Meh-dagje
Ik weet niet wat er scheelde vandaag, maar ik had echt geen zin in gedoe, in mensen, in drukte… Misschien had het te maken met het feit dat tegen elf uur hier iemand stond die de haag kwam scheren, en ik me noodgedwongen daar mee bezig hield, en er de hele dag lawaai was. Misschien was het de warmte, die zich op mij had gezet tijdens het kuisen en wieden van het ellenlange voetpad en bijhorende goot. Maar bon, dat is nu toch gedaan geraakt, eindelijk.
De tuin ziet er propertjes uit, gelukkig maar.
Maar eigenlijk had ik afgesproken met een ganse bende van een man of vijftien, allemaal larpers, om vanavond naar de Feesten te gaan. Ter herinnering van Els, met wie we een jaar of twee geleden nog geweest waren.
Om eerlijk te zijn? Ik zag het echt, maar echt niet zitten. Ik had geen behoefte aan mensen, en ik ben zo al niet de meest sociale persoon. Niet dat het geen fijne mensen zijn waarmee ik afgesproken had, wel integendeel, het merendeel ervan beschouw ik echt als vrienden. Daar had het ook niks mee te maken. Gewoon… Tsja… Koppijn en een meh-gevoel.
Ik heb dan maar afgezegd, heb in alle stilte in de tuin zitten lezen, dan mijn haar opnieuw gekleurd – van zacht ros naar donker kersenzwart, eigenlijk te donker om goed te zijn, maar bon – en eigenlijk gewoon genoten van de stilte.
Toen ik de foto’s zag passeren, vond ik het wel jammer, maar iets in mij zei toch: oef! Juiste beslissing, dus.
365 – 21 juli 2017 – bloeiende Audrey
Wippelgemse avonturen
De kinderen verveelden zich duidelijk, en waren zo nog net geen boel aan het zoeken met elkaar. Ik besloot dan maar dat het tijd was om uit ons kot te komen en wat te gaan rondlopen. Ver konden we helaas niet lopen – geen Gentse Feesten of zo – want om half zes moest mijn auto aan de keuring zijn, en dan om zeven uur heb ik kine.
Ik stelde een klein rugzakje samen, nam het cacheboek, en we reden naar Wippelgem, hier toch wel vijf kilometer vandaan. Daar liggen sinds redelijk recent namelijk een aantal geocaches ter ere van Luc De Vos, en het leek me ideaal om even tot daar te gaan. Helaas, bij cache nummer 1 hebben we staan zoeken tot het plots zodanig begon te gieten, dat we al gibberend en giechelend naar de auto moesten stormen, en dan nog serieus nat waren. Gelukkig bleef het wel warm.
Maar alles was intussen zodanig nat, dat de zin om daar verder te zoeken ons een beetje vergaan was. De bedoeling was om de wandeling van vier kilometer te voet te doen, maar de lucht bleef dreigen, en dus reden we met de auto tot aan de volgende cache, die we meteen vonden. Nummer drie was dan weer een heel speciaaltje, waarvoor we een 9volt batterij nodig hadden, en nee, dat had ik niet echt op zak, nee.
Nummer vier was langs een doodlopend wegje, en ook daar hebben we gigantisch staan zoeken, maar helaas niks gevonden. Alhoewel, dat laatste is niet helemaal waar: we hebben er aan de overkant van de gracht massa’s braambessen gevonden. Merel en ik hadden sandaaltjes aan en kregen natte voeten, maar Kobe met zijn dichte schoenen amuseerde zich rot met het plukken. De rest van de caches zal voor een andere keer zijn. Gelukkig is dat vlakbij de kinesist, en zullen Wolf en ik er nog wel eens passeren.
Enfin, tegen dan was het half vijf, en dus stopten we nog even bij de lokale bakkerij om er iets te kopen als vieruurtje, en toen reden we maar naar huis.
Waar ik dan maar de berging verder afwerkte, en Merel de dozen waarin de spullen voor omaly en opa moeten, netjes versierde.
Oh, en de auto? Helemaal goedgekeurd. Oef.
365 – 20 juli 2017 – braambessen
Dagje Antwerpen
Bart had het al een tijdje gezegd: hij wilde eens naar Antwerpen, naar een tentoonstelling over futurologie in het M HKA. Met Wolf erbij is dat een beetje moeilijk, want die kan geen ganse dag rondhangen momenteel. Maar aangezien hij op kamp is…
Bart had eerst nog een bespreking om 9.00 uur, en om kwart voor elf zaten we samen in de auto richting Antwerpen, meer bepaald dus het M KHA. Plan was om daar te parkeren, dan even rond te lopen, iets te gaan eten, en dan het museum te doen. Het begon allemaal heel goed, maar de kleur van de lucht noopte me er toch toe de regenjassen mee te nemen. En jawel, nog geen vijf minuten later was het prijs! We hadden eerst nog snel de geocache meegepikt die daar aan het M HKA ligt, zijnde de loft van Loft. Maar aan de overkant van het parkeerterrein aan de Waalse Kaai zijn we toch een brasserie binnengevlucht, voor eerst een drankje, en daarna iets te eten. Brasserievoedsel, duur, en niet eens echt zo goed. Jammer.
