Geplaatst op

Van kasten, cakes en compost.

De meeste kasten zijn redelijk ondankbaar als ge ze uitkuist: het is niet alsof ik ze allemaal dagelijks opentrek. Daarom was de boekenkast wel zo’n bevredigend exemplaar: er lag een hoop rommel tussen, en de boeken zelf waren intussen nogal chaotisch gestapeld.

Aangenaam om naar te kijken, voorwaar!

Gisteren had ik in de winkel nog een halfronde cakevorm gevonden – eigenlijk voor een voetbalcake, maar who cares – en dus bakten Kobe en ik vandaag een cake. Ha ja, want hij wil een pokéball als cake op zijn nog te plannen verjaardagsfeestje, en dan konden we het beter nu even uitproberen. Ik bakte en passant ook nog brood, werkte de kast van gisteren af, plantte de passiflora eindelijk buiten in een grote bak, en las boek twee van de Hunger Gamestrilogie uit. Het mogen misschien boeken zijn voor jongvolwassenen, ze zijn steengoed, en zeer vlot geschreven. En het helpt wel om de spanning erin te houden als je de films niet gezien hebt.

Al bij al een zeer ontspannen dagje, vandaag. Fijn zo!

Geplaatst op

Negen jaar

Kobes verjaardag dus, vandaag: ze vergaten me wakker te maken, en dus maakte ik om half elf nog pannenkoeken voor het jarige varken.

IMG_5452

Elandje was de eregast, en kreeg zijn eigen mandje met elandhapjes.

IMG_5451

Aansluitend gingen we richting de winkel: Kobe wilde graag macaroni met hesp en kaas voor zijn verjaardag, en wie ben ik om hem dat te weigeren? Ik maakte dus een gigantische pot klaar, en Kobe at er een behoorlijk deel van.

Na de middag, zo rond een uur of drie, reden we richting Supra Bazar: ik moest nog schors hebben, wilde even naar de tuinstoelen kijken, en vooral: Kobe wilde graag een legoset voor zijn verjaardag. Helaas, wat hij wilde, hadden ze niet binnen. Maar we keken wel nog even naar de boekentassen, en jawel: zowel Kobe als Merel vonden hun goesting! Kobes boekentas was echt aan vervanging toe, en Merel moet een grotere hebben, nu ze naar het eerste studiejaar gaat. Kobe koos voor een (goedkoop) exemplaar van Pokémon, en Merel koos een – hoe kan het ook anders? – mooie paarse Frozenrugzak. We vulden nog wat schoolspullen aan, en dat was dat, toch voor de Suprabazar.

We reden dan maar binnendoor naar Evergem, naar speelgoedwinkel Dierkens, maar ik had eerst online moeten checken: die was dicht wegens vakantie. Groot gelijk, die mensen, maar Kobe was toch wel serieus ontgoocheld. Ik stelde daarop voor om alsnog naar Dreamland in Lochristi te rijden, en zijn ogen begonnen te blinken. Wat ne mens al niet doet voor zijn jarig kind…

In de Dreamland hadden ze gelukkig wél de nodige Lego Ninjago, en Kobe kocht een mooie doos, en kreeg er nog een kroon en een jojo bovenop omdat hij jarig was.

In het terugrijden passeerden we nog even langs de Action, omdat ik dringend een nieuw oplaadkabeltje voor mijn iPhone van doen had. Het werden er twee, met nog een kaartlezertje, een B-damanfiguur voor Kobe, een kleurboek voor Merel, en een doos met drie Van Haasterpuzzels en een extra spelletje voor amper 3.99 euro. Kobe blonk nog meer, intussen.

We waren relatief laat thuis, maar er was nog meer dan tijd genoeg voor de gevraagde croques monsieur, mét ananas voor Kobe, buiten op het terras.

Toen ik hem ’s avonds in bed stopte, vond hij het een fijne verjaardag, ondanks het feit dat we niet toegekomen waren aan het maken van een cake en zo. Dat is dan maar voor morgen, besloot hij.

Geplaatst op

Een rustige zondag met een hectisch begin!

