Katten en computers…

Dat kitten in huis, daar is werk aan. Enfin, het geeft vooral leven in huis, want het beestje crosst rond als een halve zot, speelt met àlles, gaat buiten blaadjes halen om er dan binnen mee te spelen, zodat de hele living vol blaadjes ligt, en meer van dat soort onzin. Alles wat een jong katje doet, met andere woorden.

En slapen, uiteraard. Een kat slaapt sowieso veel, een kitten nog meer. Ik heb de kinderen ook heel duidelijke instructies moeten geven: als Saruman op een van zijn slaapplekjes ligt, moeten ze hem met rust laten, mag hij zelfs niet gestreeld worden. Het beestje moet echt een paar veilige plekjes hebben. Zo ligt hij graag achter de zetel tegen het raam op een kussen, want daar is het helemaal rustig. Soms ligt hij, net zoals Gandalf vroeger, gewoon op een stoel onder tafel. Nog zo’n favoriet plekje is het kussen naast mijn bureau.

Maar nu had hij het helemaal gevonden! Net toen we vertrokken naar Océade, eergisteren, zag ik hem op toch wel een apart plekje liggen: mijn half geopende laptop! Lekker warm, natuurlijk! Mijn laptop zelf wordt niet actief gebruikt, die staat op een hoek van mijn bureau, met groot scherm, toetsenbord en muis apart aangesloten. Dat werkt veel makkelijker, maar is wel zo handig dat ik de computer toch kan meenemen.

En ja, die geeft dus warmte af, en dat had Saruman goed gezien. Nog een chance dat de computer gelockt stond… Onderstaande foto’s zijn genomen in een tijdsspanne van een paar minuten: verschrikt op zijn hoede, als “ik moet weg, zeker?”, tot “ik mag blijkbaar gewoon blijven liggen en mij installeren”.

Intussen is de laptop zo ingesteld dat hij aan blijft staan als het scherm dichtgeklapt is, en kan hij daarop gaan liggen. Tsja…

IMG_1413

Tien jaar…

Jawel, tien jaar geleden al werd Kobe vakkundig uit mijn buik gehaald, met de geur van varkensvlees en het geluid van nietjesmachines en alles erop en eraan.

Tien jaar van verstrooidheden, slimme opmerkingen, de domste handelingen eerst: een echte professor bij momenten. Tien jaar van knuffels en omhelzingen, tien jaar van elanden ook. En dus kreeg hij een speciale dag vandaag.

Het begon met cadeautjes: een nieuwe pluchen eland voor de collectie, een set oortjes, het spelletje Mario Galaxy 2, en vooral het feit dat zijn computer hersteld is. Hij gaat daar wel het grootste deel zelf van moeten betalen, maar bon.

Hij mocht per uitzondering de hele voormiddag computer spelen, wat hij dan ook prompt deed. En ’s middags was er, zoals gevraagd, macaroni met hesp en kaas volgens mama’s recept.

Tegen één uur kwamen Annelies en Jonas met kroost een paar dingen ophalen, een koffie drinken, en tegen kwart voor twee zaten we in de auto. Kobe was doodnieuwsgierig naar de bestemming, want die hadden we voor hem geheim gehouden.

Zijn gezicht toen hij de buitenglijbanen van Océade zag:

IMG_3371

En jawel, het was er dik in orde. Blijkbaar was het een tijd geleden nogal afgeleefd en groezelig, maar dat vond ik nu helemaal niet, eigenlijk. Mooie kleedhokjes, deftig zwembad, en hele fijne glijbanen. En gelukkig ook niet echt druk, zodat de wachttijd van de glijbanen eigenlijk beperkt bleef tot de tijd die je nodig had om alle trappen te bestijgen. Gene zever, een conditietest op zich.

Kwart over vijf waren we allemaal doodop, gingen we ons omkleden, en kwart over zes stonden we weer thuis, zodat ik netjes pannenkoeken voor de jarige kon beginnen bakken.

IMG_1404

En daarna? Werd er nog eventjes gespeeld op de PC, en dan met voorraad die Bart nog speciaal gaan halen was, keken we naar xXx the return of Xander Cage. Ultimate rubbish, maar de jongens genoten.

IMG_1407

Toen ik hem daarna in bed stopte, vond hij het een heel leuke dag.

Mission accomplished ^^

Una giornata Italiana

In 2013 deden we het ook al eens: themadagjes, maar toen op zondag. Zo hadden we toen ook een Italiaanse dag.

Vooral Kobe had er nu ook al naar gevraagd, maar op zondag is dat wat moeilijk, aangezien Bart dan kookt en ons pa hier dan is.

Maar vandaag, vandaag was het dus Italiaanse dag. Toegegeven, we hebben wel ontbeten, enkel koffie zoals de Italianen, is een brug te ver. Maar de kinderen hebben wel degelijk koffie gedronken hoor!

