Zuiddag, het is op onze school en hier ten huize intussen een begrip. Voor wie het niet kent: ik leg het hier even uit.
Werk dat ik zelf altijd maar voor me uitschoof, en maar niet aan kon beginnen. Maar dat dus wel moest gebeuren. Dit jaar zat ik na te denken: er was niet direct iets dat hier moest gebeuren waarvoor ik een ganse dag een paar extra handen nodig had. Ik had het erover met Chantal, mijn kuisvrouw, tijdens het koffiemomentje. “Moh”, zei die, “is het geen idee om dan bij uw ma thuis te gaan opruimen?” Van een werk gesproken dat ik steeds maar voor me uit blijf schuiven en waar ik niet aan kan beginnen. Niet omdat het me emotioneel raakt – daar ben ik te rationeel voor – maar omdat het een immens werk is. Mijn ma hield van kleren en schoenen, en kon niks weggooien. Ik heb er al verschillende keren een hoop gerief uit weggehaald, uit dat huis, maar er blijven stapels en stapels. Ik sorteer ginder ter plekke uit, kijk of er iets is dat ik zelf wil, en laat het daar netjes op stapels liggen voor Martine, de kuisvrouw. Zij kijkt wat zij kan gebruiken (maar heeft net als ik een toch wel groter maatje), en dan neem ik het mee naar hier om Chantal te laten kijken, en een vriendin met mijn ma’s maten. En dan gaat de rest naar het dekenaal centrum in Zomergem, waar zij het verdelen voor vierde wereld, OCMW, vluchtelingen, en uiteindelijk de missies, jawel. Alleen: dat is enkel open in de voormiddag tussen negen en elf.
Enfin, ik vandaag dus met een leerlinge naar Zomergem, om de dozen en zakken die al klaarstonden, te gaan afgeven. We hebben eerst ook nog alle dekens die we vonden – en dat waren er nogal wat – in zakken gepropt. Toen alles netjes afgezet was, zijn we verder gaan opruimen. Zelie heeft alle schoenen van ons ma in grote zakken gestoken: vier vuilniszakken vol. Ik zal die deze week nog wel uitsorteren op draagbaar en echt versleten. Jammer genoeg had ons ma maatje 38, want ze heeft een aantal prachtige schoenen, waar ik met mijn veertig niet echt in kan.
Ik moest wel nog gaan lesgeven tussen tien en twaalf, maar gelukkig was Martine er ook, die Zelie kon aansturen. We hebben alle make-up van ons ma weggehaald: die wordt doorgegeven aan de VIP-school, waar ze het bruikbare materiaal er wel zullen uit sorteren. Zo goed als alle kleren zijn ook uit de kasten gehaald en nagekeken. Sommige dingen zijn in de vuilbak gevlogen, sommige dingen heb ik mee zoals nieuwe washandjes en ongebruikte handdoeken, of pareo’s en zo. Het meeste ligt er nu op stapels om door Martine nagekeken te worden.
Na mijn les ben ik teruggereden naar Zomergem, en ben ik met ons pa en Zelie iets gaan eten in de Scheve Zeven. Man, de toost met brie en honing is een gigantische aanrader. Kijk zelf maar.
Enfin, ik had wel al om vier uur klassenraden, dus Zelie was er redelijk snel van af, maar die veertig euro, die was meer dan welbesteed, echt waar. En volledig naar een goed doel, dus een dubbel goed gevoel.
En wil u volgend jaar ook zo’n helper voor een dag? Dat kan, ik zal het u laten weten!