Ik heb het ooit geprobeerd, hoor, zingen bij de alten. Het was de enige manier om in Furiant te kunnen blijven, want bij de tenoren komt mijn stem er bovenuit – ander timbre, weetuwel – en dat is niet bepaald bevorderlijk voor een homogene klankkleur. Toch niet in een relatief klein koor op eredivisieniveau. Tsja.
Het heeft me toen een jaar logopedie opgeleverd, want ik zing mijn stem rats kapot. Eigenlijk wist ik dat wel, maar de dirigent en de stemcoach wilden de logopedist – nochtans een bijzonder gewaardeerd man in zangmiddens, vraag maar aan Helmut Lotti bijvoorbeeld – niet geloven. Meh.
Ik zing dus nu opnieuw bij de tenoren, met dezelfde fantastische dirigent, maar in Cantabile, een ietwat ouder koor met een veel klassieker repertoire. Daar had ik het al eerder over.
Vandaag heb ik gigantisch mijn pere gezien op de repetitie. We zijn maar met zes tenoren, op een behoorlijk wat groter aantal bij de andere stemmen, en ik geef het toe, we waren aan het prutsen. Ik had al het repetitieweekend gemist, en een paar repetities (infoavond en zo), en ook al ben ik thuis alles beetje bij beetje aan het instuderen, het trok er eigenlijk niet op. Vandaag riep Steve ons al om 19.30 uur op het appel, voor anderhalf uur tenorenrepetitie. Man, heb ik afgezien zeg! Maar het heeft wel immens geholpen qua stemvastheid en zelfvertrouwen. Nu nog wat meer blokken, en we komen er wel. Maar wat een beest van een werk!
Het gaat in elk geval de moeite zijn. Kaarten bij mij te koop, trouwens :-p