Een zondags begin om niet snel te vergeten! Wolf moest om half acht gepakt en gezakt (letterlijk) aan het station staan, om te vertrekken op tiendaags tentenkamp. We waren op om half zeven, ruim op tijd om te douchen, de croissants te bakken en op te eten, en te vertrekken. Bijzonder gemoedelijk eigenlijk, want we waren geen van beide echt wakker. Toen ik om 7.32u de Albertlaan opreed om parkeerplaats te zoeken, ging mijn telefoon: de leiding. Ik vond dat wat voorbarig, zo amper 2 minuten te laat en al bellen. Maar toen bleken ze gisterenavond rond zes uur nog een sms gestuurd te hebben dat de trein vervroegd was, maar dat hadden we niet gezien. Ze hadden afgesproken om 7.15u, want de trein vertrok om 7.40u, en ze stonden intussen al op perron elf. Juist ja. Ik heb me de Kiss&Ride ingeschoten (op zijn Gents: de lek-en-vertrekzone), me daar geparkeerd, de rugzak op mijn schouders getild, en ben beginnen snelwandelen, met Wolf en Merel in mijn kielzog. En uiteraard kon het niet spoor twee zijn, maar moest het spoor elf zijn. Enfin, de trein stond er al, de scouts zaten er al op, maar Wolf kon er gelukkig nog bij, en ook Quinten, die net na ons aankwam en die ook de sms niet gezien had. De leiding stelde ons gerust, Wolf zwaaide nog even, en ik pufte uit. En dat was dat. Zo efkes een half spurtje trekken, op zondagmorgen om half acht, met dertien kilo op uw schouders, het is gelijk dat zo niet.

Soit, thuis was er rust en koffie, en een lange voormiddag ^^

We hadden ook Barts ma al verschillende keren uitgenodigd om op zondag hier te komen eten, maar ze zag zich op de rit van 45 minuten, zeker nu haar heup nog aan het herstellen is. Maar bon, vandaag verplichtte ze zichzelf, want anders zou ze al helemaal niet meer buiten komen. Met een uur of twaalf stuikten hier dus beide overblijvende grootouders toe, terwijl Bart in de keuken stond, en ik in vuile kleren de wildernis achteraan aan mijn bureau probeerde in te tomen.

Maar ik werd dus gesommeerd aan tafel te komen, en Bart zette ons, na een voorgerechtje van garnalen, een succulente rosbief voor. We zaten buiten onder de schaduw van de nieuwe parasol, en genoten.

Mijn pa reageerde ontgoocheld toen hij hoorde dat er geen vers ijs ging zijn, en aan de ronk van schoonma hoorde ik dat ook zij daar geen nee tegen zou zeggen. En dus, tsja, maakte ik toch maar weer ijs, want het was er wel het weer voor, ja. Voor de koffie met taart zijn we zelfs binnen gaan zitten, want het werd toch te warm…

Tegen vijven waren ze beiden weg, was het hier muisstil, en las ik nog een beetje. En kuiste een schuif uit, dat ook, ja.

En ’s avonds, ’s avonds ben ik met mijn echtgenoot een fietstochtje gaan maken, van de Dries naar het rusthuis, dan naar de Neptunus, en terug. Waar zo’n Pokémon Go al niet goed voor is, zeker? Ik klaag niet, en geniet. Zowel van het fietsen als van het spelletje :-p

Geplaatst op

Zomaar een zaterdag.

Fantastisch lang geslapen, en dan gewoon wat rondgedrenteld in huis, meer moet dat niet zijn voor de voormiddag. Bart had gisteren al boodschappen gedaan en was van plan – hou u vast aan uw bretellen, want hell just froze over – te barbecuen. Alleen wilde het weer niet meewerken: de vorige dagen waren misschien warm en zonnig, vandaag zag het er volledig grijs uit, en dreigde het zelfs te regenen. Op mijn aanraden hebben we ’s middags brood gegeten, en gewacht tot ’s avonds. En jawel, de beloofde opklaringen kwamen erdoor!

Intussen trok ik met de kinderen naar de Decathlon, om een deftige rugzak voor Wolf, want die vertrekt morgen voor tien dagen op kamp. We zochten en vonden een goeie rugzak, meteen ook waterschoenen, we keken eens naar de prijs van paardrijgerief voor Merel, liepen nog even langs de rugbystand, en grabbelden nog een zakje mee van vijf euro om de gsm aan een fietsstuur vast te maken. Ha ja, voor Pokémon Go, dat maakt het meteen een stuk veiliger.

