Vakantiegevoel

Awel, ook al was gisteren een heel fijne dag, pas vandaag kickte het echte vakantiegevoel in, en dat kwam doordat ik koffie kon drinken met vrienden. Dat lukt amper in het jaar, wat logisch is, en dus hangt dat voor mij volledig samen met vakantie.

We sliepen lang uit, ik stak de lasagne in de oven, en kwart na één kwam Max hier toe. Max, dat is eigenlijk het pseudoniem van een bevriend tekenaar. Hij heeft woeste plannen: een groot drieluik met in het midden een pieta van een vrouw die haar dode moeder vasthoudt, met aan de ene kant een spelend kind – onze Merel – en aan de andere kant een wachter in harnas – ikke dus. De achtergrond wordt een grote haard uit het kasteel van Gaasbeek. De foto’s van Merel waren snel getrokken, voor die van mij moest ik me wel volledig in mijn harnas wurmen, compleet met schild en zwaard. Gelukkig ga je op de tekening niet zien dat het om latex gaat. Enfin, dat hoop ik toch. Intussen dronken we koffie en kletsten we vrolijk bij.

Om drie uur gooide ik Max buiten, en nam ik alsnog de auto richting stad. Ik wist op voorhand dat dat geen goed idee ging zijn, gezien de Winterfeesten, maar de tram is voor mij zo goed als geen optie wegens extreem wagenziek, en fietsen lukt niet zo best met die laars aan. Tsja… En effectief, de borden op de Wiedauwkaai vertelden me wat ik vreesde: alle parkings volledig volzet! Het was dan ook prachtig weer, ik snapte het wel. Maar ik ken mijn Gent een beetje, en reed dus tot aan Sint-Jacobs, alwaar ik in de buurt netjes een plaatsje vond. Ik heb me zelfs geriskeerd om geen ticket te nemen, en had geluk.

Ik moest er wel stevig de pas inzetten richting Café Rosario, want ik had wel even moeten aanschuiven om tot aan Sint-Jacobs te geraken. Maar gelukkig zat Simon netjes op me te wachten. Het was zes jaar geleden dat ik hem nog gezien had, aangezien hij al een tijdje in het buitenland woont, maar het voelde heerlijk vertrouwd aan, alsof we vorige maand nog samen hadden zitten kletsen. En de koffies van Rosario zijn, wel euh… groots te noemen. Op een calorie of twee moogt ge niet kijken, dat niet.

img_2318

Het was half zes tegen dat ik huiswaarts reed, maar man, met een vakantiegevoel om u tegen te zeggen. Bedankt, heren!

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *