Het executieoord in Oostakker

Oostakker, dat is voor mij nog altijd synoniem met Lourdes. ’t is niet alsof ik daar veel kom, eigenlijk. Meestal gewoon als doorgaand verkeer naar Lochristi en alle winkels daar langs de steenweg. Maar bij het terugrijden naar de R4 was me telkens wel het bordje ‘Executieoord’ opgevallen. Ik vond het wat sinister, maar was wel geïntrigeerd. En dus gingen mijn dochter en ik eens op onderzoek uit.

Wel…

We waren diep onder de indruk.

Wikipedia weet me het volgende te zeggen over deze plek:

Het Executieoord Rieme-Oostakker is de plaats in de Gentse deelgemeente Oostakker waar 66 verzetsstrijders tussen 8 februari 1943 en 24 augustus 1944 door de Duitse bezetter werden geëxecuteerd.
Hier wordt ook de herinnering levend gehouden aan de 20 verzetslieden die omkwamen op de executieplaats van Rieme. Dat terrein moest in 1998 verdwijnen omwille van de aanleg van het Kluizendok van de Gentse haven.
De executies werden in het geheim voltrokken en de slachtoffers werden anoniem begraven. Een aantal van de in Rieme gedode verzetsstrijders werd teruggevonden in een massagraf in Hechtel-Eksel. Bovendien werden er ook Duitse militairen en Belgische criminelen gefusilleerd. Door deze omstandigheden is het nog steeds onduidelijk hoeveel mensen er de dood vonden. Na de Bevrijding werd het massagraf in Oostakker blootgelegd. De slachtoffers werden geïdentificeerd en in hun woonplaatsen begraven. De kruisjes op het terrein hebben dus een symbolische betekenis. Toch is het executieoord ook een begraafplaats: in 1952 werden de overblijfselen bijgezet van 15 in München onthoofde West-Vlaamse politieke gevangenen.
Op het terrein staat een treinwagon waarmee honderden Belgen naar concentratiekampen in Duitsland en Polen werden gedeporteerd. Het executieoord werd in 1966beschermd als landschap.[1]
In 2009 schreef historicus Tim De Craene het boek Terechtgesteld over de geschiedenis van de executieoorden Rieme en Oostakker. Jaarlijks wordt op de tweede zondag van mei een herdenkingsplechtigheid georganiseerd.

Merel en ik werden al stil van de ingang alleen al: de twee leeuwen, en het magistrale zicht daar tussenin.

Onder de indruk liepen we het oord in, keken naar de graven, lazen de inscripties, en stonden stil bij het verleden. Mijn zesjarige dochter vroeg me: “Mama, waarom voeren mensen oorlog, en moeten er zo veel mensen voor sterven?” Ik keek haar aan, en antwoordde in alle eerlijkheid: “Ik weet het echt niet, meisje, ik heb er geen idee van, en ik snap het ook niet.”

Aan mijn hand werd zelfs mijn dartel springkonijn helemaal stil. We keken naar de graven, stonden stil bij al die mensenlevens, en snapten het nog steeds niet.

Bij de deportatiewagon was ik haar weer wat uitleg schuldig. Ze luisterde, knikte begrijpend, en zei toen: “Mama, die Duitse soldaten, vonden die dat dan zelf niet erg? Want dat zijn toch ook maar mensen?”

Het komt goed met de wereld, mensen, zolang er monumenten van de oorlogen bestaan, en kleine onschuldige meisjes die er de complete waanzin van inzien.

Oostakker, begot

Het werd een maandagochtend zoals elke maandag zou moeten zijn: traag, sloom, met cornflakes en niks haastigs… Eten moest er ook al niet gekookt worden wegens overschot van gisteren, alleen opwarmen dus.