Tegen dan was het opgeklaard, en liepen we naar het museum. Ik kan niet zeggen dat ik onder de indruk was van de tentoonstelling, ze is alles behalve beklijvend, eigenlijk. Wél leuk is dat we de kinderen perfect hun gang kunnen laten gaan. Ze hadden een opdracht/zoektocht van Vlieg, en deden hun eigen ding. Ze kennen de regels van een museum maar la te goed: niks aanraken, niet te luid, niet lopen. En dat deden ze voorbeeldig.
Beneden was er een werk waar mijn rugzakje niet naast misstond, vond ik zelf. Maar ’t zal wel weer aan mij liggen :-p
Enfin, we liepen naar buiten, en besloten, na enig overleg, naar het Fotomuseum te gaan wat verderop. Ook daar was er een zoektocht, en ook daar vonden de kinderen het best leuk.
En toen? Was het tijd voor een ijsje, uiteraard! Een terrasjesman verwees ons in plat Antwerps naar de andere kant van het plein voor een kwaliteitscrèmerie, en het mag gezegd zijn: het ijs was succulent! Nog nooit zo’n goeie pistache gegeten! Duur, dat ook, maar zijn geld waard. En Kobe kreeg zowaar een Nainggolan :-p
Na nog een kort wandelingetje om nog een geocache op te pikken, hielden we het voor bekeken. Het was vier uur, en shoppen ligt ons niet, en voor nog een museum hadden we geen zin. Tsja.
365 – 19 juli 2017 – drie schatten
Ook dit is vakantie
Eigenlijk waren we van plan om vandaag een dagje naar Antwerpen te gaan, maar na de escapades van gisteren, en door de warmte, lasten we liever een rustdagje in. Alhoewel, alles is relatief natuurlijk. Maar het tempo is sowieso anders.
Lang slapen zat er niet in, aangezien Chantal al om acht uur met stofzuigers en emmers aan het rammelen was. Maar er werd was gedaan, ietsje verder opgeruimd in de berging, en vooral ook buiten gewerkt. Kobe is er vorige week in geslaagd het scherm van zijn laptop te breken. Uiterààrd lag dat niet aan het feit dat hij het ding, tegen alle waarschuwingen in, meestal achteloos in de zetel liet slingeren. Hij heeft er dikke tranen om gehuild, en natuurlijk kan hij hersteld worden, maar we laten hem nog even in het ongewisse. En ja, hij zal het zelf mogen betalen, onder andere door klusjes te doen, en met zijn verjaardagsgeld. Met een emmer onkruid kan hij 2 euro verdienen, en dus gingen hij en Merel meteen aan de slag. Merel wil haar broertje helpen, en anders verveelt ze zich toch maar. Er werd druk gesmeerd, crocs aangedaan, handschoenen gezocht, en jawel, de onkruidberg in onze goten verminderde. Maar Kobe is duidelijk liever lui dan moe, zoveel is zeker… Ik heb dan ook nog maar een emmertje of twee weggehaald.
Bart neemt ook vakantie, en kookte voor ons, en er was koffie, en een gezapig tempo. Oh, en hitte, dat ook. Man, zo warm zeg, moet dat nu weer? We waren half van plan om eens tot aan de Gentse Feesten te gaan, maar serieus zeg, het is er gewoon te warm voor.
Ik heb dan thuis maar bananenijs gemaakt. Want een zomerdag zonder ijs is een dag niet geleefd.
En toen was er nog de parasol die moest gerepareerd worden, en dat boek dat dringend verder moest gelezen worden…
Bart maakt overigens de meest fantastische slaatjes!
Als afsluiter gingen Bart en ik nog even een ommetje maken met de fiets doorheen de zwoele zomeravond.
Vakantie: fantastisch toch?
365 – 18 juli 2017 – onkruidverdelgers
Een ritje naar Neufchâteau, richting kamp
Deze voormiddag hebben we Wolf naar het groot scoutskamp gebracht. Jawel, met zere rug en al.
