Van ouwe mensen en asperges

Barts moeder kwam vandaag nog eens eten, en pas na enig aandringen zei ze wat ze graag nog eens wou eten: asperges. Bart krabde even in zijn haar, maar liet zich daardoor niet van zijn stuk brengen. Nelly belde zelfs nog eens, met de vraag of wij een aspergekoker hadden. “Nee”, zei Bart, “maar nu wel zeker?”

Helaas, stainless steel en inductievuur, dat gaat niet echt samen, jammer genoeg.

Bart had een hapje voorzien van gerookte makreel en avocado, en dat aten we buiten op. Koud was het niet, maar bij momenten waaiden we gewoon bijna weg.
En daarna volgde een succulente rosbief, met dus excellente asperges op zijn Vlaams, en exquise gebakken rozemarijnpatatjes. Oh, en een sausje om duimen en vingers bij af te likken. Enfin, ’t was lekker, dus.

Dessert was er niet, maar wel cake die Nelly had gebakken, en een keur aan zoetigheden die zij ook had meegebracht. Intussen hadden we nog even buiten zitten wegwaaien, respectievelijk was ophangen, en de coiffures waren er ook naar. ’t Moet niet altijd mijn pa zijn die een Einsteinlook heeft…

IMG_9903

Merel en Kobe waren intussen naar de scouts, en Wolf had zich pubergewijs op zijn kamer teruggetrokken, zodat die twee oudjes gezellig zaten te keuvelen.

Yupyup. Zo van die gezapige zondagen, dat mag gerust.

Haarstijlen

Merel wil graag dat haar haar opgestoken is op haar communie. Nu, de mis is al om negen uur ’s morgens op Hemelvaartdag: om dan een kapster te vinden, is niet zo eenvoudig. En daarbij, opsteken, dat kan ik eigenlijk ook zelf wel min of meer. Wolf en ik reden deze voormiddag even langs de Action om een hoop haarspullen in te slaan, en deze middag probeerden Merel en ik een paar dingen uit.

Eerst gingen we voor de donut, zowel de grote als de kleine. Daar was Merel zelf behoorlijk zot van, maar ik vind het niet echt zo mooi…

Ik probeerde dan iets met opgerolde sliertjes dat bij mij altijd heel mooi uitkwam, maar waar Merels haar te lang voor is, zo blijkt.

IMG_9885

Daarna probeerde ik iets uit met rolletjes, maar neuh… Ik heb het zelfs niet volledig afgewerkt.

IMG_9886

Toen probeerde ik zo’n halfvlecht, die achteraan wel heel mooi was, maar vooraan niet zo mooi uitkwam, en eerder een Heidi-gevoel gaf.

Daarop maakte ik twee kleine halfvlechtjes, die ik achteraan in een dotje draaide, omdat Merel ergens toch graag een dotje wilde, maar ook dat gaf niet het beoogde effect.

Maar op zich vond ik het wel iets hebben, dat lange haar, terwijl er toch een opgestoken element in zit. Ik ging erop verder, hield de twee halfvlechten, en begon te variëren.

En dit, dit vond ik wel heel geslaagd. De speldjes zijn er wel wat klungelig ingestoken, ik ga blekere nemen en ze beter wegsteken, maarre… Het lange haar met het krooneffect en de parels, yup, dat wordt het wellicht.

Wat denken jullie? Of heb je nog andere suggesties?

Geen gips, of toch wel, of nee, toch niet…

Vandaag kwam Wolf na twee uur les tot bij mij aan het lokaal, en reden we samen richting Jan Palfijnziekenhuis, voor eindelijk een afspraak bij de übersympathieke fysicotherapeut. Die keek eerst naar de foto’s van de rug, en verklaarde dat hij niks zag op de gewone foto’s. Geen botproblemen dus, maar bon, hij stond ook niks verder, dus een MRI-scan, en een echo van de nieren. Ik heb niet verder gevraagd, hij ging toch niks zeggen. MRI: 26 mei, alweer een maand verder. En dan nog twee weken voor we opnieuw bij de dokter kunnen, en dan zitten we dus dik anderhalve maand weer verder. En intussen vergaat Wolf van de rugpijn, en wordt daar precies niks aan gedaan.

En toen keek hij naar de foto’s van Wolfs pols, en verklaarde dat die gebroken was. En dat hij dus zes weken gips ging moeten hebben. En dat we ons mochten aanmelden in de gang aan de overkant, bij orthopedie om te gipsen. Euh…

Juist ja.

