Ons pa had het me eerder deze week gevraagd: of ik niet kon regelen dat hij vandaag met ons ma haar broers op stap mocht. Dat was al lang afgesproken: aperitief bij Jan, dan naar een restaurant om de hoek, en dan weer taart en koffie bij Jan. Hij had daar zeer veel zin in, maar zat nu natuurlijk wel in het ziekenhuis.
Hmm. Ik zei dat ik eens ging horen, op strikte voorwaarde dat hij uitdrukkelijke toestemming kreeg van zijn dokter. Die zei dat het moest kunnen, op de strikte voorwaarde dat ik hem kwam halen en terugbracht, en dat hij geen moment alleen was.
Ik belde dus naar ons ma haar oudste broer, Rik, met de vraag of zij dat eigenlijk wel zagen zitten. Ik moest uiteraard eerst de omstandigheden uitleggen, want die wisten nog van niks. Rik dacht even na, en ging toen akkoord, met de strikte onderlinge afspraak dat, als het niet ging, als ons pa weer echt te veeleisend of ongenietbaar werd, ik hem onmiddellijk kwam halen. Ik stond daarop, en ook Rik ging daar meteen mee akkoord.
Bon, ik stond zoals afgesproken iets over elf bij hem in het ziekenhuis – Jeroen had zijn propere kleren, hemd en vest zaterdag meegebracht – toen hij vroeg of we alsjeblief alsjeblief niet eerst nog langs Zomergem konden rijden voor een aantal dingen. Ik geef het toe, ik heb even diep gezucht, en ben toen maar naar Zomergem gereden. Het was dus half één tegen dat we bij Jans waren, maar bon, ons pa mocht toch niet echt aperitieven.
Ik ben niet opgebeld in de namiddag, en Rik heeft ons pa terug naar het Jan Palfijn gebracht. Alles was dus rustig, maar ik geef het toe, ik heb echt mijn hart vastgehouden.
Maar, zoals ik al eerder zei: this too shall pass.