Ik gooide de kinderen af thuis voor een vieruurtje, en reed naar de Brico, want daar was alles met 21% korting vandaag. Ik kwam terug met verf, zowel primer als kleur, voor de betonplaten achteraan, een zeer grote bloembak en bijhorende teelaarde om de passiflora buiten te kunnen planten aan mijn bureau, een nieuwe grote parasol in felrood (en aan 25% korting), en nog wat vijsjes en lampjes allerhande. Happy mens, ikke.

Thuis had Bart – jawel! – alles klaar gezet voor de barbecue. De kinderen vinden dat zo wijs, en dus had Bart maar toegegeven. De tafel stond gedekt, het vlees lag klaar, de groenten waren gesneden, het slaatje gemaakt, het rooster afgewassen, alleen… Het vuur brandde nog niet. Ik ben hier zo’n beetje de huispyromaan, en dus was het aan mij om van vuurtje stook te doen. Dat zo’n barbecue in het begin veel te heet is, en dat je best een uurtje wacht, dat was bijzaak. Tsja. Een en ander resulteerde in een paar zwarte kantjes links en rechts, maar de zalm was fantastisch, en ook het vlees moest eigenlijk niet onderdoen. En je mag zeggen wat je wil: de smaak van barbecue is toch helemaal anders dan die van de pan.

Alleen moest ik nu nog samen met Wolf zijn rugzak maken voor morgenvroeg. Ha ja, als ge 12 zijt, kan dat blijkbaar niet vroeger. Gelukkig had ik wel al eens op voorhand gekeken, en wist ik dat alles in huis was. Nog die chance. Maar nee, het was niet met mijn goesting, nee.

Voor de Gentse Feesten had ik al helemaal geen goesting. Gewoon rustig thuis in mijn eigen kot, en dan morgen vroeg op. Oh, en lezen, natuurlijk. Ik ben momenteel keihard in mijne lees, en ik vind dat best aangenaam, ja.

Geplaatst op

Middagje Eindhoven

Het plan was om op te ruimen, tegen tien uur uit het huisje te zijn, zoals de traditie vereist te minigolfen, dan iets te eten in het centrum, te zwemmen, en naar huis te rijden.

Dat was duidelijk buiten het weer gerekend, hmpf. Rond acht uur is het beginnen onweren, en eigenlijk is nauwelijks nog gestopt. Bart en Wolf zijn relatief droog de auto kunnen gaan halen, maar daarna begon het weer gigantisch te gieten. Ons terrasje stond onder vijf centimeter water, gene zever.

IMG_5421

We waren al blij dat we min of meer droog in de auto geraakten, maar minigolfen zat er duidelijk niet in, en om te zwemmen hadden we geen zin. We gingen dus maar naar huis rijden, en afhankelijk van het weer onderweg een stop maken, eventueel in Antwerpen. Maar het weer klaarde op naarmate we aan het rijden waren, en toen kwam ik op het idee om eens te kijken wat Eindhoven te bieden heeft. De autostrade passeert er op vijf kilometer, ’t is niet dat het een enorme omweg is. Bart wist te melden dat er een knap museum was, en ik was meteen verkocht.

We parkeerden aan de rand van de voetgangerszone, en liepen een restaurantje binnen om te lunchen. In Nederland kan je ’s middags nauwelijks deftig eten krijgen, enkel snacks, maar de omeletten en croques waren zeer in orde. Merel was echter alweer doodop, en ging quasi meteen liggen. Tsja.

Maar na het eten (en een paar pokéstops en een poging tot geocachen op een overvolle markt) liepen we naar het Van Abbemuseum. Ik moet het toegeven: echt de moeite waard! Een mooie verzameling moderne kunst, met veel uitleg, zeer enthousiaste suppoosten, en een sfeervol museumcafé.

Tegen half vijf waren we thuis, tegen half zes was alles al opgeruimd, opgeborgen, en had ik zelfs al een kast vol oude snoep getackled.

Hoe fijn het weekje vakantie ook was, we zijn ook blij van weer gewoon thuis te zijn. In ons eigen bed, hopelijk zonder muggen. En vooral – dixit Kobe – met een goeie wifi.