Blaadjes

Ik heb nu al wel een aantal katten gehad, maar Saruman heeft nu toch wel een speciaal trekje. Als in: mijn huis ligt voortdurend vol blaadje. Boomblaadjes. Plantenblaadjes.

Want wat doet hij het liefst van al? Hij glipt naar buiten, grabbelt daar een blaadje van de haag in zijn bekje, crosst ermee naar binnen, en speelt er dan mee tot het helemaal in frut vaneen hangt. En dan? Ah ja, dan loopt hij weer naar buiten, grabbelt een nieuw blaadje, enzoverder.

Als hij niet buiten kan, durft hij ook al eens in mijn planten kijken of daar niks te rapen valt. Er staat nu sinds een paar weken een hibiscus op een tafeltje naast mijn bureau. Wel… Hij zag me eerst kijken, en deed alsof er totaal niks aan de hand was. U weet wel, zo helemaal opvallend onopvallend.

En toen? Toen had hij er inderdaad toch eentje vast.

Raar beest!

 

Ardennen 2017, dag vijf, enfin, Tongeren eigenlijk

De voormiddag werd gespendeerd aan opruimen, alles in de auto krijgen, en kuisen. Ha ja, da’s wel het minste dat we kunnen doen. Alles werd grondig gestofzuigd, en keuken, badkamers en toiletten schoongemaakt, en kwart voor elf zaten we in de auto.

We reden rond via Walk, omdat er daar nog een opgeloste mysteriecache te rapen viel, en reden toen richting de Hoge Venen. Ellen had ons Malmédy sterk afgeraden vandaag, en de radio gaf haar gelijk: dit weekend is er de Formule 1 Francorchamps, en alles zat al opgestropt daarrond. Ik heb zelfs Eupen vermeden, en ben via Verviers gereden. Kwart over twaalf stonden we in Tongeren, parkeerden ergens, en gingen naar de Infirmerie, een restaurant dat ons door een kennis was aangeraden. En ja, ik kan haar wel gelijk geven: het was er dik in orde. Het kader was overigens prachtig.

Na het eten gingen we de auto ergens anders parkeren, en wandelden we doorheen de mooie straten van Tongeren naar het Gallo-Romeins Museum. We hebben natuurlijk maar een klein deeltje gezien, maar ik moet het toegeven, Tongeren is echt wel mooi.

En toen was er het museum, natuurlijk. De kinderen deden een geurtocht doorheen de drie verdiepingen, en mama keek een beetje rond, niet grondig genoeg naar haar goesting, maar bon. Wolf haakte al vrij snel af, zoals gedacht, en ging rustig in de cafetaria zitten. Wij zijn dan bij hem komen zitten, hebben iets gedronken, en toen zijn Merel en ik nog vrij snel door de tijdelijke tentoonstelling van Marc LaGrange gelopen, in iuxtapositie met Latijnse en Griekse teksten. Die ik dan ook verwoed heb gefotografeerd wegens bruikbaar in de klas. As usual. Maar knappe foto’s gezien, zeg! Wow…

We neusden nog even rond in de museumshop waar de kinderen een spel kregen en ik twee machtige potloden kocht voor veel te veel geld, en toen liepen we naar de markt met Ambiorix. Waar we toch wel ijsjes vonden, zeker?

En toen reden we richting Leuven, met nog een tussenstop aan een kapel echt te midden van de velden, met uiteraard een geocache. Maf gebouw!

IMG_2034

Ellen kwam net thuis toen we aanbelden, en aangezien er nogal wat file stond op de Brusselse ring, zijn we nog wat gezellig blijven kletsen. Resultaat: vertraagd verkeer, maar niet stilgestaan op de ring, en thuis tegen acht uur. Dik in orde, en echt een fijne vakantie gehad!

Nog eens bedankt, Ellen en Jan!

Dagje Monschau

Goh, deze keer waren we zelfs op voor negen uur! We ontbeten, ik werkte wat voor school, en een en ander zorgde ervoor dat het alsnog elf uur was voor we richting Monschau reden. Monschau, dat is een heel pittoresk, heel toeristisch stadje net over de Duitse grens. En er valt geen zak te beleven. In de winter is er blijkbaar wel een leuke kerstmarkt, als je voor dat soort dingen bent, tenminste. We waren er in 2013 en 2014 al geweest, en dat was dat, dachten we. Maar toen zag ik dat er een paar leuke caches waren daar in Monschau. En dat we eigenlijk nog geen Duitse geocaches hadden, al zeker geen webcamcache, en dat er een fijne wherigo en letterbox was. Wherigo, da’s een ‘avontuur’ in de stijl van (voor de oudjes zoals ik) Leasure Suit Larry, waarbij je van locatie naar locatie gaat (maar dan wel in het echt), daar virtuele personages tegenkomt, die vragen moet stellen of dingen geven, en zo een verhaal oplost.