Maar rond een uur of twee stapten Merel en ik de auto in, en reden we naar Oostakker. Dat gebeurt wel vaker als we nieuwe kleren nodig hebben: nogal wat winkels, zowel kleren als schoenen, op een rij. Nu moest ik echter bij Partena zijn om allerhande prutsen in orde te brengen, en had ik een afspraak om half vier. Merel en ik waaiden dus eerst binnen in de C&A (en vonden niks), en gingen dan maar twee koptelefoonverlengkabels halen in de Mediamarkt. Ik geef het u op een briefje: het is gewoon hemels als die irritante stemmetjes van Disney Channel of zoiets enkel voor haar hoorbaar zijn ^^

We liepen nog even de E5 Mode binnen (niks), en gingen dan voor het papierwerk. En daarna… had mevrouwtje honger, en zijn we dan maar de Colmar binnengestapt, waar ik 18 euro betaalde voor een koffie, een Fanta en twee dessertbordjes. Toegegeven, het dessert was uitgebreid, maar ik vind dat niet weinig, nee.

IMG_0001

Enfin, we genoten, maar hadden het wel gezien wat het shoppen betreft. Dan maar richting geocaches: de eerste bracht ons naar een visvijver, waar Merel een balletshow ten berde gaf, en zij de cache opduikelde.

En toen stelden we tot onze grote verbazing vast dat er nota bene drijfzand is in Oostakker! Moh!

Daarna reden we een klein beetje verder, richting executieoord, waar ook een geocache ligt. Ik had al vaak de wegwijzer zien staan, maar nog nooit bij stilgestaan wat daar precies mee bedoeld wordt.

Wel… Laat ons zeggen dat Merel en ik onder de indruk waren, en dat ik haar veel rond de oorlog heb moeten uitleggen. Maar daar ga ik echt een aparte post aan wijden, want dat heeft het echt wel verdiend. En een vermelding op Gentblogt.

We moesten ons nog reppen om tegen kwart voor zes thuis te zijn, zodat ik snelsnel mijn voeten kon wassen en Wolf en ik tegen zes uur bij de kinesist stonden.

En daarna? Toen was er een salade van mijn liefje!

IMG_1535

Verjaardagsfeestje voor tiener Kobe

Eigenlijk waren we het niet van plan, maar dinsdag dacht ik: waarom vragen we zondag niet gewoon iedereen voor koffie en taart? Een impromptu feestje, wie kan, kan, en wie er niet kan zijn, ook niet erg.

Ons pa en Nelly kwamen sowieso al eten, dus waarom niet? En tot mijn grote verbazing konden zowel Koen, Roeland als Dirk. Enkel Jeroen had al andere plannen, maar daar was niks aan te doen.

En dus maakten Merel en ik gisterenavond nog tiramisu, en bakten we deze voormiddag een glutenvrije, lactosevrije chocoladetaart voor Ilse. Lekker! En deze namiddag, terwijl Nelly zat te lezen en ons pa zat te mijmeren, bakten we ook nog de fantastische confituurtaart uit de Aveve af.

Gelukkig had Kobe intussen zijn kamer volledig opgeruimd, en stonden al zijn elanden netjes op zijn rek.

IMG_1434

Tegen vier uur druppelden de gasten binnen, en was er taart. We bleven eerst nog wat binnen zitten, want het was nog frisjes buiten en het waaide behoorlijk. Een uur daarvoor was het zelfs nog aan het regenen geweest…

Voor het aperitief trokken we echter naar buiten. En daar moest ook Kobes nieuwjaarsbrief gelezen worden. Nieuwjaarsbrief? Jawel, dat heeft u goed gelezen: Dirk was nog steeds niet tot bij ons geraakt om te nieuwjaren, en dus moest het maar vandaag ^^ Kan eindelijk dat nieuwjaarscadeautje weg van de piano :-p

Intussen was het heerlijk weer geworden, en genoot iedereen er zichtbaar van om buiten te zitten, een glas witte wijn of zoiets te drinken, wat knabbels te eten, en gezellig te zitten praten. En de kinderen? Die waren naar boven getrokken en zagen we nog nauwelijks. Fijn feestje, voorwaar…

Voetsteuntjes

Tegen half twaalf liepen Merel en ik lekker te voet naar de fietsenmaker – ’t is niet alsof het ver is. Mijn fietsband had het vorige zaterdag opgegeven, en woensdag had ik de fiets binnengebracht, waarop ze beloofden dat hij vandaag klaar zou zijn – ze gaan hierna twee weken dicht. Nu, ik had geen zin om de bijzonder onhandige aanhangfiets mee te zeulen, en dacht: ik zet Merel wel op de bagagedrager.

