Sinds ik twee jaar geleden begonnen ben met de schoolwebsite, heb ik daar ook al serieus wat uren ingestoken. Met alle plezier, overigens, maar met nog meer plezier sinds ik daar dit jaar ook voor betaald word. Ik heb uit de centrale pot van de scholengroep vier uren per week gekregen voor kamariakerke.be. Dat is op zich niet toereikend qua tijd, maar het is in elk geval meer dan vorig jaar, toen ik het volledig vrijwillig deed, en dus ook met zeer veel dank aanvaard. Ne mens voelt zich op die manier ook net iets meer geapprecieerd. En het extra loon is meer dan mooi meegenomen.
Maar ge moet ook uw grenzen kennen. Ik kan schrijven, en ik kan dingen op een wordpress site zetten, en foto’s toevoegen. Daar houdt het ongeveer mee op. Ja, ik kan net genoeg html lezen om de kleurtjes van het gekozen thema om te zetten, dat ook nog. Maar de website optimaliseren, of er beter doen uitzien? Euh…
Toen dan ook het aanbod kwam van een vriend die dit soort dingen voor zijn werk doet, daar goed in is, en me al eerder geholpen had, om ook nu eens samen de website te herwerken, sprong ik een gat in de lucht. Serieus zeg, een aanbod als dat kunt ge niet naast u neerleggen, zeker niet omdat hij ervan kan maken wat ge altijd al wilde, maar zelf niet kon. En zonder budget moet ge daar bij een ander niet mee afkomen uiteraard.
Vanavond hebben we dus een paar uur samengezeten, om doelgroep en structuur en zo te bespreken. Hij had al een eerste mock-up gemaakt, en ik zat te grijnzen van mijn ene oor tot mijn andere. De website ziet er momenteel best wel oké uit, is pakken beter dan wat hij vroeger was, maar is in feite nog steeds bijzonder amateuristisch.
Volgende stap is met de directie eens brainstormen, en dan via post-its bepalen wat zij op de website willen qua inhoud, en hoe die dan moet gestructureerd worden.
Man man man, ik kijk daar nu al zo hard naar uit! Ik kan de mens wel zoenen, moest ik niet weten dat hij daar zo hard van zou achteruit deinzen.