Operatie

Jawel, vandaag onder het mes.
Ik vond het wel grappig: om kwart voor zeven stonden Bart en ik netjes aan de balie, ik werd ingeschreven, Bart kreeg een zoen, en ik ging verder naar wachtkamer 2.

Daar werd ik nog eens extra ingeschreven, en bleek op papier de rechtervoet aangeduid voor operatie, in plaats van het linker exemplaar. Euh… Ne mens kan zich soms ergeren aan drie keer dezelfde vraag, maar deze keer was ik toch wel echt blij dat ze nog eens navroegen wat er precies moest gebeuren.

Bon, ik kreeg een armbandje met mijn gegevens, en werd naar een kleedkamertje gebracht. Euh?

Blijkbaar geeft het Maria Middelares geen kamer meer op voorhand, maar word je min of meer rechtstreeks naar de operatiezaal geleid. Ik kreeg dus een zak voor mijn kleren, de sleutel van een lockertje, een operatiehemdje, een sexy paar antislipsokken, en een badjas.

IMG_3126

Alle spullen vlogen in het kluisje, en de sleutel daarvan mocht in een klein zakje, waar later dan ook bril en gsm bij vlogen, en dat dan aan het bed werd gehangen.

En toen zaten we met een man of vijf, in badjas en sokken, gezellig samen in een lounge. Ik merkte op dat we precies in een wellnesscenter zaten, wat op algemeen gelach werd onthaald, gezien het feit dat wij allemaal op een operatie zaten te wachten.

Maar bon, ik werd geroepen, installeerde me op een operatietafel, kreeg een infuus, deed een klapke met de anaesthesiste, werd vrolijk begroet door Burssens, en werd toen wakker in de recovery. Mijn voet was stevig ingepakt, maar ik voelde totaal geen pijn.

Een half uur later lag ik al op mijn kamer, liet Bart weten dat alles in orde was, en deed een stevige tuk, net zoals mijn kamergenote. De boterhammetjes gingen vlot binnen, en ik legde me nog wat te lezen.

En toen… werd ik misselijk. Eigenlijk mocht ik al naar huis, maar blijkbaar was de verdoving harder aangekomen dan gedacht. Ik kreeg iets tegen die misselijkheid, maar dat leek niet echt te helpen. Meh. De misselijkheid bleef zodanig aanhouden, dat de verpleegster van het dagziekenhuis – dat sluit om 19.00 uur – een kamer voor me regelde. Ik kon dan nog zien of ik later alsnog naar huis ging.

Ik deed nog een stevige dut, en voelde me toen merkelijk beter: geen misselijkheid meer, en eigenlijk algemeen een prima gevoel. Ik belde Bart dat hij me mocht komen halen, ook al was het al half tien, en de verpleegster haalde het infuus weg.

En toen…

Toen werd ik weer kotsmisselijk. Bart zat er dan, en ik zag het totaal niet meer zitten om naar huis te gaan. Bart is dan maar onverrichter zake terug naar huis gegaan, en ik ben in een diepe slaap gevallen. Gelukkig heb ik geen nood meer aan pijnstillers, de voet doet absoluut geen pijn.

Blah.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *