Deze morgen ben ik met Wolf vertrokken, zoals voortaan weer elke zaterdagochtend, naar de Poel voor zijn les Algemene MuziekCultuur. Dit jaar is ze niet van tien tot elf, maar van elf tot twaalf. Ik zag nog steeds geen reden om dan niet gezellig in de Labath te gaan zitten met mijn koffietje en een boek, en te genieten, en dan helemaal zen terug naar huis te gaan.
Awel, deze keer was ik helemaal opgefokt en zenuwachtig toen we terugreden, en Wolf moest daarmee lachen. Wat was er nu gebeurd?
Ik was binnengekomen, zag dat het behoorlijk vol zat, en had me aan het tafeltje naast twee druk kletsende dames gezet. Nu, die twee waren duidelijk vriendinnen die elkaar niet zo vaak zagen, en waren op zeer luide toon in conversatie, onmogelijk om hen niet te horen eigenlijk. En ik, ik moest lachen, want het ging over de school, en hoe zot dat die leraars eigenlijk wel waren dat ze 24/24 bereikbaar waren via Smartschool, en hoe onzinnig die lijst met benodigdheden eigenlijk wel is, en of ze dat dan niet kunnen samenvatten, en die werkboeken… Tegen dan was ik ook echt geamuseerd aan het luisteren, en vond ik het ook nodig om dat tegen de dames te zeggen, dat ik niet anders kon dan hen horen, en dat ik het zo grappig vond omdat ik wel degelijk aan de andere kant stond, als leraar.
Beide vonden ze dat dan weer fantastisch, en er ontspon zich een gans gesprek, waarbij bleek dat bij de ene de zoon bij ons op school zat en dat ik hem wel degelijk kende – maar nog net niet in de klas had – en dat de andere een zoon op de Voskenslaan had. Eigenlijk kwam het uiteindelijk neer op een lang, zeer geanimeerd, zeer hilarisch oudercontact, gelardeerd met extra sloten koffie. Ik heb me de max geamuseerd, maar zen, nee, dat was het niet, wel integendeel.
De gezichten van de jongens, toen ze binnenkwamen en ons in druk gesprek verwikkeld zagen, waren goud waard. Uiteindelijk hebben we afgesproken over twee weken – volgende week zitten hun kinderen allebei bij de papa – in het Mariott, want ook hen was het bijzonder goed bevallen. Grappig!