Nee, ik ben niet zelf ziek, al valt daarover nog te discussiëren: mijn hoest is sinds de kerstvakantie wel al wat geminderd, maar af en toe schiet ik nog steeds in een hoestbui alsof mijn longen een ontsnappingspoging willen wagen. En ik heb een verkoudheid om u tegen te zeggen, van die aard dat ik al bijna een week niks meer ruik of proef. Blah! Gelukkig zijn texturen ook belangrijk. En ik blijf er verbaasd over staan hoeveel snot een kop kan produceren, maar dit geheel terzijde.
Bart is dus een goeie halve week ziek geweest, en is nog steeds niet helemaal op zijn plooi.
Gisterenmorgen stond Wolf op, kleedde zich aan, kwam naar beneden, en begon prompt te huilen. Hij voelde zich niet goed, had buikpijn, slappe stoelgang, en zag er inderdaad behoorlijk bleekjes uit. Ik heb hem dan maar thuis gelaten, en hij is prompt weer in zijn bed gekropen. Ik moest wel lesgeven tussen tien en twaalf en daarna nog wat boodschappen doen, maar tegen één uur was ik thuis, en toen was hij een half uurtje op. Slappekes.
Deze morgen toog Wolf weer naar school, maar was het Kobes beurt om huilend bij mij te kruipen en er bleekjes uit te zien. Ik stuurde Kobe weer naar bed, en ging naar school. Ik heb op vrijdag een lange tussenpauze waarin ik meestal naar huis kom, en dus was ik rond half elf alweer thuis, waardoor ik een vrij vrolijke Kobe kon begroeten. Hij had lang geslapen en voelde zich beter. Ik stuurde hem prompt om brood, deed hem zijn boterhammetjes smeren, en zette hem om kwart voor twaalf af aan school, want ik moest zelf weer gaan lesgeven tegen twaalf uur.
En zelf slikte ik tussendoor een stevige Dafalgan, want mijn koppijn was door al dat gesnotter niet te harden.
En ’s avonds? Toen bleek Kobe weer serieuze buikpijn te hebben, waardoor we meteen de fagotles, maar ook de rugbytraining hebben afgezegd. Wolf voelde zich ook nog lang niet optimaal. Ik ga de jongens dan ook allebei verstek laten gaan voor de matchen morgen: dat komt gegarandeerd niet goed, en ik kan zelf ook wel een rustig moment gebruiken.