We reden deze keer dus naar de andere kant van Monschau, vonden een eerste cache aan de mosterdmolen, en parkeerden verderop. Iedereen had intussen serieuze honger, dus we startten de wherigo op, maar liepen dan verder naar het restaurant dat ik had opgezocht. Dat dicht was over de middag, blijkbaar, ondanks wat hun website zei. Hmpf. We zijn dan maar wat verderop gaan zitten op de markt tussen de rest van de toeristen. En we hadden natuurlijk al besteld toen we zagen dat het tafeltje waar wij zaten, bij een klassiek Duits restaurant hoorde – denk schnitzels en Bratwurst all the way – terwijl het tafeltje naast ons, met dezelfde stoelen en zo, bij een Italiaans restaurant hoorde. Iets wat we duidelijk beter zagen zitten. Maar bon, de cordon bleu was lekker.

Intussen zaten we ook in het beeld van de webcam, en konden we die geocache ook loggen. Onze eerste webcamcache!

Monschau webcam

Na het eten zag Wolf het wel zitten om een paar gewone caches te doen. Bergop of bergaf, dat maakt voor hem niks uit, het is het stappen, of nog meer het slenteren of stilstaan op zich waar hij last van heeft. We liepen dus steil bergop langs een redelijk vervelende straat, maar gingen toen een bospad in. Al even steil, eigenlijk. Dat leidde ons naar een cache, maar ook naar enkele spectaculaire uitzichten en zelfs een uitkijktorentje. Prachtige wandeling!

Daarna daalden we opnieuw naar waterniveau, om dan aan de andere kant opnieuw te klimmen tot aan een cache bij het kerkhof. Toen oordeelde Wolf dat het welletjes was, en daalden we opnieuw af om een ijsje te halen. Want ja, een vakantiedag zonder ijsje is een dag zonder vakantie.

Tegen vier uur waren we dus alweer op de terugweg – de volle twintig minuten! – met nog een tussenstop aan een hele mooie kerk en een schattig kapelletje aan het kerkhof.

Tegen half vijf kroop Wolf in zijn bed, en ik installeerde me buiten in de zon met mijn boek en met, zo bleek, een hondje en zijn temster. Ook op een zonnebed, jawel. We aten, ik blogde, en Wolf kwam zowaar uit zijn kamer naar beneden toen Kobe moest gaan slapen. Ah ja, want die slapen op één kamer, en dus moest hij wel beneden zitten.

Maar jawel, alweer een heel fijne dag. En volgende keer gaan we dus zeker naar Monschau voor die wherigo en die letterbox. Op voorwaarde dat Wolfs rug beter is, natuurlijk.

Ardennen 2017: dag drie

Ik heb al een nacht of vier vreselijk slecht geslapen en dus schoot ik deze morgen – nu ja – wakker om elf uur! Goh, erg was dat niet: ook Wolf moest recupereren van gisteren, en ’t is niet alsof we hier dringende bezigheden hebben. We ontbeten op ons tienduust gemakskes buiten op het terras, lummelden nog verder rond, ik schreef nog wat verder voor dit blog en voor de schoolwebsite, en tegen half een zette ik de overschot van de spaghetti van maandag op tafel. Ik had voor de zekerheid nog een kleine lasagne gekocht, maar dat was dus nergens voor nodig geweest. Ellen, er zit dus een portie lasagne in je diepvries :-p

En toen begonnen ze plots om een of andere reden onnozel te doen buiten op het terras met zo’n piepklein kleuterfietsje, een bal en de glijbaan als ophaalbrug. Iets van een parcours waarbij de ene zo veel mogelijk rondjes om de tafel en onder de ophaalbrug moest afleggen zonder dat de ander hem mocht raken met de bal. Of zoiets. Het leverde alleszins gigantisch veel geroep, gegoefel en gegiechel op.

IMG_1898

Maar bon, we trokken op pad om nog een paar caches in de buurt te zoeken, een Did not Find van twee jaar geleden om te zetten in een lachend gezichtje, en dan ten verzeilen op een bijzonder indrukwekkende plek: een oude tunnel over de Warche, in zijn huidige vorm gebouwd door de Duitsers tijdens de tweede wereldoorlog. We parkeerden, liepen een eindje over de Venntrail, en daalden dan een steil, smal paadje af dat bijna overwoekerd was met tengels, maar het was het echt wel waard. Foto’s doen de plek geen eer aan…

Zonder geocachen zouden we deze plek nooit gevonden hebben, en dat denk ik wel vaker… ’t Is echt een prachtige hobby, en nog gratis ook.

We reden terug via Weywertz waar we, opnieuw volgens traditie, een brood en een ijsje bij de plaatselijke bakker haalden.

En toen, toen was het tijd om te dammen!! We hadden speciaal gewacht omdat ze voor vandaag 25° voorspelden, en jawel, dat was ook zo. Ik installeerde me op de bank aan de zijkant met mijn boek, en de kinderen speelden in het water. De jongens hadden hun crocs aan, Merel begon met laarzen maar die waren al snel doornat, loodzwaar, en dus speelde ze die uit. En had ze nog geen drie stappen verder al een sneetje in haar voet van een scherpe steen. Groot drama, uiteraard. Zucht.

Merel had dus geen zin meer, en voor Wolf was het ook vrij snel welletjes, want dat gebogen staan is al helemaal geen pretje voor zijn rug. Tegen half zes waren we dus alweer thuis, en werd er hier gewoon gechilld.

We aten nog eens buiten, en toen stelde ik vast dat ik eigenlijk nog niet uitgewandeld was. Geef toe, nog geen 5000 stappen voor een dag in de Ardennen… Ik zette om kwart voor acht nog aan voor een klein ommetje, met zonnebril op en zonder fototoestel. En na dat ommetje was ik duidelijk nog niet uitgestapt, en stapte ik dan maar verder voor een kilometer of drie. Da’s nog niet ver, maar het ging wel redelijk stevig omlaag en omhoog, en de zon begon stilaan onder te gaan. Met een zonnebril op is dat niet zo interessant… Ik had ook enkel mijn iPhone mee, en dat vond ik eigenlijk wel jammer…

Maar de wandeling deed me deugd, en ik heb echt stevig doorgestapt. Helaas had ik er daarna niet bij stilgestaan dat er nogal wat cafeïne in ice tea zit, en had zonder nadenken een gans flesje leegdronken. En dus lag ik te woelen in bed, kreeg het koud, en heb ik om kwart over middernacht gewoon nog een heet bad gepakt. Geslapen als een roosje, jong!

Ardennen 2017: dag twee

We sliepen lang, en het was zeker al na elven voor we vertrokken richting de Mont Rigi. Er zijn in het voorbije jaar nogal wat geocaches in de streek bijgekomen, en dus wisten we weer wat gedaan. Zo passeerden we langs een heel mooi riviertje, waar we eventjes moesten zoeken.

IMG_1859

Iets verderop lag een cache in de voortuin van een restaurant, wellicht gewoon om reclame te maken. Tsja. We reden dan maar verder naar de Mont Rigi, waar we elke keer opnieuw gaan eten, en elke keer weer bijzonder tevreden zijn.

Ik nam de menu express met inktvisringen, een heerlijke risotto en een ijsje voor 20 euro, Wolf gooide zich op een stevig bord lamsvlees, en de kinderen hadden allebei een kindermenu voor tien euro, mét ijsje. Dat zou Wolf als enige zonder dessert gezet hebben, en ook al had hij eigenlijk al te veel gegeten en zijn bord niet leeg gekregen, hij wilde per se een banana split. Ik waarschuwde hem: als hij het niet opkreeg, ging hij het van zijn eigen zakgeld betalen. Deal, vond hij, en dus zat hij – nogal wat later – met een grote grijns zijn bord leeg te eten.

En toen gingen we wandelen. Er is een hele mooie wandeling van een kilometer of drie, die we elke keer doen, en zelfs nog met ons ma en pa hadden gedaan in 2014. Vorig jaar was het parcours echter afgesloten: de houten paadjes waren in zeer slechte staat, en blijkbaar duur om te onderhouden, en dus waren ze alles aan het vervangen door een soortement van dijken. Meh. Maar nu bleek het weer open te zijn, mét paadjes! Die zijn splinternieuw en ongeveer een halve meter boven de oude gebouwd, maar zonder zijreling. We genoten ervan, en gingen een goeie kilometer ver tot aan de cache Konijnenhol. Maar dat was eigenlijk al te veel voor Wolf, merkte ik. En als hij eenmaal over zijn grens is gegaan, dan helpt het niet om eventjes te zitten of te liggen, dan moet hij echt in een comfortabele zetel – zoals de autostoel, gelukkig – gaan zitten, of op een comfortabel bed gaan liggen. Hmmm. Hij geraakte gelukkig wel terug, maar was daarna bijzonder stil.

We reden terug, pikten onder de baan nog een earthcache en een losse cache mee, en Wolf kon gaan liggen. Ik reed dan maar op mijn eentje naar de Delhaize voorbij Waimes, zag dat daar een nieuwe reeks van vijf geocaches verschenen was, en haalde daar nog eentje van op. Nu weet ik meteen dat er een mooie wandeling rond de steengroeve is op brede aardewegen met grint. Da’s eentje voor volgend jaar dan.

En daarna? Toen aten we gewoon buiten, en dat geeft me altijd een instant vakantiegevoel.

IMG_1895

De jongens speelden nog wat op hun computer, Merel keek tv, en ik, ik werkte wat voor school. Ha ja, de school is weer open sinds 16 augustus, en dus is ook het schoolblog weer opgestart. Vakantie, zei u?

Enfin, ik geniet er in elk geval bijzonder hard van.