Enfin, ze begonnen te knutselen aan een reeks Italiaanse vlagjes, ik hing een vlaggenlijn op, en zette Italiaanse muziek op. Italiaanse folkloremuziek, met accordeons en zo, werd al na drie liedjes afgevoerd, en vervangen door Eros Ramazotti. Ook niet mijn favoriet, maar wel al pakken beter. Bart had zaterdag spaghettisaus gemaakt, het eten was dus niet moeilijk.

Intussen was het min of meer gestopt met regenen, en trokken Merel, Kobe en ik naar de winkel, voor verdere Italiaanse dinges. In het terugrijden kwamen we ook nog Rhune tegen, en dus zaten iets later vier kinderen tegelijkertijd tiramisu en Amarettikoekjes te maken.

Die koekjes, dat zijn trouwens de simpelste koekjes die er zijn om te maken: tien minuten werk, kwartier in de oven, klaar. En ideaal als aanvulling bij de tiramisu, want daar heb je twee eierdooiers voor nodig, en voor de koekjes twee eiwitten.

Het recept heb ik gehaald van Dishcover, maar herhaal ik hier even omdat het zo simpel is.

Klop twee eiwitten stijf, spatel daar voorzichtig 120 g. amandelpoeder, 60 g. amandelschilfers (eventueel nog wat fijner gehakt) en 150 g. suiker onder, en giet er eventueel een scheut Amaretto bij. Maak van dat deeg kleine bolletjes, leg die op een bakplaat met bakpapier, en bak op 160° tot ze mooi bruin zijn (zo’n kwartiertje). Dat is het.

Toen werd er opgeruimd, nog wat gespeeld, en ’s avonds was er ciabattabrood met Italiaanse charcuterie. En als dessert tiramisu, natuurlijk.

La vita è bella!

Een zomerse zondag, met de verloren zoon

Zondagen, ne mens wordt er niet magerder van. Bart hield er al altijd van om iets extra’s te koken op zondag, maar sinds ons pa hier elke zondag komt eten, is het al helemaal altijd met voorgerecht, hoofdgerecht, dessert en taart. Jawel. Een voorbeeld…

IMG_1375

Mijn pa laat het zich allemaal welgevallen, maar intussen begin ik hem wel in te schakelen voor allerhande taakjes. Zo heeft hij een paar weken geleden krieken ontpit, en vandaag heb ik hem buiten aan tafel kousen zitten doen binnenste buiten keren, en sorteren. Wat hij weliswaar traag, maar grondig deed. Nog een gemak om in huis te hebben :-p

Daarna begonnen de kinderen met Kobes chemiedoos te spelen, en was wat grootouderlijk toezicht ook wel interessant. En toen, toen was er taart natuurlijk.

En ’s avonds, toen was er Wolf! Jawel!

Toen ik hem maandag bracht, had ik nooit durven denken dat hij tot het einde ging kunnen blijven! Donderdag was de gewenste moment, want dan was de totemisatie afgelopen. Ze hadden speciale opdrachten voor hem voorzien, die hij fysiek wel degelijk moest aankunnen. Raadsels, een brug bouwen, dat soort dingen. En vanaf donderdag stond ik dus klaar om hem eventueel op te halen, maar zijn fantastische leiding hield me nauwgezet op de hoogte: hij sliep goed, deed de meeste dingen mee, en als het niet lukte, ging hij in zijn stoeletje zitten. Ik had mijn idiote campingstoel daar achtergelaten, zo’n ding van 10 euro dat standaard in mijn koffer ligt, en vooral dient voor de rugby. Blijkbaar is het dus goed gebruikt. Enfin, hij is dus wel degelijk tot het einde kunnen blijven, en toen bleek er nog plaats te zijn in de auto van een van de foeriers, Seppe. Ik moest dus gelukkig niet vijf uur in de auto zitten om hem op te halen, hij kon gewoon mee! De bedoeling was dat ze dan wel om kwart over zeven aan het station zouden staan om samen af te sluiten, maar rond zes uur kreeg ik telefoon: dat ze al in Gent waren, en dat het eigenlijk onnozel was om dan nog een uur te staan wachten. Seppe zou hem maar meteen thuis afzetten, dan kon hij zelf ook al even langs huis gaan om gerief uit te laden.

Helemaal mooi dus: kwart over zes stond er hier dus een doodvermoeide Wolf, ietwat humeurig wegens vermoeidheid en pijn, maar verder wel blij om thuis te zijn, met een deftig toilet, een goeie warme douche, propere kleren en een zachte zetel.

En ik, ik was blij dat hij thuis was. Echt veel zorgen had ik me niet gemaakt, omdat ik wist dat hij in goeie handen was, maar toch… Blij dat al mijn kuikens terug onder mijn dak zijn.

Oh, en zijn totem? Slechtvalk. Knap gezien van die leiding.

