Dat die verdomde verkoudheid zwaar op mijn systeem werkt…
Het ergste is eigenlijk niet eens het voortdurende snuiten, de zware kop of de kloppingen in mijn oren, het ergste is dat ik al drie weken niks ruik of proef.
Probeer maar eens te koken dan! De soep is puur op ervaring gemaakt, maar de kinderen moesten proeven. Toen ik gisteren vanillewafeltjes bakte, rook ik ze niet eens. En bij het maken van het deeg brak ik een ei, dat er redelijk funky uitzag. Ik riep Kobe, en die bevestigde mijn vermoeden: het stonk! Bon, boeltje weggekieperd dus, maar ik heb zelf niks geroken. En ’s morgens heb ik er geen idee van of ik nu al parfum heb opgedaan of niet. Ook niet alles: voor je het weet, loop je te ‘sturmen’, uren in de wind. En oordeel dan maar eens of Merel haar Tshirt nog fris ruikt.
Maar het ergste vind ik dat ik niet met mijn neus door Merels haren kan woelen, of genieten van de verse lakens, of gewoon Barts warme geur naast mij in bed, als ik tegen hem aankruip.
Niks.
Gewoon niks.
Rotverkoudheid!