Wij naar orthopedie, maar onze vaste dokter was er niet. Bon ja, een andere is even goed, zeker? Wolf naar een gipskamer, ik naar de balie voor een consultatie bij dr. Harth. Die kwam een half uurtje later – tot zover mijn idee van op anderhalf uur toch zeker terug te zijn op school -, luisterde met frisse tegenzin naar het verhaal, bekeek de foto’s die ondertussen toch ook twee weken oud waren, en verklaarde: “Gebeurd op 15 maart? Dat is zes weken geleden? Op deze foto’s is al te zien dat het aan het dichtgroeien is, intussen is die breuk helemaal genezen, een gips heeft geen enkele zin meer. Uw huisarts had foto’s moeten laten nemen, en toen had uw pols in de gips gemoeten, niet nu.” De pijn vond hij logisch: alle spiertjes en pezen zijn ook geraakt, en dat kan nog wel even pijn doen, ja. Wolf mag gerust die brace aanhouden als dat helpt bij de pijn, maar op zich heeft het geen genezend nut, alleen symptomatisch. Maar het doet ook geen kwaad, het gaat het genezingsproces ook niet vertragen.

Mocht het tegen begin juli nog steeds pijn doen, dan moeten we inderdaad wel terug, maar op zich hoeven we ons geen zorgen te maken, verklaarde hij, het ging helemaal genezen.

Hmm. Tot zover Wolfs sportieve seizoen.

Maar ik ben al blij dat het geen gips is geworden, da’s alweer een hoop gepruts en gedoe bespaard.

 

Uitspraken

Als ze kleuters zijn, doen kinderen nog veel grappiger uitspraken, maar als ze wat groter zijn, zijn ze soms toch ook verdomd spitsvondig.

Zo waren Merel en Kobe een elandenverzorgingstehuis aan het spelen. De hele zetel lag vol elanden, er waren baby’tjes bij, en blijkbaar ook een paar zieke elanden. En ik hoor Merel zo zeggen tegen eentje die blijkbaar moest geopereerd worden: “Je moet niet bang zijn, hoor, het zal geen pijn doen, denk maar gewoon aan je lievelingd… Euh, denk maar gewoon aan je lievelingsmens.”

En Kobe, da’s dan weer een geval apart. Zo komt hij vrolijk aan de schoolpoort, en zegt een van zijn vriendjes: “Ha, Kobe, heb je mijn nieuwe Youtubekanaal al gezien?” Negenjarigen aan de schoolpoort, jawel.

En dan vertelde hij dat bijna de hele klas ‘gestraft’ was voor hun houding in de les wiskunde, en dat ze daarom allemaal een soortement bijles kregen over de middag, behalve hijzelf, Jasmine en Emma. “Ha ja, mama, maar Emma gaat naar huis gaan eten, en dus zijn het alleen Jasmine en ik op de speelplaats. Maar da’s eigenlijk geen probleem, want dan spelen we gewoon Hoblorharstar.”

Hoblorwatte?

“Hoblorharstar, mama, da’s een spelletje dat we zelf hebben uitgevonden, een kruising tussen de Hobbit, de Lord of the Rings, Harry Potter en Star Wars. Da’s toch logisch?”

Euh…

Elke zichzelf respecterende geek krijgt instant darmkrampen bij het idee alleen al, maar aan de andere kant… Hoe geeky kan een negenjarige zijn, zeg? Zeker als hij daar vriendjes én vriendinnetjes in vindt? Zalig toch?

Ophaalronde

De woensdag was een heel gewone eigenlijk, tot ’s avonds: toen begon ik aan een rondje Gent. Kobe werd vakkundig afgekegeld ter hoogte van een rugbyplein, en ik reed door van de Watersportbaan naar Ledeberg. Een vriendin had een stereospeler op overschot, en de mijne in de badkamer is het aan het begeven, dus… Ideaal, en ingewisseld voor een bosje meiklokjes ^^

Ik reed door naar Sint-Amandsberg, waar een verbouwende jongeman me voor 200 euro per stuk twee schitterende, rode Vitra Maarten Van Severen .03 aan de hand deed. Eigenlijk had ik genoeg met eentje, maar bon, er is plaats voor zes stoelen, en Merel gaat geen eeuwen meer op een kinderstoel blijven zitten. En dus werden de vier zwarte exemplaren aangevuld met twee signaalrode, en ik geniet.

IMG_9904

Enfin, met de twee stoelen in de koffer reed ik, passerend langs een geocache, richting Sterre, alwaar een bevriende professor en rabiate larpster een zwaard voor me moest meenemen, en een extra elandje voor Kobe en een gewaad voor mij had. Helaas heb ik nogal gezocht naar haar huis, waardoor ik haar net gemist heb, maar bon, haar man was thuis, en da’s ook prima.

Enfin, ik had Kobe afgezet, een cache gevonden, twee rode stoelen, een eland, een larpgewaad en een stereo opgepikt, en dat allemaal op een paar uur. Goed gereden!