 

Van karma en andere idioterieën

Minder wind dan gisteren, en een ladder die nog uitgehaald was = ideaal moment om de klimplanten vooraan respectievelijk bij te snoeien of te geleiden. De draadjes hangen er al…

En toen was er quiche die grotendeels door Kobe werd gemaakt, en daarna moest er dringend wat Diablo gespeeld worden. Tsja…

Maar Merel had al een paar dagen gevraagd om toch één keertje naar de Gentse Feesten te gaan. Ik ben er dit jaar gewoon nog niet geraakt: geen zin in mensen en drukte. Kobe had ook geen zin, en dat vond Bart al helemaal fantastisch, want dan kon hij ook thuis blijven. Alleen jammer dat we alweer MiramirO compleet gemist hebben…

Enfin, wij alles bijeengeraapt, de fietsen uitgehaald, alles klaar, en toen pompte Bart ongelofelijk lief mijn achterband nog even op, en… brak de soupape af. Dju! Geen fietsen dus, dan maar de auto. We reden naar de Blekersdijk, maar dat bleek voorbehouden te zijn voor bewoners. Al was dat blijkbaar absoluut niet duidelijk: ik sprak een passerend zwaantje aan, en die zei dat ik probleemloos mocht parkeren. Maar toen passeerden er net ook twee parkeerwachters, en die verklaarden de zone voor bewoners, en dat zei ook de betaalautomaat. Maar de heren toonden hun kaartje, en zeiden dat de andere kant van de MIATbrug, richting Sleepstraat, geen enkel probleem vormde. Hmm, dat was niet wat de automaten zeiden. Enfin, nog wat verder, aan het Godshuishammeke, vonden we wel een toegestaan plaatsje. We stapten uit, namen onze spullen, en merkten tussen de hoge huizen niet de gigantisch zwarte wolk boven ons hoofd, of we waren even blijven zitten. Want we waren nog niet goed en wel aan het einde van de straat, toen het begon te gieten. En dan bedoel ik: gieten als in een wolkbreuk. Merel en ik hadden onze regenjassen aan, en zaten gehurkt onder een gigantische paraplu, maar onze voeten werden nog steeds kleddernat. Karma dus, want hadden we op de fiets gezeten, dan waren we helemaal doorweekt.

Na een vijftal minuten liepen we toch verder, want we konden zo blijven zitten. En toen bleek er aan een hoekhuis een handtassenatelier/winkel te zijn, waarvan de deur openstond, en de gigantisch sympathieke dame ons binnenriep om te schuilen. We zeiden geen nee :-p We kregen meteen ook een rondleiding richting atelier, uitleg, en ik zag prachtige handtassen voor op zich misschien veel geld, maar niet voor het prachtige handwerk. Ik schrijf er nog wel eens een aparte blogpost over, over paarl.be.

Enfin, het was intussen gestopt, en Merel en ik liepen verder tot aan Datakamp, waar we inlogden, bij wat bekenden gingen zitten, Michel begroetten, en zagen hoe er iemand in de kooi van Faraday werd gestopt, en overspoeld werd met smsjes. En ja, ook ik heb er eentje gestuurd :-p Schitterende sfeer ginder, maar ook wel confronterend, dat gedoe met privacy.

Na een half uurtje gingen we weer op tocht, op zoek naar een écht ijsje, niet een voorverpakt exemplaar. We keken even binnen in de Holy Food Market, luisterden naar een paar muzikanten, kwamen nog volk tegen, passeerden langs de Groentemarkt, en gingen ervoor zitten bij Damass. Hun caramel-beurre salée is nieuw, en echt goed.

IMG_3364

We luisterden nog even naar een hakkebord en een contrabasbalalaika (dezelfde van in 2015), en waaiden toen de Hema binnen, op zoek naar een nieuwe groene broek – scoutsuniform- voor Wolf. En jawel, er was nog ééntje, in precies de goede maat, voor amper vijf euro! Van puur plezier voegden we er nog wat stroopwafeltjes aan toe :-p

IMG_3366

We liepen verder, staken onze hoofden binnen in het Postgebouw – heet dat nu nog Post Plaza? – en kochten er zowaar een blauw T-shirt voor Merel. Mét een gigantische zak erbij.

We slenterden verder, Klein Turkije door, onder de stadshal, richting het politiekantoor. Ha ja, want Merel heeft zo’n armbandje van ettelijke jaren oud waarop haar naam én mijn telefoonnummer staan, om als ze mij kwijt is, een mama aan te spreken en me te bellen. Maar het bandje is aan het sneuvelen, en een vriendelijke agent wist me te vertellen dat ze dat daar wel zouden hebben. En ja hoor!

We liepen verder tot aan Sint-Jacobs, en daar zwichtte ik voor twee grote blauwe ogen die me quasi smekend aankeken, en kochten we frietjes. Dat hoort zo op de Gentse Feesten, vond Merel. En wie ben ik dan om daar tegenin te gaan?

IMG_3368

We passeerden nog even langs Datakamp, dronken er iets, zagen er virussen opduiken en spam passeren, en zagen dat het goed was, maar ook al stilletjesaan laat werd voor de zesjarige. En dat het er toch wel weer behoorlijk dreigend begon uit te zien.

Maar jawel, Merel en ik hadden een fijne namiddag!