe zou Kobe niet zijn mocht hij om tien uur klaargestaan hebben. Hij vond dat hij later ook nog wel kon aansluiten, en wie ben ik dan om dat tegen te spreken. Zodoende stond hij niet om 10.00 uur, maar wel pas om 14.00 uur in de bib, iets waar hij achteraf spijt van had.

“Want ja, mama, we hebben een bristlebot gemaakt, en nog veel wijze dingen! Kijk maar!”

Jammer genoeg waren er maar drie kinderen aanwezig. Allez zeg, zo spijtig!

Volgende week wil hij ook gaan, maar we moeten dat nog bekijken, want er is ook rugbymatch in Oudenaarde…

Enfin, we zien wel, ik ben in elk geval al blij dat hij het leuk vond!

Heerlijk gezelschap

Sommige dagen zijn gewoon beter dan andere.

Deze morgen genoot ik intens van Merels gelukzalige glimlach bij het posten van de brief naar de Sint. Hoe zo’n geloof nog zo rotsvast kan zijn… En het leuke is: Kobe heeft evenveel moeite gedaan, met brief en tekening en alles, want alleen op die manier blijft de illusie bij Merel in stand, zei hij. Fantastisch, toch?

Daarna ben ik braafjes wat gaan liggen, want tegen half elf stond ik al te koken: rustig, in stagekes, en tussenin af en toe weer liggen. Mijn maatje van ’t school kwam namelijk langs, en we zijn beide aan het Weight Watchen: dik in orde dus. Ik maakte een fantastisch receptje klaar, en levendeverse pompoensoep met dille.

We zetten ons te tetteren, ik kreeg alle verhalen en roddels (nu ja) van school te horen, en ik genoot er immens van. Ja, zo drie maanden thuis zitten, da’s niet zo bevorderlijk voor het sociale leven. Al een chance dat ik van nature nog niet zo’n sociale ben…

Maar nog ne keer merci, Peggy’tje, ’t heeft me deugd gedaan!!

 

Kappers, geocachen en vooral braaf zijn…

Deze morgen was het toch alweer iets beter dan gisteren. Ik ben ongelofelijk voorzichtig, maar het moet wel lukken allemaal. Laat ons zeggen dat ik nu 70 ben :-p

Enfin, veel respijt was me sowieso niet gegund, want ik wilde om half twaalf naar de kapper. Dat lukte, joepie, al zat ik wel wat te schuifelen in de stoel.

Ik had nog ietwat tijd over voordat ik om 13.00 uur bij de kinesist moest staan, en dus ging ik nog snel even een van mijn eerste caches in orde gaan zetten. Deze zit op een onmogelijk van buitenaf te bespeuren plekje, waar sowieso al bijna geen mensen passeren, en die moet dus gevandaliseerd zijn. Jammer, echt jammer: als geocacher wil je toch net caches vinden en niet ze verloren doen gaan? Maar bon, ik had thuis al een nieuwe met een magneetje geprepareerd, ben dus heel eventjes van mijn route afgeweken, tot aan de sluis gereden, en daar een nieuwe cache geplaatst. En in het terugrijden naar de stadsring stopte ik nog even om een muurschildering te fotograferen, en zag ik er prompt nog eentje staan onder een venster ook.

IMG_0975

Ik zette die prompt op Gentblogt, en kreeg dadelijk de reactie dat er zo een heel pak staan in Gent, en de plaatser ervan reageerde ook zelf.

Ik reed meteen door naar de kine, en man, dat deed deugd! Heel veel zorgen maakte ze zich niet, want de pijn situeerde zich vooral ter hoogte van mijn bekken, en niet zozeer ter hoogte van de verschuiving. Oef. Maar toch moet ik het nog even heel rustig aandoen.

Ik was eigenlijk van plan om voor de eerste keer weer naar het koor te gaan, maar dat leek me nu niet zo’n geweldige optie. Ik ben dan maar netjes thuis gebleven, en ik hoop dat de rug nu weer sneller naar een jaar of 60 zal gaan, want daar zat ik intussen…

46 is het nieuwe 80

Nee, het was niet mijn allerbeste verjaardag, nee.

Ik geef het toe: ik was een beetje teleurgesteld bij het ontbijt. Geen liedje, geen cadeautjes, geen slinger, niks, enkel een knuffel van de drie kinderen, en dat gebeurt vrijwel elke ochtend. Merel, die tekeningen maakt voor àlles, had het zelfs niet nodig gevonden een tekening te maken.

Ik begon dan maar het huis op te ruimen, afwasmachine leeg te maken, dat soort dingen. Intussen stroomden de felicitaties binnen via FB, en jawel, zelfs mijn vader en schoonmoeder belden even! En toen kreeg ik nog een telefoontje van een goeie vriend, met wie ik fijne plannen maakte om nog eens samen te zingen en zo. Mijn dag fleurde wat op, ja.

Tegen twaalf uur kwam Bart thuis, dat wel, met een grote bos bloemen ^^ Echt koken hoefde ik gelukkig niet te doen, daar had ik nog spaghettisaus voor van op Omen. Maar tafel zetten en dergelijke? Tsja, ook dat mocht ik zelf doen.

Tegen één uur bracht ik Bart naar zijn kantoor, en nog wat later Kobe naar zijn muziekles. Taart? Nee hoor, tenzij ik die zelf was gaan halen, en dat vertikte ik. Maar geen van de kinderen had daar ook maar een seconde aan gedacht. Blijkbaar verjaren kinderen wel, maar mama’s niet. Met Merel reed ik daarna naar de bib, haalde een stapel boeken voor haar en voor Kobe in huis, en wipte dan de Wereldwinkel eens binnen. Daar trakteerde ik mezelf op een paar zilveren oorbellen en een kleine regenstok. Amper 10 euro, en ik had dat eigenlijk al altijd willen hebben, ik vind het geluid zo zalig…

Bon, terug thuis, vieruurtjes geregeld, en dan Kobe gaan ophalen in de muziekles. Aangezien ik nog steeds Wolfs gitaarjuf wilde spreken, waaide ik ook effectief het gebouw binnen, met Merel in mijn kielzog.

En toen… Toen misstapte ik me, zo’n klein boordje dat ik niet gezien had. Je kent dat gevoel wel, dat je een trap afdaalt en denkt dat je er bent, en dat er dan toch nog een tree blijkt te zijn. Wel, dat dus. Er schoot een pijnscheut door gans mijn rug, van staartbeen tot nek. Ik bleef even staan, hapte naar adem, en ging toen verder.

Thuis ging ik even liggen, maar daarna moesten we ons klaarmaken voor de rugby. Normaal gezien rijdt Kobe met Erika of Elke mee, maar ik had eigenlijk bardienst. De vorige twee had ik al afgezegd, die van vandaag wou ik eigenlijk wel doen. Samen met Wolf moest dat wel lukken, had ik beredeneerd. Alleen… mijn rug was duidelijk een pak erger geworden. Ik ben nog tot daar geraakt, ben met Wolf en Merel tot aan het clubhuis gestapt, maar het zweet stond in mijn haar. Gelukkig wilde Jonathan probleemloos mijn shift overpakken, waardoor ik terug naar huis kon. Ik moet toegeven dat ik in de auto misselijk werd van de pijn. Thuis liet Wolf me geen keus: hij haalde de spullen uit de auto, en ik moest direct gaan liggen.

Dat deed ik ook, en ik ben er zelfs niet uitgekomen om te eten, Wolf bracht mijn gesmeerde boterhammetjes naar de zetel.

De rest van de avond heb ik heel braafjes in de zetel gelegen, zonder veel te verroeren, met een kersenpitje, een dosis Tony Chocolonely Salted Caramel, en een romantische film met Heath Ledger die ik al een keer of vier heb gezien. Bart was toch niet thuis, die had er geen last van :-p

En ja, dus opnieuw het gevoel van 80 jaar te zijn. En ik was al naar 60 geraakt…

 

Sorry, Kamiel!

Ik stapte deze morgen net uit de douche toen ik het nieuws hoorde dat Kamiel De Bruyne, een ongelofelijk fijne oudleerling van me die destijds nog de prijs Latijn had gekregen, een Emmy had gewonnen. Jawel, een échte International Emmy Award voor zijn programma “Sorry voor alles”. Een welgemeende, nog kletsnatte YES! ontsnapte me. En toen hij zijn dankwoorden uitsprak en zei “Sorry mom for not becoming an engineer” kreeg ik zowaar tranen in de ogen.

Want Kamiel is een van onze beste allrounders ooit op school, met prijzen voor onder andere wiskunde als Latijn, en met een fenomenaal taalgevoel. En toen we hoorden dat hij geen burgerlijk ging doen, maar filmschool, hadden we zowat allemaal iets van: “Allez jong, Kamiel, wat doet ge nu? Serieus? Gij met al uw talenten? Maar bon, als dat is wat ge graag doet…” En ja, we schudden ons hoofd…

Wel, Kamiel. sorry daarvoor. Niet dat we er ooit aan twijfelden dat je het daar ook goed ging doen, daar niet van, maar toch: sorry. Want het is jouw keuze, en wat voor een keuze, en we hadden je iets volmondiger mogen steunen.We hebben dat daarna nog wel gedaan hoor: je hebt me nog gefilmd op school en op larp voor een van je projecten. Ik heb het eigenlijk nooit gepubliceerd: bij deze dus.

Nog eens proficiat, Kamiel. Je hebt er geen idee van hoe trots ik wel ben op een van mijn Latinisten. Serieus.