Kleinkinderen

Mis ik ons ma? Het is misschien vreemd om zeggen, maar veel minder dan ik gevreesd had.

Ik ben sowieso niet iemand die in het verleden leeft. Voorbij is voorbij, blik op de toekomst, voeten in de realiteit. Dat is altijd al zo geweest, en dat zal wellicht ook altijd zo blijven.

Het helpt natuurlijk wel dat de dood van ons ma niet plotseling was, maar dat het de kroniek van een aangekondigde dood was, en dat ik afscheid heb kunnen nemen. We hebben alles gezegd wat er moest gezegd worden, en ook zij was een zeer praktische, rationeel ingestelde vrouw.

Maar wat me eigenlijk nog het meest heeft geraakt, waren deze woorden: het ergst van al aan doodgaan, vond ze dat haar kleinkinderen haar niet meer zouden kennen, en dan vooral Marne. Die was net vijf toen ze gestorven is, en da’s eigenlijk nog net te klein om zich haar oma echt te herinneren. Ze vond het vreselijk om haar kleinkinderen niet meer te kunnen zien opgroeien. Ze had zo graag geweten wat Wolf later ging worden, hoe de superslimme Kobe ging evolueren, en of Merel later ook op haar (en mij) zou lijken.

Die liefde voor kleinkinderen, dat moet echt iets speciaals zijn. Anders, en veel dieper dan voor je eigen kinderen, zei ze, want pas dan apprecieer je wat voor een wonder ze eigenlijk zijn. Bij je eigen kinderen zie je dat zo niet, dan leef je gewoon.

Tsja, ma. Je ziet hen inderdaad niet meer. Maar in hen zie ik vaak een stukje van jou terug. Telt dat ook?