Ik ben gigantisch vol lof voor zijn leiding: zij kwamen zelf met het voorstel dat hij toch een paar dagen zou proberen meegaan. Het hele kamp, zoals de anderen, dat zou zeker niet lukken: hij kan geen rugzak dragen, en hij kan niet langer dan 20 minuten stappen. Samen met Elvine, een van zijn leiding, overliep ik de kampplanning: de heenreis per trein, vorige donderdag, met dan een stevige tocht van het station tot aan het terrein, was sowieso een no-go. En dan tweedaagse op zaterdag en zondag uiteraard ook niet. Maar vanaf maandag – vandaag dus – blijven ze zowat de hele tijd op het terrein zelf, en is er vooral het totemgedoe, iets waar Wolf enorm naar uitkijkt. We hebben dus afgesproken dat ik vandaag Wolf ging brengen, met een gewone zak, een veldbed in plaats van een slaapmatje, een extra stoel, veel medicatie, en vooral veel goodwill. Echt, ze hebben zelfs speciale totemopdrachten voor hem voorzien, die hij normaal gesproken wel moet aankunnen. En aangezien ze eigenlijk de rest van het kamp op en rond het terrein blijven, kan hij regelmatig gaan liggen als het nodig is. De bedoeling is dat hij zeker tot donderdagvoormiddag blijft, dan is de totem afgelopen. En dan gaan ze ook dag per dag zien of hij het nog uithoudt. Ik sta dus op standby vanaf donderdag, met als deadline zondag, want dan keert iedereen per definitie terug. Aangezien hij de tocht met bagage tot aan de trein niet aankan, moet ik hem toch gaan halen.
Om half tien, kwestie van de spits te vermijden, zaten we in de auto. De echte spits hadden we niet meer, maar we verzeilden wel in allerhande wegwerkzaamheden, zodat de rit van twee uur toch vlotjes drie kwartier langer duurde. Ik zette een glunderende Wolf om kwart over twaalf af op het terrein, waar hij met open armen werd ontvangen door zijn vrienden, en hij meteen al werd meegetroond naar een soortement ligzetel. Yup, ik heb er wel vertrouwen in, ja. De omgeving is in elk geval prachtig.
Ik maakte even gebruik van de superdeluxe hudo – geen sarcasme: bij ons was dat gewoon een gesjorde wigwamconstructie waarbij je op één balk zat, een andere balk had als rugleuning en een derde als voetsteun. Met een tentzeil rond voor de privacy en het toiletpapier in een plastiekzak aan een nageltje. En als het regende, werd zelfs je ondergoed nat. Zij hebben zowaar een hokje mét dak, wc-brillen op de gaten, en een echt wc-gevoel. Waar gaat dat naartoe, zeg? – enfin, de hudo dus, en daarna reden we naar Neufchâteau om er iets te eten.
Waar we vertrokken waren in de gietende regen, en het was blijven regenen tot na Namen, was het intussen gewoon drukkend warm geworden, zodat we zelfs binnen gingen eten. Het was lang wachten, maar de kinderen gedroegen zich voorbeeldig.
We liepen wat verder tot aan het gerechtsgebouw en vonden er een mooie cache.
Toen reden we terug naar Grandvoir voor een cachetocht, de Sanglochons. Eigenlijk is het 8 km wandelen, maar dat zagen we niet zitten. Een groot stuk deden we dus met de auto, die zich toch wel eventjes een 4×4 moet gevoeld hebben. Kan niet missen dat mijn uitlaat los hing :-p
Op een bepaald moment konden we écht niet verder: er lag gewoonweg een riviertje! We parkeerden, namen het smalle voetgangersbrugje, en stapten stevig omhoog voor een wandeling van een dik uur, en drie extra caches. Gelukkig hadden we water mee, want het was intussen echt gewoon heet! Ik had ’s morgens geen topje aangedaan, maar een relatief dik T-shirt met halflange mouwen, en ik heb gewoon uitgespeeld. Het is niet alsof er nog iemand in die bossen liep, en een mooie Marlies Dekkers lijkt wel een bikinibovenstuk. De wandeling was echt wel mooi…
De laatste twee caches zagen we niet meer zitten: ietsje te ver. We reden dan maar naar Libramont om daar nog een terrasje te doen, maar de streek is blijkbaar echt niet toeristisch: we hebben nog op het allerlaatste nippertje een ijsje gevonden – twee minuten voor sluitingstijd – en hebben dat dan maar op een muurtje opgegeten.
Tegen kwart voor zeven zaten we in de auto, en reden vlot – geen moment file! – naar huis, zodat we om kwart voor negen thuis stonden.
Zalige dag gehad, en dan nog afgesloten met de laatste nieuwe Game of Thrones.
Yup, duidelijk vakantie!