Op donderdag heb ik om 12.05 uur al gedaan met lesgeven, en ik had voor een keertje kunnen afspreken met mijn lief om te lunchen. Hij had de Koevert op Wondelgem gekozen, en dus zat ik daar netjes kwart over twaalf. In de schemer. Hoezo? Wel, hun elektriciteit was uitgevallen, en ze kregen hem maar af en toe aan. Ze hadden al een aantal klanten weggestuurd, maar blijkbaar kennen ze er Bart, en wij konden blijven. Ik had dan ook een plaatsje aan het raam uitgezocht :-p Nog een chance dat ze koken op een gasvuur dus. Enfin, de lunch was lekker maar bijna haastig te noemen, want ik moest om half twee al in Sint-Amandsberg staan, voor een hoognodige knipbeurt.
Aansluitend reed ik in de regen naar Oostakker-Lochristi, pikte in het passeren een fijne geocache mee, en waaide er de Brantano binnen. Voorlopig loop ik nog steeds met die laars rond en met één paar schoenen dat de exact goeie hoogte heeft, maar ik hoop dat ik toch misschien wel ne keer ooit weer gewone schoenen zal kunnen dragen. Platte schoenen, welteverstaan, zeker in het begin. Hmpf. Ik vond een paar lelijke maar warme Kickers in bordeaux daim voor 36 euro, en stelde me daarmee tevreden. Ik passeerde wel nog eens langs de Cassis/Paprika, en vond daar dan weer de max van een kleedje voor nu, en zelfs een kleedje voor Merels communie. Happy me!
Ik belde mijn man op, en reed naar de Weba. ’t Is al meer dan een jaar dat ik een nieuwe zetel wil, maar het komt er maar niet van. Vorig jaar in de kerstvakantie had ik samen met de kinderen een model uitgekozen, en lo and behold, een jaar later hadden ze die nog steeds! Ik hoefde hem zelfs niet aan te wijzen: Bart passeerde er, en zei: “Die!” Ja dus.
We kozen nog samen de exacte opstelling, de kleur en de stofsoort, en dat was dat. Op een half uur geregeld. Moet dat daarvoor zo lang duren??
Enfin, ik waaide nog even langs de houthandel voor de vlekproblemen op ons parket, kreeg bijzonder goeie raad en dure producten, en reed huiswaarts. Al na zessen, nota bene.
En toen moest ik noodgedwongen nog het koor afzeggen ook, want door al mijn gehoest zou er van zingen toch niks in huis komen, en ik had sowieso toch al bijna geen stem meer. Bleh.