En toen dacht ik, bij de fietsenmaker: zo van die voetsteuntjes die je op de as zet, waarmee je eigenlijk volledig in orde bent om iemand te vervoeren op je fiets, wat zou dat kosten? 6,95 euro, juist ja. Ik kocht er prompt, en monteerde ze snel eventjes. “Snel eventjes”, moet ik schrijven, want dat ging niet zomaar. Eerst kreeg ik de vijs niet los, en daarna had ik blijkbaar het wiel lichtjes scheef getrokken bij het monteren, dus mocht ik herbeginnen. Nog een chance: die mens heeft alle gerief in huis. Want nee, hij kon het niet snel even zelf doen, daar had hij echt de tijd niet voor op zijn laatste werkdag, en daar had ik alle begrip voor. En ik ben ook nogal ne prutser, dat viel best wel mee.

Maar bon, Merel dus achterop, met een kussentje én voetsteuntjes.

Goeie raad als uw tiener “nee mama, ik neem echt nóóit iemand mee op mijn fiets hoor!” niet graag 60 euro gasboete betaalt: 7 euro voor voetsteuntjes. Wel zelf te monteren :-p

Van lammetjes en planken.

Sommige dagen in de vakantie glijden voorbij, zodat je je ’s avonds afvraagt wat je eigenlijk de hele dag hebt gedaan. En toch…

Aan het ontbijt moest Lammie zowaar mee-eten, en daarna bouwden Kobe en Merel een knuffelbad, naar analogie met een ballenbad.

En na de middag, en koffie en wat Diablo, respectievelijk Arq, hing ik zowaar een boekenplank op in Wolfs kamer, eentje die daar toch ook al ettelijke maanden stond te wachten… Maar Kobe had nog een nieuwe eland gekregen, had daar geen plaats meer voor, en wilde zijn boeken transfereren naar Wolfs kamer, zodat al zijn elanden op zijn planken kunnen. Kwestie van yak shaving en zo…

Enfin, na wat gedoe kregen we het volgende resultaat:

IMG_1431

Wolfs kamer ziet er meteen een pak intelligenter uit. En netjes opgeruimd, dat ook.

Wippelgem

Het was alweer een langzaam gestarte vakantiedag, zo eentje om van te snoepen. Voor mij was dat vooral omdat ik zowaar een nieuwe telefoon had! Mijn oude iPhone 5 had batterijproblemen en was de laatste tijd een aantal keren gevallen, zodat het scherm echt in gruzelementen lag, ook al werkte hij nog. Maar het zou me 135 euro gekost hebben voor een nieuw scherm, 85 euro voor een nieuwe batterij, en voor 325 had ik een ‘restore iPhone 6′: een tweedehands exemplaar dat volledig nagekeken is, blijkbaar een nieuw scherm en een nieuwe batterij, en dus volledig in orde. Deal, wat mij betreft.

In de namiddag heb ik dan de kinderen in de auto geladen omdat vooral Wolf moet bewegen, en zijn we tot in Wippelgem gereden voor vijf caches van het rondje rond Luc De Vos. Awel, ’t was een mooie namiddag, met vooral heel knappe caches! Een daarvan spande toch wel de kroon, en kreeg van ons dan ook een favorietenpunt: de cache was een heuse brievenbus, waarvan je de sleutel moest zoeken, en daarmee het deurtje openkreeg. Binnenin zat een houten doos met zo’n balletjesdoolhof: je moest het balletje in het juiste gaatje doen vallen, waardoor je een mechanisme kon in werking zetten en de doos openmaken, en daarin zat dan het logboekje. Knap!

Voor twee andere heb ik zowaar een hint moeten vragen, en al bij al was het echt wel een mooie tocht. Tijdens de laatste twee is Wolf wel in de auto blijven zitten, want hij heeft nog serieus last van de weerbots van het zwemmen eergisteren. Hmpf.

’t Is te hopen dat die rug toch echt wel betert…